Και γαμώ τα κόμματα έχουμε σύντροφοι

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ"

Τι πολυμετοχικός, τι πολυτασικός

Οι οχτροί μας οι ζουλιάρηδες λένε για τον Συριζα ότι δεν γεμίζουμε ταξί ούτε με τον ταξιτζή, τα κανάλια λένε ότι συνέχεια διασπόμαστε, οι επαναστάτες σύντροφοι μας κατηγοράνε ότι είμαστε μαζί για τα λεφτά, οι αναθεωρητές σύντροφοι μας κατηγοράνε ότι είμαστε αριστεριστές, οι αριστεριστές σύντροφοι μας κατηγοράνε ότι είμαστε αναθεωρητές, κάτι γείτονες μας κατηγοράνε ότι ο Τσίπρας γελάει άμα δει κάμερα και ούτω καθεξής.

Αγνοούν όμως όλοι αυτοί οι οχτροί μας οι ζουλιάρηδες, ότι ο Συριζα και δη η ψυχή του Συριζα, ο Συνασπισμός, είναι το πιο πετυχημένο κόμμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τελευταία επιτυχία για την οποία όλοι οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι είναι η ανάληψη της προεδρίας του Παναθηναϊκού από τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ, τον κυρνίκο Κωνσταντόπουλο.

Ποιο άλλο κόμμα έχει να παρουσιάσει τέτοια επιτυχία; Ποιο άλλο κόμμα έχει βγάλει υπουργούς, βουλευτάδες με τη σέσουλα, πρωθυπουργικούς συμβούλους, επιχειρηματίες, επιτρόπους και επιτροπίνες, και προέδρους ομάδων; Πείτε μου πραγματικά, ποιο άλλο κόμμα έχει να παρουσιάσει τέτοιες επιτυχίες;

Ποιο άλλο κόμμα έχει τέτοιες επιτυχίες ειδικά για τους πρώην προέδρους του: Πείτε μου, πού είναι ο Έβερτ; Πού είναι ο Καραμανλής; Πού είναι ο Σημίτης; Ποια αξιώματα έχουν αυτοί οι τενεκέδες; Ποιες θεσμικές θέσεις έχουν καταλάβει;

Ενώ εμείς, και την Δαμανάκη την έχουμε στις Βρυξέλλες επίτροπο για την Ευρώπη των λαών, και τον κυρνίκο βάλαμε επικεφαλής του Παναθηναϊκού. Ο Αλέκος ξέφυγε, αλλά όπως μαθαίνω από προσεγμένες και έγκυρες διαρροές των κοκκινοπράσινων που έκαναν γιούργια και καβάλησαν τα ερτζιανά, όπου να ‘ναι θα αυτοανακηρυχτεί βασιλιάς του Εξωμβούργου, δούκας στο Τριαντάρος, κόμητας στο Μπερδεμιάρος, μαχαραγιάς στο Μουντάδος και μαρκήσιος στα Εξάρχεια.

Ξανάρχομαι στο θέμα μου.

Λένε οι σημερινοί προεδρικοί του κόμματος ότι ο κυρνίκος πρέπει να ντρέπεται που άφησε την αριστερά και πήγε στον Βαρδινογιάννη. Έχουν άδικο. Καταρχήν και οι Βαρδινογιάννηδες αριστεροί ήτανε. Επομένως ήταν μεταγραφή σε πολιτικά φιλικό επιχειρηματικό όμιλο. Άμα είχανε οι Αλαφουζαίοι ομάδα και βάζαν τον κυρνίκο πρόεδρο στην ομάδα τους, να το συζητήσουμε, διότι τότε θα επρόκειτο περί αποστασίας. Με τους Βαρδινογιάννηδες όμως δεν υπάρχει ζήτημα.

