1η Πανελλαδική Εργατική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαπιστώσει κανείς ότι η κοινή δράση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, στην νεολαία, στις γειτονιές είναι προβληματική. Σε μαζικούς χώρους όπου υπάρχουν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, συχνά αυτές οι δυνάμεις αντί να συνυπάρχουν σε πλατιά ενωτικά σχήματα, δραστηριοποιούνται ανταγωνιστικά μέσα από διακριτές συνδικαλιστικές παρατάξεις. Όταν λοιπόν ακούσαμε στο «105.5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ» ότι θα γίνει (28 Μαρτίου 2009) η 1η Πανελλαδική Εργατική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο ΑΘΗΝΩΝ (πρώην ΑΣΟΕE) αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε τις εργασίες της για να ακούσουμε πως θα αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα. Η περιέργειά μας μεγάλωσε, όταν πληροφορηθήκαμε ότι θα μιλήσει ο Α. Τσίπρας, αφού ο ΣΥΝ δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια πράγματα. Το ενδιαφέρον του ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο τι συμβαίνει στην Γραμματεία, και εκτός από εξαιρέσεις που οφείλονται στην προσωπική στάση μελών του, είναι άτονη η παρουσία του στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, θέλαμε να δούμε, αν θα παρευρεθούν γνωστά στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας αλλά και του αριστερού ρεύματος για να εκφράσουν τις απόψεις τους για τις συνδιαχειριστικές πρακτικές που εφαρμόζουν στα συνδικάτα με τις δυνάμεις του δικομματισμού, αφού είναι γνωστό ότι αυτές οι πρακτικές αποτελούν βασικό σημείο τριβής ανάμεσα στον ΣΥΝ και τις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην σύσκεψη δήλωσαν συμμετοχή 135 σύντροφοι. Παραβρέθηκαν και παρακολούθησαν τις διαδικασίες, μερικοί ακόμα, χωρίς να καταθέσουν τα στοιχεία τους. Η συμμετοχή κρίνεται μικρή σε σχέση με την βαρύτητα της θεματολογίας. Όλες οι συνιστώσες καταγράφτηκαν στον κατάλογο των ομιλητών, είτε για να καταθέσουν μια διαφορετική άποψη ή μόνο για να δηλώσουν την παρουσία τους εκεί. Αίσθηση προκάλεσε η απουσία συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΝ από χώρους με έντονο το πρόβλημα της κοινής συνδικαλιστικής παρουσίας των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως από το χώρο των υγειονομικών και των μηχανικών, όπου ο ΣΥΝ συνδιοικεί με τις δυνάμεις του δικομματισμού. Το πρόβλημα αυτό μάλιστα ήταν το κύριο θέμα της τοποθέτησης συντρόφου από τον ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης που δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά στους υγειονομικούς, ο οποίος αναφέρθηκε αναλυτικά στις αντιφάσεις και στις αντιθέσεις που δημιουργούν αυτές οι συνδιαχειριστικές πρακτικές στον χώρο του.

Η σύσκεψη ξεκίνησε με την ομιλία του Α. Τσίπρα, που αρκέστηκε σε μια γενική τοποθέτηση για τις πολιτικές κατευθύνσεις και τους στόχους της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στον εργατικό χώρο αποφεύγοντας να τοποθετεί στα δύσκολα προβλήματα. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι προφανές ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει παραπέρα από γενικές εκκλήσεις όπως: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην ίδρυση πρωτοβάθμιων συνδικάτων στους χώρους εργασίας.

Η τοποθέτηση του Παύλου Ροβολή, μέλους ΔΣ Εργατικού Κέντρου Θήβας, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, όχι μόνο γιατί στηριζόταν πάνω στην μαζική δουλεία που αποτελεί το στοιχείο συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή της Βοιωτίας, αλλά γιατί κατέληξε και σε συγκεκριμένες προτάσεις που τάραξαν τα νερά και δημιούργησαν ανησυχίες κυρίως στους συντρόφους του από τον Συνασπισμό. Ο Παύλος υποστήριξε ότι η πολιτική ενότητα που υπάρχει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι στοιχείο που μπορεί να οδηγήσει άμεσα στην συγκρότηση κοινής συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την πρόταση της εισήγησης για συντονιστικό ΔΙΚΤΥΟ συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, πρόταση που θεώρησε ότι είναι άνευρη και δεν έχει να προσφέρει πολλά πράγματα για την κοινή δράση στους μαζικούς χώρους. Πρότεινε μάλιστα να ονομαστεί ΔΡΑΣΥ αυτή η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (Δημοκρατική Ριζοσπαστική Αριστερή ΣΥνεργασία). Η άλλη πρόταση που κατέθεσε ο σ. Π. Ροβολής αφορούσε την συμμετοχή της «ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ» στα προεδρεία των τριτοβαθμίων συνδικαλιστικών ενώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) και ζήτησε την παραίτηση των εκπροσώπων της απ’ αυτά.

Δύο ήταν τα θέματα στα οποία αναφέρθηκαν οι πιο πολλοί ομιλητές:

1. Το δίλλημα για ενιαία συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ ή συντονιστικό δίκτυο των συνδικαλιστών και
2. η συμμετοχή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων με την λογική των αναλογικών προεδρείων.
   

Στο πρώτο θέμα κυριάρχησαν σαφώς οι απόψεις για «Συντονιστικό Δίκτυο». Η θέση αυτή υποστηρίχτηκε τόσο από στην συνδικαλιστική ηγεσία της παράταξης του ΣΥΝ την «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», όσο και από το σύνολο των άλλων συνιστωσών αλλά και ανένταχτων που προέρχονταν κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ της Θεσσαλονίκης. Στην συζήτηση κυριάρχησε η αντίληψη, όπως εύστοχα την διατύπωσε κάποιος ομιλητής «Ναι στην διαφωνία, όχι στην αντιπαλότητα». Όμως η πρακτική εφαρμογή αυτής της αντίληψης είχε σαν αποτέλεσμα όποιος παρακολουθούσε την συζήτηση να μην καταλαβαίνει πια ακριβώς είναι η διαφωνία που εμποδίζει σήμερα την κοινή συνδικαλιστική έκφραση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα. Σχεδόν όλοι οι ομιλητές τήρησαν αυτή την αρχή, αφού φρόντισαν να μην αναδείξουν καμία διαφωνία που θα μπορούσε να καταγραφεί ως …αντιπαλότητα. Έτσι κυριάρχησαν εκκλήσεις για ενότητα στην δράση και άλλα παρόμοια και κρίθηκε ότι δεν είναι ώριμο το αίτημα για κοινή συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε να συζητηθεί ουσιαστικά αυτό το ζήτημα γιατί επικαθορίζεται από την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφωνίες που όλοι διαπίστωναν στις τοποθετήσεις τους, αλλά κανένας δεν τις έκανε συγκεκριμένες, αφορούσαν στο θέμα της πολιτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, θέμα που ήταν έτσι κι αλλιώς εκτός συζήτησης. Με άλλους όρους γίνεται η συζήτηση για τις σχέσεις του κόμματος με το συνδικάτο και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, αν αναφέρεσαι σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα, και με άλλους όταν αναφέρεσαι σε μια εκλογική συνεργασία, η οποία προσπαθεί να καταγράψει την παρουσία της εκτός από το κοινοβούλιο και στο εργατικό κίνημα. Όσοι λοιπόν αντιστρατεύονται στην λογική του ενιαίου πολιτικού φορέα, είναι προφανές ότι αντιστρατεύονται και την ενιαία συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό το δίλλημα είναι αποπροσανατολιστικό με τους όρους που τέθηκε στην σύσκεψη. Η μαζική δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε όλες του τις διαστάσεις παρά μόνον αν συγκροτηθούν κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στους μαζικούς χώρους, οι οποίες θα δραστηριοποιούνται μέσα σε πλατειά ενωτικά συνδικαλιστικά σχήματα. Όμως για να υπάρχουν τέτοιες οργανώσεις, θα πρέπει να λυθεί το ζήτημα του ενιαίου πολιτικού φορέα...

