Η Αριστερά αλλού στήνει “ομπρέλες” και αλλού αποζητά “σκιά”...

Πρέπει «να λερωθούν»

Τέλος, υπάρχουν τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που φαντασιώνονται αριστερά μετωπικά σχήματα, καθιστώντας τις επιθυμίες τους οδηγό για την ανάλυση της πραγματικότητας. Η κοινωνική κίνηση δεν επιτρέπει τέτοιες φαντασιώσεις. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ακόμα και στην πιο άγρια κοινωνική εξέγερση που μπορεί κανείς να φανταστεί, ο λαός θα αναζητήσει αριστερή διέξοδο από την κρίση, σε κομμάτια που μέχρι σήμερα έχουν πολύ μικρή κοινωνική ανταπόκριση. Εκτός κι αν προσδοκούμε θαύματα! Το βασικό ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουν αυτά τα τμήματα της Αριστεράς -στον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα- είναι αν θέλουν να συμβάλουν πραγματικά σε μία ριζοσπαστική λύση, στη σημερινή πολιτική κατάσταση. Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε πρέπει να αποφασίσουν «να λερωθούν».

Η πολιτική λύση, σήμερα, θα είναι εκ των πραγμάτων εντός του αστικού συστήματος. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος, αλλά, κυρίως, η δημόσια παραδοχή του, είναι αναγκαία συνθήκη προκειμένου να πάψουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους και να εκπονήσουμε ένα σχέδιο για τη συμμετοχή μας σε ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο. Σε αυτό θα συμβάλλουμε ως μία συνιστώσα. Καταρχάς, χωρίς αξιώσεις ηγεμονίας, χωρίς απαιτήσεις ηγετικού ρόλου για το προβεβλημένο ή μη πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς.

Έτσι μόνο θα επιτύχουμε να συνδεθούμε με την κοινωνική κίνηση και το λαϊκό ριζοσπαστισμό, να ανασυγκροτήσουμε την Αριστερά, να διαχωριστούμε από τις άλλες δυνάμεις στη βάση πραγματικών πολιτικών αντιθέσεων στους κόλπους του κινητοποιούμενου λαού, να ξανασυνδέσουμε την Αριστερά με πλατύτερα ακροατήρια, να δοκιμάσουμε τις απόψεις μας και να δοκιμαστούμε στο πραγματικό πολιτικό πεδίο, στο φως του ήλιου και όχι υπό σκιάν.

(απόσπασμα από το κείμενο “Αριστερά υπό σκιάν” του Βαλάντη Στεργίου που δημοσιεύτηκε στο “δρόμο”)

Η βασική θέση του κειμένου είναι ότι “Η πολιτική λύση, σήμερα, θα είναι εκ των πραγμάτων εντός του αστικού συστήματος”. Αυτή την θέση ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς ενώ την ενστερνίζεται στην πράξη με το περιεχόμενο αλλά και την μορφή των προτάσεων που κάνει για την έξοδο από την κρίση, στις διακηρύξεις μασάει τα λόγια του. Η Αριστερά μπροστά στην κρίση τελεί υπό σύγχυση και δεν μπορεί να συνδυάσει κάτω από ενιαία πολιτική γραμμή παράλληλους στόχους που από την μια να βελτιώνουν την θέση του κόσμου της εργασίας εντός του αστικού συστήματος και από την άλλη να αποτελούν βήματα και να ανοίγουν τον δρόμο για τον “άλλο κόσμο” που είναι εφικτός. Η σύγχυση ανάμεσα στους στρατηγικούς στόχους και στις ταχτικές κινήσεις δημιουργεί αντιφατικές (συγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες) επιλογές οι οποίες δεν μπορούν να αποκτήσουν κοινωνικά ερείσματα και οδηγούν στην πολιτική περιθωριοποίηση. Αυτό το αποτέλεσμα καταγράφεται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις, όπου ενώ η κρίση του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του δικομματισμού είναι εμφανής και γενικευμένη, η αριστερά δεν κερδίζει τίποτα το ουσιαστικό απ' αυτήν...

Μια εξαίρεση αποτελεί το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Βεργόπουλου, το οποίο χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές σκοπιμότητες από μικροκομματικές ανάγκες επιβίωσης αποδέχεται την θέση ότι “Η πολιτική λύση, σήμερα, θα είναι εκ των πραγμάτων εντός του αστικού συστήματος” και διερευνά ζητήματα που παραμένουν αναπάντητα καθώς και ευρύτερες πλευρές μιας παρόμοιας πολιτικής προοπτικής.

Αντίθετα με τον Κ. Βεργόπουλο, πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς, αυτή την αντιφατική τους στάση ως προς τον χαρακτήρα της πολιτικής πρότασης που κάνουν, επιχειρούν συχνά να την καλύψουν με την θεωρία των “μεταβατικών προγραμμάτων”. Όμως δεν μπορούν να ξεπεράσουν μια κρίσιμη πολιτική αδυναμία στην διαμόρφωση των πολιτικών τους στόχων: Οι “μεταβατικοί στόχοι” δεν συγκροτούν αυτοτελείς πολιτικές κατακτήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα αποτελούν κατακτήσεις για τον κόσμο της εργασίας, χωρίς να έχουν την ανάγκη της πραγμάτωσης άλλων αναγκαίων προϋποθέσεων και την επίτευξη και άλλων παράλληλων στόχων.

