Απαιτούνται τολμηρές υπερβάσεις

Αναδημοσίευση από το "Αριστερό βήμα"

Των Νίκου Γουρλά, Γιάννη Καραχάλιου, Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Δημήτρη Τσίτκανου.
 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαδίζει προς τη 2η συνδιάσκεψή της σε μια κρίσιμη συγκυρία, επιδείνωσης των κοινωνικών συσχετισμών και των πολιτικών προοπτικών. Στο χρόνο που μεσολάβησε από τις περσινές, διπλές εκλογές, το μεγάλο, λαϊκό ρεύμα που πυροδότησαν η κρίση και τα Μνημόνια και που είχε φτάσει, κάποιες στιγμές, στο χείλος πραγματικής εξέγερσης, υποχώρησε σε βαθμό που να βρίσκεται επί θύραις ο κίνδυνος να εμπεδωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις μια ιστορική ήττα της εργασίας και της Αριστεράς.

Το ναζισμός δεν αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια...

Η συζήτηση για το “αντιρατσιστικό” είναι απλά μια επικοινωνιακή πολιτική η οποία αφορά ένα και μόνον επίδικο: Να διαμορφώσει την συναίνεση στο ότι  ο λύκος είναι ο αρμόδιος για να  φυλάει τα πρόβατα!

Μα το κράτος και και οι αλλαγές που έχουν σημειωθεί στο εσωτερικό του, είναι η μήτρα που έφερε τον ναζισμό στη χώρα μας. Το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει αρκεί για να αντιμετωπιστεί η παραβατικότητα της “χρυσής αυγής”. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζεται. Αν αυτά που κάνουν οι χρυσαυγίτες τα έκαναν αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, τώρα θα ήταν στις φυλακές. Η κυβέρνηση αν ήθελε να δείξει την πυγμή της προς την χρυσή αυγή θα το είχε κάνει, όπως το έκανε πριν λίγο καιρό απέναντι στα κοινωνικά στέκια, στους αγωνιστές της Χαλκιδικής και σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις. Επιχειρήσεις όπως ο «Ξένιος Ζευς» ξέρει να οργανώνει μόνον απέναντι στους μετανάστες...

Όταν η ανάθεση στο κράτος να αντιμετωπίζει τον ναζισμό γίνεται κοινός τόπος, να που οδηγεί: Διαβάστε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ από το “βαθύ κόκκινο”

Ο Παπαδημούλης, η Κανέλλη, ο Αλαβάνος, ο Βορίδης, η Χ.Α. και το ‘Συνταγματικό τόξο’

Είναι “σύντροφοί” μας οι Βούλγαροι του “Ataka”!...

(η συνέχεια από το προηγούμενο δημοσίευμα: Ένα τεστ για να μετρήσετε την πολιτική σας ευφυΐα…)

Το κόμμα που αναφερόμαστε είναι το ακροδεξιό εθνικιστικό Ataka , το αντίστοιχο κόμμα της «χρυσής αυγής» στην Βουλγαρία. Στις εκλογές του 2005 πήρε 1% ενώ στις τελευταίες σημείωσε ανάλογη επιτυχία με την «χρυσή αυγή» και έφτασε στο 7,6%.

Τα 20 βασικά σημεία της προγραμματικής διακήρυξης είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα του, εδώ: 20 Principles of ATAKA Political Party.  Η ακτιβίστικη αντιευρωπαϊκή ενέργεια είναι ότι «οι βουλευτές του Ατάκα έμειναν καθισμένοι, όταν ήχησε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου ο ύμνος της ενωμένης Ευρώπης, τον οποίο οι υπόλοιποι βουλευτές άκουσαν όρθιοι» και αναφέρεται στα ελληνικά από το news.yahoo.com. Τα αποσπάσματα (στο βοηθητικό σχόλιο) είναι από συνέντευξη του βουλευτή Βεντσισλάβ Λάκοφ και έχει δημοσιευθεί εδώ:Οι εκλογές ανέδειξαν το εθνικιστικό κόμμα Ataka ένα από τα βασικά κόμματα στη Βουλγαρία

