Αντι – ΝΑΤΟ Δράση: συζήτηση για τις εξελίξεις στη σημερινή Ρωσία

Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 31 Οκτώβρη στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ η εκδήλωση της Αντι – ΝΑΤΟ Δράσης για τις εξελίξεις στη σημερινή Ρωσία, με ομιλητή τον δημοσιογράφο Θανάση Αυγερινό, με μαγνητοσκοπημένες παρέμβασής και ζωντανή συζήτηση. Από το εξωτερικό συμμετείχαν:
•  Βασίλι Κολτασόφ, ιστορικός
•  Σβετλάνα Πίκτα, Ουκρανή πολεμική ανταποκρίτρια από το Ζαπαρόζιε
•  Νικίτα Τρετιακόφ, δημοσιογράφος (τραυματία από τα πολεμικά μέτωπα στην Ουκρανία)

Εδώ αξιοπρέπεια, εκεί αξιοπρέπεια, που είναι η αξιοπρέπεια;

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου γραμμένου στο πολυτονικό, με κείμενα από τα κυριακάτικα φύλλα της εφημερίδας «Η Καθημερινή» του έτους 2016. Οι αναζητήσεις του συγγραφέα περιστρέφονται γύρω από το πως θα γεννηθεί το κίνημα της Αξιοπρέπειας ως ένας «ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός».

Πως ορίζει την Αξιοπρέπεια; «Ένα σιωπηρό, άκρως διακριτικό, χωρίς οργανική δομή και διακηρύξεις, χωρίς ηγεσία, λαϊκό κίνημα». Από πρώτη ματιά μοιάζει ως εμμονή ενός αξιοπρεπή εκπρόσωπου του ελληνικού αστισμού που θα ήθελε να μετα-πολιτεύεται ως ευπρεπής αντικρατιστής. Είναι όμως μόνον αυτό;

Σύμφωνα με τον εμπνευστή του, αυτό το κίνημα της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, θα έχει ως θεωρητική ραχοκοκαλιά την γενιά του ’30: «Η Γενιά του ’30 έδειξε ότι, για το ριζικά αποτυχημένο, θλιβερό και κωμικό μεταπρατικό μας κρατίδιο, εκσυγχρονισμός σημαίνει εξελληνισμός». Η Αξιοπρέπεια λοιπόν δεν αφορά στον Άνθρωπο, αλλά ειδικά στον Έλληνα.

Πρόκειται για μια ιδεολογικού τύπου παρέμβαση που λειτουργεί ως ένα συμπλήρωμα πνευματικής διατροφής κατάλληλο για τη χώνεψη: Κάνει πιο εύπεπτο το γνωστό τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”.

Ο συγγραφέας ακολουθεί μια μέση διαδρομή που αφήνει στις παρόδους τις προκλητικές (αναξιοπρεπείς) ακροδεξιές ιδεολογικές εκφάνσεις του. Ξεκινάει ως μια κριτική περιγραφή ενός “κοινού τόπου”, του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού ραγιαδισμού (το πρώτο πιάτο, το τυράκι), και προχωρά σε αναζητήσεις για την υπέρβασή του από ιδεολογικές συντεταγμένες που αντιμάχονται στις αξίες του διαφωτισμού (το επιδόρπιο, η φάκα).

Η πολιτική συνεκφορά αυτής της “φιλοσοφικής” αναζήτησης είναι μια αντιστροφή, εγκαλεί τους ραγιάδες να παραμείνουν ραγιάδες: Οι επιθυμητές μορφές που θα εκφράζουν το «κίνημα της Αξιοπρέπειας» είναι αυτές ακριβώς που αντιπροσωπεύουν τον ραγιαδισμό που αντιμάχεται, ως μη – κίνημα: «Ένα σιωπηρό, άκρως διακριτικό, χωρίς οργανική δομή και διακηρύξεις, χωρίς ηγεσία». Αυτό το πράγμα, πριν μερικά χρόνια ένας Αμερικάνος (ο William Arthur Ward) το έχει σερβίρει με ένα πιο θελκτικό και λακωνικό τρόπο: «Το να αντέχεις την ήττα με αξιοπρέπεια, είναι ένδειξη ωριμότητας και μεγαλείου… ».

