Αναρτήσεις
Του Γιώργου Σαπουνά, μέλους της ΑΠΟ
και της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
και της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Ο ι περιφερειακές εκλογές είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την εκλογή της κυβέρνησης. Είναι απόλυτη ανάγκη να εκφραστεί στην κάλπη το μήνυμα της απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής ανατροφοδοτώντας την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα του λαού για την συνέχιση του αγώνα. Θα ήταν ευχής έργο εάν η ανάγκη αυτή μεταφραζόταν σε πραγματική δυνατότητα για την Αριστερά να σηματοδοτήσει ξεκάθαρα με την πολιτική της πρόταση την εναλλακτική διέξοδο απέναντι στον υποτιθέμενο μονόδρομο. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Το σύνθημα «ενάντια στο μνημόνιο» έχει γίνει σημαία ευκαιρίας για πλήθος ψηφοδελτίων – της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης. Στρατηγική
Ο βαθύτερος λόγος της αμηχανίας και της πολυδιάσπασης βρίσκεται στην αδυναμία της αριστεράς να προσεγγίσει αποτελεσματικά και πειστικά μαζικά κοινωνικά τμήματα που για πολλά χρόνια δεν λογίζονταν στα «παραδοσιακά» της ακροατήρια.
Οι δύο δεσπόζουσες αφηγήσεις εντός της ελληνικής αριστεράς που εκκινούν από το παρελθόν και προβάλουν ως μέθοδοι για να απαντηθούν τα ζητήματα του χρέους και της ΕΕ δεν ερμηνεύουν αποτελεσματικά τις σύγχρονες συνθήκες και πάνω απ’ όλα δεν βρίσκουν την δέουσα ανταπόκριση της κοινωνίας.
Από την μια στέκουν οι απόψεις που προέρχονται από τις θεωρίες της εξάρτησης και (παρά τις όποιες παραλλαγές) προτείνουν την στρατηγική της αυτοδύναμης και αυτόκεντρης ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού («ελεύθερου» ή κρατικού) υπό την ισχυρή πίεση του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς.
Πέρα από τα θεωρητικά προβλήματα (που δεν είναι του παρόντος άρθρου) το ένστικτο ενός ολόκληρου κόσμου τον οδηγεί να αντιληφθεί πως η πρόταση αυτή μιλά για χρόνια δύσκολα, με φτώχεια και στερήσεις, τα οποία καλείται να υπομείνει, με όπλο του την εθνική ή την σοσιαλιστική υπερηφάνεια, ανάλογα με το κέντρο βάρους του «μείγματος».
Απ’ την άλλη στέκουν οι απόψεις που στο κέντρο τους έχουν την προσδοκία της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ υπό την ισχυρή πίεση επίσης του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Κι εδώ πάλι η επιμονή στην συγκεκριμένη ιδεολογική αφήγηση οδηγεί τους θιασώτες της στην ουρά του αστικού κοσμοπολιτισμού. Η έμφαση στον ρόλο του ΔΝΤ δεν μπορεί να κρύψει την φύση της ΕΕ σήμερα και τον ρόλο της στην υπόθεση του ελληνικού χρέους και του Μνημονίου. Η «ρεαλιστική» αντίληψη της Αριστεράς την οδηγεί συνειδητά ή με αυταπάτες στην αγκαλιά της «κεντροαριστεράς» που αποδεδειγμένα αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο για την καταστροφή. Μια τέτοια κατεύθυνση ουδόλως μεταφέρει το κέντρο από το «εθνικό» πεδίο στο «ταξικό». Μητρόπουλος και Δημαράς, ως γνήσιες εκφράσεις της κεντροαριστεράς, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε καν την κυβέρνηση – πόσο μάλλον τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου γενικότερα!
Συμμετοχή
Το κεντρικό ζητούμενο σήμερα είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στην εναλλακτική λύση. Από το ελάχιστο που είναι η ψήφος, από το κίνημα αντίστασης και την αυτενέργεια του κόσμου, μέχρι την οικοδόμηση όχι μόνο ταξικής αλλά και πολιτικής - σοσιαλιστικής συνείδησης. Το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε αφορά τις επιλογές και συνάμα τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου – ντόπιου και διεθνούς. Οι απαντήσεις δεν μπορούν να προέλθουν από προτάσεις οικονομικής διαχείρισης εντός πλαισίου, ούτε όμως από προτάσεις θεωρητικά ριζοσπαστικές και «επαναστατικές» που όμως προϋποθέτουν την ιδεολογική συμφωνία τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης αν όχι της ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας. Οι προτεραιότητες πρέπει να μπουν αντίστροφα: δεν είναι η πλήρης πρόταση («ρεαλιστική» ή «ανατρεπτική») που θα συγκροτήσει τον λαϊκό και εργατικό παράγοντα αλλά αντίστροφα, η συμμετοχή, η αυτοπεποίθηση και εν τέλει η συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα καθορίσει το βάθος και την ποιότητα της ανατροπής. Με άλλα λόγια η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο βαθμό που ένα κρίσιμο κοινωνικό τμήμα την θεωρεί εφικτή. Ως εκ τούτου συντίθεται από την στρατηγική στόχευση υπέρβασης και ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων – σε πρώτο χρόνο της νεοφιλελεύθερης τάξης του Μνημονίου - σε συνδυασμό με την δυνατότητα και την επάρκεια (ζητήματα συσχετισμού δύναμης και συνειδήσεων) του ίδιου του κόσμου της εργασίας (και των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών) που αποτελεί το μοναδικό υποκείμενο που δύναται ιστορικά να πραγματοποιήσει τέτοιες ανατροπές.