Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ως χρεοκοπία της γραφειοκρατικό-επαγγελματικής και ιεραρχικής διεύθυνσης των κομμάτων της Αριστεράς και η ανάγκη για δημοκρατική επανίδρυση .

του Κώστα Παπουλή -Γέρου

2007 : Μια ελπίδα γεννιέται

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν δύο χρόνια έχοντας μαζί του τη λάμψη της νίκης του κινήματος ενάντια στην αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση, μια σταθερή ανοδική εκλογική πορεία, την πρωτοτυπία της ενότητας για την ελληνική αριστερά, τον υπερκερασμό του ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση (κοινοβουλευτική και κοινωνική), αποτελούσε μια ελπίδα για την ελληνική κοινωνία, μια απειλή για το νεοφιλελευθερισμό, αλλά όπως φάνηκε ήταν και μια απειλή για τον εσωτερικό πολιτικό χάρτη της εκτός του ΚΚΕ πολιτικής αριστεράς.

Ο κοινός νους λέει ότι όταν ένα κόμμα (ο ΣΥΝ) που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που αποτελεί βασικό αιμοδότη στελεχών του ΠΑΣΟΚ μ’ επικεφαλής τον κωμικό «εισαγγελέα» της κάθαρσης του 89 τον Κωσταντόπουλο (μην ξεχνάμε ότι ήθελε να γίνει και πρόεδρος της δημοκρατίας….), αποκτάει ξαφνικά ταυτότητα με την αριστερή στροφή του, με την επιλογή συγκεκριμένων συμμαχιών και την αλλαγή της ηγεσίας του (Αλαβάνος) κι απειλεί να διεμβολίσει το δικομματισμό, τότε αυτό το πολιτικό μόρφωμα δεν πρέπει να φοβάται την αναγκαία μετεξέλιξή του, επανίδρυσή του ή διάχυσή του, σ’ αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις. Τι πιο απλό, τι πιο λογικό !!

Όμως επικράτησε ο φόβος της αλλαγής και του καινούργιου λες κι η αριστερά είναι ικανοποιημένη με το υπάρχον βάλτωμα. Ενώ η πολιτική γραμμή για ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει στις εκλογές του 2007, ενώ χιλιάδες ανένταχτοι περιμένουν το επόμενο βήμα, η ηγεσία του ΣΥΝ ρίχνει το σύνθημα : «να μεγαλώσει οργανωτικά ο ΣΥΝ». Δίπλα του κι ορισμένες συνιστώσες που είναι ικανοποιημένες από το «βάρος» και τα «οφέλη» που έχουν στην εκλογική συμμαχία και στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και φοβούνται μην περιθωριοποιηθούν σ’ ένα νέο μεγάλο σχηματισμό της Αριστεράς.

Η ευδαιμονία των διψήφιων ποσοστών και η ακινησία (αρχίζει το εγχείρημα να μπάζει νερά, αναρωτιούνται πολλοί φωναχτά: τι ενότητα της αριστεράς τσαμπουνάει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν φτιάχνει ούτε κοινά συνδικαλιστικά σχήματα στους εργασιακούς χώρους;) συνεχίζεται μέχρι το Δεκέμβρη.

Η τομή του Δεκέμβρη και η απουσία ζωντανών ιδεών

Η νεολαϊστικη εξέγερση συγκλονίζει την Ευρώπη. Ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας που δείχνει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό της ελληνικής νεολαίας και που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί ν’ αγγίξει. Θεωρούν ότι επειδή έβαλαν έναν «νέο» (που όμως μιλάει ξύλινα σαν τους «γέρους») αρχηγό θ’ αγγίξουν τη νεολαία. Το πρόβλημα δεν είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν είναι ο Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η ελληνική αριστερά δεν μπορεί να αφουγκραστεί τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, δεν έχει τον κατάλληλο λόγο, δεν μπορεί να ζωγραφίσει το μέλλον. Τον Δεκέμβρη, για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ευρώπη, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα υπερασπίζεται μια εξέγερση. Όμως του λείπουν οι ζωντανές ιδέες και κυρίως η ζωντανή βάση που θα αναλάβει τις απαραίτητες πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες και θα μετατρέψει την εξέγερση από Μπακουνική γιορτή σε βαθύ πολιτικό και κοινωνικό ρήγμα.