Το δεύτερο ζήτημα ήταν εκείνο που ανέδειξε όλα τα προβλήματα της λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τους όρους κάτω από τους οποίους λαμβάνονται οι αποφάσεις. Αποδείχτηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ότι η δήλωση του σ. Καλύβη κατά το κλείσιμο στης σύσκεψης, ότι «οι αποφάσεις λαμβάνονται με ευρείες συναινέσεις» είναι άλλος ένας μύθος. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση, αν διαφωνεί εκπρόσωπος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ. Για το δεύτερο ζήτημα που απασχόλησε την σύσκεψη, υπήρξε μια ευρύτατη συναίνεση ενάντια στην λογική των «αναλογικών» προεδρείων, από όλες τις συνιστώσες, από τους ανένταχτους αλλά και από ένα σημαντικό τμήμα μελών του ΣΥΝ με κύριο εκφραστή τον σ. Π. Ροβολή. Οι μόνοι που υπερασπίστηκαν αυτή την θέση ήταν μόνον κάποια συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ που συμμετέχουν σε τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, όπως ο Καλύβης και ο Βρεττάκος. Ήταν φανερό και δεν χρειαζόταν να γίνει καμία ψηφοφορία για να διαπιστωθεί η θέση του σώματος. Όμως, αυτή θέση δεν καταγράφηκε τελικά στις προτάσεις που θα κατατεθούν από την σύσκεψη προς στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις ..διαφωνίες που θα συνοδεύουν αυτές τις προτάσεις!...

Σε αυτό το ζήτημα συμπυκνώνονται οι πραγματικοί λόγοι που εμποδίζουν την κοινή και ενιαία δράση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα. Η λογική της συνδιαχείρισης που κουβαλάει ο ΣΥΝ από την εποχή της Μ. Δαμανάκη και του Ν. Κωσταντόπουλου, αν και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχει λήξει, στο συνδικαλιστικό κίνημα συνεχίζει να έχει υλική υπόσταση μέσα από μορφές κοινής διαχείρισης με τις δυνάμεις του δικομματισμού στα προεδρεία συνδικαλιστικών οργάνων. Η λογική των «αναλογικών» προεδρείων είναι κληρονομία των σ. του αριστερού ρεύματος του ΣΥΝ από το ΚΚΕ. Η λογική αυτή αποτελούσε για το ΚΚΕ ένα τέχνασμα για να δικαιολογήσει κυρίως προς τα μέλη του το γεγονός ότι συμμετείχαν σε προεδρεία με δυνάμεις που τους χώριζε άβυσσος πολιτικά. Είναι προφανές ότι αυτή η επιλογή πέρασε στον ΣΥΝ και παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα, γιατί βολεύει όλες τις εκδοχές των συνδιαχειριστικών απόψεων που υπήρχαν στο εσωτερικό του. Ως γνωστόν, όλες οι άλλες δυνάμεις από το παλαιό ΚΚΕ εσ. ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά επιδίωκαν να συμμετέχουν σε προεδρεία με άλλες δυνάμεις όταν μπορούσε να υπάρξει προγραμματική συμφωνία σε συγκεκριμένους στόχους δράσης. Όταν, λοιπόν ο σ. Καλύβης προσπάθησε να τεκμηριώσει αυτές τις συνδιαχειριστικές πρακτικές, πάνω στην αντίληψη ότι η ενότητα του εργατικού κινήματος δεν προσδιορίζεται με τον ίδιο τρόπο που προσδιορίζεται η ενότητα στο κοινοβούλιο που αποβλέπει σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, έλαβε την δέουσα απάντηση από ένα επόμενο ομιλητή. Ένας σύντροφος από την επαρχία τον έστειλε στην …Λάρισα για να ενημερωθεί πως αυτές οι αντιλήψεις που πρεσβεύει οδηγούν μέλη του ΣΥΝ να κατεβαίνουν ως υποψήφιοι σε ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ και να ψηφίζουν ενάντια στην εγγραφή σωματείου στο εργατικό κέντρο, στο οποίο δραστηριοποιούνται άλλοι ανένταχτοι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο γιατί κινδυνεύει η ΠΑΣΚΕ να χάσει την πλειοψηφία!

Σε πολλές ομιλίες υπήρχαν επίσης αναφορές στην εξέγερση του Δεκέμβρη και πώς αυτή σφραγίζει σήμερα το εργατικό κίνημα. Επίσης κατακρίθηκε από πολλούς συντρόφους η στάση μερίδας συντρόφων του ΣΥΝ στην ΠΟΣΔΕΠ, αλλά τελικά και σε αυτό το ζήτημα δεν πάρθηκε καμία απόφαση.

Τελειώνοντας θα σταθούμε σε μερικές τοποθετήσεις που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως συντρόφισσας που δραστηριοποιείται στο σωματείο ιματισμού στην Θεσσαλονίκη, η οποία ανέλυσε τις δυσκολίες της συνδικαλιστικής δράσης στον ιδιωτικό τομέα και την σημασία της διάκρισης ανάμεσα στην εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική στην συγκεκριμενοποίηση των στόχων ενός συνδικάτου. Σύντροφος από το σωματείο των ταχυμεταφορέων (κούριερ) ανέδειξε τα προβλήματα της συνδικαλιστικής δράσης σε τέτοιους χώρους, αλλά και την σημασία που έχουν συγκεκριμένες νίκες για την μαζικοποίηση του σωματείου, όπως οι τρεις ανακλήσεις απολύσεων που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο εξάμηνο. Όμως, εκείνον που περιμέναμε να ακούσουμε άλλα δεν μίλησε ήταν ο σ. Στρατούλης! Αρκέστηκε μόνον σε μια δήλωση – ανακοίνωση για μια ακτιβίστικη ενέργεια που θα γίνει την ερχόμενη βδομάδα και κάλεσε τους παρόντες να συμμετέχουν. Αν είναι επιτυχημένη, τότε ίσως ενημερωθείτε για τα υπόλοιπα από τα …ΜΜΕ!

Ποιός θα είναι τελικά ο 2ος ευρωβουλευτής;

Οι συζητήσεις για τον 2ο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται, όπως επίσης και αντιπαράθεση πάνω σε αυτό το ζήτημα. Στα πλαίσια αυτού του διαλόγου, αναδημοσιεύουμε δύο απόψεις που έχουν κατατεθεί δημόσια για αυτό το ζήτημα:

Η πρόταση της Ρόζα για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Εχουμε ήδη μπει στην τροχιά των ευρωεκλογών και όπως είναι επόμενο έχει ανοίξει η συζήτηση για τη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Από την πρώτη στιγμή αυτής της συζήτησης επισημάναμε δύο κινδύνους που θα έπρεπε οπωσδήποτε να αποφευχθούν: Ο πρώτος είναι η υποβάθμιση των κινηματικών καθηκόντων στο όνομα των προεκλογικών διαδικασιών. Ο δεύτερος δεν είναι άλλος από τη διολίσθηση της διαβούλευσης για το ψηφοδέλτιο σε μια διαπραγμάτευση που δεν (θα έπρεπε να) έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Αν τον πρώτο κίνδυνο μένει τους επόμενους μήνες να δούμε αν θα μπορέσουμε να τον αποφύγουμε, σε ό,τι αφορά τον δεύτερο οι ανησυχίες μας νομίζουμε πως είναι δικαιολογημένες.
Εκτιμάμε ότι η συζήτηση δεν θα πρέπει να εστιάζεται στα πρόσωπα των υποψηφίων αλλά στις διαδικασίες συγκρότησης του ψηφοδελτίου και τους πολιτικούς όρους λειτουργίας της ευρωομάδας. Όποιος/α και αν τελικά επιλεγεί, στο βαθμό που το οργανωτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ μένει το ίδιο, πολύ λίγο θα μπορέσει να μεταβάλει την υφιστάμενη κατάσταση. Μια κατάσταση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτουργεί ως όλον, η κοινοβουλευτική ομάδα είναι περισσότερο συνάντηση ατομικοτήτων παρά δεμένη συλλογικότητα και η συμμετοχή στο κοινοβούλιο είναι πολύ περισσότερο διαμεσολαβητική διαδικασία κοινωνικών αιτημάτων παρά οργανικό τμήμα μιας ευρύτερης συγκρότησης που δουλεύει μεν σε πολλαπλά επίπεδα αλλά σχεδιάζει και δρα από κοινού με στόχο την ανατροπή των συσχετισμών. Γι’ αυτό και εξαρχής μείναμε μακριά από την ονοματολογία και επιμείναμε στους ακόλουθους πολιτικούς όρους, οι οποίοι –ασφαλώς– αφορούν όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ:
1. Οι ευρωβουλευτές είναι του ΣΥΡΙΖΑ και όχι των συνιστωσών του. Κατά συνέπεια η επιλογή τους μπορεί να έχει επαρκή πολιτική νομιμοποίηση μόνο αν συζητηθεί συνολικά από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο από τη Γραμματεία).
2. Στο βαθμό που οι ευρωβουλευτές είναι του ΣΥΡΙΖΑ και όχι των συνιστωσών, πρέπει να διασφαλιστεί η συλλογική λειτουργία της κοινοβουλευτικής ομάδας και η οργανική σύνδεσή της με τα μη κοινοβουλευτικά όργανα. Βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η δημιουργία μιας στιβαρής ομάδας συνεργατών, η επιλογή των οποίων είναι αρμοδιότητα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι των ευρωβουλευτών ή των συνιστωσών.
3. Η διαχείριση των οικονομικών ανήκει επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μισθοί των ευρωβουλευτών και των συνεργατών θα πρέπει να κατατίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτός με τη σειρά του θα πρέπει να κανονίζει το ύψος των αμοιβών σε σχέση με τις ιδιαίτερες ανάγκες διαβίωσης στο εξωτερικό καθώς και με τον μέσο όρο απολαβών των ελλήνων εργαζομένων.
4. Η συμμετοχή στα κοινοβουλευτικά όργανα δεν μπορεί να είναι αιώνια και να καλλιεργεί τον παραγοντισμό. Είναι απαραίτητο να καθιερωθεί η εναλλαγή.
5. Η συγκρότηση του ψηφοδελτίου πρέπει να εκφράσει τον πλουραλισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την (επιδιωκόμενη) σύνδεση του με τα κινήματα, να αποτυπώνει όλη την κοινωνική/κινηματική κινητικότητα της τελευταίας περιόδου. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να περιληφθούν στη λίστα αγωνιστές-τριες που συμμετείχαν στις αντιστάσεις που έδωσαν τον τόνο την προηγούμενη περίοδο: φοιτητές-τριες, πανεπιστημιακοί, επισφαλείς εργαζόμενοι-ες, αγρότες-τισσες, ακτιβιστές-τριες των ελεύθερων χώρων, φυλακισμένοι-ες, ομοφυλόφιλοι-λεσβίες, εθνικές μειονότητες.
6. Είναι αυτονόητη η συμμετοχή γυναικών στις εκλόγιμες θέσεις σε ποσοστό 50%.

Ομάδα Ρόζα

Η εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές

Ο καθορισμός της στάσης του συνόλου ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Απριλίου 2009, δεν μπορεί παρά να γίνει στη βάση δύο παραδοχών:
Αφενός του ότι διεκδικούνται τρεις έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο, με βάση την εκτίμηση της εκλογικής επιρροής των πραγματοποιημένων δημοσκοπήσεων, πράγμα που συνιστά μια σοβαρή προώθηση σε σχέση με την μία έδρα που είχε προκύψει στις εκλογές του Ιουνίου 2004.
Αφετέρου, της διασφάλισης της ισότιμης συμμετοχής και των τριών υπαρκτών και διακριτών ρευμάτων που τον συναποτελούν στην μέχρι σήμερα συγκρότηση και δράση του, και στη βάση της σχετικής συμμετοχής των δυνάμεων των συνιστωσών του στη δομή, στις δραστηριότητες και στις παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα τρία αυτά ρεύματα δεν είναι άλλα από :
Την σχετική συμμετοχή εκπροσώπων της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ (Αριστερό Ρεύμα, ΚΠΔ και ΑΡΑΝ) που συμβατικά αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο ότι η ανανεωτική - εκσυγχρονιστική του πτέρυγα όχι μόνον δεν συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απεναντίας κατακρίνει τα «15 Σημεία Στόχους Πάλης», απέχει από τις διαδικασίες του, εναντιώνεται στην αντισυστημική του στάση και τάσσεται ανοιχτά υπέρ της κεντροαριστερής σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ.
Την έντονη συμμετοχή των ανεξάρτητων στρατευμένων αγωνιστών που σχηματικά αποτυπώνονται στο «2ο Κύμα ΣΥΡΙΖΑ». Μ’ αυτό το ρεύμα που επιδιώκει την ενωτική ανασύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ (από εκλογικό μέτωπο συνιστωσών σε «ενιαίο ομοσπονδιακό πολυτασικό πολιτικό οργανισμό») και τον αντικαπιταλιστικό προγραμματικό του προσανατολισμό, βρίσκονται σε παράλληλη τροχιά, από μια ορισμένη άποψη, συνιστώσες όπως λ.χ. Ξεκίνημα, Κόκκινο, Ρόζα, ΑΚΟΑ κλπ. Αθροιστικά αυτό το ρεύμα συγκροτεί τουλάχιστον το ένα τρίτο του δυναμικού του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Τις πολιτικές συνιστώσες που συμμετέχουν στη λειτουργία και δομή του ΣΥΡΙΖΑ «δι’ εκπροσώπων», διατηρούν την «περιχαρακωμένη» μικροκομματική τους υπόσταση, διέπονται από αντικαπιταλιστικά προγραμματικά χαρακτηριστικά, αντιτίθενται στα κεντροαριστερά εναλλακτικά σενάρια, ωστόσο όμως δεν συντάσσονται στην κατεύθυνση ενωτικής ανασύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ σε «ενιαίο ομοσπονδιακό πολυτασικό πολιτικό οργανισμό» (π.χ. ΚΟΕ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, ΔΗΚΚΙ κ.ά.), αντιπροσωπεύουν δε αντίστοιχα το άλλο τρίτο του δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ στη δομή και τη λειτουργία του.
Κατά συνέπεια, οι τρεις έδρες δεν μπορούν, στη βάση των αρχών της ισοτιμίας, της δημοκρατικότητας και της ενωτικής έκφρασης του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές, παρά να κατανεμηθούν από μία σε κάθε επιμέρους ρεύμα, ανεξαρτήτως της σειράς τοποθέτησής τους στο ευρωψηφοδέλτιο. Σ’ αυτά τα τρία υπαρκτά ρεύματα εναπόκειται να ορίσουν τους δημοκρατικούς τρόπους (συναινετικά ή με γενική εκλογική διαδικασία όπως κάνει ο ΣΥΝ με το εσωτερικό του δημοψήφισμα του Μαρτίου 2009) ανάδειξης των τριών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή.
Η πολιτική απαίτηση του ΣΥΝ, όπως διατυπώθηκε στο Προγραμματικό του Συνέδριο του Φεβρουαρίου 2009, για την εκλογή των δύο από τους τρεις ευρωβουλευτές από τις τάξεις του, δεν μπορεί παρά να απορριφθεί από τον όλο ΣΥΡΙΖΑ στην επικείμενη Πανελλαδική Σύσκεψη του Απριλίου 2009 για τους ακόλουθους λόγους:
Κατά πρώτο, η συμμετοχή του ΣΥΝ στις διαδικασίες, όργανα, δράσεις του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ μετά βίας φτάνει στο επίπεδο του ενός τρίτου των δυνάμεών του.
Κατά δεύτερο, μια τέτοια προοπτική (1η και 3η θέση όπως έχει αποφασιστεί και τείνει να αποτυπωθεί), εξ αντικειμένου εμφανίζει και καταγράφει τον ΣΥΡΙΖΑ ως απλή εκλογική ομπρέλα του ΣΥΝ, πράγμα που δεν μπορεί παρά να αποκρούεται από την πλειοψηφία των ενεργών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τρίτο, με δεδομένο ότι με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, η 1η θέση θα καταληφθεί από τον εκπρόσωπο της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ, και η 3η θέση από τον εκπρόσωπο της «ανανεωτικής – εκσυγχρονιστικής» μειοψηφίας του, προκύπτει μείζον πολιτικό ζήτημα για τις δυνάμεις της μεγάλης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ (δεύτερο ρεύμα, τρίτο ρεύμα και ένα μέρος του πρώτου ρεύματος) για δύο σαφέστατους λόγους :
Από τη μια πλευρά, ο δεύτερος αυτός εκπρόσωπος αντιπροσωπεύει καθαρά την «ανανεωτική – εκσυγχρονιστική» μειοψηφία του ΣΥΝ η οποία δεν συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, συντάσσεται ανοιχτά με την κεντροαριστερή εναλλακτική λύση, αντιτίθεται στα «15 Σημεία Στόχους Πάλης» του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι αναιρεί την συνολικά διαμορφωμένη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη πλευρά, εφόσον είναι ρητά διατυπωμένος και σαφώς διακηρυγμένος ο «ανανεωτικός – εκσυγχρονιστικός» προσανατολισμός της μειοψηφίας του ΣΥΝ, επόμενο είναι ότι ο ενδεχόμενος κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος να ακολουθεί αυτή την κατεύθυνση, πράγμα εξίσου ακυρωτικό για τους προσανατολισμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε τελική ανάλυση δεν μπορεί η εμμονή του ΣΥΝ στην «ασύμβατη» (;) πολιτική του ενότητά να τείνει να συμπαρασύρει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην αναίρεση, την πολιτική απονεύρωση, την υπονόμευση και την ακύρωσή του.

