Ποιό είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για το «κούρεμα» του χρέους;

(13/12/2014 στο ΣΙΝΕ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ)

Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζητά πλέον την ονομαστική διαγραφή χρέους, δήλωσε στους Financial Times ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, προτείνοντας αντί του «κουρέματος» ένα «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps) με δύο ειδών ομόλογα: Ένα είδος με ρήτρα ανάπτυξης και ένα είδος χωρίς ημερομηνία λήξης.

Η θέση αυτή προβάλλεται σήμερα από πολλά ΜΜΕ ως το σχέδιο της κυβέρνησης για το «κούρεμα» του χρέους. Ενδεικτικά:

το δημοσίευμα της “εφημερίδας των συντακτών”

Δύο ειδών ομόλογα αντί για «κούρεμα» προτείνει η κυβέρνηση

το δημοσίευμα του “in.gr”

Βαρουφάκης: Η Ελλάδα δεν ζητά διαγραφή αλλά ανταλλαγή χρέους

και το δημοσίευμα της “αυγής”

Προτάσεις βιωσιμότητας του χρέους: "Διηνεκή" ομόλογα και ομόλογα με ρήτρα ανάπτυξης

Μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση στην Αθήνα (31-1-2015)

Το αντιφασιστικό κίνημα λειτουργώντας άμεσα και μαχητικά απέτρεψε τον κίνδυνο η πρώτη διαδήλωση στη θητεία της νέας κυβέρνησης να είναι αυτή της Χρυσής Αυγής. 5.000 διαδηλωτές/τριες υπενθύμισαν με μια ζωντανή, δυναμική πορεία ότι ο αντιφασιστικός αγώνας συνεχίζεται και η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής πρέπει να περάσει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Οι εκλογές έφεραν σε δεύτερο πλάνο την επικείμενη δίκη της Χρυσής Αυγής. Το αντιφασιστικό κίνημα θα συνεχίσει τις κινητοποιήσεις που είχε ξεκινήσει ώστε οι νεοναζιστές να οδηγηθούν σύντομα ενώπιον της δικαιοσύνης. Δημοσιεύουμε σχετικό κείμενο της Ελένης Πορτάλιου:

 ΤΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ 

της Ελένης Πορτάλιου

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα βίαιο κοινοβουλευτικό κόμμα 

Το αντιφασιστικό κίνημα έχει σήμερα ν’ αγωνιστεί για ένα μείζονα στόχο : να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής με την καταδίκη της εθνικοσοσιαλιστικής /νεοναζιστικής οργάνωσης. Τότε μόνο θα διαλυθεί οριστικά το μαύρο σύννεφο που βάραινε συνθλιπτικά τη ζωή των μεταναστών/τριων και, όπως είπε η Λορέττα Μακόλιν μια θαρραλέα γυναίκα αγωνίστρια της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών, έφυγε ξαφνικά από τον ουρανό της ζωής τους όταν άρχισε η διαδικασία εξάρθρωσης της Χ.Α.

«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πως προχωράμε»

Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι προσδοκίες και οι αγωνίες των μελών του κόμματος, ευρύτερα της κοινωνίας, συγκεντρώνονται στην ανοικτή διαπραγμάτευση με τους θεσμούς της Ε.Ε και στα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης στο εσωτερικό. Η παρακολούθηση/αποτίμηση των εξελίξεων γίνεται ατομικά και εκφράζεται αποσπασματικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν λειτουργούν συλλογικές διαδικασίες στο κόμμα, τα μέλη και ο κόσμος που το επέλεξε εκλογικά δεν έχουν τρόπο να εκφράσουν δημόσια ούτε καν την στήριξή τους στην πολιτική της διαπραγμάτευσης.

Η ανάθεση δεν είναι καλός σύμβουλος. Το συλλογικό κείμενο που ακολουθεί είναι μια ελάχιστη παρέμβαση σε ένα από τα θέματα που απασχολούν πολλούς συντρόφους/ισες:

Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τη μεγάλη ικανοποίηση για την απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά που, μαζί με τις άλλες μνημονιακές κυβερνήσεις, οδήγησαν την κοινωνία και τη χώρα σε καταστροφή, τα τεράστια συσσωρευμένα προβλήματα βρίσκονται ανοιχτά και πιεστικά μπροστά μας.