Ευρωεκλογές : «Δεξιοί» και «αριστεροί» μηχανισμοί με το «μαχαίρι παρά πόδας» και την πραγματική πολιτική στο ράφι

Οι ανανεωτικοί βομβαρδίζουν το εγχείρημα γιατί σ’ ένα μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ πριονίζεται η θέση τους. Το αριστερό ρεύμα «τρώει» τον Παπαδημούλη και κατεβάζει τον Χουντή (ενώ γνωρίζει ότι είναι σε βάρος των γενικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η επιλογή) με μοναδικό σκοπό να έχει δικό του ευρωβουλευτή. Μετά απ’ αυτό η «ανανεωτική» πτέρυγα πριονίζει κι άλλο το εγχείρημα εξ’ αιτίας λέει της επιλογής της ΚΟΕ !! (ενώ αν ήταν πρώτος ο Παπαδημούλης φυσικά δεν θα υπήρχε θέμα) για τη δεύτερη θέση. Η ΚΟΕ αφορίζεται. Στο συνέδριο του ΣΥΝ του τελευταίου Μαρτίου το Αρ. ρεύμα καταψηφίζει (με πολύ ιδρώτα, δύο ψηφοφορίες) την πρόταση για εναλλαγή των βουλευτών. Η ομάδα Τσίπρα και το Αρ. ρεύμα νομίζει ότι μπορεί και χωρίς τους «ανανεωτικούς» (φιλολογία για τις θητείες , κόντρα Κουβέλη- Καρίτζη κλπ ). Για διώξεις μιλάει η Αν. πτέρυγα, ρήξη με τους ανανεωτικούς . Έτσι πάμε στις εκλογές με το απολιτικό σύνθημα «για τις ανάγκες των πολλών» κι έρχεται η «κεραμίδα του αποτελέσματος».

Για την ηγεσία του ΣΥΝ «δεν τρέχει κάστανο» : η κρίση, η διεθνής υποχώρηση της αριστεράς, ποιος θυμάται τον Δεκέμβρη, (κι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε……..) μόνον οι ίδιοι δεν φέρουν ευθύνη.

Κουνάει το οικοδόμημα, με λάθος ίσως τρόπο ο Αλαβάνος ( ο μόνος χωρίς μηχανισμό στην ηγεσία του ΣΥΝ) και βγάζοντας ένα τούβλο, ο ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ κλυδωνίζεται. Ισχυρίζεται ότι σε μια μεγάλη αριστερά ο ΣΥΝ πρέπει να είναι μια από τις ισότιμες συνιστώσες της .. ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν’ αποκτήσει μέλη που θα εκλέγουν την ηγεσία τους και υπονοεί (;) ότι ο ΣΥΝ είναι βαθιά άρρωστος πολιτικός οργανισμός που επικρατεί η σφαγή των μηχανισμών (δικό μας συμπέρασμα το τελευταίο πιθανόν εσφαλμένο). Από την ηγεσία του ΣΥΝ αρχίζει η γνωστή παλαιοκομμουνιστική πολιτική: απαξίωση Αλαβάνου, τόνωση του κομματικού πατριωτισμού, αναζήτηση εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών (Αλαβάνος, συνιστώσες, ΚΟΕ, Κοροβέσης, ΕΟΣ, ΠΑΣΑ κλπ) που «θέλουν να διαλύσουν τον ΣΥΝ). Επιτυγχάνεται απόλυτη ομόνοια «ανανεωτικών» – Τσίπρα-αρ. ρεύματος. Ο Τσίπρας εξυμνείται ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης και ο Συν ξεκαθαρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιστρέψει στην εποχή Κωσταντόπουλου, ποια μεγάλη αριστερά (τι μας νοιάζει αν υπάρχει και δεν την διευθύνουμε εμείς, καλύτερα αρχηγοί στο χωριό, παρά πιθανοί δευτεροκλασσάτοι στην πόλη… σκέφτεται ανοικτά πια η ηγεσία του ΣΥΝ). «Aυτά ήταν φαντασιώσεις του Αλαβάνου και του Βεργόπουλου περί αδύνατου κρίκου». κλπ Άρα ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ΣΥΝ και οι συνοδοιπόροι του. Εξ’ άλλου σε συνθήκες κρίσης η αριστερά υποχωρεί κλπ. Ετοιμάζουν το έδαφος για να εμφανίσουν ως επιτυχία ακόμη και το 3-3,5% στις εκλογές. Μοναδικός σκοπός τους να μην αμφισβητηθούν οι επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΝ μετεκλογικά. Οι συνιστώσες με μια σχετική ομοφωνία αρνούνται το σενάριο των συνοδοιπόρων… ο κόσμος του ΣΥΝ έχει αγανακτήσει με την ηγεσία του. Σύσκεψη του «κονκλαβίου» της ηγεσίας του ΣΥΝ που εκτιμά ότι η διάσπαση θα οδηγήσει σε δύο περίπου ισότιμα εκλογικά σχήματα…. Νέα ρήξη με τους «ανανεωτικούς», επιστροφή στο ΣΥΡΙΖΑ και στους αριστερούς συμμάχους….. «Για μας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγική επιλογή» ισχυρίζεται το κονκλάβιο… Το πόσο σίγουρη είναι η ηγεσία του ΣΥΝ για αυτή την επιλογή φαίνεται από την συνέντευξη του Τσίπρα στην κυριακάτικη Ελευθεροτυπία εκείνης της ημέρας. Την ίδια ώρα που ο Τσίπρας ανακοίνωνε τον ελιγμό στην ΚΠΕ, κυκλοφορούσε η εφημερίδα όπου ο ίδιος δήλωνε την αυτόνομη κάθοδο του ΣΥΝ, ανάμεσα μάλιστα σε δύο μεγάλες φωτογραφίες που η μία έδειχνε τον Αλαβάνο που έφευγε και η άλλη τον Κουβέλη να έρχεται.

