O Alen Badiou στην Αθήνα (video)

Χθες πραγματοποιήθηκε η 1η διάλεξη του Alen Badiou με θέμα «Η Ιστορία: δομή και συμβάν» στο Γαλλικό Ινστιτούτο που γιορτάζει τα 111 χρόνια από την ίδρυσή του, ανοίγοντας τον νέο κύκλο διαλέξεων «Σύγχρονη σκέψη». Στην ομιλία χρησιμοποίησε ως παράδειγμα "συμβάντος" το ελληνικό δημοψήφισμα του ΟΧΙ και αναφέρθηκε εκτενώς σε αυτό, καταδεικνύοντας εκτός των άλλων,  με φιλοσοφική ορολογία - και την ευγένεια που τον διακρίνει - πως ο Α. Τσίπρας δεν είναι "ηγέτης", όπως διατείνονται διάφοροι συριζαίοι...

Συνέντευξη Κορνηλίου Καστοριάδη στον Τζιμάκο Πανούση

Ο εμπρησμός του παραδοσιακού κτιρίου στην Θεσσαλονίκη ήταν μια πράξη "εξελληνισμού" της ιστορίας της

Η πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων δεν είναι ένα φαινόμενο που προέκυψε την εποχή των μνημονίων με την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών. Υπήρχε ανέκαθεν, από την ίδρυση του του ελληνικού κράτους. Το γνωστό χουντικό σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” αποτελεί στοιχείο ταυτότητας/συγκρότησης της εθνικής συνείδησης. Η πίστη στην ορθοδοξία ήταν το πιο ισχυρό συνεκτικό στοιχείο των κοινωνικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην επανάσταση του 21 σε σχέση με εθνοτικές και γλωσσικές ταυτότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ένα αιώνα μετά την επανάσταση του 21, οι ανταλλαγές πληθυσμών που έγιναν μετά την μικρασιατική καταστροφή έγιναν με βάση την θρησκευτική και όχι την εθνοτική ταυτότητα. Για τον ίδιο λόγο, ο διαχωρισμός του κράτους από την εκκλησία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε...

Η “καθαρότητα” της εθνικής συνείδησης δεν συγκροτήθηκε με άξονα την ιστορική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους. Κατασκευάστηκε σε σχέση με αυτήν, στη βάση ενός μηχανισμού αποκλεισμού των εκάστοτε στοιχείων που η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία καθιστούσε ανύπαρκτα, απαγορευμένα και ανείπωτα. Η λειτουργία αυτού του μηχανισμού εντάθηκε με την επέκταση του ελληνικού κράτους προς τα βόρεια, όπου υπήρχε εντονότερη εθνοτική και γλωσσική ανομοιογένεια των πληθυσμών.

Τα καλά λόγια της Λ.Κανέλλη για τον Φραγκούλη Φράγκο...

Για όσους δεν τον γνωρίζουν:

Ποιος είναι ο Φράγκος Φραγκούλης, καραβανάς Άραγκορν των ακροδεξιών

και μερικά καλά λόγια από μια φίλη του, από την αριστερά:

Ακροδεξιά η συγκέντρωση, τα υπόλοιπα είναι «ξέπλυμα»

Αναδημοσίευση από το "3pointmagazine.gr"

του Δημήτρη Τσίρκα

Το πολιτικό πρόσημο μίας συγκέντρωσης δεν προκύπτει από το άθροισμα των πολιτικών ή κοινωνικών ταυτοτήτων όσων συμμετείχαν σε αυτή. Ότι στο χθεσινό συλλαλητήριο για το μακεδονικό συμμετείχε και λαϊκός κόσμος που δεν ψηφίζει Χρυσή Αυγή, ούτε καν ίσως ΝΔ, δεν αρκεί για να του δώσει προοδευτικό στίγμα. Διαφορετικά οτιδήποτε κάνουν οι λαϊκοί άνθρωποι είναι προοδευτικό, όπως για παράδειγμα ο φασισμός του μεσοπολέμου, η κοινωνική βάση του οποίου ήταν μικροαστικά και εργατικά στρώματα.

Το αντίθετο ισχύει, οι πολιτικές ταυτότητες (και) των λαϊκών στρωμάτων δεν είναι αναλλοίωτες ουσίες, διαμορφώνονται στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού, στις θέσεις που παίρνουν κάθε φορά στα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας. Από αυτή την άποψη, ούτε συμπαγείς είναι, ούτε σταθερές. Το ότι κάποιος ψήφισε αριστερό κόμμα στις εκλογές, ή συμμετείχε σε κάποιες απεργίες δεν τον κατατάσσει αυτόματα και διά βίου στο προοδευτικό στρατόπεδο, όπως δεν τον κατατάσσει και η ταξική του θέση. Υπό κατάλληλες συνθήκες ο ίδιος άνθρωπος μπορεί και έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, να πυκνώσει τις τάξεις της πιο μαύρης και αντιδραστικής δεξιάς.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Αναδημοσίευση από τις "Ριζοσπαστικές αναγνώσεις" της εφσυν