Με αυτό το τεστ θέλαμε να δώσουμε μια «συμμετοχική» απάντηση σε μια σειρά ερωτημάτων που αφορούν τους προσανατολισμούς της πατριωτικής αριστεράς και μέχρι που μπορεί να φτάσουν…

Ένα τεστ για να μετρήσετε την πολιτική σας ευφυΐα…

Σήμερα θα παρουσιάσουμε μια διαφορετική δημοσκόπηση. Δεν σας καλούμε να εκφράσετε τις πολιτικές σας προτιμήσεις, αλλά να διαπιστώσετε την πολιτική σας οξυδέρκεια και να ανακαλύψετε την πολιτική ταυτότητα ενός πολιτικού σχηματισμού με βάση το πολιτικό του πρόγραμμα και τις διακηρύξεις του.

Οι παρακάτω παρουσιάζουμε 8 από τα 20 σημεία που κωδικοποιούν με απλό και κατανοητό τρόπο την πολιτική ενός υπαρκτού κόμματος και η οποία δόθηκε στην δημοσιότητα πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2005. Αυτή την πολιτική των 20 σημείων, την υπερασπίζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού του προγράμματος. Το μόνο στοιχείο που έχει προστεθεί επιπλέον από το 2005 είναι η σαφής αντιευρωπαϊκή θέση του, η οποία καταγράφηκε πρόσφατα και με μια θεαματική ακτιβίστικη ενέργεια, αντιστρόφως ανάλογη με αυτή της Λ. Κανέλλη που «προσκυνάει» το ευαγγέλιο στην ορκωμοσία κάθε νέας Βουλής. Μην ψάξετε να ανακαλύψετε το συμβάν στο οποίο αναφερόμαστε στα δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου γιατί σε κανένα ελληνικό ΜΜΕ δεν έχει καταγραφεί Αυτά τα σημεία είναι:

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: Ο φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του...

Η σπίθα που θα έβαζε φωτιά στον κάμπο δεν έφτασε ποτέ στο συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών και η συζήτηση εντός της Αριστεράς μετατοπίστηκε στο ποίος έχει την ...καλύτερη τσακμακόπετρα! Άγονη συζήτηση γιατί στερείται ιστορικής επαληθευσιμότητας. Τα τελευταία χρόνια, πότε η όποια Αριστερά “άναψε” φωτιές;

Η μόνη φωτιά που μπορεί να βάλει η Αριστερά είναι στο εσωτερικό της η οποία δεν μπορεί να επεκταθεί στην κοινωνία. Οι έντονες έριδες και ανταγωνισμοί αυτό καταγράφουν. Είναι μια φωτιά που σιγοκαίει μέσα σε μισοσβησμένα κάρβουνα, σε αποκαΐδια και μεγάλη ποσότητα στάχτης, περιφρουρημένη από υψηλά τείχη…

Πριν ένα χρόνο, στο κείμενό μας “Μερικές σκέψεις για τα ρεύματα, τις τάσεις, τις φράξιες στον νέο ΣΥΡΙΖΑ.” γράφαμε για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Αν δεν είναι ανοικτός σε νέες ιδέες, δεν γεννηθούν νέες δυνάμεις και δεν δοκιμαστούν νέες πολιτικές πρακτικές, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει πολιτικά. Όμως, πιστεύουμε ότι οι υπαρκτές αντιπαλότητες και τα ζητήματα της ηγεμονίας μέσα στο νέο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λυθούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αν η συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα δεν ενεργοποιηθεί στο εσωτερικό του.

Ένα χρόνο μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε χειρότερο σημείο. Τίποτα νέο δεν προέκυψε σε όλο αυτό το διάστημα. Αντίθετα διευρύνθηκαν τα φαινόμενα αναπαραγωγής των μηχανισμών, όταν αναδείχτηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα ως αξιωματική αντιπολίτευση και άνοιξε ο δρόμος προς την κυβέρνηση. Μέσα σ' αυτό το χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησε - χωρίς να αποκτήσει νέα - τα δυο βασικά κινηματικά αναφορικά του, τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα της 25ης Μάη”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει να γίνει το “νέο” ΠΑΣΟΚ αλλά ο “παλιός” ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και να απωλέσει αυτή ακριβώς την διάκριση, η οποία τον ανέδειξε αξιωματική αντιπολίτευση και τον βασικό πολιτικό εκφραστή του ενός πόλου της κοινωνικής πόλωσης, η οποία διευρύνθηκε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

B-FEST 2013 – μια μικρή γεύση

Μια ματιά και εδώ:

Να γίνουμε μη κυβερνήσιμοι, μη διαχειρίσιμοι!

