Η δικαίωση του συνθήματος "ΦΑΝΤΑΣΙΑ στην ΕΞΟΥΣΙΑ"...

Η πρώτη μας δημοσίευση το 2012 αφορά στις δυνάμεις καταστολής, δυνάμεις οι οποίες θα αποτελέσουν - απ' ότι φαίνεται ως παρακαταθήκη από τον προηγούμενο χρόνο - το κύριο όπλο της χούντας που κυβερνά την χώρα απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις. Δείτε στο παρακάτω video τα "παδιά του λαού" της ομάδας "ΔΕΛΤΑ" πως εργάζονται με συλλογικό πνεύμα για να ενοχοποιήσουν αθώο πολίτη. Το σύνθημα "ΦΑΝΤΑΣΙΑ στην ΕΞΟΥΣΙΑ" βρίσκει επιτέλους το πραγματικό του νόημα...

Κάλαντα πρωτοχρονίας

Απόσπασμα από την ταινία "Τα βαποράκια" με τον Νικόλα Άσιμο να μας λέει τα κάλαντά του...

Res, non verba: επιστροφή στις μάζες

Αναδημοσίευση από την " σελίδα του Ηλία Ιωακείμογλου "

Κι’ έτσι, η ιστορία συνεχίζεται από ήττα σε ήττα όταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι δυσμενείς και με ισχνές νίκες όταν οι αντικειμενικές συνθήκες θα δικαιολογούσαν την εκθετική άνοδο των κινημάτων.

Η εργατική τάξη, όμως, δεν είναι ένας «κοιμώμενος γίγαντας» με «έλλειμμα συνείδησης». Υπάρχουν επαγγελματικές κατηγορίες, κοινωνικές ομάδες, υπάρχουν οι μάζες των εργαζομένων, υπάρχει η ατομική δυσαρέσκεια και το ταξικό ένστικτο που οδηγεί σε ατομικές πράξεις αντίστασης στις αδικίες και στις βαρβαρότητες του καπιταλισμού. Συνιστούν όμως όλα αυτά την εργατική τάξη; H εργατική τάξη καθεαυτή δεν υπάρχει –διότι όπως και ο Θεός, δεν αφήνει πίσω της κανένα ίχνος. Η εργατική τάξη υπάρχει μόνον όταν αφήνει τα ίχνη της εκεί που την περιμένουμε, δηλαδή μέσα στην Ιστορία, μέσα στην αντίθεσή της με το Κεφάλαιο, όταν οργανώνεται σε συλλογικές ταυτότητες, σε συλλογικότητες που μάχονται ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του. Η αστική τάξη και η εργατική τάξη δεν υπάρχουν σαν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες ήδη πριν να αρχίσει ο αγώνας. Υπάρχουν μόνον μέσα στον ανταγωνισμό τους. Οι ταξικοί αγώνες συνιστούν την διαίρεση σε τάξεις, αυτοί συγκροτούν τις τάξεις, αυτοί και τις αποδιαρθρώνουν στα συστατικά τους μέρη, δηλαδή σε μεμονωμένα άτομα, σε κοινωνικές ομάδες, επαγγελματικές κατηγορίες. Οι κοινωνικοί αγώνες όμως δεν υπάρχουν χωρίς το παιχνίδι της ηγεμονίας.

Η ανάδυση του Ανοικτού Σχεδιασμού και της Ανοικτής Κατασκευής

Αναδημοσίευση από την εφημεριδα "δράση"

Του MICHEL BAUWENS*

Οι αναγνώστες ίσως είναι εξοικειωμένοι με την ανάδυση και την εξάπλωση μιας νέας μορφής δημιουργίας αξίας, της ομότιμης παραγωγής (όπως ορίστηκε πρώτα από τον Yochai Benkler), στην οποία κοινότητες εθελοντών (αλλά επίσης, στην πράξη, οι περισσότεροι μισθωτοί δημιουργοί και προγραμματιστές άπαξ και το έργο τους είναι επιτυχές) δημιουργούν (ανοιχτό) περιεχόμενο ή (δωρεάν) λογισμικό, που είναι ελεύθερα προσβάσιμο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους. Το χαρακτηριστικό της ομότιμης παραγωγής είναι ότι οι παραγωγοί δημιουργούν προϊόντα σε τέτοια μορφή ώστε να αποτελούν κοινό αγαθό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να τροποποιηθεί από άλλους, οι οποίοι το επιστρέφουν βελτιωμένο στην κοινή “δεξαμενή”. [...]

Είναι πολύ δελεαστικό να περιορίσουμε αυτό το φαινόμενο στο χώρο της άυλης παραγωγής, αλλά θέλουμε να δείξουμε σε αυτό το άρθρο ότι η ίδια μέθοδος παραγωγής που έχει κυριαρχήσει στον κόσμο του λογισμικού ανοικτού κώδικα και του ελεύθερα διαθέσιμου περιεχομένου στο διαδίκτυο (συχνά δημιουργημένου από τον ίδιο το χρήστη), επηρεάζει πλέον βαθιά τον τρόπο που σκεφτόμαστε το σχεδιασμό, ακόμη και την παραγωγή.