«Ο ένας χατζής, ο άλλος χατζής, ποιος θα γίνει μπογιατζής;» O φιλόσοφος συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα: 

- Πως και από ποιούς θα διαμεσολαβηθεί αυτό το κίνημα της Αξιοπρέπειας στο χώρο της πολιτικής;

Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που λειτουργούν οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί: Πρόκειται για μια θεωρητική κατασκευή που ανοίγει τις πίσω πόρτες της ιδεολογίας - εκείνες που συμφύονται με τον χώρο της πολιτικής – για την νομιμοποίηση/ενσωμάτωση της συμπόρευσης με την Ακροδεξιά. Ένα παράδειγμα για το πως μπορεί να συμβεί αυτό, ως απάντηση στο πρακτικό ερώτημα που προκύπτει από τους “φιλοσοφικούς” προβληματισμούς του συγγραφέα: Και τότε τι;… εδώ: Χρήστος Γιανναράς και “Διαφωτισμός” 

Προσοχή στα ληγμένα!...

- Αρκετοί αριστεροί αναρωτιόνται αν «Η ενωτική πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά» είναι μια έκδοση του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ V.2, με την ΛΑΕ στον ρόλο του ΣΥΝασπισμού ή κάτι διαφορετικό.

Μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα από την Ηρώ Διώτη:

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν …

η εικόνα και ο τίτλος δανεισμένα από [εδώ]

(ένα σχόλιο για τους επίδοξους διεκδικητές του τίτλου της “Αξιωματικής” Αντιπολίτευσης, με αφορμή ένα κείμενο του Α. Λιάκου)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο Αντώνης Λιάκος, σε ένα πρόσφατο κείμενό του διαπιστώνει ότι οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ανέδειξαν δύο ΠΑΣΟΚ, και αναρωτιέται e il terzo dov’ è? (και που είναι το τρίτο;), «αυτό που υποστήριξε στην κρίση την Αριστερά»[1].

Στο τέλος του κειμένου εξηγεί γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει το μέλλον του ΠΑΣΟΚ: 

«Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ μας ενδιαφέρει όχι ως ενός παρατήματος της ΝΔ στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Η τάση σε όλη την Ευρώπη είναι η προέλαση της άκρας δεξιάς. Επομένως μας ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ ως στοιχείο της δημοκρατικής ανασύνθεσης. Η αντίσταση στην άκρα δεξιά είναι το μείζον, και το ιστορικό πρόταγμα της εποχής μας.»

1. Η εκτίμηση πως σήμερα υπάρχουν πολλά ΠΑΣΟΚ είναι είναι κατά τη γνώμη μου πολιτικά λαθεμένη, εκφράζει μόνο την επιθυμία για μια πολιτική κινητικότητα που δεν υπάρχει. Είναι όμως αναγκαία: Αν δεν υπάρχει αυτή, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει και η “δημοκρατική ανασύνθεση” όπως την ονειρεύεται ο Αντώνης Λιάκος. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη, σήμερα υπάρχει “ένα” ΠΑΣΟΚ και “κανένας” ΣΥΡΙΖΑ...

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα, εκείνο που διεκδικεί με όρους κοινωνικού συσχετισμού τη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πολιτική σκηνή.

Η ορατότητα του “εφικτού” είναι το πλαίσιο που περιφρουρεί την ενότητά του. Αυτός ο χαρακτήρας της ενότητας αποτυπώνεται και στον δημόσιο λόγο με τη χρήση της λέξης ΠΑΣΟΚ. Η λέξη ΚΙΝΑΛ (ΚΙνημα ΑΛλαγής), που συνοδεύει το όνομα του και διεκδικεί να εκφράσει με κάποιο τρόπο την “πολλαπλότητα” του ΠΑΣΟΚ), έχει τεθεί σε αχρηστία, ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς της. Προφανώς στα κόμματα υπάρχουν στο εσωτερικό τους πολιτικές διαφοροποιήσεις και ανταγωνισμοί, όμως μόνον σε συνθήκες κρίσης διαμορφώνονται καταστάσεις που απειλούν την ενότητά τους. Αυτές οι συνθήκες μετά τις εκλογές του 2023, δεν υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ...

