Η ζωή δεν ...κουρεύεται! Θα την ξαναχτίσουμε συλλογικά

Ζούμε σε μια περίοδο όπου καθημερινά καταρρέουν με δραματικό τρόπο όλες οι μέχρι τώρα βεβαιότητες. Αυτά που χθες θεωρούνταν δεδομένα για εκατομμύρια ανθρώπους σήμερα δεν υπάρχουν πια. Τα αλλεπάλληλα σοκ των κυβερνητικών μέτρων δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Μόνιμη και σταθερή δουλειά, σύνταξη, κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία, όλα κατακρεουργούνται στο βωμό και στο όνομα της σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει με τη μορφή της κρίσης χρέους σε μια σειρά χώρες και με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στην Ελλάδα απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Γι΄ αυτό Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα σπεύδουν εναγωνίως να διασώσουν την ελληνική οικονομία, μια οικονομία που το μέγεθός της δεν ξεπερνά το 1% των οικονομικών μεγεθών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι΄ αυτό συζητούν ακόμα και τη διαγραφή έως και 60% του ελληνικού χρέους, όχι φυσικά γιατί υιοθετούν τα κεϋνσιανικού τύπου αιτήματα της Αριστεράς αλλά για να προστατεύσουν τα συνολικά συμφέροντα του συστήματος που εκπροσωπούν. Το ομολογούν ανοιχτά πλέον και οι ίδιοι ότι «είναι η χειρότερη κρίση που βιώνει ο καπιταλισμός, ίσως χειρότερη κι από αυτή του 1929-32».

Σ΄ αυτό το τοπίο της κοινωνικής ερημοποίησης, όπου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας προλεταριοποιούνται βίαια, το άλλοτε «προνομιακό» δημόσιο μετατρέπεται στη μεγαλύτερη δεξαμενή νεόπτωχων και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας οδηγούνται να ζουν μόνιμα στα όρια μεταξύ επιβίωσης και εξαθλίωσης, κάποιοι συνεχίζουν να ονειρεύονται την επιστροφή στη «προηγούμενη κατάσταση». Ξεχνούν, όμως, ότι η «προηγούμενη κατάσταση» οδήγησε στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της κρίσης. Ότι η ανάπτυξή τους μόλυνε τον αέρα που αναπνέουμε, δηλητηρίασε το νερό που πίνουμε, έκαψε τα δάση μας, έχτισε πόλεις τέρατα, διατάραξε ανεπανόρθωτα τη σχέση της φύσης με τον άνθρωπο, εξάντλησε τους φυσικούς πόρους, γιγάντωσε την οικονομία σε δυσθεώρητα μεγέθη παράγοντας προϊόντα άχρηστα στην πλειονότητά τους για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Η ανάπτυξή τους τροφοδότησε με χιλιάδες τρόπους το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης.

Η κρίση, όμως, δεν μπορεί να παραμείνει ένα «μετέωρο βήμα». Ο καπιταλιστικός κόσμος προωθεί δράσεις και ενέργειες για το ξεπέρασμα της κρίσης του, διαμορφώνει όρους και προϋποθέσεις για ένα νέο γύρο ληστρικής ανάπτυξης και εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης.

Σήμερα, λοιπόν, κι όχι αύριο πρέπει να διαμορφωθούν από τις δυνάμεις του κινήματος οι δικοί μας όροι και προϋποθέσεις όχι για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά για την όξυνσή της, για τη μετατροπή της σε καθολική πολιτική και κοινωνική κρίση του καθεστώτος σε όλα τα επίπεδα. Αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τσαλαβουτάμε στα θολά νερά της αντίστασης, των αιτημάτων και των προγραμμάτων πάλης που δήθεν θα διεκδικούν από το κράτος και το κεφάλαιο τα δικαιώματά μας, όταν σήμερα απ΄ όλους τους πόρους του συστήματος της κρίσης αναβλύζει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος....

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Όχι φυσικά ως ένα σύνθημα ούτε πολύ περισσότερο ως μια πράξη κατάληψης κάποιας εξουσίας. Αλλά ως καθημερινές πράξεις και δράσεις που θα διαμορφώνουν θεσμούς και δομές έξω από την επικράτεια του κράτους, του κεφαλαίου, της αγοράς και του χρήματος στο σήμερα. Η κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι μια ενιαία διαδικασία, μέρος της οποίας θα είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το τσάκισμα του κράτους και όλων των μηχανισμών της εξουσίας του. Το «πριν» θα διαμορφώσει και τους όρους της καθολικής και αναπόφευκτης σύγκρουσης με το καθεστώς αλλά και της προϋποθέσεις για το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος που θέλει να μετασχηματίσει ριζικά την κοινωνία σε όλους τους τομείς (οικονομία-παραγωγή-παιδεία-πολιτισμός...).

Η ίδια η σημερινή πραγματικότητα μάς αναγκάζει να προσπαθήσουμε να δώσουμε πιο συνολικές απαντήσεις, να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις, να ανοίξουμε νέους δρόμους, να πειραματιστούμε, στη βάση των νέων δυνατοτήτων που μας δίνει η εποχή μας αλλά και η συσσωρευμένη εμπειρία των επαναστατικών εγχειρημάτων των προηγούμενων αιώνων.

Τι θα πούμε σήμερα στον εργαζόμενο που μένει χωρίς δουλειά, που το εργοστάσιο ή η επιχείρηση που εργαζόταν κλείνει; Θα προτείνουμε να τα πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους και να τα λειτουργήσουν στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της αυτοδιεύθυνσης;

Θα μιλήσουμε σήμερα για την ανάγκη μιας αλληλέγγυας–συνεργατικής οικονομίας και παραγωγής με οριζόντια δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μακριά και ενάντια στις λογικές του κέρδους και του χρήματος; Και τι πρακτικά βήματα μπορούμε να κάνουμε σ΄ αυτή την κατεύθυνση;

Θα διαμορφώσουμε εδώ και τώρα άλλες δομές αλληλεγγύης και πολιτισμού στις γειτονιές και στις πόλεις μας, μέσα από τα κύτταρα των λαϊκών συνελεύσεων και τις μαζικές καταλήψεις δημόσιων χώρων;

Θα ανοίξουμε τη συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς για μια άλλου τύπου συγκρότηση και λειτουργία των εργατικών συνελεύσεων και επιτροπών σε αμεσοδημοκρατική βάση, πέρα και ενάντια στον καθεστωτικό, γραφειοκρατικοποιημένο και αστικοποιημένο, συνδικαλισμό;

Θα στηρίξουμε πολύπλευρα και θα γενικεύσουμε την πολιτική απειθαρχία κι ανυπακοή απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο με τα κινήματα «δεν πληρώνω» σαμποτάροντας στην πράξη την οικονομία και την παραγωγή τους;

Στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης μπορεί πραγματικά να ριζώσει σε πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας ότι «μπορούμε να πάμε αλλιώς», ότι δεν έχουμε ανάγκη το κράτος, το πολιτικό τους σύστημα, τις τράπεζες και τις αγορές τους. Μια συνολική επαναστατική απάντηση μπορεί με μαζικούς-κινηματικούς όρους να συγκροτηθεί σήμερα, κι όχι σε ένα μακρινό μέλλον που επαγγέλλονται οι κάθε λογής μεσσίες της επανάστασης. Θέλουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή τώρα και θα την πάρουμε!

Το κύριο άρθρο του 6ου τεύχους της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

http://efimeridadrasi.blogspot.com