μηδενική εργασία είναι η τάση - αρνητικό χρήμα είναι το εργαλείο

Αναδημοσίευση από τον «ποδονίφτη»

Ένα κείμενο των Franco Berardi (Bifo) και Geert Lovink
μετάφραση και σχολιασμός. Κώστας Παπακώστας

για να σωθεί η Ευρώπη από την άβυσσο του εμφύλιου πολέμου και του ρατσισμού να σχεδιάσουμε την Ευρώπη 2.0

Η συστηματική επαναπροώθηση των μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι μόνο εκδήλωση κτηνωδίας αλλά και σύμπτωμα μετασχηματισμού της Ε. Ένωσης σε ένα ρατσιστικό φρούριο. Ένα κύμα εθνικισμού και μίσους εγκαθίσταται ανάμεσα στον ευρωπαϊκό πληθυσμό. Το αρχιπέλαγος της ατιμίας απλώνεται γύρω από τη Μεσόγειο θάλασσα. Οι Ευρωπαίοι κατασκευάζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο έδαφός τους και πληρώνουν τους gauleiter τους Τουρκία, Λιβύη και Αίγυπτο να κάνουν τη βρώμικη δουλειά στις ακτές της Μεσόγειας θάλασσας, όπου το θαλασσινό νερό αντικατέστησε το ZyklonB[1]. Αν δεν σταματήσουμε αυτή τη βαρβαρότητα, προετοιμάζονται οι όροι ενός ρατσιστικού εμφυλίου πολέμου σε όλο τον ευρωμεσογειακό χώρο.

Η επόμενη οικονομική καταστροφή

Βιβλιοπαρουσίαση:

Οι Εκδόσεις Angelus Novus παρουσιάζουν στην Αθήνα το ανατρεπτικό βιβλίο του Richard Vague, Η επόμενη οικονομική καταστροφή, γιατί επέρχεται και πώς να την αποφύγουμε. 

Το βιβλίο αναλύει την παγκόσμια οικονομική αρρυθμία με βάση την αντίληψη ότι το μείζον διεθνές οικονομικό πρόβλημα είναι το ιδιωτικό χρέος και όχι το δημόσιο, όπως συνήθως λέγεται. 

 Η βιβλιοπαρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου στις 7:30μμ στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101, Αθήνα) Το βιβλίο θα παρουσιάσουν: ο Πέτρος Σταύρου, οικονομολόγος, και ο Απόστολος Δεδουσόπουλος, καθηγητής οικονομικών της εργασίας (Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Ο σύγχρονος δημόσιος διάλογος σχετικά με τις οικονομικές κρίσεις συνήθως επικεντρώνεται στο ρόλο του δημόσιου χρέους και στο ρόλο που παίζουν στην οικονομική ανάπτυξη οι χρηματοδοτούμενες από το χρέος δημόσιες δαπάνες. Αυτό το διαφωτιστικό και προκλητικό βιβλίο αποδεικνύει ότι εκείνο που περιορίζει την ανάπτυξη και πυροδοτεί οικονομικές τραγωδίες, όπως η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, είναι η ταχύρρυθμη επέκταση του ιδιωτικού και όχι του δημόσιου χρέους.

Αν δεν ρίξει αυτή την κυβέρνηση ο λαός, τότε θα την ρίξει ο ...Καμμένος!

δύο διαφορετικές εικόνες του ίδιου θέματος...

Το 1970 ο Παπαδόπουλος πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του Νίκη με νομοθετικό διάταγμα μιας χρήσης και στη συνέχεια παντρεύτηκε την ερωμένη του Δέσποινα Γάσπαρη, πολιτική υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Κάπως έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας πήρε διαζύγιο από την Αριστερά μέσα σε μια νύχτα και σύναψε πολιτικό γάμο με τον Πάνο Καμμένο. Ο Πάνος, ως καλός χριστιανός πριν τελέσει τον γάμο, φρόντισε να εξασφαλίσει την έγκριση και την στήριξη του πνευματικού του πατέρα.

