ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 4ο)

Δ. Στρατηγοί ιδού ο στρατός σας!

Τα “πολιτικά σχέδια” της Αριστεράς θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης και να στοχεύουν στο να δώσουν απαντήσεις πρώτιστα στα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις συλλογικές πρακτικές του μαζικού κινήματος και όχι ζητήματα που αφορούν την διαχείριση του αστικού κράτους. Να αποβλέπουν δηλαδή στην ανάπτυξη ενός μαζικού και αυτόνομου κινήματος από το κράτος και το κεφάλαιο, το οποίο προβάλει τις δικές του διακριτές απαιτήσεις στα πεδία της ταξικής πάλης.

Χωρίς την ύπαρξη του μαζικού κινήματος αλλά και αυτών των συλλογικών πρακτικών δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική παρέμβαση, η οποία θα οδηγεί σε ανατροπές που ανοίγουν τον δρόμο “για τον άλλο κόσμο, που είναι εφικτός”. Χωρίς την ύπαρξη αυτού του κινήματος, η όποια πολιτική δράση αναγκαστικά περιορίζεται σε ερμηνείες τούτου του κόσμου, οι οποίες καταλήγουν σε διαχειριστικές πρακτικές για την επιβίωσή του. Αν η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς είναι ελλειμματική στο εσωτερικό των κινημάτων, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής των κομματικών επιτελείων για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα...

Ο λόγος της αριστεράς τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τις κατακτήσεις των μαζικών αγώνων και των εξεγέρσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως έχουν διαρρηχθεί οι σχέσεις τους με την Αριστερά. Η ιστορία τους δεν είναι και δική της ιστορία. Η Αριστερά παρακολουθεί τις εξελίξεις, και πολλές φορές δεν μπορεί καν να αντιληφθεί το νόημά τους. Ο “Δεκέμβρης” αποκάλυψε έντονα αυτή την διάσταση στην χώρα μας, όμως η αριστερά φαίνεται ότι δεν διδάχτηκε τίποτε από αυτό το σημαντικό συμβάν, που τρόμαξε τους καπιταλιστές της Δύσης.

Η πολιτική συγκρότηση λοιπόν, δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Σήμερα – με αυτά τα δεδομένα - όσο και αν θεωρούμε αναγκαίο το να υπάρξει ένα “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ” πρόγραμμα - είτε αυτοπροσδιοριζόμαστε ως “ανοικτό πολιτικό σχέδιο”, είτε ως πολιτική οργάνωση που λειτουργεί με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” - δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος...

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα...

Η 1η θέση του σχεδίου απόφασης του ΜΑΑ επιχειρεί να διατυπώσει τους “αρμούς” ενός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ. Ακριβώς αυτό το εγχείρημα βρίσκεται σε ρήξη με τις επόμενες 8 θέσεις και πρώτα απ' όλα με την 9η θέση, με την οποία το ΜΑΑ προσδιορίζεται ως “ένα ανοικτό πολιτικό σχέδιο”.

Ο πολιτικός σχεδιασμός για την Αριστερά, όπως εξηγήσαμε προηγούμενα, δεν εξαντλείται στην διαμόρφωση κάποιων διακηρυκτικών στόχων. Είναι άρρηκτα δεμένος με συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές συλλογικής δράσης που έχουν ως αντικείμενο την πραγμάτωση αυτών των σχεδίων. Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύαμε ως ΜΑΑ ότι έχουμε την δυνατότητα να προτείνουμε ένα “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ”, τότε το ΜΑΑ δεν θα ήταν ένα “ανοικτό πολιτικό σχέδιο”, αλλά ένας συγκεκριμένος πολιτικός μηχανισμός που είχε καθορίζει πολιτικά καθήκοντα για την συγκυρία και είχε οργανώσει την δράση του με βάση αυτά τα καθήκοντα.

Η θέση, για παράδειγμα, που διατυπώνεται στο σχέδιο του προγράμματος: “Η κοινωνική συμμετοχή στον έλεγχο και τον σχεδιασμό της οικονομίας, η συγκρότηση θεσμών και οργάνων λαϊκού και εργατικού ελέγχου.” παραμένει μια ευχή, αφού δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Είναι προφανές ότι σήμερα δεν μπορεί να ενταχθεί με υλικές/πρακτικές μορφές στους όρους της καθημερινότητας του κόσμου της εργασίας. Ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να υπάρχει μόνον από την παρουσία του μαζικού κινήματος στους θεσμούς, ενός κινήματος το οποίο διατηρεί την αυτονομία του από το κράτος.