2. Αυτό που κατονομάζεται στο κείμενο ως 3ο ΠΑΣΟΚ και το αναζητά ο συγγραφέας του στον τίτλο του, είναι κατά την γνώμη μου κάτι άλλο από αυτό περιγράφεται εκεί. Θα το ονόμαζα “ιστορικό” ΠΑΣΟΚ, μια πολιτική αξία που υπερβαίνει την πολιτική συγκυρία και τις σημερινές κομματικές εντάξεις.

Δημιουργήθηκε από μια “τομή” που έγινε στην κρατική σχέση το 81, σε αντίθεση με το 15 όπου εμπεδώθηκε η “συνέχεια” του κράτους, στην πιο ταξικά πολωμένη συγκυρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Γιαυτό και δεν υπάρχει σήμερα κάτι ανάλογο, ένας “ιστορικός” ΣΥΡΙΖΑ. Την θέση του καταλαμβάνει η ανάμνηση της αυτοαναίρεσης μιας συμβιβασμένης Αριστεράς, ως πολιτική απαξία.

ΣΥΡΙΖΑ: «ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες»

( Μερικές παρατηρήσεις για τη “δημοκρατία” στον ΣΥΡΙΖΑ και τη στρατηγική του “δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό” )

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Πρόσφατα ο Α. Αλαβάνος  σε μια από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του, δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται εκτός Αριστεράς. Θα προσέθετα ότι, μετά το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του 15, που ανέτρεψε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του έθεσαν τον εαυτό τους εκτός των πλαισίων της αστικής δημοκρατίας.

Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην ύψιστη θεσμική μορφή της λαϊκής κυριαρχίας εντός του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, το δημοψήφισμα;

Ποίο ήταν τελικά το “αριστερό” επιχείρημα για αυτή την ανατροπή, τη στιγμή της πιο ταξικά πολωμένης συγκυρίας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα; Ίδιο με το “χουντικό” για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου: για το καλό “πατρίδας”!… [1]


Αν ρίξουμε μια ματιά στα πολιτικά ντοκουμέντα και τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσουμε ότι η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας περιγράφεται ως “διεύρυνση” των θεσμών όπου αυτή κατοχυρώνεται, είτε ως αυτοθέσμιση νέων, όχι όμως ως ακύρωση και απαξίωση τους...

Είναι προφανές ότι η ανατροπή του δημοψηφίσματος είναι μια πολιτική πράξη σε πλήρη ρήξη με τη στρατηγική του του “δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό”.

Όμως δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μοναδική!

Μην λησμονούμε επίσης ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άδειο πουκάμισο στην πορεία της ανόδου του προς την κυβερνητική εξουσία:

Ο “δημοκρατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό” προβλέπει ότι η λαϊκή εξουσία οικοδομείται από τα κάτω. Αυτό σημαίνει - όπως περιγράφεται στα πολιτικά του ντοκουμέντα - ότι ξεκινάει από τις λαϊκές λεωφόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης και του εργατικού κινήματος - από αυτούς τους «πυλώνες» της λαϊκής εξουσίας. Προχωράει με πειράματα αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής οικονομίας. Παράλληλα, στον πολιτικό συσχετισμό αυτή η πορεία σηματοδοτεί την οικοδόμηση ενός «μαζικού» κόμματος, που διατηρεί την αυτονομία του απέναντι από το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτά περιέγραφε η «στρατηγική»…