Ο γάμος έγινε λοιπόν στο τσάκα-τσάκα με τις ευλογίες της εκκλησίας και κουμπάρους τους επικεφαλείς των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την εποχή είχε γίνει πρόσφατα «κόμμα των μελών» του. Τα μέλη του είχαν πλέον πλέρια ελευθερία να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούσαν στις αφισοκολλήσεις στην γειτονιά τους και που θα στήνουν τα προεκλογικά τραπεζάκια. Όμως, δεν ρωτήθηκαν καν για αυτό το γάμο. Κρίθηκε ότι δεν είχαν ωριμάσει ακόμα πολιτικά, ώστε να δύνανται να συμμετέχουν και σε τόσο σοβαρές αποφάσεις.

Συγγενείς και φίλοι των δύο οικογενειών συναίνεσαν και αυτοί στην τέλεση του γάμου του “μικρού Αλέξη” με τον Πάνο, γιατί στο γαμήλιο προσκλητήριο ανεγράφετο ότι θα τελεσθεί για το «καλό της πατρίδας». Ήταν φανερό από την αρχή πως δεν ήταν ο έρωτας που συνέδεε τον Πάνο με τον Αλέξη - όπως τον Γεώργιο Παπαδόπουλο με την Δέσποινα - αλλά τα κοινά οφέλη που θα προέκυπταν απ' αυτόν. Οφέλη για όλους, ακόμα και για την πατρίδα. Όπως είχε συμβεί και στο γάμο της μικρής Βιλλεαρδουίνης Ιζαμπώ με τον Καρόλο Φίλιππο της Σικελίας...

Ο «κομμουνισμός» ως πρακτική

Tο κεφάλαιο δεν μπορεί να καταργηθεί για τον κομμουνισμό, αλλά μόνο από τον κομμουνισμό, ή πιο συγκεκριμένα, από την παραγωγή του. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι μεταβατική περίοδος, αλλά μάλλον, η ίδια η επανάσταση είναι η παραγωγή του κομμουνισμού.

(SIC)

Όμως η κεφαλαιακή σχέση δεν είναι μόνον ένα σύνολο κοινωνικών και ταξικών σχέσεων. Η κυριαρχία του κεφάλαιου και η αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης εξασφαλίζεται πρώτιστα από ένα μηχανισμό: το κράτος. Η παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά σε αυτό το σημείο έφαγε τα μούτρα της. Παρ' όλο που πρόβαλε το αίτημα για την κατάργηση του κράτους και σημείωσε νικηφόρες επαναστάσεις τον προηγούμενο αιώνα, στο “μεταβατικό στάδιο” το κράτος όχι μόνον δεν “καταργήθηκε”, αλλά ισχυροποιήθηκε και έγινε το μέσο μιας ομαλής επιστροφής στην “κανονικότητα” της κεφαλαιακής σχέσης. Κατά την “μετάβαση” από την ΕΣΣΔ της Οκτωβριανής επανάστασης στην σημερινή Ρωσία το κράτος ως συμπύκνωση των ταξικών σχέσεων έμεινε ανέπαφο. Απλά “εκσυγχρονίστηκε”, όπως εξάλλου συνέβη και στην Κίνα....

Το κείμενο που παραθέτουμε παρακάτω δεν τοποθετείται στο ζήτημα της “λαϊκής εξουσίας” ως μια άλλη μορφή κυριαρχίας που καταργεί τον βασικό μηχανισμό της αναπαραγωγής της κεφαλαιακής σχέσης:το κράτος. Η αξία του όμως έγκειται αλλού. Επιχειρεί να επαναφέρει τον «κομμουνισμό» όχι ως ένα “όραμα” μιας άλλης κοινωνίας αλλά ως πρακτική των κοινωνικών αγώνων που αφορά στο “εδώ και τώρα”. Από αυτή την άποψη παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι οριοθετήσεις που θέτει σε σχέση με την παραδοσιακή αριστερά, εκείνη που συγκροτείται με βάση την διάκριση ανάμεσα στην “κομμουνιστική ιδέα”(στρατηγική) και τα “μεταβατικά προγράμματα”(τακτική), επαναφέροντας το αίτημα του κομμουνισμού με ένα σαφώς διακριτό τρόπο. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε μια άλλη αντίληψη για την πολιτική, μια πολιτική - όπως την περιγράφει ο Αlen Badiou - η οποία “να παραμένει σε απόσταση από το Κράτος, που δεν έχει ούτε την εξουσία ως διακύβευμα ούτε τον κοινοβουλευτισμό ως πλαίσιο, έπειτα αυτή η πολιτική να προτείνει μορφές οργάνωσης απομακρυσμένες σε μεγάλο βαθμό από το μοντέλο του κόμματος που κυριάρχησε σε όλο τον 20ο αιώνα “.

ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΕΔΕ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Κατά την λαϊκή παροιμία “οι γάτες σκεπάζουν τα σκατά τους”. Οι “γάτες” της ΛΑΕ, πριν κοιτάξουν την φωλιά των άλλων, καλό θα ήταν να ρίξουν και μια ματιά στην δική τους. Μούγκα επικρατεί στην ιστοσελίδα της ΛΑΕ, του iskra.gr και άλλων ενημερωτικών μέσων της “Λαϊκής Ενότητας” για μια βελούδινη διάσπαση που πραγματοποιήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΕ στην Θεσσαλονίκη. Μια μερίδα συνέδρων, αρκετοί από τους οποίους είναι μέλη της ΛΑΕ διαχωρίστηκαν από την κοινή παράταξη με τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και δημιούργησαν ένα συντονιστικό όργανο. Βέβαια αυτός  ο διαχωρισμός έγινε μόνο στο συνέδριο της ΚΕΔΕ και δεν προχώρησε στα δημοτικά σχήματα, σε πολλά από τα οποία μέλη της ΛΑΕ συνεργάζονται ακόμα και σήμερα, στα πλαίσια κοινών παρατάξεων με δυνάμεις του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ.

Αναδημοσίευση από το "voria.gr"

«Συντονισμός Αιρετών» είναι το όνομα της νέας αυτοδιοικητικής παράταξης στο χώρο της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης. Η νέα παράταξη προήλθε από τους κόλπους της Ριζοσπαστικής Αυτοδιοικητικής Πρωτοβουλίας η οποία πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδρυσή της ανακοίνωσε χθες από το βήμα του συνεδρίου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, το μέλος του δ.σ. της ΚΕΔΕ Τάσος Κανταράς.

Πρόκειται ουσιαστικά για τη διάσπαση της αυτοδιοικητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, ως επακόλουθο της διάσπασης η οποία έγινε στο κόμμα τον Αύγουστο του 2015, με την αποχώρηση εκατοντάδων στελεχών, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Γιατί έγινε “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” στο iskra.gr ο διορισμός του Γιάννη Μηλιού ως πρόεδρου του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου;

Δεν έχουμε τα στοιχεία για να "αξιολογήσουμε" τις σχέσεις του Γιάννη Μηλιού με τον πολιτισμό. Όμως μπορούμε να αξιολογήσουμε εύκολα τις σχέσεις της  ΛΑΕ με τον πολιτισμό. Κάντε κλικ στην εικόνα για να  πληροφορηθείτε την δική μας "αξιολόγηση".

Η “πολιτιστική επανάσταση” στην Κίνα ξεκίνησε από μια κριτική σε ένα έργο που είχε ανεβάσει η όπερα του Πεκίνου. Τηρουμένων των αναλογιών, η «άνοδος» του Γιάννη Μηλιού στην θέση του πρόεδρου Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου ξεσήκωσε ανάλογες αντιδράσεις στο ...facebook αλλά και σε διάφορες ιστοσελίδες. Το iskra.gr αφιερώνει τρία ολόκληρα κείμενα αποκλειστικά γι' αυτό το θέμα:
1. Πρωταπριλιάτικο: Ο Μηλιός πρόεδρος Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου!
2. Σχολιάζοντας τη συγκρότηση του νέου διοικητικού συμβουλίου του Φεστιβάλ Αθηνών
3. Μηλιός: Με δήλωσή του χειροτερεύει τα πράγματα αντί να τα δικαιολογεί

«Αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το λαό» είχε πει ο Χαρ. Φλωράκης. Κι αυτό που «συμφέρει» το προσδιορίζει το ίδιο το κόμμα. Το κόμμα εκφράζεται από τον “επικεφαλής” του, ο οποίος έχει περάσει όλα τα τεστ της επαναστατικής “αξιολόγησης” και επομένως κατέχει τη μοναδική αλήθεια. Σήμερα λοιπόν ο “λαός” θα πρέπει να πληροφορηθεί την “αλήθεια” για τον Γιάννη Μηλιό. Χθες για παράδειγμα, ο ίδιος “λαός” δεν έπρεπε να μάθει την αλήθεια γιατί ένα παλαιό και ιστορικό στέλεχος του “αριστερού ρεύματος”, ο Γιάννης Αμανατίδης, είναι σήμερα Υφυπουργός Εξωτερικών. Το iskra.gr δεν έχει γράψει ούτε μια φρασούλα κριτικής προς τον Γιάννη Αμανατίδη. Ούτε χθες. Ούτε προχθές όταν είχε αναλάβει ως υπασπιστής του Τσίπρα τα κονέ με την εκκλησία και το ...Άγιο Όρος.

Ο οικολόγος Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν νέος πρόεδρος της Αυστρίας

Η Αυστρία γύρισε την πλάτη της στην ακροδεξιά, σύμφωνα με τα πρώτα exit polls που δείχνουν ότι ο υποψήφιος των Πρασίνων, Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν κερδίζει τις Προεδρικές εκλογές συγκεντρώνοντας το 62,1% έναντι του ακροδεξιού υποψηφίου Νόμπερτ Χόφερ που συγκέντρωσε το 37,9%, με καταμετρημένο το 70% των ψήφων.

Ιταλικό Δημοψήφισμα: επιστροφή στον 19ο αιώνα ( ; )

Αναδημοσίευση από το "REDNoteBook"

του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη

Την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου οι ιταλοί θα προσέλθουν στις κάλπες για να απαντήσουν, μονολεκτικά, αν θα αποδεχθούν ή όχι μια συνταγματική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση το περιεχόμενο της οποίας έχει συσκοτιστεί συστηματικά, όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.

Η κυβέρνηση Ρέντζι, σε αγαστή συνεργασία με τον ιταλικό ΣΕΒ, την ΕΕ, τον Γιούνκερ και τον Σόιμπλε, τον αμερικανό πρέσβη κι άλλους δημοκρατικούς θεσμούς και ευαγή ιδρύματα, προσπάθησε να αλλάξει την συζήτηση. Η κυβέρνηση, καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μοίρασε λεφτά και υποσχέσεις (θα τα πάρει πίσω, στο πολλαπλάσιο, στις 5 του μήνα), κατηγόρησε τους αντιπάλους της ως φασίστες και αντιδημοκράτες (υπέρ του ΟΧΙ είναι η Εθνική Ένωση Παρτιζάνων και όλοι οι εν ζωή πρόεδροι και αντιπρόεδροι του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας), ως εκπροσώπους του «κατεστημένου» (9 στους 10 διευθύνοντες σύμβουλοι επιχειρήσεων, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας Il Sole 24 ore είναι με το ΝΑΙ). Με μια πρωτότυπη καμπάνια, η οποία περιείχε όλα όσα ακούσαμε στην χώρα μας, τις μέρες του δημοψηφίσματος του 2015, προσπάθησε να εκφοβίσει και να εκβιάσει τους ιταλούς πολίτες. Αν βγει το ΟΧΙ θα ανέβουν τα σπρεντ, θα χάσουμε κάθε αξιοπιστία στην Ευρώπη, όλοι θα μας λένε τεμπέληδες και προνομιούχους, θα πεθαίνουν οι καρκινοπαθείς στα νοσοκομεία, θα έρθει επιδημία ηπατίτιδας (ναι, είναι αλήθεια, ειπώθηκε κι αυτό....).