Πρόταση - ελιγμός για «συλλογική ηγεσία» υπό τον Τσίπρα με κέρδος τον αποκλεισμό του Αλαβάνου. Πρόταση που δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατική πρόταση του Μ. Γλέζου στη Γραμματεία για συλλογική ηγεσία. Ορθά οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι υποχωρούν μπροστά στο γενικό συμφέρον της αριστεράς δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο εγχείρημα. Όλη η απόφαση για το αν θα έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, ένας σχηματισμός που έδωσε πνοή σε χιλιάδες αριστερούς, λήφθηκε από μια χούφτα άτομα. Αυτή δυστυχώς είναι η σχέση της αριστεράς με την Δημοκρατία με την οποία βρίσκεται για δεκαετίες σε διάσταση. Άλλωστε πιο αντιδημοκρατικό όργανο από την γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει υπάρξει σε κανένα πολιτικό φορέα και τους «αστικούς» συμπεριλαμβανόμενους.

Για να μην «αδικούμε» και τις συνιστώσες δεν πρέπει να ξεχνάμε και την πολεμική αντιπάθεια ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ την εποχή των χρυσών δημοσκοπήσεων με μοναδική αιτία τη μοιρασιά των εκλογικών ωφελειών. Όμως δεν είναι αυτές που κύρια φταίνε για τη χλεύη που έχουμε εισπράξει – δυστυχώς όλοι – από το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

H χλεύη συνίσταται στη διαπίστωση ότι «αυτοί στο ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται για τις καρέκλες…». Δυστυχώς είναι από τα λίγα συμπεράσματα που βγάζει μαζικά η κοινή γνώμη που περιέχει σημαντική αλήθεια. Είναι σαφές ότι οι μικρές και μεγάλες μηχανές του ΣΥΝ και οι ηγετικές ομάδες τους κινήθηκαν όλο αυτό το διάστημα με μοναδικό σκοπό να κερδίσουν αυτές έδαφος μέσα στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ. Ποσώς ενδιαφέρθηκαν για το συλλογικό συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας, της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόταξαν το συμφέρον της κάθε χωριστής μηχανής που είτε ήταν σχετικά ανιδιοτελές (απλά να επικρατήσει η γραμμή μας) είτε ήταν αρκετά ευτελές μια που συνδυάζονταν με προσωπικές φιλοδοξίες, ανέλιξη στην επιχείρηση – κόμμα ή ακόμη και με επαγγελματική ανασφάλεια.

