o Kώστας Λαπαβίτσας για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Καταρχήν τα γεγονότα. Εδώ και αρκετές εβδομάδες με πλησίασαν περισσότερες της μιας πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να επιδιώξουν τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών ως συνεργαζόμενου. Μετά από πολλή σκέψη, δέχθηκα. Να τονίσω ότι ήρθα σε διάλογο για το θέμα και με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είναι πλέον γνωστό, οι εσωκομματικές διεργασίες κατέληξαν στο να μη συμπεριληφθώ στο ψηφοδέλτιο.

Και τώρα για την πολιτική ουσία. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα σήμερα είναι απαραίτητος ένας ξεκάθαρος ριζοσπαστισμός που δε θα τρέμει μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα του ευρώ, θα είναι έτοιμος για μονομερείς δράσεις, θα έχει πειστικό πρόγραμμα ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και θα ξεκόβει αποφασιστικά από τα φθαρμένα ονόματα του παρελθόντος. Μόνο οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να τα προσφέρουν όλα αυτά.

Οικονομισμός ΑΕ

  Αναδημοσίευση από το "Nomadic universality"

του Άκη Γαβριηλίδη

Πρόσφατα παρακολούθησα κάποια από τις προβολές του ντοκυμανταίρ «Φασισμός ΑΕ» των Άρη Χατζηστεφάνου – ΆρηΤριανταφύλλου.

Η ταινία με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, και όσο απομακρύνομαι από την άμεση επαφή με αυτήν, στο μυαλό μου υπερτερούν τα προβληματικά της σημεία και τείνουν να καταπνίξουν τα όποια θετικά.

Καταρχάς, ο «Φασισμός ΑΕ» εντάσσεται ανυπόκριτα στην παράδοση του παιδαγωγικού-προπαγανδιστικού κινηματογράφου: θέλει να τεκμηριώσει και να εκλαϊκεύσει μία αναλυτική και ταυτόχρονα πολιτική θέση.

Ουδέν πρόβλημα μέχρι εδώ· οι δημιουργοί είναι έντιμοι στις προθέσεις τους. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε ποια είναι αυτή η θέση και κατά πόσο μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Η θέση αυτή θα μπορούσε χωρίς απώλειες να συνοψιστεί ως εξής: «Κράτος και κεφάλαιο γεννούν το φασισμό».

Ο «Φασισμός ΑΕ» συναρθρώνει μια σειρά από λόγους, εικόνες αρχείου και σύγχρονες λήψεις, καθώς και κάποια μουσικά και θεατρικά στοιχεία, τα οποία υπηρετούν όλα την ανάδειξη ενός κεντρικού μηνύματος: ο φασισμός είναι αποκλειστικά προϊόν του καπιταλισμού. Παντού και πάντοτε σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τη μεγάλη αστική τάξη και τους βιομηχάνους, οι οποίοι ήθελαν να έχουν μια εφεδρεία για περιόδους κρίσης, όταν είχαν να περάσουν αντεργατικά μέτρα, και για να σπάνε τις απεργίες. Και απολύτως τίποτε άλλο.

Ο παλιός είναι αλλιώς!...

Μια ματιά και εδώ,  Κόντρα στο ρεύμα: "ΑντίΣΤαΣΗ με τους Πολίτες του Χαλανδρίου"

Αγλαΐα Κυρίτση: «Έχουμε το σχέδιο, τους ανθρώπους και τη θέληση»

Αναδημοσίευση από το "ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ - Γόνιμη Γραμμή"

Τις βασικές πολιτικές προτεραιότητες του συνδυασμού «Βόρειο Αιγαίο – Γόνιμη γραμμή» παρουσίασε το βράδυ της Δευτέρας από το θέατρο «Τζένη Καρέζη» η υποψήφια περιφερειάρχης Αγλαΐα Κυρίτση.

Παρουσία εκατοντάδων πολιτών, ετεροδημοτών που κατοικούν στην Αττική, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και συναδέλφων της από την ΕΡΤ, η υποψήφια περιφερειάρχης τόνισε την ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας με τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών.