Είναι ...«φίλοι» μας οι Γάλλοι! Ποιός θυμάται τον «Δεκέμβρη» του 2016;

Ξημερώματα 18ης Νοεμβρίου 1916 ημέρα Παρασκευή μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου: 

Γαλλικές Δυνάμεις αποβιβάζονται στον Πειραιά.

Έχει ενδιαφέρον το πώς η μνήμη πολλές φορές συσκοτίζει το παρελθόν. Σήμερα όλοι θυμούνται τα Δεκεμβριανά του 44 και ανεβάζουν κείμενα και φωτογραφίες. Ποιος όμως θυμάται ότι ακριβώς τις ίδιες μέρες το 1916 αποβιβάστηκαν αγήματα του στόλου της Entente στο Φάληρο, έγιναν μάχες στην Αθήνα, η πόλη βομβαρδίστηκε από τον στόλο και ξέσπασαν μεγάλες ταραχές και λαϊκός ξεσηκωμός εναντίον των βενιζελικών (Βενιζέλος υποστήριζε την επέμβαση) με 300 περίπου νεκρούς κλπ, και ότι στη συνέχεια ο ναυτικός αποκλεισμός των λιμανιών έφερε πείνα τους επόμενους μήνες; Τα λένε Νοεμβριανά γιατί με το παλιό ημερολόγιο ήταν ακόμη Νοέμβρης. Με το νέο ήταν ακριβώς τούτες οι μέρες. Ο Δεκέμβρης του 44 τράβηξε μια κουρτίνα μπροστά από τον Δεκέμβρη του 1916. Αντίθετα, ο Δεκέμβρης του 2008, δεν έκρυψε αλλά ανακάλεσε το Δεκέμβρη του 44. Καλά λένε πώς το πιο απρόβλεπτο είναι το παρελθόν.

Αντώνης Λιάκος

Δυο κείμενα σχετικά με τον Δεκέμβρη του 1916

1. Γαλλική Κατοχή Πειραιά 1916-17 (Επιχείρηση Ελληνικός Εσπερινός)
2. Τα Νοεμβριανά του 1916 και η Γαλλική Κατοχή στον Πειραιά του 1917

Η Απάτη της Οικονομικής Ανάπτυξης

Αναδημοσίευση από το «babylonia.gr»

του Yavor Tarinski

Μετάφραση: Ιωάννα Μαραβελίδη

Η επιμονή στην εργασία και την παραγωγή είναι επιζήμια.

Giorgio Agamben[1]

Μας λένε πως χρειαζόμαστε ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη ώστε να ξεπεράσουμε την υπάρχουσα πολυεπίπεδη κρίση. Συγκεκριμένα το ακούμε αυτό εδώ και πολύ καιρό. Τόσο οι δεξιές όσο και οι αριστερές, καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις προωθούν τις θεωρίες τους για το πόσο πολύ χρειαζόμαστε μεγαλύτερη παραγωγή και κατανάλωση έτσι ώστε οι κοινωνίες μας να εξελιχθούν και να αφήσουν πίσω τις σημερινές δυσκολίες.

Η αφήγηση της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης

Αλλά μία ερώτηση προκύπτει. Δεν είναι ο τομέας της οικονομίας ήδη πολύ μεγάλος; Τα επίπεδα παραγωγής και κατανάλωσης ήδη ξεπερνούν τη βιοχωρητικότητα[2] του πλανήτη κατά 60% κάθε χρόνο[3]. Οι συνεχώς επεκτεινόμενες εξορύξεις πρώτων υλών και η κατανάλωση έχουν φτάσει τους 70 τόνους ετησίως σε παγκόσμια κλίμακα[4]. Οι τρέχουσες μάλιστα προβλέψεις δείχνουν ότι αυτή η ραγδαία ανάπτυξη θα συνεχιστεί -ως το έτος 2100 αναμένεται πως θα παράγουμε 3 φορές περισσότερα απορρίμματα απ’ όσο σήμερα[5].