Μια “αναμέτρηση” με το παρελθόν:

Μερικές σημειώσεις για την “ανασυγκρότηση” της Αριστεράς, με αφορμή την εκδήλωση της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ για την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β’ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ».

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Μια παλιά γερμανική παροιμία έλεγε: «Χρειάζεται προσοχή για να μην πετάξει κανείς το μωρό μαζί με τα απόνερα της σκάφης» (Das Kind mit dem Bade παausschütten). Αυτή την παροιμία χρησιμοποιούν συχνά σαν πρόλογο μέντορες της κομμουνιστικής Αριστεράς, για να περιφράξουν τα όρια σε συζητήσεις που αναφέρονται στον χαρακτήρα της κρίση της.

Είναι προφανές ότι όταν κάποιος μιλάει για “ανασυγκρότηση”, θεωρεί ότι υπάρχει κάτι αξιόλογο, το οποίο αξίζει να ανασυγκροτηθεί. Πρόκειται για μια έγκληση, η οποία θέτει εκτός συζήτησης την ερώτηση:

- Κι’ αν μωρό δεν υπάρχει, τότε τι κάνουμε;

Τι είναι λοιπόν αυτό που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα συντρίμια της Αριστεράς, που αξίζει να ανασυγκροτηθεί;

Κατά την γνώμη μου, αυτές οι συζητήσεις θα πρέπει να ξεκινούν αντίστροφα, από τα απόνερα. Από αυτά που θα πρέπει να πεταχτούν. Μετά βλέπουμε τι έχει απομείνει...

Η συγκεκριμένη εκδήλωση, σκαλίζοντας το παρελθόν, είχε με κάποιο τρόπο το χαρακτήρα της αναζήτησης αυτού του μωρού. Έχω την πεποίθηση ότι από παρόμοιες προσεγγίσεις απουσιάζει η αίσθηση του μεγέθους της κρίσης της Αριστεράς της εποχής μας.

Οι ομιλητές περιέγραψαν με πολιτικούς όρους τις συγκρούσεις, τις διαφωνίες και κατακτήσεις σε ζητήματα πολιτικής γραμμής και θεωρίας που οδήγησαν στην συγκρότηση της πολιτικής ταυτότητας αυτής της πολιτικής οργάνωσης εντός του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς. Δεν θα σταθώ σε όλα αυτά που ειπώθηκαν, όχι γιατί τα θεωρώ ασήμαντα, αλλά γιατί πιστεύω ότι οι υπερβάσεις που κατέγραψε την εποχή της και την έκαναν διακριτή, δεν συσχετίζονται άμεσα με τα υπαρξιακά ζητήματα που ταλανίζουν σήμερα την Αριστερά στη χώρα μας. Αυτή η κρίση την εποχή που δημιουργήθηκε η Β' Πανελλαδική ήταν υφέρπουσα, δεν είχε γίνει ακόμα φανερή σε όλες τις διαστάσεις της. Πρώτη φορά έγινε φανερή το 81, όπου το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται ως το «μαζικό κόμμα» των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων.

Η Β’ Πανελλαδική ήταν γέννημα της κρίσης των κομμουνιστικών κομματικών μηχανισμών της εποχής της. Η κρίση ξεσπάει συνήθως στον πιο αδύναμο κρίκο. Εκείνη την εποχή αυτός ήταν το ΚΚΕ εσωτερικού.

Η ιστορία δεν διδάσκει τίποτα στο χώρο της πολιτικής για το τι πρέπει να κάνουμε μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις. Μερικές φορές ίσως είναι χρήσιμη γιατί μας μας κλείνει το μάτι στο τι να μην κάνουμε. Στην πολιτική, προέχει η ανάλυση της συγκυρίας. Από αυτή την θέση, το πιο σημαντικό σημείο που αξίζει σήμερα να κρατήσουμε από την Β’ Πανελλαδική κατά την γνώμη μου είναι μια πράξη εξαίρεσης από τον κανόνα, μια πράξη πολιτικής ωριμότητας και αυτογνωσίας: Η αυτοδιάλυσή της.