Ανέστης Ταρπάγκος
ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης

Μια συζήτηση με τον Π. Κοροβέση

Στις 3 Μάρτη 2009, στείλαμε ένα μήνυμα στον σ. Περικλή Κοροβέση. Σήμερα που λάβαμε την απάντησή του, δημοσιεύουμε και τα δύο αυτά κείμενα, γιατί πιστεύουμε ότι έχουν γενικότερο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες μας:

Σύντροφε Περικλή,
Ο καθένας που παρακολουθεί την αρθρογραφία σου στην «ΕΠΟΧΗ», ανεξάρτητα αν διαφωνεί ή συμφωνεί με αυτά που γράφεις, για το μόνο πράγμα που δεν θα μπορούσε να σε κατηγορήσει, είναι ότι μασάς τα λόγια σου. Όμως, στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής (1 Μαρτίου 2009) στο κείμενό σου με τον τίτλο «Τι απέγιναν οι ανένταχτοι;» όταν αναφέρεσαι σε ζητήματα που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν παίρνεις καθαρή θέση, αλλά τοποθετείσαι με «μήπως» και με ερωτήσεις όπως αυτή: «Και αντί να καταδικάζουμε τον Στάλιν του ΚΚΕ που επανήλθε θριαμβευτικά στην ηγετική ομάδα του, μήπως θα πρέπει να ψάξουμε για τον λανθάνον σταλινισμό που υπάρχει στις γραμμές μας;». Σωστή η κριτική στο ΚΚΕ που επανειλημμένα έχεις κάνει, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «εκλογική σύμπραξη». Μήπως είναι και κάτι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλα το κρύβει, και δεν το ξέρουμε ακόμα;

Εμείς ευθαρσώς λέμε την άποψή μας: Θα θέλαμε Ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένας πολιτικός φορέας, στον οποίο να μπορούσαμε να συμμετέχουμε ως αριστεροί και όχι ως παράγοντες ή πολιτευτές. Όμως, ακόμα και ως ανένταχτοι αριστεροί, έχουμε πολύ πιο μειωμένες απαιτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, από αυτές που διατυπώσεις εσύ που είσαι και βουλευτής του: «Είμαστε 21ος αιώνας. Και αυτός έχει δημιουργήσει καινούργια κινήματα, νέες αντιλήψεις, διαφορετικές συμπεριφορές που οδηγούν σε νέες συλλογικότητες που λειτουργούν με άμεση δημοκρατία και συναίνεση, καταργώντας την ιεραρχία που ξέραμε». Εμείς, απλώς αρνούμαστε να συμμετέχουμε στις τοπικές ή θεματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν τηρούνται ούτε καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που προστατεύει η αστική δημοκρατία για το απλό μέλος του τελευταίου συνδικάτου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων. Τουλάχιστον, αν δεν έχουμε κάτι καλύτερο μέχρι να καταργήσουμε την …ιεραρχία και να επιβάλουμε την άμεση δημοκρατία, ας παραμένουμε πιστοί στις αρχές της αστικής δημοκρατίας!

Εκτός από αυτά, τα σχετικά με το άρθρο σου, θα θέλαμε να διαμαρτυρηθούμε το κρούσμα λογοκρισίας και την αντισυντροφική συμπεριφορά των διαχειριστών της ιστοσελίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά ξαφνιαστήκαμε από την λογοκρισία που επιβλήθηκε στο κείμενο που σας στέλνουμε συνημμένα. Το κείμενο αυτό στάλθηκε στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ για δημοσίευση στην θεματική ενότητα: "άρθρα & παρεμβάσεις" . Οι διαχειριστές της ιστοσελίδας - ούτε καν για λόγους συντροφικότητας - δεν μπήκαν καν στον κόπο να μας στείλουν μια απάντηση για τους λόγους για τους οποίους δεν το δημοσίευσαν

ΕΟΣ (Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ)

Και η απάντηση:

Αγαπητέ σύντροφε,

Χωρίς δυσκολία μπορώ να συμμεριστώ βασικά στοιχεία του προβληματισμού σου, όπως:
α. «(…) διαμορφώνεται ένας νέος πολιτικός χώρος με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στο δικομματισμό. Αυτή ήταν -και παραμένει- η μεγάλη πολιτική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάκτηση αυτή καταγράφεται από τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμεσολάβησε στην κεντρική πολιτική σκηνή το μαζικό κίνημα, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και την πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη».

β. «Η κοινή δράση των συνιστωσών του στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, στη νεολαία, στις γειτονιές είναι ακόμα προβληματική και ‘‘προβλέπεται’’ να παραμείνει». Επίσης με βρίσκει σύμφωνο το αίτημα της ιστοσελίδας της ΕΟΣ για την τήρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ των στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών «που προστατεύει η αστική δημοκρατία για το απλό μέλος του τελευταίου συνδικάτου: το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων».

Εδώ όμως τελειώνουν οι συμφωνίες και αρχίζουν οι διαφωνίες, οι οποίες εστιάζονται κυρίως στον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων, που εύστοχα αναδεικνύεις και διεκτραγωδείς.

Η επιλογή «συγκρότησης» της ΕΟΣ υποθέτω ότι είναι προϊόν μιας εκτίμησης ότι δεν υπάρχουν συλλογικά εργαλεία αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων, ότι το παιχνίδι είναι χαμένο και ότι το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να «προβοκάρουμε» το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ» και να προκαλέσουμε τους «διαχειριστές» του.

Ακόμη όμως και αν δεν υποκρύπτεται μια εκτίμηση ότι το στοίχημα έχει χαθεί, ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης των προβλημάτων δεν με βρίσκει σύμφωνο. Η διαδρομή μου στην Αριστερά και τα κινήματα με δίδαξε πως ακόμη και αν μια μάχη φαίνεται να έχει χαθεί, τη δίνεις, και τη δίνεις συλλογικά και πραγματικά – όχι «συμβολικά».

