Κι όμως, το «έκτακτο συνέδριο» μπορούσε να γίνει…

Η επικράτηση του Α. Τσίπρα στον ΣΥΝ, είναι δυσμενής εξέλιξη για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ επειδή στηρίζεται στην εκμετάλλευση του κομματικού πατριωτισμού. Η αναζήτηση κάποιας πολιτικής πλατφόρμας που διαφοροποιεί την ομάδα του Α. Τσίπρα από τις άλλες τάσεις του ΣΥΝ τόσο πολύ ώστε να δικαιολογείται η έντονη εσωκομματική διαπάλη είναι μάταιη. Ουσιαστικές πολιτικές διαφορές δεν υπάρχουν. Και οι κανόνες που παίζεται το παιχνίδι είναι γνωστοί και προβλέψιμοι. Ένας από τους πιο απρόβλεπτους παράγοντες είναι ο Α. Αλαβάνος, γιαυτό και αποτελεί κύριο στόχο όχι μόνον για την ομάδα Τσίπρα, αλλά και τις άλλες τάσεις του ΣΥΝ.

Η ομάδα του Α. Τσίπρα ακολουθεί την γνωστή παλιά και δοκιμασμένη σταλινική συνταγή, που προβάλει ως το κύριο πρόβλημα σε περιόδους πολιτικής κρίσης τον υπαρκτό κίνδυνο διάσπασης ή διάλυσης του κομματικού μηχανισμού. Το κόμμα είναι αυτοσκοπός και υπεράνω της ταξικής πάλης. Αποτελεί διαχρονική ηθική αξία που πρέπει να την προστατέψουμε από κάθε εχθρό, διότι είναι ταγμένο στον στόχο στης ανατροπής του καπιταλισμού. Η ιερότητα αυτού του στόχου, συγχωρεί τα επιμέρους λάθη που αφορούν στην παρέμβαση στην πολιτική συγκυρία…

Αυτή η ιερότητα εξαγνίζει όσους έχουν ταχθεί να το υπηρετούν: Όπως ένας παπάς, έτσι και ένας αριστερός δεν μπορεί να είναι κλέφτης και απατεώνας, γιατί δεν συμβιβάζεται με την ιδεολογία του. Ακόμα και αν συγκυβερνά και συνδιαχειρίζεται κρατικούς μηχανισμούς είναι υπεράνω υποψίας, σε σχέση με ένα πασόκο ή ένα δεξιό… Με αυτούς τους όρους εκμεταλλεύτηκε ο Α. Τσίπρας ακόμα και την περίπτωση «Κοροβέση» για να ενισχύσει τον εσωκομματικό στρατό του.

Το κόμμα όμως είναι ένα εργαλείο που θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας, δεν είναι υπεράνω απ’ αυτές. Ούτε βέβαια έξω από την ταξική πάλη… Αν δεν μπορεί να εκπληρώσει τον ρόλο του, θα πρέπει να μετασχηματίζεται και να εξελίσσεται. Με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, αυτό το ζήτημα έχει αναδειχθεί με πολιτικούς και οργανωτικούς όρους που αναδεικνύουν τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ με τους μηχανισμούς αναπαραγωγής των κομματικών επιτελείων των συνιστωσών, κυρίως δε του ΣΥΝ.

Η ομάδα του Α. Τσίπρα σημείωσε μια ισχυρή νίκη στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Αυτό οφείλεται κυρίως στην πολιτική αδυναμία των αντιπάλων της και όχι στην δική της πολιτική πρόταση. Για κάθε αριστερό είναι προφανές από θέση αρχής ότι σε περίοδο πολιτικής κρίσης η προσφυγή στην βάση μέσα από αντιπροσωπευτικά σώματα είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης της. Και είναι επίσης προφανές σε οποιονδήποτε διαθέτει στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες ότι αυτά τα σώματα θα πρέπει να συζητάνε το σύνολο των πολιτικών ζητημάτων, όπως επίσης ότι και οι αντιπρόσωποι που τα συγκροτούν θα πρέπει να είναι πρόσφατα εκλεγμένοι. Όμως τόσο η «ανανεωτική πτέρυγα» όσο και το «αριστερό ρεύμα», επειδή εκτιμούν ότι πιθανόν μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα μειωθεί η δύναμή τους, δεν θέλουν «έκτακτο» συνέδριο…

Η ομάδα του Τσίπρα, αποδείχτηκε ότι είναι καλύτερη στους επικοινωνιακούς χειρισμούς, για αυτό φρόντισε να χρεώσει στους εσωκομματικούς αντιπάλους αυτή την εμφανή αντιδημοκρατική πρακτική και ταυτόχρονα να ενισχύσει τον στρατό της. Βέβαια η πρόταση Τσίπρα για «έκτακτο συνέδριο» είναι απλά μια επικοινωνιακή φούσκα και τίποτα παραπάνω. Αν ο Α. Τσίπρας πίστευε πραγματικά ότι μέσα από ένα έκτακτο συνέδριο θα λυθούν τα πρόβλήμα του ΣΥΝ, θα μπορούσε πράγματι να το κάνει: Όχι μόνο με την προφανή λύση την οποία την είχε αφήσει να επικρέμεται ως απειλή απέναντι στους εσωκομματικούς αντιπάλους του: Την παραίτησή του. Υπάρχει και η άλλη η λύση. Την έχει επικαλεστεί επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό για να ενισχύσει τις θέσεις του, όταν διακηρύσσει σε πολλούς τόνους: Να μιλήσει επιτέλους και η βάση του κόμματος και όχι μόνον τα στελέχη.

Όμως επέλεξε η απόφαση για το «έκτακτο συνέδριο» να ληφθεί από ένα σώμα που συγκροτούν αυτά ακριβώς τα στελέχη, τα οποία στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι «επαγγελματικά». Πρωτίστως ενδιαφέρεται να εμπεδώσει τον ηγετικό του ρόλο με την ευρεία συναίνεση αυτών των στελεχών, όπως εξάλλου καταγράφεται και στις δηλώσεις του μετά την καταψήφιση της πρότασής του για «έκτατο συνέδριο». Αν πράγματι ήθελε να αποφασίσει η βάση, το καταστατικό του ΣΥΝ είναι σαφές: «συνέδριο μπορεί να γίνει και αν το ζητήσουν το 15% των μελών ή πολιτικές κινήσεις που εκπροσωπούν το 25% μελών του ΣΥΝ». Αν στην ΚΠΕ πλησιάζει το 50% η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης, είναι προφανές ότι εύκολα θα υπερκαλυφθούν τα ποσοστά που προβλέπει το καταστατικό σε επίπεδο κομματικής βάσης. Όμως, δεν προσέφυγε και δεν στήριξε πρωτοβουλίες της βάσης που θα οδηγούσαν με σιγουριά - αν εκτιμήσουμε τους εσωτερικούς συσχετισμούς στον ΣΥΝ –στην λύση του «έκτακτου» συνεδρίου, με τρόπο που δεν θα επιδεχόταν ούτε πολιτικές ούτε καταστατικές ενστάσεις από κανένα!...

Επομένως η πρόταση για «έκτακτο συνέδριο» ήταν μια επικοινωνιακή φούσκα για να οργανώσει καλύτερα τον εσωτερικό στρατό του και να εξουδετερώσει όσες αυθόρμητες και υγιείς πρωτοβουλίες της βάσης δεν μπορούν να ενταχθούν στα δικά του σχέδια.