Είναι χαρακτηριστική η πολιτική φιλολογία γύρω από το θέμα της εξόδου της χώρας από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. Η ανατροπή του μνημονίου και η επαναφορά των θεσμικών ρυθμίσεων για το κόσμο της εργασίας στο καθεστώς που ίσχυε πριν απ' αυτό, είτε προέλθει από αστική κυβέρνηση είτε από επαναστατική, είναι ένας πολιτικός στόχος ο οποίος αν επιτευχθεί σίγουρα λειτουργεί προς όφελος του κόσμου της εργασίας. Όμως, η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ ή την Ε.Ε. δεν συγκροτεί ένα παρόμοιο αυτοτελή στόχο που θα μπορούσε σήμερα να πραγματοποιηθεί μάλιστα “εντός του αστικού συστήματος”. Στην περίπτωση μάλιστα κατά την οποία αυτή λύση επιβληθεί ή γίνει με την συναίνεση των διευθυντηρίων της Ε.Ε. και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι προφανές που οδηγεί...

Οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς οι οποίες αποδέχονται -έστω και ως την πλέον πιθανή εκδοχή - την θέση ότι “Η πολιτική λύση, σήμερα, θα είναι εκ των πραγμάτων εντός του αστικού συστήματος” θα πρέπει να διαμορφώνουν τους “μεταβατικούς στόχους” και τα προγράμματά τους με τέτοιο τρόπο ώστε η επίτευξη αυτών των στόχων να λειτουργεί σαφώς υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, ανεξάρτητα από το ποιός θα κατέχει την ηγεμονία στο μπλοκ των δυνάμεων που θα επιβάλουν αυτές τις πολιτικές.

Η εκκρεμότητα που έχει η Αριστερά σε σχέση με την ΕΑΜική της ιστορία, δεν είναι να επαναλάβει το ίδιο πείραμα (ένα μέτωπο με τον πολιτικό και τον οργανωτικό έλεγχο των κομματικών μηχανισμών της αριστεράς), το οποίο οδήγησε σε ένα εμφύλιο πόλεμο και μια ήττα, αλλά να δώσει απαντήσεις στις εκκρεμότητες που έχουν μείνει ακόμα ανοικτές: ο 3ος γύρος είναι η ιστορική εκκρεμότητα που παραμένει πάντα επίκαιρη. Και αυτή η εκκρεμότητα δεν μπορεί να απαντηθεί αναζητώντας άλλον ένα “ελιγμό στον Γράμμο”...

Η εθνική συμφιλίωση που πραγματοποιήθηκε μετά την μεταπολίτευση επιβλήθηκε ως επιλογή του αστισμού και λειτούργησε ως πολιτική ενσωμάτωσης της αριστεράς στο πολιτικό σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο αποκαταστάθηκε η θέση της εντός του εθνικού τόξου. Και η αριστερά από τότε δεν έπαψε να τιμά αυτή την θέση και να αναζητά - ενοχικά και εναγώνια - τρόπους για να καταδείξει ότι είναι μια υπεύθυνη και συνεπής εθνική δύναμη.

Το μαζικό κίνημα όμως δεν είχε αυτά τα ενοχικά σύνδρομα της Αριστεράς που τα κουβαλάει από τον εμφύλιο και ελλοχεύουν ακόμα και σήμερα στους πολιτικούς της σχηματισμούς. Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Όταν οι ηττημένοι παραιτούνται από την προβολή της δικής τους εκδοχής, τότε γίνεται εύκολη ακόμα και η αναστροφή της ιστορίας. Ας δούμε ένα παράδειγμα: Η αλήθεια είναι ότι το “ανήκομεν εις την Δύσιν” δεν το είπε ο Καραμανλής, αλλά το “Πολυτεχνείο”...

Το αντιδικτατορικό κίνημα αναπτύχθηκε κάτω από τους απόηχους του Μάη του 68 και των κινημάτων ενάντια στο πόλεμο του Βιετνάμ, κινήματα που φούντωσαν στην Δύση. Οι σχέσεις του με την Δύση,πολιτικές, ιδεολογικές και όχι μόνο, ήταν μεγάλες σε αντίθεση με την χούντα της 21ης Απριλίου, η οποία είχε την γραμμή του περήφανου εθνικού απομονωτισμού. Το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων χριστιανών” εξέφραζε ακριβώς αυτή την στάση ενάντια στην πολυπολιτισμική Δύση και τον υπαρκτό κομμουνισμό.

ήρθε με το αεροπλάνο 

του Γάλλου Προέδρου και 
πήρε 54%... 

Οι αντιστασιακές οργανώσεις ανδρώθηκαν στην Δύση. Πολλές πολιτικές παρεμβάσεις είχαν ως αποδέκτες τις Κυβερνήσεις της Δύσης και ζητούσαν να ληφθούν μέτρα κατά της χούντας για την προστασία των “ανθρώπινων δικαιωμάτων”, δηλαδή, κάτι ανάλογο με αυτό που κάνουν σήμερα οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Λιβύη και σε σε άλλες αραβικές χώρες. Αυτό ακριβώς το πάνδημο κλίμα εξέφρασε ο Καραμανλής όταν διατύπωσε την γνωστή φράση “ανήκομεν εις την Δύσιν”, διαμορφώνοντας τους όρους συναίνεσης στο πρόσωπό του. Η αριστερά τότε - όπως και τώρα - προσπαθούσε να αντιληφθεί που βρίσκεται και που πατάει...