Έπειτα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η αριστερά πρέπει να παλεύει για να διεκδικεί θέση και ρόλο στους θεσμούς. Ο ευρωκομμουνισμός μας διδάσκει πως η ταξική πάλη διεξάγεται παντού: και στη Βουλή, και στην κρατική διοίκηση, και στα ΔΣ των εταιρειών, και στην αυτοδιοίκηση, και στις αναπτυξιακές, και στην Ηρώδου Αττικού άμα λάχει. Εδώ ρε παιδιά διεκδικήσαμε θέση προέδρου της Δημοκρατίας, στην προεδρία του ΠΑΟ θα κολλήσουμε;

Άσε που και ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος έχει αναγνωρίσει ότι οφείλει πολλά στον κυρνίκο, τον ακούει με αγάπη και δεν ξεχνά άλλωστε ότι ήταν ο πρώτος που τον υιοθέτησε και του ‘μαθε τα βασικά. Δεν ξέρω αν ο κυρνίκος έκανε τον Αλέξη πανάθα, αλλά πάντως τον έκανε άνθρωπο για πολιτική. Δεν μπορούμε δηλαδή να είμεθα αχάριστοι προς τον πρώην πρόεδρο.

Σπεύδω όμως να πάω βαθύτερα στο ψητό και να εξηγήσω ότι η ανάληψη της προεδρίας του Παναθηναϊκού από τον κυρνίκο ήταν αριστερή πράξη βαθιάς πολιτικής σημασίας. Πράξη αντίστασης στα σκοτεινά σχέδια ανερχόμενων μεγαλοαστικών τζακιών που με την μεταπρατική και αεριτζίδικη πραχτική τους πάνε να εχτοπίσουν το πραγματικά παραγωγικό ελληνικό κεφάλαιο. Και σαν τέτοια πράξη οφείλουν να την χαιρετίζουν και όχι να την απαξιώνουν οι ανθυπολοχαγοί του Αλέξη, ανάμεσά στους οποίους παρεισέφρησαν και ορισμένοι αναρχικοί (άκουσον άκουσον) τσιπρικοί δημοσιογράφοι.

Όλοι θα ξέρετε τη μάχη που δόθηκε ανάμεσα στον Βγενόπουλο και τον Βαρδινογιάννη. Μια αριστερά που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να λέει «όχι σε όλα» (το τόνισε και ο κυρφώτης Κουβέλης), και επομένως πρέπει να πάρει θέση στο δίλημμα. Ακόμη περισσότερο όταν είναι γνωστό ότι διαμορφώθηκε μια μεγάλη ανίερη συμμαχία ανάμεσα σε Μαρινάκη, Πατέρα, Βγενόπουλο και ΣΙΑ, επιχειρηματίες της θαλάσσης, των γκισέ και των γηπέδων, με δύναμη ανερχόμενη. Όλως τυχαίως η τριάς βρίσκεται κοντά στον Κόκκαλη (κι αυτός είναι δικός μας, αλλά της πιο παραδοσιακής αριστεράς) και στην πιο κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση, το στοίχημα. Είδαν κι απόειδαν οι Βαρδινογιάννηδες, κόψανε από μακριά και το τρίο Ρέστη, Μαρινάκη, Πατέρα που ελέγχει τα πάντα όλα, από τον ΔΟΛ μέχρι το μαγαζί στην παραλιακή, και σου λέει κάτσε μην μας φάνε λάχανο. Και αντί να βάλουνε κανέναν χλεχλε για πρόεδρο του Παναθηναϊκού, βάλανε τον κυρνίκο. Πράξη μεγίστης αντιστασιακής σημασίας, καθώς ο κυρνίκος είναι καταγεγραμμένος αντι-κοκκαλικός (λόγω της μη κομμουνιστικής προέλευσής του, σε αντίθεση με τον Σόκρατες). Επίσης έχει καλές σχέσεις με το συγκρότημα Τεγόπουλου και το συγκρότημα Αλαφούζου, και διαθέτει λέγειν που το πάει φαρσί, μπορεί να μιλάει μια ώρα και να μην λέει τίποτε. Άσε που πάντα ήταν υπέρ του πράσινου στο κόμμα του, οπότε υπάρχει μια συνέπεια.

Με όλα τα παραπάνω που προφανώς δεν μπορώ και δεν θέλω να αποδείξω, επιχειρηματολογώ για το προφανές: Ο κυρνίκος Κωνσταντόπουλος, απέδειξε ότι ο ΣΥΝ βγάζει προεδράρες, όχι αναλώσιμα στελέχη μιας μικροπεριόδου. Το μέλλον των πρώην, των νυν και των επόμενων είναι λαμπρό.