Αναδημοσίευση από την "Αυγή"
Του Κώστα Δουζίνα
1. Η Ελλάδα ζει σήμερα το 1989 της. Το σύστημα εξουσίας έφτασε στην άκρη του γκρεμού. Καταρρέει από ιστορική αναγκαιότητα. Για να προχωρήσουμε στη ριζική αλλαγή, χρειάζονται τρία στοιχεία: λαϊκή βούληση, το πολιτικό υποκείμενο που θα την εκφράσει, τέλος ένας καταλύτης που θα συνδέσει τα δύο στοιχεία. Η λαϊκή βούληση εκφράστηκε στις μεγάλες αντιστάσεις του 2011, κυρίως στο κίνημα των πλατειών. Μετά τις 17 Ιουνίου η μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική εξουσία επιβιώνει μισοπεθαμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ "υιοθετήθηκε" από τον κόσμο ως το υποκείμενο που θα δώσει το τελικό χτύπημα. Είναι έτοιμος;
Υπάρχουν ενέργειες που προετοιμάζεις και άλλες, όπως ο έρωτας ή η επανάσταση, που σε κτυπούν κατακούτελα χωρίς προειδοποίηση. Χαρακτηριστικό τους είναι ακριβώς ότι δεν είσαι ποτέ έτοιμος για αυτό το "θαύμα" που αλλάζει τη ζωή ριζικά. Η "πανουργία της ιστορίας" έριξε τον κλήρο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει λοιπόν να αλλάξει συνολικά ως κόμμα και ως κίνημα για να πάει στο ραντεβού με την ιστορία και να αλλάξει τον τόπο. Προχωρεί σ' αυτή την κατεύθυνση;
2. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ονόμασε "αριστερή μελαγχολία" την κατάσταση του αριστερού που έχει προσκολληθεί σε μια ιδέα ή θεωρία και αγαπάει αυτήν την ιδέα -και την αποτυχία της- περισσότερο από την ευκαιρία να αρπάξει τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής. Η ταύτιση με επιλογές και ταυτότητες του παρελθόντος, ένας περίεργος ναρκισσισμός, αδρανοποιεί ή περιθωριοποιεί την υποχρέωση για δράση.