Αφού παρουσίασε τις πολιτικές κατευθύνσεις του συνδυασμού έδωσε έμφαση στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του προγράμματός της, αναπτύσσοντας τους βασικούς άξονες για τα κεντρικά ζητήματα της περιφέρειας. Ανέπτυξε τους άξονες για την παραγωγική ανασυγκρότηση της περιφέρειας τονίζοντας ότι στο επίκεντρο των προσπαθειών βρίσκονται ο τόπος, οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους.

Λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία στην ευρωπαϊκή ένωση του κεφάλαιου

Η εισήγηση της Ελένη Πορτάλιου στην εκδήλωση "Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητά στην Αθήνα" που έγινε στις 29/3/2014 με θέμα: Ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του ρατσισμού, του πολέμου

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η λαϊκή κυριαρχία είναι σήμερα ένα αδειανό πουκάμισο. Κατ’ αναλογία η δημοκρατία αποτελεί ένα κλειστό σύστημα διακυβέρνησης/επιβολής των κυρίαρχων πολιτικών που αποφασίζονται πέραν των εθνικών κοινοβουλίων, τα οποία τις επικυρώνουν, σε αδιαφανή κέντρα και ανέλεγκτους θεσμούς από τις λαϊκές τάξεις, αλλά απολύτως ελεγχόμενους από τις χρηματαγορές και την ευρωπαϊκή διεθνή του κεφαλαίου.

Πρόκειται για τον σταδιακό μαρασμό και την τραγική ήττα των μεγάλων εξεγέρσεων που συνέδεσαν την πολιτική ως υπόθεση των δρώντων κοινωνικών υποκειμένων με τη δημοκρατία του δρόμου, των συνελεύσεων, των καταλήψεων, των συμβουλίων, με όλα αυτά δηλαδή τα οποία συγκλόνισαν την ευρωπαϊκή ήπειρο - ανατολική και δυτική - στις 10ετίες 1960 και 1970. Η κληρονομιά τους ήταν το κοινωνικό κράτος, ο ριζοσπαστισμός του εργατικού κινήματος, τα νέα κοινωνικά κινήματα και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, η διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η διεκδίκηση της ισότητας και οι προοδευτικές πολιτικές για τον μετριασμό των κοινωνικών ανισοτήτων στις ταξικές ευρωπαϊκές κοινωνίες, γενικότερα ένα πνεύμα ελευθερίας και πολιτικής χειραφέτησης.

Παρακράτος;

Μια συζήτηση πέρα από τα πλαίσια των επικοινωνιακών αναγκών που προσδιορίζουν την αντιπαράθεση που διεξάγεται στην πολιτική σκηνή με το θέμα “Μπαλτάκού” και την άρση της ασυλίας των βουλευτών της χρυσής αυγής έγινε την Τρίτη, 8 Απρίλη στο πνευματικό κέντρο του δήμου Αθηναίων από την Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας 

Ο Δημήτρης Ψαρράς στην εισήγησή του, πέρα από νέα και ενδιαφέροντα στοιχεία που παρουσίασε για το θέμα, αναφέρθηκε σε μερικές κρίσιμες επισημάνσεις που έχουν σημαντική πολιτική σημασία για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού στη χώρα μας.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος παρουσίασε τα κεντρικά σημεία μιας έρευνας που έχει γίνει για τις σχέσεις της χρυσής αυγής με την αστυνομία, τον στρατό, την εκκλησία και την δικαιοσύνη και προσδιόρισε τον χώρο της δικαιοσύνης ως τον πιο κρίσιμο κρίκο αυτών των σχέσεων με το πολιτειακό ζήτημα της χώρας μας
Ενδιαφέρουσα ήταν και η συζήτηση που ακολούθησε με τις τοποθετήσεις/ερωτήσεις προς τους εισηγητές καθώς και οι δευτερολογίες των εισηγητών.

