ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μια συνδιάσκεψη χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον

Ακολουθώντας τα πρότυπα των συνεδρίων των κομμουνιστικών κομμάτων - όπου τα κρίσιμα ζητήματα έχουν εκ των προτέρων διευθετηθεί και οι εργασίες των συνεδρίων απλώς επικυρώνουν τις προειλημμένες αποφάσεις - 1η πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το οργανωτικό έχει ήδη επιλυθεί, προς θετική κατεύθυνση, όμως στο πολιτικό δεν προβλέπεται καμία σοβαρή αλλαγή. Θα επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά το πολιτικό πλαίσιο που έχει προσδιοριστεί από το ιδρυτικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι πολιτικές διαφορές παραμένουν και θα συνεχίσουν να καταγράφονται μέσα από την αυτοτελή δράση και άσκηση πολιτικής από τις επί μέρους συνιστώσες του εγχειρήματος. Αν κρίνουμε από τον τρόπο που ήδη έχουν διαφανεί -τόσο στα πλαίσια πρωτοβουλιών εντός του χώρου της Αριστεράς, αλλά και σε πρακτικές δράσεις στο συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα γενικότερα - δεν φαίνεται να ακολουθούν συγκλίνουσες τροχιές.

Το πολιτικό στοίχημα στο οποίο θα κριθεί το μέλλον του εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προσδιορίζεται ούτε από τους μικροσυσχετισμούς ανάμεσα στις συνιστώσες της, ούτε καν αν έχει την δυναμική να μετεξελιχθεί σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα, ο οποίος θα εκφράζει τον κόσμο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σε αυτά ζητήματα θα κρινόταν αν η πολιτική συγκυρία δεν είχε τα χαρακτηριστικά μιας διευρυμένης κρίσης του πολιτικού συστήματος. Η τομή που ήδη έχει ξεκινήσει δεν επιτρέπει λαθροβιώσεις στο πολιτικό σκηνικό. Αύριο θα επιβιώσουν μόνον πολιτικά σχήματα τα οποία θα έχουν αποκτήσει στοιχειώδη κοινωνικά ερείσματα στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς - όχι μόνον για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά για όλη την Αριστερά - αυτά τα ερείσματα ολοένα και περισσότερο μειώνονται ανεξάρτητα αν διατηρούνται ή αυξάνονται παροδικά τα εκλογικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

Ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στην Αριστερά, και δεν είναι εύκολο τώρα για την Αριστερά να αποκτήσει αυτή την χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου σε κατάσταση κρίσης. Την εμπιστεύεται περισσότερο σαν μια δύναμη διαμαρτυρίας και αντίδρασης απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές παρά σαν μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Παραμένει δύσπιστος στις υποσχέσεις της και δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει το μέλλον του στα χέρια της. Το στοίχημα λοιπόν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται ακόμα πιο δύσκολο γιατί εκτός των άλλων, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης καλεί τον λαό να “ματώσει” κι άλλο, όπως εύστοχα το διατυπώνει ο Γ. Ελαφρός (ΠΡΙΝ,09/10/2001):Ας το πούμε καθαρά. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η εργατική απάντηση και διέξοδος από την κρίση θα είναι μια πορεία μάχης και ρήξης, όπου ο εργαζόμενος λαός θα “ματώσει”. Αλλά θα ματώσει για να νικήσει, για να αποτινάξει την τυραννία του κεφαλαίου, για να κατακτήσει το μεγάλο κλεμμένο πλούτο των καπιταλιστών και τη δημόσια περιουσία και όχι όπως τώρα, να αιμορραγεί μέχρι θανάτου

Ο λαός “μάτωσε” και έκανε υπομονή, όταν τον καλούσε ο Σημίτης για να μπει η χώρα στην ΟΝΕ και να τρώει με χρυσά κουτάλια... Όμως δεν φαίνεται διατεθειμένος να  “ματώσει” ξανά και να κάνει υπομονή για κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι θα βελτιώσει το βιωτικό του επίπεδο. Τα πράγματα κατά την γνώμη μας φαίνεται να πηγαίνουν προς αντίθετη κατεύθυνση. Όπως έχουμε ξαναγράψει, τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι, γίνεται φανερό ότι ο λαός δεν πρόκειται να βιώσει την χρεωκοπία της χώρας και την έξοδο από το ευρώ, όπως βίωσαν οι λαοί του "υπαρκτού σοσιαλισμού" την κατάρρευσή του, απαξιώνοντας την περίοδο που η χώρα ήταν στην ΟΝΕ. Αντίθετα αυτή η περίοδος - λόγω της μείωσης του βιοτικού επιπέδου που ήδη έχει συντελεστεί και θα αποκορυφωθεί με την χρεωκοπία και την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ - θα καταγράφεται ως ο "χαμένος παράδεισος". Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Αριστερά κινδυνεύει να βρεθεί στην θέση του "καταραμένου όφη"...

Υστερόγραφο: Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα από πρόσφατη  έρευνα το ευρώ: Γνώμη για το ευρώ