Του Χρήστου Λάσκου
Σε μερικές βδομάδες, όπως είναι γνωστό, θα πραγματοποιηθεί το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η εντύπωση που αποκομίζει κάποιος σχετικά είναι πως δεν υπάρχουν και πολλοί που να ενδιαφέρονται για το γεγονός. Σίγουρα πάντως ελάχιστοι είναι όσοι ενδιαφέρονται πολύ. Στον προσυνεδριακό διάλογο, από τις σελίδες της Κυριακάτικης Αυγής, εμφανίζεται μια σχετική –εντελώς σχετική, όμως- πληθώρα παρεμβάσεων εκ των «53» και κάποιες σκόρπιες συμβολές, που δεν διαμορφώνουν, σε καμιά περίπτωση, κλίμα.
Ο λόγος είναι προφανής. Το σύνολο των θεμάτων που τίθενται στο «διάλογο» είναι πλέον απολύτως παρωχημένα. Η «κεντρικότητα» του κόμματος, η ανάγκη (!) μη υιοθέτησης του Μνημονίου ως «προγράμματος της Αριστεράς» (!), η στρατηγική διάσταση (!) της κυβερνητικής πολιτικής, η σχέση (!) με τα κινήματα είναι ζητήματα που, προδήλως, έχουν ήδη κριθεί σε ό,τι αφορά τον πολιτικό χώρο του κυβερνητικού κόμματος. Έχουν κριθεί, μάλιστα, οριστικά στο μέτρο που, όταν τέθηκαν ως πραγματικά επίδικα της πολιτικής για τελευταία φορά στα σοβαρά, η «ηγεσία» αποφάσισε πως ήταν παράταιρα, εφόσον το διακύβευμα (sic) ήταν η σωτηρία της χώρας, η άμεσα συναρτημένη με την ευρωπαϊκή της προοπτική. Και μαζί με την «ηγεσία», το προνόμιο της οποίας να προχωράει σε πραξικοπήματα οφείλονταν αποκλειστικά στην πρωθυπουργική παντοδυναμία, που κατοχυρώνει το Σύνταγμα, το ίδιο αποφάσισαν και όσοι συνέδραμαν τότε ως παραμένοντες και καταπίνοντες τα πάντα.
Αναρτήσεις
