Jacques Rancière, «Dix thèses sur la politique», από το Aux bords du politique, Gallimard, Paris 2012 [1998], σ. 235-254. Μετάφραση-σημειώσεις Α.Γ.
Θέση 1.
Η πολιτική δεν είναι η άσκηση της εξουσίας. Η πολιτική πρέπει να οριστεί δι’ εαυτής, ως ένας ειδικός τρόπος δράσης που κινητοποιείται από ένα προσίδϊο υποκείμενο και που ανάγεται σε μία προσίδϊα ορθολογικότητα. Η πολιτική σχέση είναι αυτή που επιτρέπει να σκεφτούμε το πολιτικό υποκείμενο και όχι το αντίστροφο.
Ουσιαστικά καταργούμε την πολιτική εάν την ταυτίσουμε με την πρακτική της εξουσίας και τον αγώνα για την κατάκτησή της. Αλλά επίσης καταργούμε τη σκέψη της, εάν τη συλλάβουμε ως μια θεωρία της εξουσίας ή μία έρευνα του θεμελίου της νομιμότητάς της. Αν η πολιτική είναι κάτι ειδικό, και όχι απλώς ένας τρόπος συνάθροισης ενός κάπως μεγαλύτερου πλήθους ή μία μορφή εξουσίας διακριτή λόγω του τρόπου νομιμοποίησής της, είναι επειδή αφορά ένα υποκείμενο που της προσιδιάζει και που το αφορά υπό τη μορφή ενός τρόπου συσχέτισης που την ορίζει την ίδια. Αυτό λέει ο Αριστοτέλης όταν, στο Βιβλίο Ι των Πολιτικών, διακρίνει την πολιτική διοίκηση από όλες τις άλλες, ως διακυβέρνηση επί ίσων, ή όταν στο Βιβλίο ΙΙΙ ορίζει τον πολίτη ως εκείνον που «μετέχει εξίσου στο να κυβερνά όσο και στο να κυβερνάται». Το όλον της πολιτικής είναι σε αυτή την ειδική σχέση, αυτή τη συμμετοχή την οποία πρέπει να διερωτήσουμε σχετικά με το νόημά της και με τις συνθήκες δυνατότητάς της.