Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από την ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ:
Νομίζατε οτι το εθνικιστικό βαρέλι στο οποίο έχει χωθεί εδώ και χρόνια το ΚΚΕ, είχε πιάσει πάτο μετά τις γνωστές δηλώσεις Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του Δεκέμβρη και την ταύτιση του με το Λάος του Καρατζαφύρερ;
Νομίζατε οτι αυτό το εθνικιστικό ντελίριο εξαντλείται μόνο στα άρθρα του "Νέμεσης" της αγίας - Λιάνας;
ΛΑΘΟΣ!!!
Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι! Θαυμάστε στην παρακάτω φωτό, το τοπικό άγημα της ΚΝΕ, να ανοίγει την πρόσφατη παρέλαση της 25ης Μαρτίου, με μπροστάρη την ελληνική σημαία!!!
Οσονούπω αναμένουμε την επόμενη παρέλαση όπου σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, οι Κνίτες θα είναι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, ενω αριστερά και δεξιά της σημαίας, παπάδες (απόγονοι ανταρτοπαπάδων) θα ραίνουν τα πλήθη με αγιασμό!
Μπράβο παιδιά! Τώρα που σταμάτησαν να παρελαύνουν τα τανκς, είστε η μεγαλύτερη ατραξιόν των εθνικών επετείων!!!
θα ήθελα πολύ να προσθέσω τη δική μου άποψη, χρειάζεται όμως να διευκρινήσεις πρώτα τη δική σου. Με χαζοχαρουμενισμούς, και τάχα μου αλαζονεία δε δικαιούσαι να προσπερνάς την απουσία άποψης. Προκειμένου να βοηθήσω θα θέσω μερικά ερωτήματα
ΑπάντησηΔιαγραφή1 ποιός είναι ο εχθρός και ποιές είναι οι φίλιες δυνάμεις
2 το Πασοκ κάνει μία χυδαία αλλά φοβάμαι πως με τη βοήθεια διαφόρων, σκοπίμως δε τους ονομάζω, αποτελεσματική προπαγάνδα συνδέοντας το εθνικό συμφέρον με τα οικονομικά-κοινωνικά συμφέροντα που υπηρετεί η πολιτική του. το ΚΚΕ απαντά με το παραπάνω τρόπο, εσύ τι λές επ΄αυτού;
Π. Τ. μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
"Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας όχι μόνον δεν ταυτίζονται με τα "εθνικά συμφέροντα", αλλά συνήθως είναι ανταγωνιστικά.
Φίλοι της Ένωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να σκεφτούμε λίγο (όλοι μας) αυτό που γράφετε παραπάνω.
Είναι μια γενική αρχή της Αριστεράς και ως τέτοια ασφαλώς ισχύει. Όμως, αν ξεκινώντας από αυτή θελήσουμε να την αναλύσουμε, τα πράγματα γίνονται κάπως πιο σύνθετα.
Ποιος είναι ο κόσμος της εργασίας; Να συμφωνήσουμε για την οικονομία του λόγου ότι είναι όσοι ζουν από την εργασία τους συμπεριλαμβάνοντας ως εν δυνάμει συμμαχική δύναμη και τους μικροϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής η εργασία των οποίων είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη διατήρησή τους; (Μη βιαστείτε να το απορρίψετε: αυτή η απαραίτητη εργασία του αφεντικού ήταν το όριο που έβαζε ο Μαρξ για να ξεχωρίσει τον μικροϊδιοκτήτη από τον κεφαλαιοκράτη). Θεωρώντας ότι συμφωνούμε ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Αυτός ο κόσμος της εργασίας όπως τον ορίσαμε παραπάνω είναι ή δεν είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτή τη χώρα; Είναι ασφαλώς, εδώ δεν χωράει ούτε συζήτηση.
Αυτό λοιπόν μας επιτρέπει να αλλάξουμε λίγο την αρχή που γράφετε παραπάνω. Ως εξής:
«Τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας όχι μόνον δεν είναι ανταγωνιστικά με τα εθνικά συμφέροντα, αλλά σε τελική ανάλυση ταυτίζονται αφού ο κόσμος της εργασίας είναι η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας».