Η πολιτική άξια αυτής της πράξης ήταν η παραδοχή μιας ήττας: Η συναίσθηση του μεγέθους της κρίσης της κομμουνιστικής Αριστεράς και η αναγνώριση της αδυναμίας ότι ως διακριτή πολιτική συλλογικότητα εντός αυτής, δεν επαρκεί για το ξεπέρασμά της.

Είναι λοιπόν σήμερα το φάντασμα που περιπλανάται σε ότι έχει μείνει από τα νεανικά μας όνειρα και όχι το ζόμπι, που μας τραβάει απ’ το μανίκι ως τα γεράματά μας: Λάμπει δια της ...απουσίας της.

Ποιος κερδίζει;

Αναδημοσίευση από «το, περγάδι»

Του  Fabio Vighi 

 Η Δύση έχει γίνει ένας ολοκληρωτικός χώρος - ο χώρος μιας αυτοαμυντικής ηγεμονίας που αμύνεται ενάντια στην ίδια της την αδυναμία». (Jean Baudrillard) [ *]

Μια από τις πιο συχνά αναφερόμενες σκηνές στην ταινία Night Moves (Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι,1973) του Arthur Penn δείχνει έναν απελπισμένο Gene Hackman να είναι σκυμμένος μπροστά σε μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση και να παρακολουθεί με μισή καρδιά έναν αγώνα αμερικανικού ποδοσφαίρου. Όταν η γυναίκα του μπαίνει μέσα και ρωτάει: «Ποιος κερδίζει;», εκείνος μουρμουρίζει: «Κανείς. Η μία πλευρά χάνει πιο αργά από την άλλη». Όπως προέβλεπαν συνειδητά καταθλιπτικές χολιγουντιανές ταινίες όπως το Night Moves, η κρίση της δεκαετίας του 1970 σηματοδοτούσε ήδη το τέλος της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης: μια δομική και σύντομα παγκόσμια κοινωνικοοικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική καταστροφή που εισέρχεται τώρα στη φάση της ραγδαίας κλιμάκωσης (αν και το Χόλιγουντ αυτή τη φορά βρίσκεται σε πλήρη άρνηση).

Όπως γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, σήμερα, το σύστημα επιβιώνει μόνο μέσω της επιτυχημένης εμπορίας καταστάσεων έκτακτης ανάγκης: πανδημίες, στρατιωτικές συγκρούσεις, εμπορικοί πόλεμοι και άλλες καταστροφές που περιμένουν υπομονετικά στη σειρά. Το χάος και η αποσταθεροποίηση οπλοποιούνται σκόπιμα προκειμένου να πυροδοτήσουν μια σειρά από παβλοφικές αλυσιδωτές αντιδράσεις, ο πραγματικός λόγος ύπαρξης των οποίων είναι ξεκάθαρα οικονομικός. Με άλλα λόγια, οι δυσχέρειες «παγκόσμιου ενδιαφέροντος» είναι η μόνη πηγή που έχει απομείνει σε έναν πολιτισμό που καταρρέει και του οποίου οι πληθυσμοί μοιάζουν όλο και περισσότερο με πλήθος ζόμπι που βαδίζουν βήμα βήμα προς το ζοφερό πεπρωμένο τους - ενώ παράλληλα μπαίνουν στο Instagram κάθε δευτερόλεπτο.

Με καθαρά συστημικούς όρους, η λογική είναι απλή: ο σημερινός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι εθισμένος σε μια αδιάκοπη σειρά γεωπολιτικών σοκ που λειτουργούν ως άλλοθι ώστε να μπορούν να δημιουργηθούν «κεφάλαια» από την οικονομική ανυπαρξία και να «ανακατευθυνθούν» επιδέξια στις χρηματιστηριακές αγορές. Τα παράγωγα και οι πύραυλοι είναι οι δύο όψεις του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος, και εκείνοι που ασκούν τον έλεγχο των παραγώγων συνήθως αποφασίζουν ποιος θα πυροβολήσει πρώτος. Οι κερδοσκοπίες με βάση το χρέος που αφορούν ένα ατελείωτα επαναϋποθηκευμένο σύνολο πλασματικής αξίας που θα παραμείνει απραγματοποίητο είναι ένα παιχνίδι προσομοίωσης που απαιτεί συνεχώς τραύματα. Το κεφάλαιο κανιβαλίζει τώρα βίαια το ίδιο του το μέλλον σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρύψει την αφερεγγυότητά του - ένα τέχνασμα που λειτουργεί μόνο στο βαθμό που το πλαστό χρήμα που αντιπροσωπεύει τα IOUs δεν διεκδικείται ως αποθήκη αξίας.