Δεν μπορεί να γίνει με διαμεσολάβηση του κοινωνικού υποκειμένου, είτε μέσα από μορφές αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας σε εκλεγμένους αντιπροσώπους, είτε με την παραχώρηση εν λευκώ της ευθύνης χειρισμού του ζητήματος σε αυτούς που κρατάνε στο χέρι τους και επιδεικνύουν την ταυτότητα της πολιτικής πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Ο κοινωνικός έλεγχος μπορεί να πραγματωθεί μόνον με την άμεση συμμετοχή του κοινωνικού υποκειμένου που τον ασκεί.

Η θέση αυτή λοιπόν για την “κοινωνική συμμετοχή”, λόγω απουσίας αυτών ακριβώς των στοιχείων που αναφέραμε προηγουμένως, επέχει θέση μιας ιδεολογικής παρέμβασης (προπαγάνδας). Όμως και σε αυτό το επίπεδο έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα επίσης, γιατί δεν μπορεί να ενταχθεί (ούτε και να συγκροτήσει) ένα διαφορετικό “όραμα” για την Αριστερά. Σήμερα, η απουσία αυτού του οράματος, είναι πολύ πιο καθοριστικό υπαρξιακό πρόβλημα για την Αριστερά, απ' ότι το “εναλλακτικό πρόγραμμα”.

Η αριστερά σήμερα δεν έχει ένα θετικό όραμα να προβάλει στην κοινωνία. Βρίσκεται αρκετά βήματα πίσω από την στιγμή της προβολής μιας πειστικής αναπαράστασης του άλλου “εφικτού” κόσμου που επαγγέλλεται. Δεν μπορεί καν η ιδία να αυτοπροσδιοριστεί επαρκώς, οριοθετούμενη – έστω και απορριπτικά - απέναντι, τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον “υπαρκτό” σοσιαλισμό.

Η εναγώνια αναζήτηση λοιπόν του προγράμματος ως την λυδία λίθο που θα κρίνει τις σχέσεις της Αριστεράς με την κοινωνία οδηγεί σε πολιτικά αδιέξοδα. Συνήθως καταλήγει – πέρα από προθέσεις – σε πολιτικές πρακτικές συνδιαχείρισης. Πρακτικές, οι οποίες αυτονομούν την δράση εντός των θεσμών της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας από το επίπεδο ανάπτυξης και δράσης του μαζικού κινήματος. Θα πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι οι σχέσεις της Αριστεράς με την κοινωνία, αλλά και το μαζικό κίνημα, που έχουν διαρραγεί, δεν μπορούν να αποκατασταθούν στην σημερινή συγκυρία μέσω της αναζήτησης της “ορθής γραμμής” ως μιας λύσης με το μικρότερο κόστος για την “εθνική” οικονομία μπροστά στην χρεωκοπία της χώρας.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά. Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα; Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία. Η “σπορά” των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο. Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν. Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια, που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.
Αυτά τα οράματα δεν είναι κάτι το εξωτερικό ως προς την ίδια την Αριστερά, το οποίο δύναται να το δανειστεί ή να το βρει κάπου αλλού – όπως ο Μωυσής πήρε τις 10 εντολές από τον Θεό - και να το οικειοποιηθεί. Αυτό το όραμα είναι η δικής της εικόνα, στην οποία αποτυπώνεται το πως υπάρχει και το πως δρα στην κοινωνία. Σε αυτή ακριβώς την εικόνα καταδεικνύονται και τα πραγματικά όρια του “άλλου” εφικτού κόσμου που επαγγέλλεται.

Πώς να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ όταν βλέπουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και απολύει εργαζόμενους από τις κομματικές επιχειρήσεις; Πώς να εμπιστευτούν ένα πολιτικό μηχανισμό να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζεται ότι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”, όταν μετά από δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, δεν έχει εμπιστοσύνη στον κόσμο του και είναι ανίκανος να διαχειριστεί με στοιχειώδη δημοκρατικό τρόπο τις εσωτερικές του αντιφάσεις;

Ποιά είναι τα οράματα της Αριστεράς; Ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν εμπνέει τους φτωχούς και καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, γιατί δεν είναι διακριτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Αυτό το όραμα έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να εμπνέει τις λαϊκές μάζες. Εμπνέει ακόμα μόνον τους οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού που ονειρεύονται ότι με παρόμοια συγκεντρωτικά μοντέλα κρατικής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, μπορούν να βάλουν “τάξη” στην καπιταλιστική “αναρχία”...