του Χάρη Ναξάκη

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης(;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός. Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο δεύτερος δρόμος ερμηνείας της αποτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, που και αυτόν ακολούθησα στα νιάτα μου, αλλά επίσης εγκατέλειψα, είναι η άποψη ότι πριν τη σταλινική αντεπανάσταση και μέχρι το θάνατο του Λένιν είχαμε ένα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς ή η αντίληψη ότι και ο λενινισμός ήταν μια μορφή ιακωβίνικης αυταρχικής εξουσίας, αλλά η θεωρία, ο Μαρξ είχε δίκιο. Φταίνε οι μαρξιστές, οι επίγονοι, η εφαρμογή της θεωρίας, όχι ο Μαρξ. Είναι όμως γνωστό ότι ο Λένιν υποστήριζε την εξουσιαστική αντίληψη ότι η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται από τους διανοούμενους στην εργατική τάξη, μέσω του κόμματος-μεσσία, γιατί οι πληβείοι είναι ανίκανοι να παράγουν αυθόρμητα το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Είναι όμως λιγότερο γνωστό ότι τη γιακωβίνικη αυτή αντίληψη ο Λένιν την κληρονόμησε από τον Μαρξ που στα Groundrisse λέει «ο ρόλος μας είναι να δώσουμε στην ανθρωπότητα τη συνείδηση ότι πρέπει να απελευθερωθεί από την καταπίεση. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει». Την εξουσιαστική αυτή αντίληψη εκσυγχρόνισε ο Γκράμσι και ο δικός μας ο Πουλαντζάς, εισάγοντας την έννοια του οργανικού διανοούμενου, που είναι ο ειδικός που θα εκφράσει τη συλλογική συνείδηση των από κάτω. Πόσο τελικά δίκιο είχε ο Μπακούνιν που θεωρούσε ότι οι απόψεις του Μαρξ «οδηγούν σ’ ένα νέο κρατικό σύστημα, που υποτίθεται ότι βασίζεται στην κυριαρχία της λαϊκής βούλησης, αλλά στην ουσία η λαϊκή κυριαρχία θα έχει υποταχθεί στην διανοητική μειοψηφία».

Ακούει κανείς;

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Καλέ μου Πιτσιρίκο, ο χειμώνας στο βόρειο τμήμα του τελειωμένου Βασιλείου είναι ιδιαίτερα δύσκολος, κρύος και σκοτεινός, και γίνεται ακόμα πιο δύσκολος τα Σαββατοκύριακα, όπου δεν υπάρχει δουλειά στο νοσοκομείο. Οπότε διάβασμα, ταινίες, και youtube για να σκοτώνω λιγάκι την ώρα. Κάπως έτσι βρέθηκα να ακούω την τελευταία συνέντευξη του Βαρουφάκη στο ραδιόφωνο -νομίζω στα Παραπολιτικά- όπου, από όσα είπε, αναπαράχθηκε μαζικά η φράση που είπε ο Βαρουφάκης στον Τσίπρα μόλις έγινε γνωστή η συμφωνία («Είσαι εντελώς ηλίθιος;) και η απάντηση του τότε πρωθυπουργού («Α έκανα χαζομάρα; Ε τότε, θα το πάρουμε πίσω»).

Επίσης, έγινε συζήτηση στα social media και στα ΜΜΕ για την φράση του πρώην ΥΠΟΙΚ για τον Τσακαλώτο («Έγινε ο κύριος yes man») και τα σχόλια του για τον Χουλιαράκη και τις σχέσεις του τελευταίου με την τρόικα («ο άνθρωπός της»).

Κι όμως, στην συνέντευξή του ο Βαρουφάκης κάνει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο μια πολύ σημαντική αποκάλυψη, που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης –πλην του Ραγιαδιστάν– θα είχε ρίξει την κυβέρνηση και θα έθετε ζήτημα παραπομπής του τότε και τωρινού πρωθυπουργού στο ειδικό δικαστήριο.

Ερωτάται λοιπόν ο Βαρουφάκης με τι όπλα στα χέρια του ξεκίνησε την διαπραγμάτευση με τους δανειστές κι αυτός απαντά στους δημοσιογράφους του σταθμού πως είχε στην κατοχή ένα πυρηνικό όπλο που θα απειλούσε την ευρωζώνη με διάλυση.

«Και ποιο ήταν αυτό;» τον ρωτούν οι δημοσιογράφοι, κι ο Βαρουφάκης τους εξηγεί τοποθετώντας όμως πρώτα –και ως όφειλε– το ιστορικό περίγραμμα.