Με χαρά πληροφορήθηκα ότι την προηγούμενη Πέμπτη κατατέθηκε στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ κείμενο ανεντάχτων το οποίο με τον εύστοχο τίτλο «Για ένα δεύτερο κύμα στον ΣΥΡΙΖΑ» βάζει ακριβώς το ζήτημα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση που και εσύ γράφεις. Προσωπικά, υποστηρίζω ένθερμα την πρωτοβουλία αυτή, όπως θα υποστηρίξω και οποιαδήποτε ανάλογη θα επιχειρήσει να θέσει και να παλέψει τα ζητήματα αυτά ανοιχτά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω ότι ο πολιτικός χρόνος είναι κατάλληλος, το αδιέξοδο της σημερινής μορφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν πασιφανές και επομένως είναι πολύ μεγάλες οι δυνατότητες να συλλογικοποιηθεί και να μαζικοποιηθεί η απαίτηση μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν γνωρίζω αν συμμετέχεις και συ στην πρωτοβουλία για το «δεύτερο κύμα» στον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζω όμως ότι θα ανοίξει το δρόμο για τη δημιουργία μαζικού ρεύματος για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα συναντηθούμε μέσα σ’ αυτό το ρεύμα.

Συντροφικά,

Περικλής Κοροβέσης
Υ.Γ. Είμαι φανατικός πολέμιος κάθε είδους λογοκρισίας, γι’ αυτό δεν υποστηρίζω το «κόψιμό» σας από το site του ΣΥΡΙΖΑ. Σας συνιστώ πάντως να επικοινωνήσετε διά ζώσης με τα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ και τον υπεύθυνο του site, γιατί δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ο δισταγμός τους να οφείλεται σε ερωτηματικά γύρω από το ποιοι είναι σ’ αυτό το site και κατά πόσο είναι πραγματικά ανένταχτοι του ΣΥΡΙΖΑ, ερωτηματικά που ενδεχομένως επιτείνει ο «προκλητικός» τίτλος ΕΟΣ.

Με τα κινήματα ή με το κράτος;

Σήμερα, η κύρια πλευρά των συνδιαχειριστικών πρακτικών που εκδηλώνονται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κινούνται στην κατεύθυνση μιας κοινής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Η ίδια η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έχει απεμπολήσει την «συγκυβέρνηση» με το ΠΑΣΟΚ, γιατί στηρίζεται στην διαμόρφωση ενός αριστερού πολιτικού χώρου που διεκδικεί την αυτονομία του από τον δικομματισμό και τις αστικές πολιτικές διαχείρισης. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που υποστηρίζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει ακριβώς γιατί συμφωνεί με αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά, τα οποία καταγράφονται και στον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμεσολάβησε στην κεντρική πολιτική σκηνή το μαζικό κίνημα, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και κυρίως την πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη.

Όμως είναι υπαρκτό το ζήτημα της «συγκυβέρνησης» στον συνδικαλιστικό κίνημα και στους μαζικούς φορείς με την μορφή της συνδιοίκησης με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων του δικομματισμού. Και είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται διασπασμένος στο μαζικό κίνημα. Οι συνιστώσες του παρεμβαίνουν μέσα από διαφορετικές συνδικαλιστικές παρατάξεις σε αρκετούς μαζικούς χώρους.

Το πρόβλημα αυτό αναδεικνύεται και πάλι με αφορμή τις κινητοποιήσεις με στόχο την κατάληψή απ' τους κατοίκους και την μετατροπή του πάρκο του οικοπέδου που λειτουργούσε ως παρκινγκ στην οδό Ναβαρίνου - Ζωοδόχου Πηγής και Χαρ. Τρικούπη. Το οικόπεδο αυτό ανήκει στο ΤΕΕ που σκοπεύει να αναγείρει εκεί κτίριο για τα κεντρικά του γραφεία. Το πρόβλημα δεν θα μας απασχολούσε, αν δεν ήταν πρόεδρος του ΤΕΕ ο Γ. Αλαβάνος και δεν τον στήριζε το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ. Επίσης, δεν ξεχνάμε ότι επίτευγμα της συγκυβέρνησης του Γ. Αλαβάνου στο ΤΕΕ με την ΝΔ, ήταν να περάσει με συναινετικούς όρους η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση της ΝΔ στον χώρο των μηχανικών, αφού την στήριξαν και οι δυνάμεις του ΣΥΝ. Γι’ αυτό άλλωστε στο χώρο του ΤΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταγραφεί με ενιαίο τρόπο, αφού το σύνολο των συνιστωσών πλην του ΣΥΝ, ασκούν κριτική σε αυτές τις πολιτικές. Ούτε προβλέπετε να συγκροτηθεί «κλαδική» επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο των μηχανικών….

Την πρώτη μέρα που άρχισαν οι εργασίες με αυτενέργεια των ίδιων των κατοίκων για την άμεση μετατροπή του χώρου σε πάρκο, η κ. Γ. Αλαβάνος πέρασε από τον χώρο και δήλωσε ότι θέση του ΤΕΕ είναι να γίνει εκεί το κτίριο των γραφείων του, για το οποίο μάλιστα θα προκηρυχτεί και αρχιτεκτονικός διαγωνισμός από το ΤΕΕ. Όμως, ξέχασε να αναφέρει την προϊστορία του. Το ΤΕΕ το 1990 είχε προσφέρει αυτό το οικόπεδο στο Δήμο Αθηναίων για να το κάνει πλατεία, ζητώντας να αποζημιωθεί με τίτλο μεταφοράς συντελεστή δόμησης σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του στο Μαρούσι. Μάλιστα είχε προταθεί να ονομασθεί «πλατεία Νίκου Κιτσίκη» προς τιμήν του ιδρυτή του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Το τότε δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα την αποδοχή της πρότασης του ΤΕΕ, τονίζοντας ότι η προτεινόμενη μετατροπή κρίνεται απαραίτητη επειδή το οικόπεδο είναι κατάλληλο για πλατεία σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή….

Τελικά οι δυνάμεις του ΣΥΝ στο ΤΕΕ έχουν το δίλημμα με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν: Θα στηρίζουν τα κινήματα πόλης και τις διεκδικήσεις των κατοίκων για μια άλλη αξία χρήσης του χώρου ή θα περιοριστούν μόνο στην προστασία της ανταλλακτικής αξίας του οικοπέδου;

Είναι ο Αλέκος Αλαβάνος

Για επιστροφή στην σελίδα που ξεκινήσατε, κλικ εδώ: ΠΙΣΩ

Εξαφανίστηκε ο «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»!

Ο Π. Κοροβέσης, στο κείμενό του με τον τίτλο «Τι απέγιναν οι ανένταχτοι;» που δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής 1 Μαρτίου 2009 αναρωτιόταν: «Και αντί να καταδικάζουμε τον Στάλιν του ΚΚΕ που επανήλθε θριαμβευτικά στην ηγετική ομάδα του, μήπως θα πρέπει να ψάξουμε για τον λανθάνον σταλινισμό που υπάρχει στις γραμμές μας;» Λίγες μέρες μετά μας ήρθε στο νου αυτή η ερώτηση, όταν διαπιστώσαμε την …εξαφάνιση του «διαλόγου» από την ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως στις καλές μέρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, που μέσα σε μια νύχτα εξαφανίζονταν ακόμα και από τις φωτογραφίες τα ανεπιθύμητα πρόσωπα, έτσι και τώρα, ξαφνικά και χωρίς καμία δημόσια εξήγηση, εξαφανίστηκε από την ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ όλος ο «διάλογος»!

Δεν στενοχωρηθήκαμε βέβαια για το συμβάν, αφού δεν παρουσίαζε και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτός ο διάλογος. Όμως, τέτοιες ενέργειες που γίνονται ξαφνικά και δεν αιτιολογούνται, φανερώνουν πανικό. Ψυχραιμία σύντροφοι διαχειριστές της ιστοσελίδας του ΣΥΡΙΖΑ! Ο δημόσιος διάλογος που είχατε ανοίξει στην ιστοσελίδα σας απο την εποχή που δημιουργήθηκε, ήταν εκ γενετής εκφυλισμένος. Δεν πρόκειται για μια στιγμιαία αστοχία, αλλά για μια αποτυχία με βάθος χρόνου που θα πρέπει να σας προβληματίσει σοβαρά. Και δυστυχώς δεν μπορείτε να εξαφανίσετε τα ερωτήματα που γεννιούνται από αυτή την κατάσταση, εξαφανίζοντας στην ζούλα, μέσα σε μια νύχτα την ιστοσελίδα του "διαλόγου"!