Κάτω από το βάρος των μηχανισμών των ηγετικών ομάδων του ΣΥΝ η πραγματική πολιτική πήγες στις καλένδες, το ακροατήριο του 18% χάθηκε, έτσι σήμερα δίνεται η μάχη για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Βέβαια το ότι ο ΣΥΝ είναι ένα βαθιά άρρωστο κόμμα δε σημαίνει ότι το αδελφάκι του το ΚΚΕ σφύζει από υγεία. Αντίθετα πρόκειται περί νεκρού μια που έχει επικρατήσει πλήρως ένας μηχανισμός και ως γνωστόν οι νεκροί ούτε αναπνέουν. Ο ΣΥΝ όμως αναπνέει ακόμα εξ’ αιτίας ενός σημαντικού κομματικού της βάσης του που έχει αγανακτήσει με την ηγεσία «του». Όσον αφορά τις συνιστώσες είναι είτε πολύ μικρές, είτε δεν έχουν πια πολλά να μοιράσουν για αυτό είναι πολύ «αθώες». Μια αθωότητα που ορισμένοι χάνουν τελευταία μπαίνοντας στο παιχνίδι πίσω από την ηγεσία του ΣΥΝ.

Δεν χρειάζονται και πολλά για να δεχτεί ο στοιχειώδης αμερόληπτος παρατηρητής ότι οι ηγετικές ομάδες του ΣΥΝ είναι τουλάχιστον κατώτερες των περιστάσεων. Αναφέρομαι στις ηγεσίες του ΣΥΝ γιατί αυτές έκαναν όλο το πολιτικό παιχνίδι. Αυτό που πρέπει να χρεωθεί στις συνιστώσες είναι το παλιό σύνθημα : « Η σιωπή είναι συνενοχή». Αν λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΝ είναι τραγική, τότε η μόνη λύση είναι να πάνε όλοι αυτοί σπίτι τους και να βρεθεί μια άλλη ηγεσία ; Πιθανά μέσα από ένα συνέδριο ; Για να μην ξεχνάμε : το συνέδριο που ζήτησε η ομάδα Τσίπρα – για να ενισχύσει τη θέση της;- με τη μεγαλοστομία «να μιλήσουνε τα μέλη», το ζήτησε στην ΚΠΕ. Άρα ήθελε να το κάνει αφού πρώτα ελέγξει τον κομματικό μηχανισμό. Αν πίστευε στη βάση και στους από κάτω, θα πήγαινε να μαζέψει τις 1500 υπογραφές που απαιτούνται σύμφωνα με το καταστατικό για να γίνει συνέδριο, όπως άλλα μέλη του ΣΥΝ που πραγματικά πιστεύουν στη δημοκρατία της βάσης προσπαθούν να μαζέψουν από τον Ιούνιο. Κίνηση που γνωρίζει η ομάδα Τσίπρα, αλλά που ποτέ δεν σιγοντάρισε. Εδώ χρειάζεται μια απάντηση.

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Το ζήτημα δεν είναι να βρεθεί μια άλλη ηγεσία, δεν φταίνε τα πρόσωπα, αλλά η δομή. Πρέπει να δημιουργηθεί μια άλλη λειτουργία, μια άλλη οργανωτική και πολιτική μορφή που να έχει στο κέντρο της τη δημοκρατία.

