ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Αναδημοσίευση από την  ΕΠΟΧΗ (11/7/10)

Συνέντευξη με τον Α. Αλαβάνο

ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΠΑΘΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Δεν ήταν μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, αλλά σε καμία περίπτωση η κουβέντα μας με τον πρώην πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε το ενδιαφέρον της. Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλάει για την αριστερά, τις αδυναμίες, αλλά και τις δυνατότητές της, τη σχέση της με τη νέα γενιά, τον ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη ουσιαστικής επαφής με την κοινωνία και τις ανάγκες του.

Τη συνέντευξη πήρε ο Πάνος Λάμπρου

*Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί ενώ οι επιπτώσεις είναι τόσο επώδυνες για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, οι αντιστάσεις δεν είναι οι αναμενόμενες; Είναι θέμα αδυναμίας των συνδικάτων, της αριστεράς;

Έχουμε μια κρίση με πλανητικές διαστάσεις, μια κρίση οξύτατη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτή η κρίση έχει φέρει σε μεγάλο βαθμό σε μια χαοτική, αλλοπρόσαλλη και αντιφατική συμπεριφορά την ίδια την ηγεσία της Ευρώπης. Δεν είναι παράλογο να σαστίζει ο κόσμος, να νιώθει αμήχανα. Δημιουργείται η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, πάνω από τους αγώνες μας, πάνω από την ψήφο μας. Είναι μοιραία. Είναι το μικρότερο κακό. Είναι η θεία τιμωρία για τις αμαρτίες μας

*Ή ότι ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ισχυρός από μας …

Όχι, ο αντίπαλος δεν είναι ούτε φαίνεται τόσο ισχυρός. Όταν, όμως, ο αντίπαλος είναι πιο αδύναμος και άρα απρόβλεπτος και επιθετικός μπορεί να ακινητοποιεί τον άλλο Ένας λόγος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ. Ποτέ ίσως τα κεντρικά ΜΜΕ δεν τα έχουμε δει να λειτουργούν σε τέτοιο βαθμό , ως ανθυπασπιστές και λοχίες του συστήματος. Ένας άλλος λόγος είναι η απουσία ενός πολιτικού λόγου, που θα μπορούσε να επιταχύνει τη μετάβαση από το σάστισμα, τον φόβο και την οργή σε μια αγωνιστική κατεύθυνση θετικής προοπτικής και ελπίδας.

Οι αδυναμίες της Aριστεράς

*Αναφέρεσαι στην αριστερά;

Η μεγάλη απούσα. Τη στιγμή που την καλεί με αγωνία η ιστορία.

*Θεωρητικά είναι ευνοϊκό πεδίο για την αριστερά. Δικαιώνεται σε όσα έλεγε για τη νεοφιλελεύθερη επιλογή και το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο δείχνει αυτή την αδυναμία ; Δεν έχει αναρρώσει από τα τραύματα της ιστορικής της κρίσης;

Ίσα-ίσα, η ιστορική κρίση της θα έπρεπε να είναι εφόδιο, ώστε αυτή η δύναμη ανατροπής να γίνει δύναμη ανατροπής του εαυτού της, του τρόπου που σκέφτεται, που δρα. Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από την κατάρρευση του’.90. Την ώρα που καίγεται 0λόκληρο το χωριό, μεγάλο μέρος της αριστεράς ασχολείται με έπιπλα στο σαλόνι. Το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι να ενισχύσει απλώς την κοινοβουλευτική της παρουσία, να στηρίξει απλώς τους αγώνες. Κυρίως είναι να συγκροτήσει έναν εναλλακτικό πόλο με δυναμισμό, αυτοπεποίθηση, γνώση, έμπνευση που θα σαρώσει το ευτελισμένο πολιτικό σύστημα, θα οδηγήσει σε μια νέα κοινωνική πλειοψηφία ικανή να στηρίζει ριζοσπαστικές πολιτικές λύσεις. Η αριστερά νιώθει φόβο ως προς αυτό. Έχει συνηθίσει στην ασφάλεια και τη θαλπωρή του συστήματος. Ειδικά μετά τον εμφύλιο δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι εφικτή μια τέτοια εξέλιξη.

*Άρα λες ότι η αριστερά αισθάνεται στην “καμπούρα της την ιστορική ήττα.