Παρουσιάζουμε σε video τις εισηγήσεις, αποσπάσματα από την συζήτηση που ακολούθησε καθώς και τις δευτερολογίες των εισηγητών

1. Η ομιλία του Δημήτρη Ψαρρά:

Ξούθου & Μενάνδρου γωνία

 

Χρονογραφήματα 

πολιτικής επικαιροτητας 

(2010-2013)

εκδ. «Mανδραγόρας», 2014

Η σφαίρα στον κρόταφο του Μαγιακόφσκι με τον οποίο ο Αλεξάνδρου συνομιλεί σ’ όλο του το έργο, σημειώνει ο Ραυτόπουλος, ήταν η τελεία στράτευση, η τελεία στην στρατευμένη τέχνη. Το Κιβώτιο είναι τα φοβερά αποσιωπητικά. Είναι το αντίθετο της Κιβωτού, η ειρωνεία της. Στη μεταφορά αυτού του ανίερου κύβου «κυανίζονται», εκμηδενίζονται, με την ίδια συνοπτική διαδικασία το σώμα, η ψυχή, ο λόγος. 

Κι επειδή η ψυχή μας είναι από καιρό χαμένη –ασπίδα στην περιφρούρηση «του πνεύματος και της ηθικής» του Αυλωνίτη–, μπουχτισμένη από τη μια στον ασύμπτωτο λόγο της ΒΑΒΕΛ, κι από την άλλη στα spread, τις περικοπές, τις δόσεις, τους κεφαλικούς φόρους, τους πασάδες, τους εισπράκτορες, τους ραγιάδες, σκέφτομαι να περιοριστώ στο σώμα. Αυτό που έχασε ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, η Βασιλακοπούλου, ο Αξαρλιάν, ο Γρηγορόπουλος, οι νεκροί του αντάρτικου, οι ηττημένοι του Εμφύλιου, οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου, οι εκτελεσμένοι της δημοκρατίας, ο Δημήτρης Κοτζαρίδης. Το σώμα μας που πρέπει να ενεργοποιήσουμε ως φυσική παρουσία, ως μηχανισμό πίεσης, ως φόβητρο των κατεστημένων και ως ουτοπία. (σελίδα 181, από το κείμενο: «H κατάστασις θεωρείται μη ανατάξιμος και ουδεμία παρακλινική ή χειρουργική επέμβασις ενδείκνυται»).

Στο «Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» συγκεντρώνονται τα χρονογραφήματα πολιτικής επικαιρότητας του Κώστα Κρεμμύδα που φιλοξενούνταν από το Φεβρουάριο του 2010 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2013 στην εφημερίδα της Αριστεράς, ΕΠΟΧΗ. Ο συγγραφέας, καθώς ασπάζεται πλήρως τη ρήση του Ηλία Περόπουλου πως «μόνο εμείς οι αριστεροί δικαιούμαστε να τα βάζουμε με την Αριστερά», επέμεινε μέσω της στήλης του να ασκεί κριτική σε όσα ο ίδιος έκρινε κακώς κείμενα, πιστεύοντας ότι ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές, ιδιαίτερα σ’ αυτές, η κριτική εξακολουθεί να είναι δημιουργική και ζωογόνα -άλλωστε η ανοχή και η αντοχή στην κριτική προσδιορίζουν το μέτρο της δημοκρατίας. 

Επειδή λοιπόν «πήγαινε γυρεύοντας», η στήλη Ξούθου και Μενάνδρου γωνία εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Κι ο κύκλος της κλείνει με την κυκλοφορία του παρόντος τόμου. Διαβάζοντας σε αλληλουχία τα κυριακάτικα κείμενα που συγκροτούν τον τόμο και εξακολουθούν, δυστυχώς, να συναντούν και τη σημερινή επικαιρότητα, ο αναγνώστης προβληματίζεται μαζί με τον Κ. Κρεμμύδα για όσα τραγικά συνέβαιναν -και εξακολουθούν να συμβαίνουν- σε βάρος του λαού και της χώρας μας αλλά και για τη στάση των ηγεσιών της Αριστεράς και όχι μόνο. Αντιγράφουμε από κείμενο του 2010:

Η γεροντική ασθένεια του τρεμογελισμού...