Δυστυχώς όμως το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι. Ο “ΑΝΤΙκαπιταλισμός” και ο “ΑΝΤΙευρωπαϊσμός” δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά. Ούτε βεβαίως τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του, ούτε τα αστικά σοσιαλδημοκρατικά οράματα ενός “υγιούς” καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε μια “παραγωγική ανάπτυξη” και θα ενισχύει το “κοινωνικό κράτος”.

Η ανυπαρξία ενός άλλου οράματος καταγράφεται παραστατικά και στον κενό λόγο που εκφέρει η Αριστερά. Πρόκειται για ένα λόγο που ταλαντεύεται μονότονα ως εκκρεμές , με το ένα άκρο του έλκεται από την αναπτυξιολαγνεία και το άλλο από την θεσμολάγνεια. Όταν η Αριστερά μιλάει στο όνομα της υπεράσπισης της παραγωγικής υποδομής της χώρας, της ενίσχυση του παραγωγικού ιστού και άλλα παρόμοια “αναπτυξιακά”, στην πραγματικότητα ονειρεύεται έναν φαντασιακό καπιταλισμό, στον οποίο οι καπιταλιστές θα ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας και του κόσμου της εργασίας. Μερικές φορές μάλιστα φαντασιώνεται ότι προσδίδει άλλο περιεχόμενο στην καπιταλιστική ανάπτυξη επειδή την ψεκάζει και με ολίγον άρωμα οικολογίας... Αυτόν λοιπόν τον ουτοπικό καπιταλισμό τον ονομάζει υγιή και παραγωγικό, για να τον διακρίνει αντιθετικά από τον πραγματικό καπιταλισμό, ο οποίος θεωρεί ότι είναι κερδοσκοπικός, άπληστος και καταστροφικός!

Μερικές φορές το παρακάνει στις υπερβολές. Θεωρεί ότι ο καπιταλισμός είναι τόσο αυτοκαταστροφικός, ώστε ότι όπου ν' είναι θα καταρρεύσει από τις ίδιες του τις αντιφάσεις. Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί ιστορικά. Έχει επιβεβαιωθεί όμως ότι οι κρίσεις που περνάει, είναι η πηγή που του δίνει ζωή. Ανανεώνεται με το αίμα που πίνει από τις ίδιες τις σάρκες του, από την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, άλλα και μερίδων ακόμα του ίδιου του κεφάλαιου...

Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε - ως πολιτικά υποκείμενα που θέλουμε να ανήκουμε στην Αριστερά - κάτω από το βάρος αυτών των αρνητικών διαπιστώσεων για την ίδια την Αριστερά. Αν δεν λαμβάνουμε υπόψη αυτά τα δεδομένα, ο λόγος μας δεν θα μπορεί να έχει μια στοιχειώδη αξιοπιστία στην κοινωνία και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά. Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ότι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά...

12 σχόλια :

  1. Για να ανοίξει η κουβέντα, έτσι απλά. Ωραίες οι διαπιστώσεις και οι επιμέρους κριτικές, άλλωστε ο κάθε αριστερός έχει κρίση για το κάθε τι. Στο δια ταύτα, θα πρέπει να περιμένουμε και 5ο μέρος ή δεν μας παίρνουν οι μέρες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι "καθοδηγητές" μας ας προσέχουν μην πάθουν ότι έπαθαν πρόσφατα οι επίλεκτοι Άγγλοι SAS στην Λιβύη, που τους συνέλαβε το "κίνημα" και δήλωσε ότι δεν χρειάζεται τα υπερσύγχρονα "όπλα" τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό είναι μνημόσυνο και όχι θέσεις πολιτικές.