Για πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες έχουν τεθεί σοβαρά ερωτήματα όσον αφορά τη δομή αλλά, κυρίως, τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης και τη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό κόμμα ΑΝΕΛ, που τοποθετήθηκε μεν σταθερά αντιμνημονιακά έχει, όμως, προβληματικό παρελθόν όχι μόνο ιστορικά αλλά και στη διάρκεια της πρόσφατης τετραετίας. Το ότι στην πολιτική ευρωπαϊκή γεωγραφία κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ καταγράφονται στο δεξιότατο άκρο έχει σημασία και δεν μπορεί να παρακάμπτεται επειδή τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, εφαρμόζοντας άκρως νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι οι κύριοι υπαίτιοι της ανόδου της ακροδεξιάς. Ας θυμηθούμε μόνο την ιστορία της Ευρώπης στο Μεσοπόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε. Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές και μπορεί οι ΑΝΕΛ να είναι πολιτικά ένα κόμμα «εξημερωμένο», πάντως οι τοποθετήσεις του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου από κοινού με τον Υπουργό Εξωτερικών Ν. Κοτζιά σε θέματα εξοπλισμών και σχέσεων με τη Ρωσία, τις οποίες έσπευσαν να υποστηρίξουν πρόσωπα όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Νικήτας Κακλαμάνης και το κόμμα της Χρυσής Αυγής από τον Κορυδαλλό, δεν προοιωνίζονται ανέφελες μέρες. Εξίσου επικίνδυνος είναι ο χειρισμός στο θέμα των Ιμίων, την ώρα μάλιστα που η Χρυσή Αυγή οργανώνει πορεία για την επέτειο. Θα πείτε και τι μπορούσε να γίνει; Απαντάμε : τίποτε πολύ διαφορετικό σήμερα, αλλά μια άλλη πορεία διαμόρφωσης της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη εποχή δημιουργίας του, θα είχε οδηγήσει σε διαφορετικά σημερινά δεδομένα.

Η υπουργοποίηση του προέδρου του ΤΕΕ

Ζητήσαμε από ένα μέλος της οργάνωσης των μηχανικών του ΣΥΡΙΖΑ να σχολιάσει τηνυπουργοποίηση του προέδρου του ΤΕΕ. Δημοσιεύουμε το σχόλιο του: 

Τα μέλη της Οργάνωσης Μελών Μηχανικών διαμόρφωσαν σταδιακά, μέσα από αντιφάσεις και συγκρούσεις, τη σχέση τους με το ΤΕΕ , τα όργανα και τον πρόεδρό του, ο οποίος κατέχει έναν αυξημένο θεσμικά ρόλο. Επέλεξαν για λόγους αιτιολογημένων διαφωνιών να διαχωριστούν από την πολιτική που ο κ. Σπίρτζης ασκούσε σε σχέση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των μηχανικών σε εποχή κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων και της ίδιας της εργασίας.

Εύλογα, λοιπόν, απορούν και ενίσταται για την επιλογή του ως Αναπληρωτή Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, όταν μάλιστα έχει κατατεθεί ένα σοβαρό επεξεργασμένο πρόγραμμα από το αντίστοιχο τμήμα. Βλέποντας την αποξένωσή τους από τις επιλογές προσώπων και συνακόλουθα τις επιλογές πολιτικής, έχουν κάθε λόγο να δυσπιστούν και να προβληματίζονται. 

Πρόκειται για ένα «επεισόδιο» που, όπως και άλλα αντίστοιχα, θέτει σοβαρά ζητήματα που αφορούν στη σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας και τη σχέση της με το κόμμα και τα μέλη του.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

της Ελένη Πορτάλιου

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως ενιαίο κόμμα στη βάση μιας ισχυρής οικολογικής ταυτότητας, που συγκροτήθηκε μέσα από οικολογικούς/ περιβαλλοντικούς αγώνες, στον ορίζοντα της καταστροφής του κλίματος και της ιλιγγιώδους απώλειας των κοινών φυσικών αγαθών και μεγάλου αριθμού ειδών του πλανήτη.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση απελευθέρωσε τις δυνάμεις του κεφαλαίου, επιτρέποντας την ανεξέλεγκτη κατακτητική «κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση», η οποία επιφέρει ήδη οδυνηρά αποτελέσματα όσον αφορά την επιβίωση εκατομμύριων ανθρώπων στον κόσμο.