Για τον …μακαρίτη «διάλογο» που καρατομήσατε, είχαμε γράψει πριν μερικές μέρες: Αν κάποιος ανατρέξει στον δημόσιο "διάλογο" που διεξάγεται στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ θα εκπλαγεί δυσάρεστα. Θα βρεθεί μπροστά σε μια συνάθροιση ενός αρκετά μικρού αριθμού συνομιλητών, που συζητούν με όρους καφενείου για οποιοδήποτε ζήτημα ανακαλύψουν ότι μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μιας τέτοιας συζήτησης. Από τον "διάλογο" απουσιάζουν εμφανώς μέλη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι προφανές ότι "συζητούν" όλα τα ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, συντεταγμένα και κρυφά στις κομματικές τους οργανώσεις… (Συμμετέχοντας στον …“διάλογο” του www.syriza.gr)

Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;

( Το κείμενο αυτό στάλθηκε για δημοσίευση στην
ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι σύντροφοι δεν αξιώθηκαν
ούτε καν να μας ενημερώσουν ότι δεν το δημοσιεύουν...)

Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σαν ένα κοινό εκλογικό σχήμα κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Και από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε, ήταν θελκτικό σε πολλούς αριστερούς, γιατί άνοιγε ένα δρόμο ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση της αριστεράς. Όμως, επειδή εμπεριείχε σπέρματα υπέρβασης, είχε και τους αντίστοιχους κινδύνους. Δεν ήταν βέβαια ίδιοι οι κίνδυνοι για όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι καινούργιο μπορεί να γεννήσει μια αριστερά, που η στάση της απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα που αναδεικνύει η συγκυρία, είναι γνωστή εκ των προτέρων ή μπορεί εύκολα να προβλεφθεί από τον οποιονδήποτε, μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια; Τίποτα απολύτως! Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.

O ΣΥΝ δεν πήρε κανένα ρίσκο με την συμμετοχή του σε αυτή την ιστορία. Είχε μόνον οφέλη. Πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετοί ήταν οι αριστεροί που είχαν επιφυλάξεις για το μέλλον του εγχειρήματος. Οι επιφυλάξεις αυτές αφορούσαν στον ΣΥΝ. Επικεντρώνονταν στις συνδιαχειριστικές πολιτικές που κυριαρχούσαν στο πολιτικό του προφίλ. Η Μ. Δαμανάκη και ο Ν. Κωνσταντόπουλος δεν ήταν ότι το καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η αριστερά στην πρόσφατη ιστορία της…

Παρ’ όλα αυτά, το επόμενο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα εμπρός, έγινε από τον ΣΥΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέους οπαδούς στο χώρο της αριστεράς και διεύρυνε την επιρροή του και την απήχησή του, από τις αλλαγές που καταγράφηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η παραίτηση του Α. Αλαβάνου και η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την αρχηγία του ΣΥΝ, δεν τάραξαν τα νερά μόνο στον ΣΥΝ αλλά στο σύνολο της αριστεράς. Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ, ξεπέρασαν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του «αριστερού ρεύματος» και κατέγραψαν μια ρήξη με το παρελθόν του ΣΥΝ, με όρους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά στα κόμματα της αριστεράς. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν έκαναν αντιληπτό - ακόμα και στους πιο δύσπιστους - ότι διαμορφώνεται ένας νέος πολιτικός χώρος με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Αυτή ήταν - και παραμένει - η μεγάλη πολιτική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάκτηση αυτή καταγράφεται από τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμεσολάβησε στην κεντρική πολιτική σκηνή το μαζικό κίνημα, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και την πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη. Οι παλαιότεροι σύντροφοι, που θυμούνται το κλίμα που διαμορφώθηκε το1980 - όταν δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου από άνδρες των ΜΑΤ, η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής, - εύκολα αντιλαμβάνονται την μεγάλη σημασία που θα είχε για το κίνημα τότε, η ύπαρξη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος αντίστοιχου με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ...

Όμως, αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική παρουσία του εξακολουθεί να καταγράφεται - σχεδόν αποκλειστικά - στην πολιτική σκηνή. Η κοινή δράση των συνιστωσών του στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, στην νεολαία, στις γειτονιές είναι ακόμα προβληματική και “προβλέπεται” να παραμείνει. Οι κινήσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή - όσο αποτελεσματικές και αν είναι - δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την έλλειψη οργανικής σύνδεσης με το μαζικό κίνημα. Απαιτείται μια πρόσθετη πολιτική δράση με διαφορετικά χαρακτηριστικά, μια δράση που σήμερα απουσιάζει από την πολιτική πρακτική του στους μαζικούς χώρους. Αυτή η δράση δεν θα πρέπει να είναι ευκαιριακή και να στοχεύει μόνο στην μεταφορά των θεμάτων που απασχολούν την κεντρική πολιτική σκηνή στους μαζικούς χώρους. Θα πρέπει να επικεντρώνεται και στα ζητήματα του μαζικού χώρου και να εκφράζεται μέσα από πλατιά ενωτικά σχήματα, ευρύτερα του πολιτικού χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Σχήματα που θα έχουν σταθερή και οργανική σχέση με τον μαζικό τους χώρο και μόνιμη λειτουργία.

Δυστυχώς όμως συχνά συμβαίνει το αντίθετο: Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ακόμα «κλειστός» στις «ανοιχτές πόλεις». Σε μαζικούς χώρους, όπου υπάρχουν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον δεν συνυπάρχουν σε πλατιά ενωτικά σχήματα, άλλα συχνά αυτές οι δυνάμεις δραστηριοποιούνται ανταγωνιστικά μέσα από διακριτά συνδικαλιστικά σχήματα. Τις πιο πολλές φορές, οι ευθύνες βαραίνουν τις δυνάμεις του ΣΥΝ, οι οποίες συγκροτούνται πάνω σε συνδιαχειριστικές αντιλήψεις και εγκλωβίζονται σε κοινές συνδικαλιστικές πρακτικές διαχείρισης με δυνάμεις του δικομματισμού. Το πιο ακραίο παράδειγμα αυτών των πρακτικών καταγράφηκε στο ΤΕΕ, όπου η τελευταία αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση της ΝΔ πέρασε με την στήριξη των δυνάμεων του ΣΥΝ.

Όμως, μόνο μέσα από αυτές τις κοινές πολιτικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα, μπορούν να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και ενότητας ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα που νοιάζονται για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, και θεωρούν αυτή την ανάπτυξη ως βασική προϋπόθεση για την πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Τα πολιτικά υποκείμενα που στρατεύονται στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της αριστεράς, είναι υποχρεωμένα να συγκροτούνται τα ίδια στο εσωτερικό των κινημάτων. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, οποιαδήποτε προσπάθεια για αριστερή πολιτική παρουσία ή και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή - ανεξάρτητα από προθέσεις - είναι καταδικασμένη να περνάει από τα μονοπάτια της αστικής πολιτικής των χειρισμών, των εκπροσωπήσεων, των διαμεσολαβήσεων και πελατειακών σχέσεων. Τότε μόνον ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος, αφού θα τροφοδοτείται από εμπειρίες των συλλογικών πρακτικών άσκησης πολιτικής.

Η πολιτική συγκρότηση δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Αν η πολιτική συγκρότηση στο εσωτερικό των κινημάτων είναι ελλειμματική, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο “θεματικών” επιτροπών και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής μέσα σε αυτές τις επιτροπές για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα.

Πρόκειται για αναπαραγωγή αντιλήψεων που επικράτησαν ευρέως στις κυρίαρχες εκδοχές του κομμουνιστικού κινήματος και αυτονομούν την παραγωγή της επαναστατικής θεωρίας από την ταξική πάλη. Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων είναι ότι το κίνημα και οι μάζες προσλαμβάνονται ως εξωτερικά «αντικείμενα» σε σχέση με το «υποκείμενο» της πολιτικής πρωτοπορίας, το οποίο μπορεί να υπάρχει έξω και πέρα από αυτά, στο απυρόβλητο, στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, ίσως και σε μια …«θεματική» επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ!