Κατά βάθος κάπου στο Λενινιστικό μοντέλο υπάρχει λάθος

Η οργανωτική δομή των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων στη χώρα μας αποτελεί μια παρακμασμένη λειτουργία του παλιού συγκεντρωτικού – λενινιστικού μοντέλου. Η ιεραρχική δομή των μπολσεβίκων στη Ρωσία, των ΚΚ πριν από το Β πόλεμο, στην Ελλάδα τα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους είχε μια πρακτική βάση (όχι θεωρητικά ορθή) που στηριζόταν στις συνθήκες παρανομίας, είτε στις άμεσες επιχειρησιακές ανάγκες κομμάτων που επεδίωκαν την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων κλπ. Επίσης στηριζότανε στην γενική μορφωτική και στη συνεπακόλουθη πολιτική ανεπάρκεια. Μετά την μεταπολίτευση η ελληνική κοινοβουλευτική αριστερά, ενώ οι παραπάνω λόγοι εκλείπουν, μπαίνει στον πολιτικό στίβο με μια ηγεσία από τον εμφύλιο. Μια ηγεσία ζαλισμένη από τις σφαλιάρες της ήττας και εκπαιδευμένη στην εσωτερική πάλη των μηχανισμών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία της ελληνικής αριστεράς (από τα 31 στελέχη που στάλθηκαν στη Μόσχα στην προπολεμική κρίση του ΚΚΕ οι 29 εξαφανίστηκαν). Ο Ζαχαριάδης διορίστηκε από τη Μόσχα, ενώ έφυγε με πραξικόπημε από την ηγεσία του ΚΚΣΕ δίνοντας έτσι το «δαχτυλίδι» σε Κοληγιάννη, Φλωράκη κλπ. Ο Φλωράκης με τον Κύρκο θα εγκαταλείψουν (;) την πολιτική ζωή τη δεκαετία του 90, ενώ πραγματικός πόλεμος (συκοφαντία, διαγραφές, κατάλυση κάθε δημοκρατικής αρχής και διάφορα άλλα που λαμβάνουν χώρα) διεξάγεται απέναντι σ’ όσους έχουν το θάρρος της άλλης άποψης.

Μ’ έναν «παράξενο» τρόπο από τους διανοούμενους που κυριαρχούν στη μεταπολίτευση στο χώρο της αριστεράς κανείς δεν ανέρχεται στα σκαλιά των ηγετικών κλιμακίων. Το 1975 δεν εκλέχτηκε στην Κ.Ε. του ΚΚΕες ακόμη και ένας Πουλαντζάς γιατί δεν ήταν αρεστός στον Κύρκο. Ούτε ο Μπιτσάκης στο ΚΚΕ κλπ. Η ηγεσία έχει φτιάξει τους μηχανισμούς της και προάγει τους εκλεκτούς της, με μοναδικό σκοπό αυτό που κληρονόμησε από τη δεκαετία του ΄30 τον έλεγχο του κόμματος μέσω οποιουδήποτε άλλου τρόπου εκτός των δημοκρατικών διαδικασιών.

Σε δύο μεταπολιτευτικές στιγμές καταργούνται από το κόμμα οι οργανώσεις νεολαίας . Ο Ρήγας Φεραίος με την Β’ Πανελλαδική και η ΚΝΕ με το Γράψα το 89, όταν η αριστερά προσκυνάει το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμάει – είναι αλήθεια μέσα στην απίστευτη ιδεολογική θολούρα της κατάρρευσης- και φέρνει στην εξουσία το Μητσοτάκη.

Η 2^η στιγμή είναι χαρακτηριστική για το πώς έχει διαμορφωθεί η γραφειοκρατία των κομμάτων της αριστεράς. Πολλά «επαγγελματικά στελέχη» (και όχι «επαγγελματίες επαναστάτες» όπως παλιά) του ΚΚΕ φαίνεται ότι συμφωνούν με τη λογική των διαφωνούντων. Όμως δεν κάνουν το βήμα γιατί απλά θα χάσουν τη δουλειά τους και μάλιστα σε μια ηλικία δύσκολη για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν θέλω να κατηγορήσω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι, ούτε ήταν εποχή για ήρωες και η στάση τους είναι πολύ ανθρώπινη και φυσιολογική. Το ζήτημα που πρέπει να στηλιτεύσουμε εδώ είναι ότι τα επαγγελματικά στελέχη των κομμάτων της αριστεράς είναι δεμένα «χειροπόδαρα» με τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας τους.

Τη δεκαετία του 90 μπαίνει στον πολιτικό στίβο και ο Συνασπισμός, ένα κόμμα τάσεων. Η διαφορά είναι ότι οι τάσεις αντί να είναι εργαστήρια παραγωγής ιδεών, μετατρέπονται σε ιδιαίτερους κομματικούς μηχανισμούς που θέλουν να ελέγξουν το κόμμα. Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι ότι το συμφέρον της μηχανής τίθεται πάνω από τα γενικά συμφέροντα της αριστεράς. Η αυστηρή ιεραρχική τους διάρθρωση, η δημιουργία επετηρίδων, η προβολή των στελεχών που ταυτίζονται απόλυτα με την τάση και ο αποκλεισμός των υπολοίπων.