Προτού περιγράψουμε αυτό το φαινόμενο, ας δώσουμε μερικούς ορισμούς, καθώς και μια βασική εξήγηση γιατί η ομότιμη παραγωγή έχει τόσο σημαντικό νόημα.

ΣΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Μια προκύρηξη της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης

(ΕΣΕ Αθήνας)

Το πνεύμα των Χριστουγέννων μας έχει κατακλείσει…

ξεχείλωμα ωραρίου, απλήρωτες υπερωρίες, κούραση

Και επειδή ο Χριστός γεννιέται κάθε χρόνο, κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα αφεντικά για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους αυξάνουν την εκμετάλλευση. Μέσα στο καταναλωτικό γιορτινό πανηγύρι ο ελεύθερος χρόνος των εργαζομένων εξαφανίζεται. Ιδιαίτερα φέτος, με αφορμή την οικονομική κρίση τα αφεντικά απαιτούν περισσότερη δουλειά, ακόμη μεγαλύτερο ξεχείλωμα των εορταστικών ωραρίων. Δουλειά την Κυριακή, υποχρεωτικές υπερωρίες, απλήρωτες υπερωρίες, αν ήταν δυνατόν 24ωρη λειτουργία των καταστημάτων.

Το 8ωρο, το ρεπό, η Κυριακάτικη αργία, η αποζημίωση της υπερωρίας, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο κατακτήθηκαν με συλλογικούς αγώνες. Με τέτοιους αγώνες πρέπει να τα υπερασπιστούμε, κόντρα στις ορέξεις των εργοδοτών που συμπιέζουν συνεχώς τις ζωές μας.

Αργεντινή: Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται;

Αναδημοσιευση από την εφημερίδα "ΠΡΙΝ"

του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

Το γνωστό από την Ελλάδα του 1982 «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», είτε ως κατάφαση είτε ως ερώτηση, συνοψίζει ίσως τον προβληματισμό για την Αργεντινή, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση και μετά τη μεγαλύτερη παύση πληρωμών (102δις. δολάρια) στην ιστορία των εθνικών οικονομιών.

Οι Γερμανοί τραπεζίτες έχασαν τόσα που ακόμα είναι προβληματικές οι σχέσεις Γερμανίας-Αργεντινής.

Επειδή η εθνική ανάπτυξη της Αργεντινής προχωράει με ρυθμούς 8% περίπου ετησίως, επειδή τα νούμερα ευημερούν, επειδή ο νεοφιλελευθερισμός , η παγκοσμιοποίηση και το χρηματιστικό κεφάλαιο φαίνονται να έχουν ηττηθεί κατά κράτος και από το κράτος, επειδή πολλά δημοκρατικά μέτρα λαμβάνονται συνεχώς (εθνικοποιήσεις, μέσα ενημέρωσης) αξίζει να μελετήσουμε ορισμένες ουσιαστικές λεπτομέρειες.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα γεγονότα του 2001 και την απίστευτη καταστολή με τους τριάντα νεκρούς, όμως ας διευκρινιστεί ότι δεν ήταν εξέγερση όσων «δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Αυτοί, -οι κολασμένοι- ήταν ήδη στους δρόμους, ήταν στα μπλόκα των εθνικών οδών, ήταν οι λεγόμενοι «πικετέρος» και άπασες οι υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις τους έβριζαν. Στις 19-20 Δεκέμβρη ενώθηκαν με τους καταραμένους όσοι έχασαν τις καταθέσεις τους στις τράπεζες και όσοι έχαναν τους μισθούς τους με τη γενική απαίτηση «κάτω όλοι» και «τα λεφτά μας πίσω» (μάλιστα τα ζητούσαν σε δολάρια και όχι σε υποτιμημένα πέσος).

Δυστυχώς, -λόγω των θυμάτων-, η νίκη της εξέγερσης ήρθε με σύγκρουση, με οδοφράγματα, οι εξεγερμένοι πέρασαν πάνω από τρεις σειρές κάγκελα, πέρασαν έφιππους και μη αστυνομικούς, μπήκαν στο προεδρικό μέγαρο, «κατέλυσαν το κράτος» και «αμαύρωσαν τις διαδηλώσεις». Φυσικά έσπασαν και πολλά τζάμια.

Μετά; Τι έγινε στην οικονομία και τι στην πολιτική; Στην οικονομία άλλοι έχασαν και άλλοι κέρδισαν. Έχασαν τις καταθέσεις τους πολλοί μικροκαταθέτες, συνταξιούχοι μιας καλύτερης εποχής. Ακόμα εκκρεμούν δεκάδες χιλιάδες δίκες κατά των τραπεζών από καταθέτες. Έγινε διάσημος τις μέρες εκείνες ο συνταξιούχος Norberto Roglich που κατάφερε να πάρει 22.000 δολάρια μιας προθεσμιακής του κατάθεσης. Χώθηκε στα γραφεία της τράπεζας και απείλησε να ρίξει χειροβομβίδα! Οι άλλοι τα έπαιρναν λίγα-λίγα ή καθόλου, και η πρώτη ισοτιμία του νομίσματος ήταν 1,4 πέσος προς ένα δολάριο, μια υποτίμηση 40%. (Σήμερα 1 δολάριο ισοδυναμεί με 4 πέσος).