Υπάρχει κάποια ένσταση εδώ; Μήπως το ότι γράψαμε τον όρο ‘εθνικά συμφέροντα’ χωρίς εισαγωγικά; Δεν θα συμφωνούσαμε. Και θα προσπαθήσουμε να το αποδείξουμε με τον εξής συλλογισμό:
Κατ’ αρχήν, εσείς γιατί γράψατε τον όρο με εισαγωγικά; Ως αριστεροί τον βάλατε ασφαλώς επειδή ξέρετε ότι στην πραγματικότητα τα δήθεν εθνικά συμφέροντα είναι τα συμφέροντα της αστικής τάξης, η οποία με διαφόρους τρόπους έχει πείσει την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας πως έτσι έχουν τα πράγματα. Και γιατί έχουν οι αριστεροί αντίρρηση σ’ αυτό; Δεν βασίζουν την αντίρρησή τους στο ότι η αστική τάξη είναι στην πραγματικότητα μια αισχρή μειοψηφία; Άρα εξ αυτού δεν συνάγεται ότι τα αληθινά εθνικά συμφέροντα είναι εκείνα τα οποία συμπίπτουν με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και μάλιστα της συντριπτικής; Εμείς θα λέγαμε ναι.
Και δεν το λέμε μόνο εμείς. Ο ίδιος ο Μαρξ δεν έγραψε ότι το χρέος της εργατικής τάξης είναι να καταστεί εθνικά κυρίαρχη; Κάτι τέτοιο δεν εννοούσε και στον παραπάνω συλλογισμό δεν βασίστηκε κι εκείνος; (Διαφορετικά θα πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε ‘εθνικιστή’).
Καταλήγοντας: Δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα στην προσπάθεια της Αριστεράς να πείσει ότι οι ιδέες της ταυτίζονται με το εθνικό συμφέρον, χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά. Μπορεί να προκύπτουν πολλά προβλήματα στο πώς το επιχειρεί αυτό, σύμφωνοι. Το θέμα είναι δύσκολο και κρύβει παγίδες. Άλλο όμως αυτό και άλλο η απόρριψη του σκοπού επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθούν λάθος εργαλεία.
Τέλος: Μην αναπαράγετε τη μηχανιστική λογική των ταυτίσεων. Για να χρησιμοποιήσουμε το δικό σας σχήμα λόγου: Αυτή η λογική είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο! Παράδειγμα πρόχειρο και πρόσφατο, όπως διαβάσαμε κι ακούσαμε:
«Το φορολογικό νομοσχέδιο καταψήφισαν ΝΔ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ».
Τι κάνουμε τώρα;
Τα λέμε.
@LeftG700
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφεις τα "αληθινά εθνικά συμφέροντα". Πώς λοιπόν προσδιορίζεται το "αληθινά"; Μήπως τα ίδια τα υποκείμενα είναι αρμόδια για να προσδιορίζουν τα συμφέροντά τους και τις ανάγκες τους; Υπάρχει μια "αντικειμενική" αλήθεια και ένα "υποκειμενικό" ψέμα;
Ο Μαρξ όταν έγραφε ότι "το χρέος της εργατικής τάξης είναι να καταστεί εθνικά κυρίαρχη" δεν αναφέρεται στον καπιταλισμό, αλλά στα τελευταία στάδια της "δικτατορίας του προλεταριάτου", τότε που η κοινωνία θα γίνεται αταξική και θα εξαφανίζεται η η αστική και η εργατική τάξη. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας ...τριφύλλι!
