Δεν έχουμε την πολιτικά λαθεμένη άποψη για αποχή από τις εκλογές, όπως είχε το ΚΚΕ/ΕΑΜ το 46. Πιστεύουμε ότι και στο επίπεδο των αστικών θεσμών, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, θα πρέπει να δίνονται αυτές οι μάχες και να καταγράφεται η λαϊκή βούληση.
Θα προτιμούσαμε μέσα από μια διαδικασία λαϊκών συνελεύσεων να αποφασιστεί μια εκλογική κάθοδος και να βγει μια λίστα υποψηφίων που θα δεσμεύονται από τις αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων και θα είναι άμεσα ανακλητοί απ' αυτές. Όμως αυτό, αν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν φαίνεται μια ορατή διέξοδος που θα έδινε απάντηση στο ερώτημα: τι να ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές.
Να ψηφίσουμε τότε ως λύση ανάγκης κάποιο κόμμα της Αριστεράς και να γίνουμε μετά κοψοχέρηδες; Ούτε και αυτή η προοπτική μας ενθουσιάζει. Οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς δεν δείχνουν σημάδια ότι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάποιες στοιχειώδεις υπερβάσεις που να καταγράφουν ότι κάτι κινείται στο χώρο της αριστεράς προς διαφορετική κατεύθυνση απ' ότι συμβαίνει μέχρι τώρα. Οι δύο μεγάλοι σχηματισμοί το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται πρώτιστα πως θα επιβιώσουν κοινοβουλευτικά και πως θα αποκομίσουν κομματικά οφέλη από την κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση η οποία όμως διαπερνά και αυτούς. Αν σκεφτεί κανείς ότι χωρίς την κρατική επιχορήγηση όχι μόνον ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ κινδυνεύουν να διαλυθούν την άλλη μέρα, αντιλαμβάνεται το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε διακηρύξεις και όρους ύπαρξης αυτών των μηχανισμών. Οι 35 απολύσεις από τις κομματικές επιχειρήσεις του ΚΚΕ τον τελευταίο χρόνο δείχνουν ακριβώς με τον πιο ωμό τρόπο τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα αλλά και τα όρια των πολιτικών της παραδοσιακής αριστεράς.