Σταδιακά στη μεταπολίτευση οι παλιοί μπαρουτοκαπνισμένοι «σταλινικοί» αποσύρονται από τα κόμματα της αριστεράς και ανέρχονται στην ιεραρχία πρόσωπα που μεγάλωσαν μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. Στην αυλή του Κύρκου και του Φλωράκη. Ένα μεγάλο κομμάτι απ’ αυτούς που καθοδηγούν τα κόμματα της αριστεράς γίνονται επαγγελματικά στελέχη. Ο τρόπος ανόδου γνωστός : οι αρεστοί στην ηγεσία ή στην τάση. Πέρα από το χειροπόδαρο δέσιμο τους με την γραμμή του κόμματος, ή της τάσης τους χάνουν και την επαφή με την κοινωνία. Γίνονται στελέχη «εσωτερικού χώρου» μια που παύουν να έχουν σχέση με τους κοινωνικούς χώρους και τα κινήματα. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο και η αιτία όπου άνθρωποι με σχετικές ικανότητες δεν είναι σε θέση να παράγουν σοβαρή πολιτική πρακτική μια που δεν έχουν καμία επαφή με το σφυγμό της κοινωνίας. Ο τρόπος που οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ εκτέλεσαν κυριολεκτικά τη μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς που παρουσιάστηκε εξαιτίας την κρίσης του δικομματισμού, πέρα από τα ισχυρά σύνδρομα της φοβικής αυτοσυντήρησης τους απέναντι σε μια μεγάλη αριστερά έχει να κάνει και με την ασυλοποίησή τους στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου.

Από μια άλλη μεριά ο καταμερισμός της εργασίας όπως ακριβώς στην καπιταλιστική επιχείρηση αναπαράγεται στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ, μοντέλο που εξάγουν και στα συνδικάτα. Η ηγεσία αποφασίζει τη γραμμή και η βάση έχει το ρόλο του αφισοκολλητή. Η περιφρόνηση της βάσης, η απουσία διαδικασιών για από τα κάτω διάλογο, η οργάνωση σε συνοικιακή κυρίως βάση και η χρησιμοποίηση των μελών είτε ως «αχθοφόρους»» της γραμμής (ΚΚΕ) ,είτε ως δυνάμει ψηφοφόρους των τάσεων (ΣΥΝ), καθηλώνει τα μέλη σε μια κατάσταση «πολιτικής αμορφίας» και αδυναμίας για την ανάληψη αυτόνομων πρωτοβουλιών και ευθυνών. Ακόμα κι όταν η ηγεσία του ΣΥΝ καταφέρνει να συντάξει μερικές γραμμές που περιέχουν κάποια καινοτομία (το περιβόητο πρόγραμμα των 400 σελίδων), αυτό παραμένει κολλαριστό στις βιβλιοθήκες των συνέδρων του Μαρτίου και σε όσους έδωσαν 10 ευρώ για να το αγοράσουν.

Είτε έβγαλε πρόγραμμα ο ΣΥΝ είτε όχι δεν είχε καμία σημασία, διότι απλούστατα δεν υπήρξε καμία συλλογική διαδικασία. Δυστυχώς την ίδια μέθοδο του από τα πάνω ακολούθησαν και οι θεματικές του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια σειρά ζητήματα κυριάρχησε μάλλον η φτώχεια, ενώ δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση στον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ.

Εν τω μεταξύ ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων της αριστεράς με ιδιαίτερες απόψεις, ιδέες, πρακτικές, πολιτικές ικανότητες, που αναφέρεται στο ΣΥΝ, στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αδυνατεί να συντονιστεί γιατί δεν μπορεί να συναντηθεί με μια οριζόντια οργανωτική και συλλογική λειτουργία που θα επιτρέψει να κυοφορηθεί το maximum προγραμματικό και πολιτικό αποτέλεσμα.