Δεν υπάρχει δικαιολογία θυμάσαι με πόσο μεγάλη διστακτικότητα ή και εχθρότητα αντιμετωπίστηκαν και εντός του ΣΥΡΙΖΑ σκέψεις που είχαν πρωτοδιατυπωθεί για την Ελλάδα ως «αδύναμο κρίκο»»ή για μια «νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία»; Σκέψεις που σε κάνουν να υπερβείς το όριο μιας αριστεράς κινηματικής, περιθωριακής όμως μέσα στα πλαίσια του συστήματος, και σε φέρνουν στο κέντρο της πολιτικής ζωής.

*Τι αντιλαμβάνεται ο κόσμος για την αριστερά; Ότι δεν είναι δίπλα του ή ότι δεν έχει διατυπώσει μια πρόταση διεξόδου;

Ασφαλώς έχουμε σοβαρά ελλείμματα στις προτάσεις μας. Είναι όμως χίλιες φορές πιο αξιόπιστες από τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου που δεν έχει απολύτως τίποτε και παπαγαλίζει αυτά που αποφασίζουν η Μέρκελ κι ο Στροσκάν. Η έλλειψη πρότασης είναι η εύκολη ερμηνεία,η δικαιολογία. Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι ένα αξιόπιστο πόλο, να πιστέψει, να ξαναβρεί το θάρρος, να ελπίζει. Τι χαρακτηρισμό χρησιμοποιούν για την αριστερά σήμερα; «Απαξίωση».Η αριστερά εμφανίζεται να στερείται τη διαφορετικότητα από τους άδειους κώδικες του συστήματος, το αξιακό και πολιτικό φορτίο, που θα μπορούσε να ηλεκτρίσει μια απαισιόδοξη κοινωνία. Επομένως, είναι κυρίως, κρίση εμπιστοσύνης.

*Ναι, αλλά ψάχνω και εγώ, και φαντάζομαι όλοι μας, πού οφείλεται αυτό;

Αυτό που δεν μπορεί να κάνει σήμερα η αριστερά, το έκανε. Το έκανε πριν δύο, τρία χρόνια με το άρθρο 16. Κέρδισε την εμπιστοσύνη. Λέγαμε -μπορεί να είχε μια δόση υπερβολής-ότι ήμασταν «η»Αντιπολίτευση. Είμασταν στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Όπου πήγαινε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τον κερνούσαν .

*Μήπως, όμως, έγινε αυτό δυνατό γιατί ήταν ένα επιμέρους θέμα, ενώ σήμερα το ζήτημα είναι συνολικό και απίστευτα περίπλοκο;

Πολύ περισσότερο λοιπόν, αφού πια πρόκειται για ένα καθολικό θέμα, σήμερα είναι η ώρα της αριστεράς. Δεν είναι ότι οι αντίπαλοί μας έχουν μεγάλη δύναμη. Μεγάλες είναι οι παγίδες μέσα στην ίδια την αριστερά.

*Πώς η αριστερά θα παίξει τον ιστορικό της ρόλο; Γιατί φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις ότι δεν είναι δυνατόν να διαδραματίσει ένα τέτοιο ρόλο μέσα από τις στάχτες της.

Θυμάσαι το φιλμ του Βάιντα «στάχτες και διαμάντια»; Η αριστερά πρέπει να κάνει στάχτη τα στερεότυπά της, τις ισορροπίες, τις ίντριγκες, τις γελοίες και αναποτελεσματικές επικοινωνιακές λογικές, τον καριερισμό, τον νεοπλουτισμό. Και δεν αρκεί ένα εργαλειακό πρόγραμμα αλλαγής. Χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κοσμοαντίληψη, όπου η οικολογία, η παιδεία, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα θα συγκρούεται μετωπικά με τις βιτρίνες και τα κυβικά της Ελλάδας της οικογένειας Παπανδρέου και Καραμανλή. Όπου θα γίνεται αδυσώπητη μάχη για να ανατραπούν οι καπιταλιστικές αξίες μέσα στη ψυχή του εργαζόμενου.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

*Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κοινό μας σπίτι δεν πάει καλά. Τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτή η εικόνα;

Είναι κάτι περισσότερο από το «δεν πάει καλά». Η Γραμματεία είναι σα μηχάνημα για «τεστ κόπωσης». Μπαίνει κάτι καινούριο και βγαίνει παλιό. Να σου πω ένα παράδειγμα. Η κάρτα μέλους. Έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δύο χρόνια. Αισθάνομαι και προσωπικά ευθύνη που δεν το είχα αντιληφθεί εκείνη την εποχή. Μετά τόσα παζάρια για την αποδοχή της, χάνει όλους τους χυμούς της αυτή η καινοτομία. Το Σύμφωνο Σταθερότητας, το δημοψήφισμα, το να φύγει αυτή η κυβέρνηση, είναι ιδέες που αν τις αγκαλιάζαμε γρήγορα θα είχαν μεγάλη δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμιαία να εκτοπίζεται. Ως κινηματική δύναμη, από το ΚΚΕ. Ως καταλύτης συνεργασιών, από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ως θερμοκήπιο αξιών, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ως πηγή πολιτικών πρωτοβουλιών, από κανένα.