    markos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραία.!
    Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,που οδηγεί αυτός ο δρόμος;
    Μα το ερώτημα είναι η Αριστερά, που θέλει να πάει;
    Αν σύμπασα η αριστερά δεν δώσει σαφή και ειληκρινή
    απάντηση σ΄αυτό το καίριο ερώτημα,απλά θα παθαίνει
    οβιδιακές μεταμορφώσεις και θα γίνεται αγνώριστη
    και απλησίαστη από τα κοινωνικά κινήματα.
    Μερικοί την έχουν προτείνει τη διέξοδο (Λαπαβίτσας
    -κλπ) όμως αυτή η λύση προυποθέτει "κοχόνες" από
    τους ηγέτες της αριστεράς,και δημόσια παραδοχή και
    δέσμευση,ό,τι: Ξέρετε,έλληνες εργαζόμενοι,φτωχύναμε
    πάμε πάλι στη δραχμή.Δεν πληρώνουμε την κρίση τους.
    Θα κάνουμε για ένα-δυό χρώνια το σκατό μας παξιμάδι
    αλλά θα ξεφύγουμε οριστικά από το διεφθαρμένο
    σύστημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
    Οτιδήποτε άλλο,δηλώνει ρητά,ότι η αριστερά δεν έχει
    καμιά διάθεση να τα βάλει με το σύστημα και είναι
    βολεμένη μέσα του.
    και για να μην πάει το μυαλό σας σε τιποτε άκρα,
    σας λέω ότι ακόμα βρίσκομαι εντός Συν.
    petrokotsyfas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Ανώνυμο 12:44π.μ.
    Ναι, ναι!
    τα σχέδια του Λαπαβίτσα βρίσκουν υποστηρικτές στην Κουμουνδούρου.Μια ματιά εδώ:
    O A. Τσίπρας στηρίζει στην βουλή την ΕΛΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Ο Δεκέμβρης τρόμαξε τους καπιταλιστές της Δύσης". Βασικά η Ελλάδα θεωρείται χώρα με κρατικοδίαιτο καπιταλισμό χωρίς ανταγωνισμό, με τεράστιο δημόσιο τομέα,γραφειοκρατία και διαφθορά. Επίσης: πολύ χαμηλή παραγωγικότητα. Ο Δεκέμβρης θεωρήθηκε η φυσική συνέπεια ενός χρεωκοπημένου συστήματος. Η συνέχεια πιστεύουν οτι τους δικαίωσε. Λυπάμαι αλλά έτσι έβλεπαν τη χώρα μας. Θες απόδειξη; Από πότε έχει να γίνει σοβαρή επένδυση στην Ελλάδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @petrokotsyfas

    γράφεις:

    Ξέρετε,έλληνες εργαζόμενοι,φτωχύναμε
    πάμε πάλι στη δραχμή.Δεν πληρώνουμε την κρίση τους.Θα κάνουμε για ένα-δυό χρόνια το σκατό μας παξιμάδι αλλά θα ξεφύγουμε οριστικά από το διεφθαρμένο σύστημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.Οτιδήποτε άλλο,δηλώνει ρητά,ότι η αριστερά δεν έχει καμιά διάθεση να τα βάλει με το σύστημα και είναι βολεμένη μέσα του.


    1. Μα αυτό το λέει και η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ! Όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μετά από κανένα δυό χρόνια τα πράγματα θα είναι καλύτερα για τους εργαζόμενους. Η Αριστερά δεν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό από τις δυνάμεις του αστισμού, και αυτό είναι το πρόβλημα!

    2. Επίσης, το πρόβλημα είναι ακριβώς το ανάποδο για την Αριστερά: Ο κόσμος γνωρίζει ότι "δεν τα φάγαμε μαζί", επομένως δίκαια δεν θέλει να πληρώσει την κρίση. Και η Αριστερά πράγματι δεν μπορεί να προτείνει ή να δείξει ένα πειστικό δρόμο που οδηγεί στο ξεπέρασμα της κρίσης χωρίς να πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι

    Την είσοδο στην ΟΝΕ την πλήρωσαν, να πληρώσουν και την έξοδο και τι να κερδίσουν; Το σοσιαλισμό που τους υπόσχεται η Παπαρήγα και ο Τσίπρας ή τον σοσιαλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΜΛ; Δεν μπορεί να πείσει η αριστερά ότι αυτός ο σοσιαλισμός είναι διαφορετικός από μια επιστροφή στην άλλοτε "σοσιαλιστική" Αλβανία ή στην σημερινή "σοσιαλιστική" Κορέα!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Ανώνυμο - 10 Μαρτίου 2011 5:36 π.μ.