Για μια δημιουργική «καταστροφή» του παλιού μοντέλου για την ανακάλυψη της δημοκρατίας

Είναι σαφές ότι η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν (;) ή δεν το ομολογούν είναι όσοι κατοικοεδρεύουν στην Κουμουνδούρου. Το αδιέξοδο της γραφειοκρατικής οργάνωσης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (δυστυχώς αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που αντανακλά τη σημερινή πραγματικότητα) έχει γίνει εμφανές στην κοινωνία. Η χλεύη που εισπράττουμε όσοι κινούμαστε σε μαζικούς χώρους είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Χλεύη που αντανακλάται εμμέσως και στις δημοσκοπήσεις. Ο Τσίπρας αγωνίζεται για τη τελευταία θέση συμπάθειας πολιτικών αρχηγών μαζί με την Παπαρήγα και πίσω από τον Καρατζαφέρη. Ο δε Αλαβάνος σωρεύει αρνητικές γνώμες γύρω στο 50% της κοινωνίας. Η λύση ( εάν υπάρχει πλέον) είναι μια : Δημιουργική καταστροφή του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και δημιουργία μιας νέας πολιτικής και δημοκρατικής κίνησης της Αριστεράς. Μάλιστα αυτή η κίνηση πρέπει να γίνει με τυμπανοκρουσίες και με απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στην κοινωνία για το τι συμβαίνει και για το απέραντο δημοκρατικό έλλειμμα της Αριστεράς, αντίστοιχο της απουσίας δημοκρατίας στην υπόλοιπη κοινωνία. Δεν χρειάζεται να δικάσουμε πρόσωπα, δεν μας φταίει ο Τσίπρας ούτε περισσότερο ο Αλαβάνος, ούτε φυσικά το κάθε άτομο του ηγετικού μηχανισμού, αυτό που μας λείπει είναι η θεσπισμένη δημοκρατική λειτουργία που θα περιορίσει-μέχρι να καταργήσει- την δράση των κομματικών μηχανών.

Η απουσία δημοκρατίας στην κοινωνία, στα κόμματα αλλά και στην αριστερά περισσότερο, πρέπει να αμφισβητηθεί. Η αριστερά που αντιστρατεύεται τις οικονομικές ελίτ πρέπει ν΄ αντιστρατευτεί την πολιτική ελίτ, την συνδικαλιστική, αλλά και την δική της γραφειοκρατικοπολιτική ελίτ. Μόνο μέσα σε μια τέτοια προσπάθεια δημοκρατικής επανίδρυσης και κατασκευής προπλάσματος δημοκρατίας μπορεί η ελληνική αριστερά να αντιπαρέλθει την χλεύη και να παρουσιάσει ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνικού παραδείγματος, που θα συνδυάζει τη διαρκή προσπάθεια περιορισμού των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων με την προσπάθεια πολιτικής εξίσωσης των πολιτών. Πρέπει η αριστερά με το παράδειγμά της να δηλώσει ότι η πολιτική δεν είναι τέχνη για τους λίγους, για τις πολιτικές ελίτ, αλλά η καθημερινή δραστηριότητα του πλήθους σε μια κοινωνία που είναι η δρώσα ουτοπία της.

Απαραίτητα θεσμικά στοιχεία εκδημοκρατισμού της Αριστεράς σε έναν νέο πολιτικό φορέα θεωρώ τελείως ενδεικτικά-για να δείξω μια κατεύθυνση- τα εξής :

1. Τακτικό συνέδριο του φορέα 1-2 φορές το χρόνο και συχνότερα εάν το απαιτούν οι περιστάσεις. Ανάλογα εκλογή των οποιωνδήποτε οργάνων.
   
2. Οι σημαντικές πολιτικές αποφάσεις παίρνονται με καθολικά δημοψηφίσματα στις τοπικές γενικές συνελεύσεις. Αυτό είναι και τεχνικά πολύ απλό σήμερα και χρονικά σύντομο.
   
3. Στα οποιαδήποτε συντονιστικά όργανα του νέου πολιτικού φορέα , σε δημοτικά συμβούλια, σε συνδικαλιστικές θέσεις, στη βουλή κλπ δε συμμετέχουν τα επαγγελματικά στελέχη. Κατ’εξαίρεση μετά από έγκριση Γ.Σ. μπορούν να συμμετέχουν σε δημοτικά συμβούλια, επιμελητήρια κ.α.
   
4. Τα σημερινά επαγγελματικά στελέχη εφόσον το επιθυμούν παραμένουν ως στελέχη οργάνωσης και τεκμηρίωσης, αλλά με την ιδιότητα μόνο του απλού μέλους.
   