*Υπάρχει ένας κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αυτός που έχει δώσει και μια και δύο ευκαιρίες στο εγχείρημα, που εκδηλώνει σήμερα την αγωνία του. Αυτός ο κόσμος λέει -και αυτό αφορά και εσέν γιατί δεν κάθεστε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να συζητήσετε, να λύσετε το πρόβλημα; Μα είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει την ενότητά του.

Είναι λογικό αυτό που λες. Αν κάτσουμε όμως όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και έχουμε το κυριακάτικο ψητό που μοσχομυρίζει και αποφασίσουμε να το φάμε την επόμενη Πέμπτη, όλοι θα πάμε στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα.

*Χρόνια τώρα πολλοί -εκτός Συνασπισμού έλεγαν ότι υπάρχουν παραλυτικές ισορροπίες, λόγω των πολλών “βέτο” που έθεταν τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Στο συνέδριο, όμως, ο Συνασπισμός με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, απάντησε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στο δίλημμα που έθετε η Α.Π. Υπήρξε ρήξη. Ο Συνασπισμός μάτωσε. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα;

Έχω μεγάλη απόσταση από τις απόψεις της ΑΠ. Θυμάμαι, όμως, ότι σε ακραίες στιγμές, όταν οι απόψεις πολώνονταν -ο Δεκέμβρης-ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κρατήσει τη συνοχή του. Το θέμα δεν είναι να βρούμε μια αριστερά που όλοι σε όλα θα συμφωνούμε, αλλά να έχουμε ένα ζωντανό πλαίσιο συνύπαρξης μέσα στη διαφορετικότητα, το οποίο θα έχει ριζοσπαστισμό, θα είναι αιχμηρό, τολμηρό, «ακροαριστερό», κατά διάφορους σχολιαστές, αλλά θα μπορεί να κρατάει την πολυχρωμία. Το Γεγονός της αποµάκρυνσης της Α.Π., για κάποιους µπορεί να είναι στοιχείο προόδου. Για µένα είναι στοιχείο κρίσης ..

*Όταν λέω όλοι σε ένα τραπέζι, εννοώ όλοι.

Όλοι, αλλά συνήθως βγαίνουν κείµενα υψηλής τεχνικής στην απροσδιοριστία. Αν µε ρώταγες τι χρώµα βλέπεις για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα σου έλεγα κόκκινο και µαύρο. Κόκκινο ως επαναστατική δύναµη, µαύρο ως δύναµη αντίστασης. Σήµερα το χρώµα γίνεται γκρι.

*Οι διαφορές είναι τόσο µεγάλες που να δηµιουργούν γκρι χρώµα;

Πολύ µεγάλες, όχι όµως ως διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις. Οι διαφορές είναι ανάµεσα στη πολιτική από τη µια και στην απολίτικη διαχείριση και επικοινωνία.

*Φαντάζοµαι ότι αναφέρεσαι στον Συνασπισµό. Εντούτοις, υπάρχει ένας κόσµος, που εσύ τον ξέρεις καλύτερα από µένα γιατί ήσουν πρόεδρος αυτού του κόµµατος, που είναι πολύ ριζοσπαστικός, που λέει τα ίδια πράγµατα µε όλους µας, που δρα. Αναφέροµαι στη νεότερη γενιά, σε στελέχη που είναι µέσα στους ταξικούς αγώνες, στα κινήµατα, στο άρθρο 16, στον Δεκέµβρη … Πώς αντιµετωπίζεις το ζήτηµα της σύνθεσης και της ανασύνθεσης µε όλο αυτό τον κόσµο, που φαντάζοµαι ότι δεν τον ακυρώνεις;