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η μάχη των ευρωεκλογών πυροδοτεί νέους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό του. Όμως έχει ενηλικιωθεί και σηματοδοτεί πλέον στο χώρο της αριστεράς περισσότερα και πιο σημαντικά πράγματα από αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε: μια «εκλογική συνεργασία». Θα μπορέσει σήμερα να διαχειριστεί συλλογικά και να συμπυκνώσει την εμπειρία του από την μικρή αλλά δυναμική πορεία του και να την μετατρέψει σε πολιτική πρωτοβουλία που οδηγεί σε υπερβάσεις, ή θα παραμείνει εγκλωβισμένος σε πρακτικές που σύντομα πλησιάζει η ημερομηνία λήξης τους…

Αθήνα 24-02-09 Γ. Κ.

Συμμετέχοντας στον …“διάλογο” του www.syriza.gr

Αν κάποιος ανατρέξει στον δημόσιο "διάλογο" που διεξάγεται στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ θα εκπλαγεί δυσάρεστα. Θα βρεθεί μπροστά σε μια συνάθροιση ενός αρκετά μικρού αριθμού συνομιλητών, που συζητούν με όρους καφενείου για οποιοδήποτε ζήτημα ανακαλύψουν ότι μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μιας τέτοιας συζήτησης. Από τον "διάλογο" απουσιάζουν εμφανώς μέλη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι προφανές ότι "συζητούν" όλα τα ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, συντεταγμένα και κρυφά στις κομματικές τους οργανώσεις.

Αλλά και ο "καθοδηγούμενος" διάλογος από την διαχειριστική ομάδα της ιστοσελίδας, δεν αποκρυσταλλώνει τις πραγματικές συζητήσεις και τις πολιτικές συγκρούσεις που εκδηλώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο σύνολό του αποτελείται από μια παράθεση μονολόγων που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Βέβαια, όταν κάποιο κείμενο δεν μπορεί να "ταξινομηθεί" σύμφωνα με τις υποκειμενικές πολιτικές πεποιθήσεις των διαχειριστών, τότε τοποθετείται στα ..σκουπίδια. Με δεδομένα όλα αυτά, αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τον διάλογο του www.syriza.gr, που μας αφορά ζητήματα σχετικά με τις θέσεις και τις απόψεις μας.


Δημοσιεύθηκε από: Tierra_Izquierda , Δευτέρα 20:30

Σύντροφοι,

επειδή έτυχε να είμαι μεταξύ αυτών που ένιωσαν πέρυσι -κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής- την ανάγκη δημιουργίας ενός "Δικτύου Ανένταχτων Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ" (ασχέτως του οτι αυτή η προσπάθεια τελικώς δεν προχώρησε και δεν λειτούργησε όπως θα θέλαμε) και φτιάξαμε το σχετικό blog, θα ήθελα να πω οτι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το αν μπήκε κάτω από έναν όντως άσχετο τίτλο... Μακάρι να ήταν αυτό όλο κι όλο το πρόβλημα.
(σημ.: επιτρέψτε μου να προβλέψω, οτι η διεύθυνση του blog της "Ενωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ", θα παραμείνει... "ανένταχτη" στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ).

Οφείλω κατ αρχάς να πω οτι δεν συμφωνώ με τον τίτλο της συλλογικότητας (με απωθεί εντελώς, καθώς θυμίζει την περιφερόμενη τραμπούκικη αλητεία του ποδοσφαίρου - επιπλέον, να ενημερώσω οτι ταυτίζεται -ατυχώς- με την επωνυμία ασφαλιστικής εταιρίας που είναι έτοιμη για... εκτόξευση στο διάστημα).
Αφετέρου, δεν αντιλαμβάνομαι την ανάγκη επιπλέον ύπαρξης μίας τέτοιας "Ένωσης". Έχει οργανωτική δομή (αν όχι, τί "Ένωση" είναι; ) και μέλη της είναι οι Ανένταχτοι Αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί να μιλάει εξ ονόματός τους;
Γι αυτό το λόγο κι εμείς πέρυσι ήμασταν πολύ προσεκτικοί όταν επιλέξαμε τελικά τον χαλαρό όρο "Δίκτυο" και δηλώσαμε πως η ιδιότητά μας είναι οτι "είμαστε μη ενταγμένοι σε συνιστώσες, που αναγνωρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως την πολιτική μας εκπροσώπηση - Δεν εκπροσωπούμε κανέναν - Επιδιώκουμε την επικοινωνία μεταξύ των Ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάπτυξη και ανταλλαγή πολιτικού προβληματισμού".
Μου είναι δύσκολο να καταλάβω για ποιό λόγο όλα αυτά που γράφονται στο http://enosy.blogspot.com/ ("enosy"; ρε σεις, μπας και είστε ΑΕΚτζήδες; ;)) με τα οποία εν πολλοίς δεν διαφωνώ (όπως και κάποιες συνιστώσες ακόμη δεν διαφωνούν), δεν θα μπορούσαν να γραφτούν στο http://aristerologia.wordpress.com/ ή ακόμη, στο παρόν forum.
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει οτι οι σύντροφοι δεν είχαν δικαίωμα να φτιάξουν το δικό τους blog, με τη δική του επιθυμητή μορφή και δομή.

Πάντως, θεωρώ χρήσιμη την κατάθεση τέτοιου είδους απόψεων από πλευράς των φίλων-οπαδών της "Ένωσης", καθώς αναφέρονται σε θέματα που αποτελούν αγωνία όλων μας. Προσωπικά, παλεύω τέτοιες θέσεις (με δυσκολία είναι η αλήθεια) μαζί με συντρόφους μου, μέσα στην Τ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ που ανήκω, θεωρώντας οτι αν σε επίπεδο Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε να επηρεάσουμε και πολλά πράγματα, τουλάχιστον μπορούμε να προσπαθήσουμε για τη δημιουργία Τοπικών Επιτροπών που να υπερβαίνουν το οργανωτικό μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες, τείνοντας προς την ομογενοποίηση και τη δημιουργία de facto "μελών ΣΥΡΙΖΑ", με δικαιώματα και υποχρεώσεις (http://syrizaalimou.wordpress.com/2009/01/20/989/). Πολύ χρήσιμο στην προσπάθεια αυτή, είναι να ακούγονται και οι Ανένταχτοι σύντροφοι που δεν είναι ακόμη ενταγμένοι σε Τοπικές Eπιτροπές και βρίσκονται "παρά πόδα" στο πλευρό στου ΣΥΡΙΖΑ.

Siembra Socialismo!


Και η απάντησή μας

Δημοσιεύθηκε από: Ενωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ , Τρίτη 11:23


Σύντροφε Tierra_Izquierda,

Μακάρι να τηρούνται τα απλά και τα προφανή, και μετά βλέπουμε και για τα …άλλα

Τον τίτλο της συλλογικότητας μας δεν τον διαλέξαμε εμείς! Μας τον επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το θέμα της ένταξης των ανένταχτων. Μέλη δεν θέλουμε να γίνουμε και το έχουμε εξηγήσει αναλυτικά στο blog μας. Όμως, ούτε «φίλοι» δεν μπορούμε να χαρακτηριστούμε, αφού –εκτός των άλλων - ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μας αντιμετωπίζει ως φίλους. Ζητήσαμε να βάλει ένα σύνδεσμό, στην ιστοσελίδα του, αλλά δεν έκανε δεκτό το αίτημά μας. Στείλαμε ένα κείμενο για δημοσίευση στα πλαίσια του διαλόγου που γίνεται για την 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, όχι μόνο δε το δημοσίευσαν, αλλά δεν μπήκαν στο κόπο να μας ανακοινώσουν τους λόγους για τους οποίους το λογόκριναν…