5. Καθιερώνονται συγκεκριμένες θητείες παντού, σε Δήμους, συνδικάτα, στη Βουλή κλπ. Είναι εφικτό κάποιος να κάνει παραπάνω θητείες αν κριθεί απαραίτητο και χρήσιμο, με δημοψήφισμα είτε πανελλαδικό εάν πρόκειται για το κοινοβούλιο, είτε κλαδικό εάν πρόκειται για συνδικάτο, είτε τοπικό για Δήμο κλπ Γίνεται προσπάθεια για τακτική εναλλαγή , πιο σύντομη από τις συγκεκριμένες θητείες.
   
6. Ο νέος πολιτικός φορέας οργανώνεται σε τομείς κοινωνικής παρέμβασης : κλαδικός, θεματικός, τοπικός, δημοτικός κλπ. Το αποτυχημένο οργανωτικό μοντέλο Ο.Β. γειτονιάς, που δεν είναι παρά εκλογικοί μηχανισμοί είτε του κόμματος, είτε εσωτερικών συσχετισμών κλείνει οριστικά.
   
7. Το πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα του κόμματος συγκροτείται από τα κάτω προς τα πάνω ανά ενότητα, κλαδική, θεματική, τοπική κλπ Η συμμετοχή όλων στην προγραμματική συζήτηση θεωρείται απαραίτητη. Οι διαφωνίες λύνονται με ανάλογες καθολικές ψηφοφορίες.
   
8. Οι τοπικές, θεματικές, κλαδικές, κλπ οργανώσεις είναι ομόσπονδες. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να επιλέξουν οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης εφόσον αυτή δεν αντιστρατεύεται τις γενικές αξίες της αριστεράς.
   
9. Η οικονομική διαχείριση του πολιτικού φορέα είναι απόλυτα διάφανη. Όλες οι αμοιβές βουλευτών, επαγγελματικών στελεχών , έσοδα , έξοδα του φορέα κ.α. δίνονται στη δημοσιότητα. Ακόμη ο αριθμός, τα ονόματα, οι αρμοδιότητες αποσπασμένων και επαγγελματικών στελεχών. Τα αποσπασμένα στελέχη εναλλάσσονται.
   
   

ΣΥΡΙΖΑ: ΝΕΑ ΑΡΧΗ…ΒΑΛΤΩΜΑ…Η ΑΥΛΑΙΑ

Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι η λύση της δημιουργικής καταστροφής – δημοκρατικής επαναθεμελίωσης της αριστεράς θα περπατήσει. Όμως είναι πια δεδομένο ότι η λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της γραμματείας του έκλεισε οριστικά τον κύκλο της . Άρα αναγκαστικά οδηγούμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ των μελών η στο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο νέος πολιτικός φορέας θα είναι ένας διευρυμένος ΣΥΝ που θα αντιγράψει το κλινικά νεκρό συγκεντρωτικό μοντέλο λειτουργίας του, η θα αποτελέσει μια γέφυρα προς τη νέα δημοκρατική αριστερά και θα προσελκύσει νέα μέλη, είναι το στοίχημα της επόμενης περιόδου.

Το σίγουρο είναι ότι ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός του Δεκέμβρη δεν συνδέθηκε με την πολιτική αριστερά αλλά και δεν εξατμίσθηκε. Σίγουρο είναι επίσης ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας είναι πολύ πιο βαθιά κι αδιέξοδη απ΄ ότι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται το άλλο νότιο άκρο της Ευρώπης, η Πορτογαλία, όπου η αριστερά πλησιάζει το εκλογικό 25%. Για ένα μεγάλο διάστημα στην ελληνική κοινωνία θα κυριαρχήσει τεράστια πολιτική και κοινωνική ρευστότητα, καθώς κοινωνικά δικαιώματα κι ένας παλιός τρόπος ζωής για πολλά στρώματα της κοινωνίας θα ισοπεδώνονται.

Σε αυτήν την πολύπλευρη δομική κρίση της ελληνικής κοινωνίας (οικονομική, πολιτική, κοινωνικής συνοχής, οικολογική, πολιτισμική) πρέπει να υπάρξει μια διέξοδος και αυτή πρέπει να είναι το πρόταγμα μιας αριστερής και δημοκρατικής λύσης. Αρκεί η πολιτική αριστερά να συμφιλιωθεί με τη δημοκρατία – που σήμερα δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται – και να βοηθήσει στην οργάνωση του πλούτου που κρύβει η κοινωνική αριστερά και οι κοινωνικές αντιστάσεις.