- Πώς λοιπόν συνέβη ο “αριστερός” ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με πολύ μικρό αριθμό μελών, το οποίο συντρίβεται στις μάχες της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει περιθωριακή συμμετοχή στα συνδικάτα και περιορισμένη παρουσία στο κίνημα, να κερδίζει την μάχη της ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης;

Είναι σίγουρο, ότι καμία από αυτές τις προϋποθέσεις που προέβλεπε η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία ως “αριστερό” κόμμα δεν πραγματώθηκε! Η δική μου απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν παραδοθεί στους δανειστές και την τρόικα, είχε παραδοθεί στο “κράτος”. Η δική σας ποιά είναι;

Ας δεχτούμε ότι το ζάρι ιστορίας ήταν εκείνο που έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να κυβερνήσει την χώρα και όχι η “στρατηγική” του. Άρπαξε λοιπόν αυτή την “ευκαιρία” και προχώρησε…

Οποιαδήποτε μορφή κυβερνητικότητας για να θεωρείται αριστερή θα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα της εμπέδωσης και της διεύρυνσης της «λαϊκής κυριαρχίας». Ας δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά της “αριστερής” κυβερνητικότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά, εκείνα που αφορούν στοιχειώδεις δημοκρατικές προϋποθέσεις στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος: Όταν οι πολίτες εγκαλούνται να ψηφίσουν ένα κόμμα, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ενημερωμένοι για τα προγράμματα των κομμάτων και πως σκοπεύουν να τα κάνουν πράξη.

Αλέξης Τσίπρας  VS  Άνγκελα Μέρκελ

Η σύγκριση της κυβερνητικότητας του Αλέξη Τσίπρα σε σχέση με την κυβερνητικότητας της Άνγκελα Μέρκελ σε αυτό το ζήτημα είναι αρκετά αποκαλυπτική!

Ακόμα και η Μέρκελ, φαντάζει πολύ πιο δημοκρατική από τον Αλέξη Τσίπρα, αφού για να συγκυβερνήσει προηγήθηκε μακρόχρονη και επίπονη διαπραγμάτευση με τους συνεταίρους της (με τους οποίους οι διαφορές που την χώριζαν δεν ήταν τόσο μεγάλες όσες του “αριστερού” ΣΥΡΙΖΑ με το “ακροδεξιό” πολιτικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ), με διαφανή τα επίδικα της διαπραγμάτευσης, η οποία και κατέληξε σε ένα λεπτομερές δημοσιοποιημένο πρόγραμμα, που περιέγραφε τις κατευθύνσεις της πολιτικής που θα ασκούσε ο κυβερνητικός συνασπισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε προεκλογικά ως κυβερνητικό πρόγραμμα το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, το οποίο – ανεξάρτητα το πως μπορεί να αξιολογηθεί – δεν ήταν το «κυβερνητικό πρόγραμμα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!



Τους όρους της μυστικής πολιτικής συμφωνίας για αυτή την συγκυβέρνηση κανείς δεν τους γνώριζε (ποτέ δεν αποτυπώθηκαν σε κάποιο δημόσιο ή κομματικό ντοκουμέντο). Κάποιοι αποκαλύφθηκαν εκ των υστέρων στην πράξη, και τότε συνήθως προέκυπτε το ερώτημα: «ποιός κυβερνά αυτή την χώρα;» ( ένα παράδειγμα εδώ: Μια απάντηση στο ερώτημα του Δ. Ψαρά: “Ποιος (συν)κυβερνά αυτόν τον τόπο;” ).

H δημοκρατία στην αριστερή κυβερνητικότητα μπορεί υπάρχει μόνον ως προϋπόθεση, δεν είναι στόχος προς επίτευξη.

1. Η “απλή αναλογική” στο κρεβάτι του Προκρούστη...