Προφανώς δεν τον ακυρώνω, ούτε όλη την ηγεσία. Εκτιµώ πολύ τις προσπάθειες του Π. Λαφαζάνη στη Βουλή. Είπες, όµως, µια λέξη κλειδί: νέοι άνθρωποι. Το πρώτο κριτήριο που είχα και θα έχω για τη δυναµική και την προοπτική της αριστεράς, είναι-η σχέση της µε τη νέα γενιά. Με το 16 και τον Δεκέµβρη, ακολουθήσαµε µια πορεία που µας έφερε σε µια εκρηκτική επαφή µε τη νεολαία ως συλλογικότητα µέσα σε όλη την κοινωνία. Για ποιο λόγο τα πιο ευαίσθητα, πρωτοποριακά, ριζοσπαστικά, έτοιµα για ρίσκο στοιχεία της, ελκύονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο; Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ µε την νέα γενιά είναι σε ασύλληπτη υποχώρηση. Έχουµε συνολικά δείξει αδυναµία να δηµιουργήσουµε ένα πλαίσιο, που να χωρά όχι µόνο τα ρεύµατα της αριστεράς, αλλά και την κοινωνία. Αυτό είναι το κρίσιµο και όχι να κάτσουµε σε ένα τραπέζι. Γι’ αυτό και αν µε ρωτήσεις τι θα ήθελα: µια πλήρη συναίνεση µε όλα ανεξαίρετα τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή µε λιγότερους από τους µισούς που θα ζωντάνευαν τη σχέση πάθους µε τη νέα γενιά, θα επέλεγα το δεύτερο. Χωρίς ταλάντευση.

Για την πολιτική συµµαχιών

*Το κρίσιµο, βέβαια, είναι πώς θα συνδυάσεις την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ µε τον αναγκαίο ριζοσπαστισµό.

Έχεις απόλυτο δίκιο και είναι ένα συνεχές δίληµµα για µένα. Φοβάµαι ότι έχουµε φθάσει πια στο σηµείο που η ριζοσπαστική δράση καθηλώνεται πλήρως στην απολυτοποίηση µιας ενότητας κορυφών. Τι πρέπει να γίνει επειγόντως; Η δηµοκρατική αναδιοργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ µε τα µέλη του πλέον σε κεντρικό ρόλο. Και η πολιτική αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ µέσα σε µια ευρεία συσπείρωση αλλαγής. Η αριστερά δεν µπορεί πια µόνη της .

*Για ποιες δυνάµεις µιλάς;

Υπάρχουν δυσκολίες, γιατί δεν είναι δυνατή πάντοτε η συνεργασία µε κάποιους φορείς, είναι αναγκαία όµως η προσέγγιση µε τον κοινωνικό τους χώρο. Πρώτα από όλα µε πρωτοποριακές και ασυµβίβαστες δυνάµεις της νέας γενιάς που σήµερα προσανατολίζονται προς αντιεξουσιαστικές κινήσεις. Δεν εννοώ να µπούµε σε ανταγωνισµό. Εκτιµώ πολύ την σαφή διαφοροποίηση των περισσοτέρων από την τυφλή βία, όπως εκδηλώθηκε στην Marfin. Εννοώ να γίνουµε µια δύναµη που θα εκφράζει µια ανατρεπτική στάση απέναντι στο σύστηµα όχι µόνο µε πολιτικά σχέδια επί χάρτου, αλλά και φιλοσοφικά, αξιολογικά, αισθητικά, ηθικά. Επίσης, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ο κόσµος που ακολουθεί το ΚΚΕ, χωρίς να έχω καµιά ψευδαίσθηση για τη στάση της ηγεσίας του. Όχι όµως µόνο η ιστορική αριστερά. Μεγάλο τµήµα του ΠΑΣοκ. Όχι τα στελέχη αλλά όσοι κρατούν κάτι από τις ιδρυτικές τους θέσεις για κοινωνική απελευθέρωση. Κι όλο εκείνο το κοµµάτι της κοινωνίας, ανεξάρτητα από κοµµατική προέλευση όπως έχει πει ο Κ. Βεργόπουλοςπου υπερασπίζεται τα δίκαιά του. Ένας ασύλληπτα ευρύς χώρος.

Οι µετωπικές κινήσεις, η αυτοδιοίκηση

*Πώς είδες την πρωτοβουλία για κοινή δράση που πήραν οι “65″;

Είναι σε θετική κατεύθυνση. Είναι ένα από τα βέλη. Η προσπάθεια να ανοίξει ένας διάλογος και κοινή δράση στην ιστορική αριστερά όχι από τα πάνω, είναι συµβολή. Όλα αυτά είναι βέλη. Το δόρυ όµως αφορά στη νεολαία.