Στους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς το "έθνος" συγκροτείται μέσω του αστικού κράτους. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι ΗΠΑ, όπου διαφορετικές φυλετικές και ενθοτικές ομάδες αποκτούν αμερικάνικη εθνική συνείδηση. Αυτά το λέω για κάνω μια άλλη ερώτηση: Τα κρατικά από τα εθνικά συμφέροντα δε τι διαφέρουν;
Η επόμενη ερώτηση είναι: Το κράτος ποιάς τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετεί;
Βεβαίως όλα αυτά εμπεριέχουν απλουστεύσεις, όπως δίνουν μια βασική εικόνα για την σχέση των ταξικών και των εθνικών συμφερόντων.
Φίλοι της ΕΟΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως καμιά φορά μπερδευόμαστε με προβλήματα που θα έπρεπε να μη μας απασχολούν πια αφού έχουν λυθεί;
Πώς προσδιορίζει ένας αριστερός τα «αληθινά εθνικά συμφέροντα»; Μα πώς αλλιώς από το αν συμπίπτουν με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των πολιτών ενός δοσμένου έθνους - κράτους; Αυτό δεν υποστηρίζουμε υποκειμενικά με τον λόγο μας; Δεν λέμε στον κόσμο ότι ενώ αποτελεί την πλειοψηφία, το κράτος που υποτίθεται ότι εκφράζει τα «εθνικά συμφέροντα» τον έχει γραμμένο; Και δεν συμπίπτει αυτό με την κοινωνική πραγματικότητα αντικειμενικά;
Πριν αρχίσουμε να ανατρέχουμε στις βιβλιοθήκες μας και να παραθέτουμε τσιτάτα επί τσιτάτων (πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόθεσή μας και, είμαστε σίγουροι, ούτε και δική σας) μήπως είναι προτιμότερο να επιστρατεύσουμε την απλή λογική για να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας; Όταν ο Μαρξ και οι επαναστάτες της ενιαίας σοσιαλδημοκρατίας αργότερα καλούσαν σε Επανάσταση για ποιο λόγο το έκαναν; Δεν το έκαναν για την κατάληψη της εξουσίας ενός δοσμένου έθνους - κράτους; Με αυτή την έννοια η Επανάσταση δεν είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί η τάξη των εργαζομένων κυρίαρχη κρατικά, δηλαδή και εθνικά; Αυτό δεν πέτυχε η εργατική τάξη της Ρωσίας μέσω των μπολσεβίκων το 1917;
Ρωτάτε «τα κρατικά από τα εθνικά συμφέροντα σε τι διαφέρουν;» και «το κράτος ποιάς τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετεί;». Μα πριν απαντήσει κανείς σ’ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να ξέρει σε ποιανού τα χέρια, ποιάς τάξης δηλαδή, είναι το κράτος. Στη σημερινή Ελλάδα π.χ. τα κρατικά συμφέροντα διαφέρουν κατά πολύ από τα εθνικά. Γιατί ταυτίζονται με τα συμφέροντα μιας ολιγαρχικής μειοψηφίας σε βάρος της τάξης των εργαζομένων. Σε βάρος της εθνικά πλειοψηφούσας τάξης δηλαδή. Βέβαια, η κυρίαρχη τάξη και κάθε κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να πείσει όλες τις τάξεις ότι το συμφέρον της ταυτίζεται με το συμφέρον του συνόλου. Στον καπιταλισμό, αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Σε ένα έθνος - κράτος όμως, όπου την εξουσία κατέχουν οι εργαζόμενοι (εθνικά πλειοψηφούσα δύναμη) πόσο ψέμα θα είναι;
Εν ολίγοις (και συμφωνώντας μαζί σας ότι μιλάμε με αρκετές απλουστεύσεις για την οικονομία του λόγου) να πώς το βλέπουμε εμείς το ζήτημα:
Τα έθνος - κράτος είναι μια πραγματικότητα. Δεν μπορείς όμως ταυτόχρονα και να θέλεις να το αλλάξεις και να βγαίνεις έξω από αυτό. Είναι σαν να θέλεις να κλειδώσεις ένα σπίτι από μέσα, ενώ προτιμάς να βρίσκεσαι στην ταράτσα του για να παίρνεις καθαρό αέρα!
Τα λέμε.