Γασσάν Καναφάνι «Από τη Γη των Πικραμένων Πορτοκαλιών»

Τα video είναι από την εκδήλωση που οργανώθηκε από τη Λέσχη Ανάγνωσης του Πολιτιστικού και Επιστημονικού Συλλόγου Χαλανδρίου Αργώ και πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2025 σε αίθουσα του Δήμου Χαλανδρίου, στο κέντρο του Χαλανδρίου. Για το συγγραφέα και το βιβλίο μίλησαν: 

ο Μποφυλάτος Σταύρος, φιλόλογος, 

ο Νασίμ Αλάτρας, μεταφραστής, 

διάβασε αποσπάσματα του βιβλίου ο ηθοποιός Χάρης Μαυρουδής, 

και ακολούθησε συζήτηση.

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από την ομιλία του  Σταύρου Μποφυλάτου στην εκδήλωση:

Kαι εμείς με τη σειρά μας θέλουμε να αφιερώσουμε τη σημερινή μας εκδήλωση στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή όλων εκείνων που καταγγέλλουν τη γενοκτονία και βροντοφωνάζουν σε όλα τα μήκη της γης πως δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.

Ίσως ορισμένοι καλόπιστοι φίλοι μας με εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά να θεωρούν ότι η επιλογή μας καθορίζεται αποκλειστικά από εξωλογοτεχνικά κριτήρια. Σφάλλουν και αδικούν τον λογοτέχνη, γιατί ο Γασσάν Καναφάνι είναι διαχρονικός, μπορεί να θεωρηθεί και ένας σύγχρονος κλασικός. ΄Όπως μας πληροφορεί ο μεταφραστής του βιβλίου ο Νασίμ Αλάτρας στον εξαιρετικά διαφωτιστικό πρόλογο του,«Τα περισσότερα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περίπου δεκαέξι γλώσσες και κυκλοφορούν σε δεκάδες χώρες Ορισμένες του νουβέλες μεταφέρθηκαν στο θέατρο και στο ραδιόφωνο. Δύο από τις νουβέλες του οι «’Ανθρωποι στον ήλιο» και «Επιστρέφοντας στη Χάιφα» έγιναν ταινίες μεγάλου μήκους και τα τρία θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε θέατρα πανταχού της γης».

Ξεκίνησε η ...«οπισθοφυλακή» του Global Sumud Flotilla

 Ο Συνασπισμός Freedom Flotilla Coalition Conscience απέπλευσε χθες από το λιμάνι του Οτράντο στην Ιταλία το σκάφος «Conscience», με περίπου 100 άτομα, πολλοί από τους οποίους είναι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης ή δημοσιογράφοι. Όπως δήλωσαν, στόχος μας είναι να σπάσουμε την παράνομη πολιορκία του Ισραήλ και να δώσουμε στους διεθνείς ανταποκριτές την ευκαιρία να επιχειρήσουν άμεσο ρεπορτάζ από την Παλαιστίνη. Παράλληλα ξεκίνησαν άλλα 8 σκάφη από την Σικελία. 

Εδώ, σε ξεχωριστό χάρτη (Thousand Madleens to Gaza Tracker), μπορείτε να παρακολουθήσετε την πορεία τους: 

https://freedomflotilla.org/ffc-tmtg-conscience-tracker/

περισσότερα, εδώ:

https://tinyurl.com/2vha2jzb

Global Sumud Flotilla πλησιάζει στη Γάζα! ζωντανή μετάδοση

Ζωντανή εικόνα από τα σκάφη Παύλος Φύσσας & Οξυγόνο

2. ΜΕΡΟΣ

Greta Berlin: η «γιαγιά» του Global Sumud Flotilla.