Εν ενόψει ευρωεκλογών ο χώρος της πολιτικής οικολογίας να βρίσκεται σε αναβρασμό. Η εισβολή “πασπιτών” και η ανάδειξη του Βαγγέλη Πισσία ως επικεφαλή του ψηφοδελτίου των Οικολόγων Πράσινων στις επικείμενες ευρωεκλογές δημιούργησαν νέα δεδομένα και πυροδότησαν διασπάσεις και δημιουργία νέων πολιτικών μορφωμάτων. Δυο διαφορετικές απόψεις που σχολιάζουν αυτές τις εξελίξεις εδώ:

Ο δυσεπίλυτος γρίφος του οικολογικού χώρου

Τι θα γίνει κ. Δούρου με τα διόδια;

Ακούστε το παρακάτω απόσπασμα από την συνέντευξη της Ρ. Δούρου στο "105.5 στο κόκκινο":


Άκουσα λοιπόν την συνέντευξη της στο Ρ/Φ του κόμματος ΄΄ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ΄΄ προσέχοντας ιδιαίτερα τη θέση της στις συνεχείς ερωτήσεις για το τι θα κάνει με τα διόδια. Περίμενα ξεκάθαρη απάντηση στη δημοσιογράφο, που δεν θα αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και παρεξηγήσεων, όμως φευ! η κ. Δούρου απαντούσε αλλά αντ΄  άλλων, ούτε κιχ για τον ΄΄εθνικό εργολάβο΄΄, ούτε κιχ για τους ΧΥΤΑ, την Κερατέα, την Φυλή  κ.λ.π παρά τις επίμονες ερωτήσεις της δημοσιογράφου. Άλλα αντ΄  άλλων σύντροφοι της Κουμουνδούρου το πουλέν σας και για να μη το παιδεύουμε ΄΄γαργάρα΄΄ η κ. Δούρου σε πολύ καίρια θέματα, που ρε διάολε αφορούν πρωτίστως την Περιφέρεια Αττικής.

Η ήττα των αντιμνημονιακών αγώνων και ο φόβος των ταραχών

Απόσπασμα από το κείμενο "Το προλεταριάτο στη συγκυρία της Ελλάδας του “4oυ Μνημονίου” που δημοσιεύτηκε στο "Communisation"

Επειδή όμως το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι η ταξική πάλη δεν γίνεται μεν στην εποχή μας με τη μορφή του εργατικού κινήματος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει πάψει να υπάρχει, κάπου ανάμεσα στις θριαμβολογίες του εκφράζει μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του (των μμε, των κομμάτων κτλ) το “φόβο του συμβάντος”, έναν φόβο που δικαίως κατατρέχει το κράτος με όσα συμβαίνουν στην περιοχή “μας” και κυρίως δίπλα στην Ελλάδα, στην Τουρκία. Ένα συμβάν ταραχών, ναι μεν δεν αλλάζει το γενικό συσχετισμό της σύγκρουσης, αλλά δίνει ένα σήμα γενικής αστάθειας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου (σήμα που ενισχύεται σαν πληροφορία από το μηχανισμό θεάματος που το μεταδίδει), το οποίο στην τρέχουσα φάση είναι ένα σήμα που απαγορεύεται να δοθεί καθώς ενδέχεται να επιφέρει ποινή αποκλεισμού από τις αγορές και άρα αποτυχία της αναδιάθρωσης.

Αυτό ωθεί το κράτος να καταστέλλει, με πρωτόγνωρο για την περίοδο μετά τη δικτατορία τρόπο, κάθε διεκδίκηση, ακόμη και αν είναι σαφές ότι αυτό που καταστέλλεται δεν μπορεί να μετατραπεί σε γενικευμένο κίνημα. Η εικόνα τραμπουκισμών και ξυλοδαρμών ελάχιστων γυναικών καθαριστριών μπροστά στο υπουργείο οικονομικών είναι μια εικόνα με την οποία το κράτος προσπαθεί να εξορκίσει το πρόσφατο παρελθόν που είχε συνήθως φωτιές στο ίδιο ακριβώς σημείο και να ξορκίσει και ένα αντίστοιχο πιθανό μέλλον. Τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης που είχαν ληφθεί το Φεβρουάριο του 2012 είχαν συνοδευτεί από σφοδρότατες ταραχές. Η σφοδρότητα των ταραχών επέβαλλε τότε το φρενάρισμα της αναδιάρθρωσης και τις γνωστές πολιτικές εξελίξεις, δηλαδή την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές εξελίξεις είχαν όμως ως αποτέλεσμα να κοπάσουν οι ταραχές, να κλείσει ο κύκλος αγώνων που τις προκάλεσε (η πολιτική “νίκη” εξέφρασε την κοινωνική ήττα).