Από μικρός, εκείνο που γνώριζα για την Αριστερά είναι ότι διεκδικεί στα πλαίσια της κουτσουρεμένης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως εκλογικό σύστημα την ανόθευτη “απλή αναλογική”, ως το πλέον αντιπροσωπευτικό σύστημα έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Μάλιστα διεκδικεί να κατοχυρωθεί συνταγματικά, ώστε οι εκάστοτε κυβερνήσεις να μην έχουν τη δυνατότητα τροποποίησης του εκλογικού συστήματος ανάλογα με ευκαιριακές κομματικές σκοπιμότητες. Με αυτή τη λογική, η “απλή αναλογική” εντάσσεται στον “δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό”...

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, εξ ονόματος μιας κυβέρνηση της Αριστεράς, για ένα ζήτημα μάλιστα που ήταν έξω από την ατζέντα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και το ΔΝΤ και είχε “λυμένα” τα χέρια του να το χειριστεί όπως επιθυμούσε;

Μην ξεχνάμε πως το 2019 η ΝΔ την αυτοδυναμία δεν την κέρδισε με το σπαθί της, ούτε της τη χάρισε ο λαός. Δεν ήταν προϊόν κανενός κοινωνικού συσχετισμού. Ήταν απλά ένα δωράκι του “εκλογικού συστήματος” που ο Αλέξης είχε σκοπό να χαρίσει στον εαυτό του. Όμως ο ταχυδρόμος αλλού το παρέδωσε… (περισσότερα εδώ: Πως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Κυριάκο πρωθυπουργό (με αυτοδυναμία μάλιστα)... )

ΠΛΕΥΡΕΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Του Σπύρου Κουριδάκη

Το ζήτημα μιας ρωσικής κρατικής ιδεολογίας έχει τεθεί στο έδαφος αναλυτικών μελετών, εδώ και μια τριετία, περίπου. Με τις εκάστοτε προσεγγίσεις των διανοητών συγγραφέων να διαφέρουν ή να συγκρούονται, μέσα σε ένα αρκετά παρατεταμένο διάλογο που (αν και μετρημένος) δεν είναι πάντοτε συνθετικός. Πολύ δύσκολο όντως πεδίο μελέτης, πολύ περισσότερο για όσους ερευνούν τη ρωσική πραγματικότητα και κατανοούν ότι η Ρωσία δεν μπορεί να προσεγγιστεί σαν συνηθισμένο κράτος.

Αυτή η χώρα αποτελεί μια εντυπωσιακά πολυεθνική, πολύγλωσση, ταυτοχρόνως δε πολυθρησκευτική και αντικειμενικώς πολυπολιτισμική / πολυεθιμική επικράτεια, που ως τέτοια δεν χωράει στα τυπικά καλούπια του γνωστού μας έθνους -κράτους (με τον κατά πλειονότητα ομοιογενή εθνοτικά πληθυσμό). Ούτε αντέχει να μπει σε κανονιστικές προδιαγραφές που ισχύουν στις ήδη γνωστές Ομοσπονδίες πολυεθνικών Πολιτειακών Κρατών (όπως οι ΗΠΑ ή η Αυστραλία), ή στις πολυεθνικές Ομοσπονδίες (όπως η Βρετανία ή το Βέλγιο) ή ακόμη περισσότερο σε πολυεθνικές Συνομοσπονδίες (όπως η Ελβετία).

ΣΜΗΝΟΣ FEST 2024

4 συζητήσεις από το ΣΜΗΝΟΣ FEST 2024:

1. Συζήτηση: “Κομμουνισμός και ασφάλεια του καθεστώτος: η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού στον ελληνικό 20ό αιώνα”. Συζητούν οι ιστορικοί Κωστής Καρπόζηλος και Μενέλαος Χαραλαμπίδης, με συντονιστή τον ιστορικό Στρατή Μπουρνάζο.

2. Συζήτηση: “Το παντοδύναμο (;) κράτος: Eπιτήρηση, έλεγχος και επιβολή στην ψηφιακή εποχή”. Οι δικηγόροι Άννυ Παπαρρούσου και Θανάσης Καμπαγιάννης μαζί με τον Πάνο Λάμπρου διερευνούν πλευρές της ανελευθερίας στις μέρες μας. Συντονίζει ο δημοσιογράφος Τάσος Τσακίρογλου (Εφημερίδα των Συντακτών)

3. Συζήτηση: “Κρατικός έλεγχος και επιτήρηση στον 19ο αιώνα”. Εισηγήσεις από την ιστορικό Ξένια Μαρίνου και τον δόκτωρα Φιλοσοφίας Θανάση Λάγιο. Συντονίζει και παρεμβαίνει ο ιστορικός Μανόλης Αρκολάκης.