Η Γκρέτα Μπερλίν είναι σήμερα 84 ετών. Γεννήθηκε ως Γκρέτα Αν Χιουζ στις 6 Απριλίου 1941 στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Ήταν ένα από τα δύο πρώτα κορίτσια που αποφοίτησαν από τη Στρατιωτική Ακαδημία Κάλβερ στο Κάλβερ της Ιντιάνα.

Το 1963 η Γκρέτα γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο, τον Ρίμπχι, ο οποίος είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας από το Σαφέντ που επέζησε από την Νάκμπα. Παρακινήθηκε στον ακτιβισμό το 1967 από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Ο δεύτερος σύζυγός της, ήταν Εβραίος και αντισιωνιστής.

Το 2006 Η Μπερλίν ήταν μία από τους συνιδρυτές του Free Gaza Movement (FGM)και τον Αύγουστο του 2008 βρισκόταν σε ένα από τα δύο πρώτα σκάφη που έπλευσαν με επιτυχία στη Γάζα. Το βιβλίο της, Freedom Sailors, είναι η ιστορία του πώς 44 κουρελιασμένοι ακτιβιστές έφτασαν στη Γάζα. Ήταν επίσης μία από τους εκπροσώπους του Freedom Flotilla I όταν και τα έξι σκάφη δέχτηκαν επίθεση από το ισραηλινό ναυτικό σε διεθνή ύδατα και δέκα επιβάτες στο Mavi Marmara δολοφονήθηκαν από ισραηλινούς κομάντο.

- Το 2011, την εποχή των πλατειών, ήταν στη χώρα μας και συμμετείχε στις κινητοποιήσεις που έγιναν στην Αθήνα την Κυριακή 3 Ιούλη:

Ζακ Ρανσιέρ: «Σήμερα, οι άνθρωποι που τρεφόνται με μίσος από τους δισεκατομμυριούχους, κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα»

Αναδημοσίευση από το "αυτολεξεί"

Συνέντευξη του Ζακ Ρανσιέρ στην αγγλική Le monde. 

Τη συνέντευξη πήρε ο Nicolas Truong και δημοσιεύτηκε στις 26 Αυγούστου σε μία σειρά συνεντεύξεων όπου στοχαστές του Μάη του ’68 μιλούν για την εποχή Τραμπ. Στην παρούσα συζήτηση, ο φιλόσοφος της χειραφέτησης εξετάζει τις ρίζες της τρέχουσας αντιδραστικής επίθεσης και βλέπει τις σύγχρονες ουτοπικές μικρο-κοινότητες ως τους νέους τρόπους «ζωής με ισότητα». Μετάφραση: Ιωάννα Μαραβελίδη.

Nicolas Truong: Το τρέχον πολιτικό κλίμα κυριαρχείται από την άνοδο του εθνικισμού που βασίζεται στην ταυτότητα. Πώς βλέπει αυτή την παγκόσμια αντεπανάσταση ένας φιλόσοφος που επηρεάστηκε από τα κινήματα χειραφέτησης των δεκαετιών του ’60 και του ’70;

Jacques Rancière: Ο τρόπος σκέψης μου διαμορφώθηκε εκείνα τα χρόνια όπου όλα φαίνονταν πιθανά: η επανεφεύρεση του μαρξισμού με τον Λουί Αλτουσέρ, η συμβολή σε έναν νέο κόσμο ελευθερίας και ισότητας που τροφοδοτήθηκε από τα γεγονότα του Μαΐου του 1968 και η αναβίωση μιας ιστορίας χειραφέτησης μέσω του “Les Révoltes logiques” [«Λογικές Εξεγέρσεις»] μεταξύ 1975 και 1981, ενός περιοδικού που συνίδρυσα με τους φιλοσόφους Jean Borreil και Geneviève Fraisse.