    "σοβαρές" και "μη σοβαρές" επενδύσεις δεν υπάρχουν! Όλες οι επενδύσεις γίνονται με κριτήριο το ποσοστό κέρδους του επενδυτή.

    Επίσης και "σοβαρές" επενδύσεις - με οποιαδήποτε έννοια και αν το πάρεις - και να γίνουν, αυτό δε σημαίνει ότι θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι. Η "ανάπτυξη" της χώρας όπως την αντιλαμβάνονται οι καπιταλιστές και την αποτυπώνουν σε διάφορους δείκτες, όπως η αύξηση του ΑΠΕ δεν σημαίνει και βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι βελτιώνουν την θέση τους από τους αγώνες που κάνουν και γενικότερα από τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω αν οι επενδύσεις βοηθούν τους εργαζόμενους, το σίγουρο είναι οτι βοηθούν τους ανέργους. Όσο για τους αγώνες καί τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης,το πιστεύεις αυτό; Πού νομίζεις έχει περισσότερες απεργίες και αγώνες; Πού έιναι πιο ταξική η κοινωνία; Στη Σουηδία,στή Φιλανδία ή στήν Ελλάδα; Και ποιός έχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα; Και καλύτερη παιδεία; Και απείρως περισσότερα εργασιακά δικαιώματα δουλεύοντας λιγότερο; Ποιοτική δωρεάν υγεία; Δείκτες των καπιταλιστών είπες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αρα "άπιστε θωμά" δε λές τίποτε διφορετικό.
    Στη διαπίστωση συμφωνούμε,στη λύση διαφωνούμε γιατί
    κανένας δεν θέλει να ξεβολευτεί,μα αν δεν γκρεμίσεις
    δεν χτίζεις,τόπε ακόμη και ο Παλαμάς,από τον περασμένο αιώνα.Και σύμφωνα με το σκεπτικό σου καλά
    θα κάνουμε να κάτσουμε στα αυγά μας και να στματήσουμε την επαναστατική γυμναστική.
    petrokotsyfas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Ανώνυμο - 10 Μαρτίου 2011 12:28 μ.μ.

    Ναι, δείκτες των καπιταλιστών! και επιμένω.

    1. Λιγότερο "ταξικές" ή περισσότερο δεν υπάρχουν! Όλες οι καπιταλιστικές κοινωνίες (και οι μεταβατικές προς τον κομμουνισμό που ονομάζονται "σοσιαλιστικές") είναι ταξικές. Η ταξικότητα προσδιορίζεται από τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής και όχι από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχουν σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό οι ταξικές αντιθέσεις. Η ταξικότητα δεν είναι όπως η τοξικότητα την οποία με κάποιους χημικούς δείκτες μπορούμε και να την μετράμε και να λέμε μετά ότι είναι εντός των παραδεκτών ορίων...

    2. Τι σχέση έχει η καλύτερη παιδεία με την καλύτερη παραγωγικότητα; ΚΑΜΙΑ. Η Φιλανδία για παράδειγμα που θεωρείται ότι έχει από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα, δεν σημαίνει ότι είναι και η πρώτη χώρα στην παραγωγικότητα. Επίσης οι Αμερικάνοι θεωρούν σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας την δεκαετία του 60 ήταν σαφώς καλύτερο από το δικό τους και πολλών άλλων χωρών του κόσμου. Τι συμπέρασμα βγάζεις λοιπόν για την παραγωγικότητα και τα δικαιώματα των εργαζομένων στην χώρα μας για εκείνη την δεκαετία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μερικοί ακόμα καπιταλιστικοί δείκτες(ή γιατί δεν γίνονταν επενδύσεις): Διαφθορά: 78οι (τελευταίοι στον ΟΟΣΑ),επιχειρηματικότητα:109 (44 στις 46 "χώρες υψηλού εισοδήματος"), ευκολία έναρξης μιας επιχείρησης: 149 στις 183, ετήσιο έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών(σαν ποσοστό του ΑΕΠ): τελευταίοι στον πλανήτη - 6οι σε απόλυτους αριθμους! Πηγές: transparency international, Wikipedia, doingbusiness.com. ΥΓ. Άντε να
    πείσεις χαμηλοσυνταξιούχους , ιδ. υπαλλήλους κλπ. ότι ζούσαν σε χώρα "υψηλού εισοδήματος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