4. Συζήτηση: “Αθλητικά ρούχα, ψυχικά τραύματα και προδότες της τάξης μας”. Ο Ντ. Χάντερ, συγγραφέας του βιβλίου “Chav / Αλληλεγγύη από τα υπόγεια”, μιλάει με αφορμή το νέο του βιβλίο, που πρωτοκυκλοφορεί στη διάρκεια του φεστιβάλ.

Γιατί Μακρόν και γαλλικό Κέντρο ξέμειναν από καλές επιλογές

Μετά από τέσσερα χρόνια δημοσιονομικής χαλαρότητας λόγω πανδημίας, οι κανόνες της ευρωζώνης επανατίθενται σε ισχύ, απαιτώντας από το Παρίσι ένα κύμα αυστηρής λιτότητας που κανένα πολιτικό κόμμα, δεν μπορεί ή δεν θα ήθελε να εφαρμόσει.

Του Γιάνη Βαρουφάκη [*]

Το πολιτικό αδιέξοδο της Γαλλίας αντικατοπτρίζει ένα οικονομικό αίνιγμα, άλυτο στο πλαίσιο του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Μετά από τέσσερα χρόνια δημοσιονομικής χαλαρότητας λόγω πανδημίας, οι κανόνες της ευρωζώνης επανατίθενται σε ισχύ, απαιτώντας από το Παρίσι ένα κύμα αυστηρής λιτότητας που κανένα πολιτικό κόμμα, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, δεν μπορεί ή δεν θα ήθελε να εφαρμόσει. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Μακρόν προκήρυξε βουλευτικές εκλογές τις οποίες γνώριζε ότι θα έχανε.

Το ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη σιωπηρή υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα επιβάλει επώδυνη λιτότητα στη Γαλλία είναι αδιαμφισβήτητο για έναν πολύ απλό λόγο: Η Γερμανία κάνει ήδη το ίδιο, παρόλο που ο προϋπολογισμός και το χρέος της είναι πολύ μικρότερα από αυτά της Γαλλίας.

Εξαναγκασμένοι από την αυστηρή συμμόρφωση στο λεγόμενο φρένο χρέους από το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο περιορίζει τα ετήσια ελλείμματα στο 0,35% του ΑΕΠ, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς και ο υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ έχουν θέσει τη Γερμανία σε μια σκληρή πορεία λιτότητας που πιθανότατα θα τερματίσει τις πολιτικές τους καριέρες. Το έκαναν για να εξαλείψουν ένα μέτριο έλλειμμα 2,5% του ΑΕΠ, σε μια εποχή που η χώρα τους χρειάζεται απεγνωσμένα μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές. Πώς να εξηγήσουν στα δικά τους κόμματα ότι θα ανεχθούν ένα γαλλικό έλλειμμα 5,5% το οποίο είναι μάλιστα και αυξανόμενο; Δεν μπορούν, γι’ αυτό και δεν θα το κάνουν.

Αποχώρησε και ο Δραγασάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ…

(ένα σχόλιο για τις ευθύνες του Δραγασάκη στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ)

Ως γνωστό, η ηγεμονική πολιτική δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ΣΥΝασπισμός ακόμα και όταν αυτοδιαλύθηκε. Για τις πρακτικές με τις οποίες εμπεδώθηκε αυτή η κυριαρχία και τις συνέπειες που επέφερε στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να τις περιγράψω...