Επομένως, μου είναι δύσκολο να αναπνεύσω στη σημερινή ατμόσφαιρα ανισότητας και δουλείας. Δεν πρόκειται για χαμένες ψευδαισθήσεις. Αντίθετα, πρόκειται για μια πραγματική επιδείνωση της ικανότητας να ζούμε, να πειραματιζόμαστε, να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η κινητήρια δύναμη παραμένει, αλλά αγωνίζεται να προσαρμοστεί σε μια εποχή όπου η αντίσταση υπερισχύει της εφευρετικότητας.

N.T.: Γιατί οι προοδευτικοί δεν κατάφεραν να προβλέψουν αυτή την κίνηση;

J.R.: Στην πραγματικότητα, η αντεπανάσταση ξεδιπλώθηκε αργά, βήμα βήμα. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν με καθυστέρηση: η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, η μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, η καταστροφή της κοινωνικής αλληλεγγύης και η ιδιωτικοποίηση της ζωής μέσω νέων μορφών υποταγής που υπαγορεύονται από τη λεγόμενη «άυλη» οικονομία.

Οι άνθρωποι απέτυχαν να παρατηρήσουν πώς η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μετατράπηκε σε μια απόλυτη επιθυμία κυριαρχίας σε σώματα και μυαλά, και πώς η προσπάθεια για μείωση του κόστους συγχωνεύτηκε με ιδεολογίες ταυτότητας και με ένα πάθος για τον αποκλεισμό των ανεπιθύμητων.

Αυτή η σύγκλιση επισκιάστηκε από διάφορα προπετάσματα καπνού: την εικόνα μιας «φιλελεύθερης» οικονομίας που καθοδηγείται από το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά υποτίθεται ότι ευθυγραμμίζεται με την ελευθερία στον τρόπο ζωής· τον ρόλο των λεγόμενων «σοσιαλιστικών» κομμάτων σε αυτούς τους μετασχηματισμούς, που καθιστούσαν πιο δύσκολη την αναγνώριση του προσώπου του εχθρού· και τις εκστρατείες «αριστερών» διανοουμένων που κατηγόρησαν για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κυριαρχίας τις ανεξέλεγκτες ορέξεις του δημοκρατικού ανθρώπου.

Ματιές από τις Συναντήσεις Αντιστάσεων και Εξεγέρσεων στην Τσιάπας -Αύγουστος 2025

Σε μια εκπληκτική αναδρομή στο παρελθόν, στους προγόνους μας, οι κοινότητες των Ζαπατίστας επανεκτιμούν το παρόν τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Μετά την παρουσία τους στη Συνέλευση των Νεκρών, οι κοινότητες ξεκινούν μια εις βάθος ανάλυση της μορφής αυτόνομης διακυβέρνησής τους. Οι νεκροί τους έχουν προειδοποιήσει να μην αντιγράψουν την καταπιεστική πυραμίδα. Γιατί θα έρθει η μέρα που οι ζωντανοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν στους νεκρούς.

Με αυτό κατά νου, αναλαμβάνουν το καθήκον να επικρίνουν και να αυτοκριτικάρουν τις αποτυχίες στη λειτουργία των Αυτόνομων Επαναστατικών Δήμων των Ζαπατίστας (MAREZ) και των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης. Σε κοινοτικές συνελεύσεις, καταγγέλλουν τη διαφθορά, την κλοπή, την υπεξαίρεση, τις ασυνέπειες, τη γραφειοκρατία και, κατάφωρα, τις ανοησίες εκ μέρους ορισμένων κυβερνητικών αξιωματούχων. Είναι απίστευτο με την πρώτη ματιά. Οι κατηγορίες είναι αμείλικτες και παρέχονται αποδεικτικά στοιχεία. Καθορίζονται και εφαρμόζονται διάφορες ποινές και κυρώσεις.

Αλλά η αυτοκριτική ανάλυση δεν σταματά εκεί. Είναι σαφές ότι το αυτόνομο μοντέλο διακυβέρνησης αναπαράγει την πυραμιδική δομή που το καταραμένο σύστημα επιβάλλει στα μέρη του όλου.