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και ο συνδυασμός «Ελεύθερη Αττική» ιχνηλατεί αυτή την διαδρομή, έχοντας σαν προτεραιότητα την αναζωογόνηση της κοινωνικής συμμετοχής. Το ζήτημα του χρέους δεν αφορά πρωτίστως την διακήρυξη για διαγραφή μέρους ή όλου αλλά την απενοχοποίηση του λαού: δεν ζήσαμε με δανεικά, δεν χρωστάει ο λαός! Το ζήτημα της ΕΕ και του ευρώ δεν αφορά πρωτίστως ζητήματα δημοσιονομικής διαχείρισης και οικονομικής ανάπτυξης (εντός ή εκτός ευρωζώνης) αλλά εκείνη την δυνατότητα σκληρής διαπραγμάτευσης - πίεσης που θα επεκτείνει την υπόθεσή μας σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργώντας όρους συμμαχιών και αλληλεγγύης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, κινήματα και πολιτική Αριστερά. Το ζήτημα του Μνημονίου και της τρόικας δεν αφορά γενικώς την «εθνική ανεξαρτησία» αλλά πρωτίστως αφορά την (ουσιαστική) λαϊκή κυριαρχία και την (πολιτικά και ταξικά νοηματοδοτημένη) δημοκρατία: ποιος αποφασίζει; Εδώ το σημείο «να φύγει η κυβέρνηση» (μαζί με τρόικα και μνημόνιο) είναι απολύτως κεντρικό και «σήμα κατατεθέν» της προσπάθειας.
Μέτωπο
Τέλος η επιλογή του «μετωπικού» χαρακτήρα και η ενθάρρυνση της αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης του κόσμου λαμβάνει υπόψη του την απονομιμοποίηση και αναδιάταξη του παλιού πολιτικού σκηνικού, την υποχώρηση των παλιών πολιτικών εκπροσωπήσεων και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να εκφραστεί η πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία που σήμερα μπορεί να συγκροτηθεί κόντρα στον υποτιθέμενο μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής και του μνημονίου. Ο βαθμός της επιτυχίας του ψηφοδελτίου «Ελεύθερη Αττική» θα διαμορφώσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την πλέον ουσιαστική διαδικασία που είναι η οικοδόμηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων αντίστασης και συζήτησης σ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους, στην γειτονιά, στα στέκια της νεολαίας, στους εργασιακούς χώρους, στα κινήματα πόλης και οικολογίας, στα στέκια του πολιτισμού…
Σε εσάς ο κόσμος δεν έρχεται γιατί η ελευθερία (ενίοτε αστικής αντίληψης) πνίγει την οργάνωση και τη πειθαρχία, όροι απαραίτητοι για την εμπέδωση του αισθήματος εμπιστοσύνης με προοπτική επιτυχίας στη σύνδεση σκοπού και αγώνα. Στο ΚΚΕ δυσκολεύονται να πάνε γιατί η οργάνωση και η πειθαρχία πνίγει τη διαλεκτική έκφραση της (κομμουνιστικής) ελευθερίας σε ένα δημιουργικό ρόλο που θα συνδέσει αποτελεσματικά το σκοπό με τον αγώνα. Ενδιάμεσα υπάρχουν όλες οι αποχρώσεις και συνθέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το όραμα καπνός! Μας λείπει η στρατηγική, μας λείπει και η τακτική και αντίστροφα.
Έτσι οι μάζες, αντί να είναι αυτές που λύνουν το πρόβλημα, με οδηγό την Αριστερά, μένουν αμέτοχες παρακολουθώντας έναν αγώνα ηγεσιών και «πρωτοπόρων» που δίνουν μάχες γι αυτές χωρίς αυτές.
Και ακόμη κανένας δεν αντιλήφθηκε ότι αλλάζουν οι εποχές και όποιος δεν τις ακολουθεί δρώντας μέσα στη διαμόρφωσή τους, απλά θα μείνει με ωραίες αναλύσεις για να τις θυμάται, όπως οι παλιοί θυμούνται τις «ωραίες» αναλύσεις που έκαναν για τα λάθη του Ζαχαριάδη, του Παρτσαλίδη, του Κολλιγιάννη, του Φλωράκη, του Κύρκου… για να μη πω για το διεθνές κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα. Και λοιπόν τι έγινε; Η Αριστερά είναι σε χειρότερη πολιτική και οργανωτική κατάσταση.
Στέργιος, από τα Περίχωρα του ΚΚΕ
ΔΗΛΩΣΗ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΟ ΣτΕ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μία κυβέρνηση δειλίας»
Στη δήλωσή του ο κ. Αλαβάνος αναφέρει: «Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση παρά-δοσης στους ξένους, είναι και μια κυβέρνηση δειλίας και φυγομαχίας. Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το Υπουργείο Οικονομικών δεν έστειλε στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις θέσεις του ελληνικού δημοσίου για την προσφυγή ενάντια στο μνημόνιο των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Για να επιτύχει την αναβολή, όπως κάνουν οι μικροαπατεώνες που κρύβονται».