Όσο για αυτό που γράφεις: «τουλάχιστον μπορούμε να προσπαθήσουμε για τη δημιουργία Τοπικών Επιτροπών που να υπερβαίνουν το οργανωτικό μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες, τείνοντας προς την ομογενοποίηση και τη δημιουργία de facto "μελών ΣΥΡΙΖΑ", με δικαιώματα και υποχρεώσεις»

Αυτό που προτείνεις, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που σε άλλες εποχές οι κομμουνιστές το χαρακτήριζαν ως «φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικός μηχανισμός δεν έχει κανένα στοιχείο στην λειτουργία του, απ’ αυτά που έχουν οι οργανώσεις της αριστεράς, ακόμα και το ΚΚΕ. Όμως έχει όλα τα στοιχεία που έχουν οι αστικοί πολιτικοί μηχανισμοί. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα αυτό που προτείνεις, γιατί Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως τέτοιος μηχανισμός, δεν επιτρέπει πρακτικές σαν αυτές: «μπέστε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε!....», ούτε βέβαια ότι «μάθανε πως γ… και πλακώσανε και οι γύφτοι». Ορισμένα εγχειρήματα στα οποία πρωτοστατούν κάποιοι «παράγοντες» που χρησιμοποιούν την ιδιότητα του ανένταχτου, καταγράφουν παρόμοιες τις πρακτικές. Όμως ανάλογες πρακτικές αναδεικνύονται και από συνιστώσες του ΣΥΡIZA, όπως η πρόσφατη στάση της ΑΚΟΑ με το θέμα της Κούνεβα. Η ΑΚΟΑ πετάχτηκε σαν πορδή για να καταγράψει δημόσια στις πολιτικές της περγαμηνές την πατρότητα μιας ακόμη «καλής ιδέας». Το πρώτο πράγμα που απασχολεί τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είναι να μετράνε ποιος την έχει …πιο μεγάλη! Αυτές οι πρακτικές, από την στάση της ΑΚΟΑ για την Κουνεβα ως την πρόταση να «αλωθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ από τους …ανένταχτους, τελικά δεν λαμβάνουν υπόψη της καμία έννοια συλλογικότητας και συντροφικότητας.

Επειδή για μας αυτές οι έννοιες της «συλλογικότητας» και «συντροφικότητας» είναι πολύ σημαντικές, δεν σκοπεύουμε να τις συντρίψουμε με την συμμετοχή μας στην διαμόρφωση μικροσυσχετισμών με τους όρους που προτείνεις. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάς την μαρξιστική ρήση για την έκβαση της ταξικής πάλης: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι ..κότες!» Και κατά την δική μας άποψη, όλα τα εγχειρήματα ένταξης «ανένταχτων» στο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά τα έφαγαν οι …κότες, εκτός βεβαίως από αυτά που στην πραγματικότητα έκρυβαν πίσω τους προσωπικές πολιτικές ανέλιξης. Όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα και έχει να κάνει με την ένταξη «παραγόντων» στον ΣΥΡΙΖΑ…

Με συντροφικούς χαιρετισμούς
ΕΟΣ (Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ)

Μια θετική, αλλά ανολοκλήρωτη πρόταση

Κυκλοφορεί ένα κείμενο που που υπογράφτηκε καταρχήν από 37 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οργανωμένους/ες και ανένταχτους/ες, ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αυτό είναι δημοσιευμένο εδώ:

Πρόταση για να γίνει η Πανελλαδική Σύσκεψη ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότησή του

Επισημαίνουμε μερικά σημεία του:

Στόχος πρέπει να είναι να αποκτήσουν πραγματική ζωή και υπόσταση οι Τοπικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ. Το ώριμο βήμα πρέπει -και μπορεί- να είναι η εισαγωγή της έννοιας του «μέλους ΣΥΡΙΖΑ» στις Τοπικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ. Με στόχο να ενταχτούν όσο το δυνατόν πιο μαζικά, πριν την Πανελλαδική Σύσκεψη και στην πορεία προς αυτήν, οι ανένταχτοι/ες αγωνιστές/στριες, ώστε να συμμετάσχουν μαζικά και ισότιμα και να χρωματίσουν τις διαδικασίες της.
Το βήμα αυτό δεν αποσκοπεί στην υποβάθμιση του ρόλου των συνιστωσών, αλλά στον περιορισμό των διαπαραταξιακών χαρακτηριστικών στη συγκρότηση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ που στην πράξη ακυρώνουν τη μαζική στράτευση σ’ αυτόν του ανεξάρτητου πολιτικού δυναμικού της Αριστεράς και των κινημάτων.

Είναι θετικό ότι οι σύντροφοι που το υπογράφουν - και ιδιαίτερα αυτοί που είναι μέλη συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ - μιλάνε για την ένταξη των ανένταχτων ως “μέλη του ΣΥΡΙΖΑ”, όπως επίσης και για “ισοτιμία”. Όμως,για το πως θα γίνουν όλα αυτά δεν είναι πειστικοί. Το “μέλος του ΣΥΡΙΖΑ” στις τοπικές ή θεματικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ που προτείνουν, δεν είναι τίποτε άλλο, από το “δόκιμο μέλος” που ορίζει το καταστατικό του ΚΚΕ. Βέβαια, το δόκιμο μέλος του ΚΚΕ, έχει κάποτε την πιθανότητα να γίνει πραγματικό μέλος του κόμματος, εδώ όμως τα “μέλη του ΣΥΡΙΖΑ” δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν κομματική ταυτότητα, γιατί θα είναι μέλη ενός κόμματος που δεν ...υπάρχει!

Ως προς άλλα σημεία του κειμένου, όπως τα παρακάτω, θεωρούμε ότι είναι προφανή και ότι όλοι θα πρέπει να συμφωνούν με αυτά:

Βρίσκεται λοιπόν μπροστά σε νέα πολιτικά καθήκοντα:

• Να οργανώσει τις σχέσεις του με μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια, μετατρέποντας την «επικοινωνία» σε «σχέση». Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια «πολιτική μαζών» να οικοδομήσει πραγματικές σχέσεις με πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα, όχι απλώς «μιλώντας» στις ευαισθησίες τους ή «υιοθετώντας» τα προβλήματά τους, αλλά συμμετέχοντας ενεργά στους αγώνες τους και προσπαθώντας να τα συναντήσει στους τόπους που μένουν και εργάζονται.
• Να δώσει τη μάχη για να κερδίσει η ενωτική - κινηματική - ριζοσπαστική Αριστερά το στοίχημα της μαζικής επιρροής στη νεολαία, απέναντι στη Δεξιά και την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και τις ανάξιες «αξίες» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Να βάλει δηλαδή τους όρους για μια νέα ιδεολογική ηγεμονία στην νεολαία, των αριστερών, αντικαπιταλιστικών ιδεών και του απελευθερωτικού οράματος, του Σοσιαλισμού.
• Να εντάξει πιο «οργανικά» και πιο αιχμηρά στην πολιτική του παρέμβαση τα «μέτωπα» της πάλης ενάντια στο ρατσισμό και τον εθνικισμό, ενάντια στην ποικιλόμορφη καταπίεση των γυναικών, ενάντια στις κλιματικές αλλαγές και την οικολογική κρίση
• Να οργανώσει μια γενικότερη αντεπίθεση στο μέτωπο των ιδεών και των αξιών, όπου χάθηκαν ίσως οι περισσότερες μάχες με το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό - με βαθιές και επώδυνες συνέπειες. Να δημιουργήσει τους όρους για μια νέα δυναμική των σοσιαλιστικών ιδεών, στην Αριστερά, στα κινήματα, την κοινωνία. Το ζήτημα των αντικαπιταλιστικών ιδεών και του σοσιαλιστικού οράματος είναι κρίσιμο για την ανασυγκρότηση, με όρους προοπτικής και νίκης, της Αριστεράς σήμερα.
• Να αποκτήσει δομές που να μπορούν να δώσουν μάχες στην κοινωνία, αλλά και να εντάξουν ισότιμα ανένταχτους/ες της Αριστεράς και αγωνιστές/στριες των κινημάτων στις γραμμές του.
• Να αποκτήσει πρόγραμμα.