“Το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός” του ΣΧΕΔΙΟΥ Β': Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ... “Δ”ημοσιογράφο!

Πριν μερικές μέρες το κείμενο “Ένα σχέδιο που χαλάει σχέδια” στο “mao.gr” ξεκινούσε ως εξής:

Τη ριζοσπαστική κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμβιβάζεται με τη συστημική στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί να εκφράσει πολιτικά και αξιακά ο νέος φορέας στην Αριστερά που επισήμως ιδρύθηκε την Κυριακή, με το κάπως εκκεντρικό όνομα «Σχέδιο Β’». Στη μακρόστενη αίθουσα του ΚΥΒΕ στο Περιστέρι, γεμάτη, με υψηλό όμως μέσο όρο ηλικίας, το διάδοχο σχήμα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με άτυπο επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο έβαλε ρότα για τα ερχόμενα μεγάλα πολιτικά ραντεβού.

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα και ο “ΣΧΕΔΙΟ Β” έδωσε την πρώτη καταγραφή αυτής της αντισυστημικότητας που δεν χωράει στον ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερα για το θέμα εδώ:

Μια στημένη δημοσκόπηση και η τοποθέτηση του Α. Αλαβάνου

Ευτυχώς που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει ακόμα τόσο μεγάλη αντισυστημική στροφή...

Η αναμέτρηση της Αριστεράς με τα …UFO!

Με αφορμή τα 2 χρόνια που πέρασαν από 
το κίνημα της «25ης Μάη»

Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς αντιμετώπισε το κίνημα της 25ης Μάη όπως τα …UFO

(για την «ηγεμονία» ρε γαμώτο!..)

Τον τελευταίο καιρό έχει έρθει ξανά στην επιφάνεια η συζήτηση για τον Γκράμσι και την έννοια της «ηγεμονίας». Μερικά δείγματα:

Ο ΓΚΡΑΜΣΙ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Αντιμέτωποι με την κρίση: ο Γκράμσι και η πολιτική της ηγεμονίας σήμερα

Ο Αντόνιο Γκράμσι και η έννοια της ηγεμονίας

Λουκάς Αξελός, Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι

Θεωρητικές παπάρες, οι οποίες αδυνατούν να δώσουν μια καθαρή απάντηση στο ερώτημα: γιατί οι ιδέες της Αριστεράς δεν μπορούν σήμερα να ηγεμονεύσουν στην κοινωνία;

Tο ερώτημα έχει μεγάλη πολιτική σημασία: Προσδιορίζει το τι θα πρέπει να αλλάξει στις πολιτικές πρακτικές της για να διευρύνει τα κοινωνικά της ερείσματα. Η απάντηση όμως δεν βρίσκεται στον Γκράμσι και τις απόψεις του, αλλά στην ίδια την Αριστερά και στην δύναμη των ιδεών της. Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί αν δεν αμφισβητηθεί η «ταυτότητα» αυτής της Αριστεράς.

Το ερώτημα της «ταυτότητας» είναι πρώτιστα υπαρξιακό: Η «ταυτότητα» περιγράφει την «διάκριση» μέσω της οποίας η «ύπαρξη» αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο. Υπάρχει όμως η Αριστερά;

Η “προδομένη” επανάσταση των ...καθηγητών!

Έχετε δει ποτέ ένα ΝΑΡίτη ή έναν ΣΕΚίτη να αυτομαστιγώνεται δημόσια γιατί η οργάνωσή του πρόδωσε το κίνημα; Πότε! Οι “επαναστατικές” οργανώσεις έχουν πάντα την σωστή γραμμή...

Αντίθετα σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ το αυτομαστίγωμα για την στάση του απέναντι στην απεργία των καθηγητών είναι ένα φαινόμενο που αξίζει να το εξετάσουμε ιδιαίτερα γιατί καταγράφει μια άλλου τύπου πρακτική για την πολιτική, η οποία δεν κυριαρχείται από τους όρους της αστικής ιδεολογίας που συγκροτούν πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς.