*Πολλά βέλη, αλλά κάποια στιγµή τα βέλη πρέπει να συναντηθούν.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Ας πάρουµε όλοι πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Η πρωτοβουλία που πήρε η ΚΟΕ να συναντηθεί µε άλλες οργανώσεις σε ηγετικό επίπεδο. Οι προσπάθειες που κάνουν εφηµερίδες της αριστεράς, όπως η δική σας, για διάλογο. Ή η προσπάθεια που κάνει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Ποιο είναι το κοµβικό σηµείο που µπορεί να συγκλίνουν όλες αυτές οι προσπάθειες; Οι περιφερειακές εκλογές. Δίνεται µια µεγάλη δυνατότητα να µπουν οι βάσεις για την πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα. Γιατί ο κόσµος που είναι θυµωµένος θα εκφραστεί. Μπορεί να εκφραστεί µε αποχή. Θα είναι µια ήττα για µας. Μπορεί, όµως, να εκφραστεί µε µια πολιτική επιλογή, που είναι ενάντια στο ΔΝΤ, την Ε.Ε., την κυβέρνηση Παπανδρέου. Στρατηγικός χώρος θα είναι η Περιφέρεια Αττικής. Έρχεται µια µεγάλη στιγµή που µπορούµε να καλύψουµε όλο το χαµένο έδαφος.

*Ναι, αλλά αν είναι τόσο κρίσιµες, όπως λες, οι µάχες, δεν είναι απαραίτητη η συνεννόηση όλων των δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ;

Εννοείται. Πέντε µέλη της Γραµµατείας του ΣΥΡΙΖΑ που πρόσκεινται στο Μέτωπο και δεν είναι οι µόνες έχουν θέσει αυτή τη λογική: Όχι κοµµατικοί υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βιασύνη. Πολλαπλές διεργασίες συσπείρωσης. Άνοιγµα στον κόσµο του ΠΑΣοκ. Άνοιγµα στην κοινωνία που θέλει δουλειά και συντάξεις. Ανοιχτή συζήτηση όχι κόλπα πιά. Συμμετοχή των μελών.

*Δώσε ένα στίγµα µιας υπόψηφιότητας;

Προηγούνται οι προϋποθέσεις που ανέφερα.

*Ούτε εγώ σε ρωτώ για όνοµα, αλλά για τη φιλοσοφία, για-στίγµα. Τι να είναι; Ευρύτερη προσωπικότητα;

Και ο επικεφαλής, και η οµάδα, και το εγχείρηµα να σηµατοδοτούν την καταγγελία του σηµερινού πολιτικού σκηνικού και την ανατολή ενός καινούριου που είναι και ανατρεπτικό και ρεαλιστικό και ελκυστικό, Υπάρχει χρόνος µέχρί τα µεσα του φθινοπώρου. Η γη είvαι εύφορη για να ρίξουµε τους σπόρους µας.

Το µέτωπο ανατροπής και αλληλεγγύης

*Υπάρχει ένας διάλογος µέσα από την “Εποχή” και το “Δρόµο”, για µια σειρά θέµατα, αλλά και για το Μέτωπο Α.Α. Προσωπικά δεν έχω κατανοήσει τι είναι αυτό το Μέτωπο και η ερώτησή µου δεν είναι ρητορική. Είναι ένα ρεύµα εντός του ΣΥΡΙΖΑ; Ή είναι ένα σχήµα εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς µετέχουν δυνάµεις που ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Το Μέτωπο είναι αυτό που λέει. Είναι φορέας της ιδέας για τη µετωπική δράση της αριστεράς. Οι περισσότερες δυνάµεις είναι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν και άλλες που δεν είναι. Δεν είναι µεγάλο. Έχει όµως µεγάλα όνειρα.

*Είναι και εντός και εκτός;

Θέλω να είµαι ειλικρινής και σαφής. Οι σκέψεις µας δεν διαµορφώνονται µε πρώτο κριτήριο το µέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτού του είδους ο κοµµατικός κοµφορµισµός ανταποκρίνεται σε ένα πολιτικό σύστηµα που έχει εξαντληθεί και έχει αιχµαλωτίσει µε δραµατικό τρόπο την αριστερά. Το πρώτο κριτήριο για µας να µη χαθεί η σηµερινή µεγάλη ευκαιρία για την αριστερά που παρέχει πάλι η ιστορία. Από εκεί και πέρα το ζητούµενο δεν είναι να είναι το Μέτωπο στον ΣγΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μέτωπο. Όχι βέβαια στη µικρή οργανωτική συσπείρωση που έχουµε, αλλά στην υλοποίηση µιας µεγάλης πρωτοβουλίας εµπνευσµένης από µετωπικές δράσεις άλλων εποχών και άλλων καταστάσεων, όπως µε το ΕΑΜ, όταν η αριστερά άνοιγε άφοβη τα φτερά της.