Σαν ένας άνεμος που ξεκινάει σαν αεράκι, αυξάνεται σε ένταση και γίνεται τυφώνας, η καταδίκη μεγαλώνει. Νέοι άνδρες και γυναίκες με διαφορετικές μητρικές γλώσσες, με ρίζες των Μάγια, συζητούν, ανταλλάσσουν ιδέες, αναλύσεις, σκέψεις και προτάσεις. Το κοινό ρεφρέν είναι: «Γαμήστε την πυραμίδα».

Οι αγκυλώσεις της μικροαστικής Αριστεράς κι ο Ρουβίκωνας

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Η πρόσφατη κινητοποίηση του Ρουβίκωνα έρχεται να δώσει μια συνέχεια στα «Δαιμονικά» της περασμένης βδομάδας και ίσως μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου «Είμαστε μαλακοπίτουρες;». Όλοι μας γνωρίζουμε τις δράσεις αυτής της αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας: πανό στα γραφεία της Hellenic Train για το έγκλημα των Τεμπών, τρικάκια στον τιτάνα της πολιτικής Άδωνη και στον πιο ακομμάτιστο πρόεδρο της Βουλής και μετέπειτα της Δημοκρατίας Τασούλα, μπογιές στο σπίτι του απαυγάσματος της ελεύθερης δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε, συμβολικές-δυναμικές ενέργειες απέναντι σε γιατρούς που παίρνουν «φακελάκια», σε παιδοβιαστές και σε αφεντικά που δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους. Κι ενώ πολλοί από μας τους αριστερούς, ή κατ’ άλλους αριστερούληδες, κρυφοζηλεύουμε αυτή τη στάση, που δεν μπορούμε να την έχουμε επαναπαυμένοι στην ευμάρεια και στην κατατονία του μικροαστισμού μας, αρκετοί προχωράνε και παρακάτω: σαν «το ποντίκι που βρυχάται», ό,τι δεν έχουν τα κότσια να κάνουν οι ίδιοι, προσπαθούν να το αποδομήσουν ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Στην τελευταία, μάλιστα, δράση του Ρουβίκωνα για την Παλαιστίνη προχώρησαν λίγο παραπέρα, δανειζόμενοι επιχειρήματα από τους λυσσασμένους ακροκεντρώους κοντυλοφόρους που παραλληλίζουν τον Ρουβίκωνα με τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής. Δεν το λένε, βέβαια, ευθαρσώς, αλλά το διανθίζουν με αυθαίρετες περιγραφές που συνοδεύονται με δηλητηριώδη σχόλια.

Κρίση Πολιτικής Εκπροσώπησης: Σερβία VS Ελλάδα (Μια τοποθέτηση AI ...)

 

 

Ζήτησα από το Chart GTP (έκδοση free) να γράψει ένα κείμενο με θέμα την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα την Ελλάδα και τη Σερβία και να προχωρήσει σε συγκρίσεις από τη σκοπιά του “συμβάντος”, όπως ορίζει αυτό ο Alain Badiou.

 Ιδού το αποτέλεσμα, όπως ακριβώς το παρέλαβα, χωρίς να κάνω καμία παρέμβαση στο κείμενο:

Πώς η νεολαία επιχειρεί να επανακατακτήσει την πολιτική, μέσα και πέρα από τα κόμματα

Του/της [Ονοματεπώνυμο]

Περίληψη

Η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης εποχής. Ελλάδα και Σερβία, παρότι με διαφορετικά ιστορικά και πολιτικά συμφραζόμενα, παρουσιάζουν κοινά φαινόμενα απαξίωσης των θεσμών και των παραδοσιακών κομμάτων. Στο άρθρο αυτό εξετάζεται πώς το φοιτητικό κίνημα στη Σερβία επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα μορφή πολιτικής εκπροσώπησης, και αντιπαραβάλλεται με την ελληνική περίπτωση, όπου παρά το συμβάν των Τεμπών και τη μαζική κινητοποίηση της νεολαίας, απουσιάζει μέχρι στιγμής η συγκρότηση ενός αντίστοιχου πολιτικού υποκειμένου.