Το θετικό αυτής της κατάστασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικό μόρφωμα δεν έχει παγιωθεί ως ένας ιδεολογικός μηχανισμός αυτονομημένος από την ταξική πάλη και κλειστός στην κοινωνία και στις αντιθέσεις που την διαπερνούν, σε αντίθεση με πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς που προβάλλουν ως πολιτική τον ιδεολογικό λόγο που τις συγκροτεί. Δεν αναφερόμαστε στην χαρά του κάθε τροτσκιστή που βλέπει παντού προδοτικές ηγεσίες, αλλά στην δυνατότητα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να σχετίζεται με την κοινωνία έξω από την σχέση: αδαής λαός – πεφωτισμένη πρωτοπορία. Αυτή η σχέση αναπαράγει τις αστικές πολιτικές πρακτικές της ανάθεσης της πολιτικής στους πολιτικούς μηχανισμούς (τα υποκείμενα της παραγωγής της πολιτικής) και θεωρεί τον απλό κόσμο ως το αντικείμενο/αποδέκτη αυτών των πολιτικών.

Το αρνητικό είναι ότι αυτό το αυτομαστίγωμα γίνεται εντός των πλαισίων των κυρίαρχων στερεότυπων της παραδοσιακής Αριστεράς (εργατισμός/οικονομισμός) και όχι σε ρήξη με αυτά, γιαυτό και οδηγεί τελικά σε πολιτικά αδιέξοδα. Για να γίνει αντιληπτό αυτό που ισχυριζόμαστε, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Το περιεχόμενο κάποιων από αυτά τα στερεότυπα περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα από ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο «βαθύ κόκκινο»:


(το όνειρο του κάθε αριστεριστή... )
 

Ο κόσμος της εργασίας είναι σε απόγνωση. Αρκεί πράγματι μια σπίθα για να βάλει φωτιά σ’ όλο τον κάμπο. Η κατάσταση αποδίδεται έξοχα κινηματογραφικά από μια σκηνή του αριστουργήματος του Τσάρλι Τσάπλιν «Μοντέρνοι Καιροί». Ο Σαρλώ παρατηρεί να πέφτει από ένα φορτηγό που κουβαλάει μεγάλα δοκάρια, η προειδοποιητική κόκκινη σημαιούλα. Τη σηκώνει και την κουνάει κάνοντας νοήματα στον οδηγό να σταματήσει. Από παρεξήγηση, αμέσως σχηματίζεται ολόκληρη διαδήλωση πίσω του!

Έτσι είναι και σήμερα, λες και όλοι περιμένουν κάποιος να ‘σφυρίξει την έναρξη’. Έπρεπε λοιπόν με κάθε τρόπο η δυναμική του αγώνα των καθηγητών να ανακοπεί. Έβαλαν πολλοί το χεράκι τους σ’ αυτό. Όμως, τα ψέματα τελειώνουν.

Όμως ο «έλληνας» Σαρλώ του παραδείγματος δεν είναι η  όποια Aριστερά, αλλά η «χρυσή αυγή». Χωρίς «πολιτικό πρόγραμμα» και «σχέδιο Β’» μαζεύει τον κόσμο πίσω της. Ο αριστερισμός πολλές φορές σήκωσε την κόκκινη σημαία, αλλά έμεινε μόνος του. Κανείς δεν του στέρησε αυτή την πρωτοβουλία. Και είδαμε τα αποτελέσματα στα …τηλεοπτικά κανάλια:

Για την κληρονομιά από τον ΣΥΝ, την οποία υπερασπίζεται σήμερα η "αριστερή πλατφόρμα" και όχι μόνο...

Η πορεία μετεξέλιξης από τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών σημαδεύεται από κρυφούς ερωτικούς ανταγωνισμούς και την φανερή σεξουαλικότητα μηχανισμών, οι οποίοι αναπαράγονται στο εσωτερικό του. Περισσότερα για αυτό το θέμα, σε ένα παλαιότερο κείμενό μας εδώ:

Μια απάντηση στο άρθρο του Δ. Μπελαντή: “Περί της πολιτικής ηθικής”