*Δεν είναι, όµως, εύλογο, αυτό που διατυπώνεται από πολλές πλευρές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει ένα δηµόσιο λόγο, που να αγγίζει όλες τις δυνάµεις του; Να µην είναι δηλαδή µια απλή εκλογική συµµαχία;

Εννοείται. Αλλά καταρχήν πρέπει να έχει δηµόσιο λόγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ το δηµόσιο λόγο του τον εκφράζει µέσα από τη Βουλή, Τι αποτέλεσµα έχει ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ που µεταφερεται τηλεοπτικά σε όλη την κοινωνία; Το Μέτωπο προσπαθεί να εµφυσήσει ένα πολιτικό πλαίσιο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Λέγεται ότι υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι να υπήρχαν δύο. Στην πραγµατικότητα υπάρχει ένα σχέδιο και δεν περιορίζομαι εδώ στα μέλη του Μετώπου και μια απολίτικη διαχείριση που βάζει τη σφραγίδα της Αν η πολιτική επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει ένας µεγάλος δρόµος µπροστά µας.

*Ένα ελπιδοφόρο µήνυµα για τον κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο κόσµος του ΣΥΡΙΖΑ παραµένει η τελευταία αλλά µεγάλη ακόµα ελπίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η στιγµή της αριστεράς.

Η κυβέρνηση δεν έχει καρδιά

* Σε συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός είπε ότι τώρα πια µε την κρίση πείθεται ακόµα περισσότερο για τις αξίες των σοσιαλιστικών ιδεών. Πώς το άκουσες;

Ευτυχώς δεν τις άκουσα ή δυστυχώς δεν τις άκουσα. Τι να κάνεις; Να βάλεις τα γέλια ή τα κλάµατα; Έχουµε µια κυβέρνηση, η οποία δεν έχει µυαλό. Διαχειρίστηκε, ως δύναµη του συστήµατος, µε τον πιο ανόητο τρόπο την κρίση, που βρέθηκε µπροστά της. Είναι και µια κυβέρνηση που δεν έχει καρδιά. Αν εσύ ήσουν υπουργός και σου έλεγαν να υπογράψεκ την κατάλυση του ασφαλιστικού συστήµατος, δεν θα το έκανες. Θα υπέβαλες παραίτηση. Εσύ έκανες άλλη επιλογή. Είπες ότι εγώ θα πάω στις φυλακές σε αυτούς που θέλω να συµπαρασταθώ. Δεν έχει καρδιά. Δεν αισθάνεται ούτε τον νέο ούτε τον γέρο. Είναι αυτό που λένε «αλεξιθυµική». Πρέπει να καταρρεύσει. Πρέπει να φύγει γρήγορα. Πρέπει να έχει έτοιµο το ελικόπτερο του Παπανδρέου.

*Κάποιος είπε ότι αυτή η γραµµή είναι δεξιά, γιατί ανοίγει το δρόµο στη Ν.Δ. Άρα;

Πιστεύεις εσύ στην αριστερά; Πιστεύεις. Και είσαι από τους ανθρώπους, που πιστεύουν µε ένα ροµαντικό τρόπο. Δεν µπορούµε να αντιπαρατεθούµε στον Σαµαρά; Δεν µπορέσαµε να αντιπαρατεθούµε στο ΠΑΣΟΚ όταν ήταν αντιπολίτευση; Τότε ήταν µάλιστα πιο δύσκολο. Πρέπει να την πατήσουµε σαν την Ουγγαρία; πρέπει να είναι η ακροδεξιά και η σκληρή δεξιά, οι οποίες θα θριαµβεύσουν πάνω στα συντρίµµια που θ.α αφήσει στην κοινωνία το ΔΝΤ; Μπορεί η αριστερά. Ο χρόνος έχει εξαιρετική πυκνότητα σε αυτές τις εποχές. Άρα, µπορούµε, φτάνει να σπάσουµε τα παραλυτίκά στερεότυπα, να βγούµε από τον µικρόκοσµό, να χαθούµε µέσα στην κοινωνία που στενάζει. Μπορούµε. Μπορεί η αριστερά να οδηγήσει σε µια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση. Και από αυτή τη χώρα σύµβολο να στείλουµε µήνυµα ελπίδας και νίκης στα εργατικά κινήµατα σε όλη την Ευρώπη.