Ο Δραγασάκης πάντα ήταν μέλος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ και αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι απόψεις και οι θέσεις του ήταν καθοριστικές στην διαμόρφωση της “κομματικής γραμμής” σε κρίσιμα ζητήματα. Όμως δεν είχε τις ίδιες ευθύνες με τους μηχανισμούς του ΣΥΝ και τις περίφημες “συνιστώσες” του ΣΥΡΙΖΑ, στη διαμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ ως ένα Αρχηγικό/αντιδημοκρατικό κόμμα, ούτε αναλώθηκε στις μικροπολιτικές διαμόρφωσης συσχετισμών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ως τι μορφής κόμμα θα συγκροτηθεί κρίθηκε σε ένα σημαντικό βαθμό το 2012, την εποχή που κατάγραψε σημαντική εκλογική άνοδο και έγινε ορατή η δυνατότητα ανόδου στην κυβερνητική εξουσία. Τότε εμπεδώθηκαν τα κύρια χαρακτηριστικά του ως συγκροτημένο πολιτικό κόμμα, τα οποία σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία του.

Γενικά εκείνη την εποχή από ένα ΣΥΝασπιστή, δεν μπορούσες  να αναμένεις και πολλά πράγματα…

ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΊΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΒΆΣΕΩΝ. Η περίπτωση της Γαλλίας.

Αναδημοσίευση από (το) περγάδι

Το 2016, ο E. Mακρόν ίδρυσε το κόμμα του με το σύνθημα "En Marche! ("εν κινήσει'') προτρεπτικό, αισιόδοξο, με προοπτική. Δεν ξέρουμε αν ο Μακρόν διάβαζε την κίνηση της γαλλικής κοινωνίας της οποίας ήθελε να ηγηθεί η αν πίστευε ότι την προκαλούσε ο ίδιος, αλλά γεγονός είναι ότι αυτή η πρόσκληση για να τεθεί σε κίνηση πήρε τη δυναμική έννοια μιας μετάβασης, όπως αυτή πραγματικά είναι και συντελείται

Για να διαβάσουμε αυτή τη μετάβαση, θα πρέπει να ξεχάσουμε το επικαλυπτόμενο στρώμα της εκλογικής πολιτικής. Η εκλογική πολιτική με τους δυο γύρους είναι ειδικά σχεδιασμένη για να επαναφέρει στο χωρώ του κέντρου την τελική έκφραση που θα έχει στο κοινοβούλιο. Για να διαβάσουμε τη μετάβαση από τη σκοπιά της πολίτικης κοινωνιολογίας θα πρέπει, αντίθετα, να επιμείνουμε στην καταμέτρηση των καθαρόν ψήφων.

Οι καθαρές ψήφοι λένε το εξής: ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΛΕΠΕΝ) 10 εκατομμύρια, ΑΡΙΣΤΕΡΑ 7 εκατομμύρια, MAΚΡΟΝ 7 εκατομμύρια, ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ 1,5 εκατομμύριο. Στην πράξη, στη χωρά, οι δεξιοί ψηφοφόροι της Ε.Σ. είναι τα δυο τρίτα των άλλων 10 έως 15 εκατομμυρίων, δηλαδή το 38% του σύνολου.

Το αποτέλεσμα της Ε.Σ. ξεπερνάει το εκλογικό αποτέλεσμα που είχε πετύχει μόλις πριν δυο χρονιά. Μόλις πριν από δυο χρονιά, η Ε.Σ. μετρούσε 3,5 εκατομμύρια ψήφους όποτε μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν τριπλασίασε την εκλογική της βάση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η Αριστερά επιβεβαίωσε λιγο-πολυ τη συνοχή της, ενώ το κυβερνών κόμμα έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους, λιγο-πολυ προς τηνΕ.Σ..

Η "κίνηση Μακρόν" επομένως ήταν πολύ πιο έξυπνη και αποτελεσματική από ο,τι είχαν αρχικά υποθέσει οι σχολιαστές και μάλιστα, φταίνε οι σχολιαστές (συμπεριλαμβανόμενου και του γράφοντος) που δεν έλαβαν δεόντως υπόψη τους τη μηχανική λογική του δεύτερου γύρου.