Μερικά μικρά συμβάντα από την νέα συγκυρία

Ποιό ήταν το πρώτο αποτέλεσμα της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία; Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το μεσημέρι της 25ης Γενάρη είχε λιποθυμικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε ιδιωτική κλινική.

Συζητήθηκε αρκετά ο πολιτικός όρκος του Α. Τσίπρα ως πρωθυπουργού. Για αυτό το ζήτημα ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης, μερικές μέρες πριν, είχε εκφράσει την άποψη για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου. Περισσότερα γι' αυτό το θέμα εδώ:

Την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου προτείνει ο Μητροπολίτης της Αλεξανδρούπολης

Τα χρώματα που επέλεξε να ντυθεί η Ζωή Κωσταντοπούλου φαίνεται πως ερέθισαν τους ταύρους της ΝΔ και η πρώτη ανακοίνωση που εξέδωσαν για την νέα κυβέρνηση αναφέρεται αποκλειστικά σε αυτήν: “η προτεινόμενη επιλογή για τη θέση του Προέδρου της Βουλής, ενώ θα έπρεπε να σηματοδοτεί συναινέσεις και συνθέσεις ανάμεσα σε όλες τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες, προφανώς δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά”.  Τάραξαν και τα λασπόνερα του ποταμιού που ακολούθησε τον ίδιο δρόμο: «επιλέχθηκε η μόνιμη πρωταγωνίστρια των κοινοβουλευτικών καυγάδων». Αντίθετα εμείς θα συμφωνήσουμε με την καταληκτική πρόταση της ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ για την νέα κυβέρνηση: “Σημειώνουμε επίσης με ενδιαφέρον ότι ορισμένες θεσμικές επιλογές του κ. Τσίπρα δείχνουν αίσθηση του χιούμορ”.

Ως “αίσθηση του χιούμορ” θα εκλάβουμε και την φήμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτείνει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κύριο “Τίποτα”. Περιμένουμε να δούμε αν το νέο κόμμα του Πάγκαλου τον αδειάσει στηρίζοντας στην υποψηφιότητα του κ. “τίποτα”, αφού αυτή η επιλογή “σηματοδοτεί συναινέσεις και συνθέσεις ανάμεσα σε όλες τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες”, για τις οποίες αγωνίζεται τόσο πολύ η ΝΔ μετά την 25η Γενάρη...

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

Κοινή Ανακοίνωση των οργανώσεων:

ΑΝΙΜΑ, Αρκτούρος, Αρχέλων, Δίκτυο Μεσόγειος SOS, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ, MEDASSET και WWF Ελλάς

Η ανακοίνωση της σύνθεσης της νέας Κυβέρνησης και ειδικότερα του γιγάντιου Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας δημιουργεί μια έντονη ανησυχία και δείχνει στοιχεία ενός απρόσμενου αναχρονισμού πολλών δεκαετιών, όταν το περιβάλλον ήταν πολιτικά και διοικητικά «στριμωγμένο» σε υπουργεία που έδιναν προτεραιότητα σε ανταγωνιστικούς προς το περιβάλλον παραγωγικούς ή κατασκευαστικούς τομείς και λόμπι. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις εκφράζουν την ανησυχία τους για την ενδεχόμενη απώλεια σημαντικών περιβαλλοντικών κεκτημένων, τα οποία τα τελευταία χρόνια εξασφάλιζαν μια σχετική ανεξαρτησία της περιβαλλοντικής πολιτικής από τις παραγωγικές δραστηριότητες με τον σαφή διοικητικό διαχωρισμό των αδειοδοτούμενων από τους αδειοδοτούντες, και μακριά από κάθε συντεχνιακή λογική.

Για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το κίνημα

Μερικά πρόσφατα κείμενα γι' αυτό το θέμα:

1. Το κόμμα και τα μάτια μας των  Χρήστου Λάσκου,
Αλέξη Μπένου, Νίκου Σαμανίδη

2. Κινήματα και κυβέρνηση: Η επόμενη μέρα του Ηλία Καλτσά

3. Ο ρόλος του κινήματος και της αριστεράς της αριστεράς των Κυριακή Κλοκίτη, Λίνα Κυριαφίνη, Μπάμπη Ντινάκη

4. Κυβέρνηση της Αριστεράς και ο ρόλος του κινήματος του Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδη

5. Κίνημα, κόμμα και ηγεμονία του Κώστα Δουζίνα

6. Ένα βασικό ζήτημα για μια αριστερή κυβερνητικότητα: η σχέση κράτος – κόμμα - κίνημα του Γιώργου Καλαντζόπουλου

7. Το Κόμμα, η Κυβέρνηση και το Κράτος. Το «αμαρτωλό» τρίγωνο και οι προκλήσεις του νέου ΣΥΡΙΖΑ του Χριστόφορου Βερναρδάκη

8. ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: ΚΡΑΤΟΣ, ΚΟΜΜΑ, ΚΙΝΗΜΑ του Δημήτρη Μπελαντή

Σήμερα γιορτάζουμε την ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

Άντε με το καλό! Την 25η Γενάρη “χωριζόμαστε”...

(ένα βασικό ζήτημα για μια αριστερή κυβερνητικότητα: η σχέση κράτος – κόμμα - κίνημα)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

“...Πρέπει να σκεφτούμε τις δεσμεύσεις και πως θα τις φέρουμε σε πέρας από την επομένη των εκλογών. Το πως θα τις φέρουμε σε πέρας έχει πια δυο διαστάσεις. Έχει μια διάσταση κυβερνητικής ευθύνης πρωτόγνωρης, και τι σημαίνει αυτό, έχει και μια διάσταση κομματική της ανασύνταξης, και τι σημαίνει αυτό, διότι από την επομένη των εκλογών χωριζόμαστε στα δυο ως δραστηριότητες, όχι ως πρόσωπα. Χωριζόμαστε σε ένα κομμάτι που έχει ευθύνη μιας χώρας σε επίπεδο συνταγματικού πλαισίου, δηλαδή ένα πλαίσιο διακυβέρνησης, και έχουμε ευθύνη ως κόμμα, όπως είπε και ο Γιάννης Δραγασάκης προηγουμένως, το κόμμα πρέπει να ανσυγκροτηθεί, να ξαναδέσει με την κοινωνία να στηρίζει την κυβέρνηση και να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Να φέρνει τα αιτήματα της κοινωνίας στη κυβέρνηση και να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση στο βαθμό που αυτά ώριμα αιτήματα δεν υλοποιούνται με τον τρόπο που πρέπει. Στον αγώνα αυτό είμαστε κομμάτι του ελληνικού λαού, δεν είμαστε εμείς και ο λαός, δεν είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο λαός. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κομμάτι του λαού στο οποίο ο λαός εναποθέτει μια ευθύνη και καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ υπόλογο...”

(απόσπασμα από την ομιλία  [εδώ] του Αριστείδη Μπαλτά στα πλαίσια της παρουσίασης του “κυβερνητικού προγράμματος” του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε στο στάδιο του TAE KWON DO, 3-1-2015 )

Η θέση αυτή, αν και έχει αποτυπωθεί στις “διακηρύξεις” του ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα δεν έχει γίνει κτήμα του: Δεν καταγράφεται ούτε στις πολιτικές πρακτικές που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κυριαρχεί στην καθημερινή πολιτική δραστηριότητα των μελών του. Γιαυτό και αντιμετωπίζεται ως “ψιλά γράμματα”, που το περιεχόμενό τους δεν χρειάζεται παραπέρα ανάλυση και συζήτηση, μπροστά στην προοπτική της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών από το ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, δεν πρόκεται για ένα ειδικό παθολογικό “σύμπτωμα” που εμφανίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο κανόνας που επικρατεί στο σύνολο των χώρων της παραδοσιακής Αριστεράς, και όχι μόνο...

Κι όμως πρόκειται για ένα κρίσιμο ζήτημα για την Αριστερά, πιο σημαντικό από τα “προγράμματά” της και τις “θέσεις” της για την κρίση, την ΕΕ, την ΟΝΕ και άλλα συναφή παρόμοια με τα οποία αρκούνται να κατατρίβονται τα επιτελεία της. Αριστερά του 21ου αιώνα δεν θα υπάρξει αν δεν καταφέρει να συγκροτηθεί ως πολιτική δύναμη μέσα από νέες πολιτικές πρακτικές που έρχονται σε ρήξη με αυτές που κυριαρχούν σήμερα στο εσωτερικό της, οι οποίες θα προσδιορίζουν με διαφορετικό τρόπο την τριπλή σχέση: κράτος – κόμμα – κίνημα.