Οι “άριστοι” του Αλέξη...

06/11/2021

Πολλά έχουν γραφτεί τους “άριστους” του Κυριάκου και την συμβολή τους στην κυβερνητικότητα της ΝΔ.

Τις προηγούμενες μέρες ο Αλέξης για να δείξει προς πάσα κατεύθυνση πως με τα κριτήρια της νεοφιλελεύθερης αριστείας είναι πιο “άξιος” από τον Κυριάκο, παρουσίασε την δικιά του φρέσκια λίστα με “βαριά ονόματα” τεκμηριωμένη με τα βιογραφικά τους. Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, η Κατερίνα η καθαρίστρια και ο Μήτσος ο μάστορας, απουσιάζουν και από τις δύο λίστες “αριστείας”…

Ως γνωστόν, η διοίκηση των πολιτικών κομμάτων την εποχή του νεοφιλελευθερισμού, όλο και περισσότερο προσαρμόζεται στα μοντέλα διοίκησης των επιχειρήσεων. Οι “σύμβουλοι” τεχνοκράτες δεν χρησιμοποιούνται μόνον ως διαφημιστές που οργανώνουν τις προεκλογικές εκστρατείες και διαμορφώνουν το τηλεοπτικό προφίλ του αρχηγού. Η δραστηριότητά τους επεκτείνεται και στην διαμόρφωση της κεντρικών πολιτικών ζητημάτων που άπτονται της πολιτικής φυσιογνωμίας τους.

Είναι κοινή διαπίστωση πως το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ως αξιωματική αντιπολίτευση ελάχιστα έχει καταφέρει να κερδίσει από την φθορά της κυβέρνησης. Φαίνεται πως πιστεύει ότι οι επόμενες εκλογές, όποτε και να γίνουν, θα είναι αυτές που θα κρίνουν τον μέλλον του. Όταν το 15 ο Αλέξης έγινε πρωθυπουργός, απευθυνόταν με άλλους όρους και σε “άλλο κόσμο”, σαφώς διακριτό από την εκλογική πελατεία της ΝΔ. Σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα... Το βασικό πολιτικό πρόβλημα που προέκυψε από αυτή την μετεξέλιξη είναι ότι δεν μπορεί να πείσει ευρύτερες λαϊκές μάζες ότι είναι “διαφορετικός” από αυτό που αντιμάχεται στα λόγια και στις διακηρύξεις του...

Η προβολή σε πολλά ΜΜΕ στις 7.11.2021 της λίστας με «βαριά ονόματα», που χαρακτηρίστηκε ως το νέο think tank του Αλέξη Τσίπρα, είναι απλά μια επικοινωνιακή κίνηση που αποσκοπεί να καταγράψει αυτή την “διαφορετικότητα” με διπλή απεύθυνση: Προς τα αφεντικά της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά προς την ελληνική κοινωνία. Δεν γνωρίζουμε που θα βρει την μεγαλύτερη ανταπόκριση...

Όμως, το πραγματικό think tank του Αλέξη Τσίπρα, είναι άλλο (Γιώργος Χουλιαράκης, Παναγιώτης Κορκολής, Φραγκίσκος Κουτεντάκης κ.α.) προϋπάρχει και παραμένει στην θέση του:

“Οι περισσότεροι αποτελούν τμήμα μιας ιδιαίτερα δυναμικής και παρεμβατικής ομάδας πολιτικών με έντονο τεχνοκρατικό άρωμα. Για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις, συνδυάζουν τον τεχνοκρατισμό με την πολιτικότητα, αν και η πολιτική ματιά υπερτερεί χωρίς να αγνοούν τους κώδικες και τις αρχές της ελεύθερης αγοράς. Όλοι σχεδόν θεωρούνται «πολιτικά παιδιά» του Γιάννη Δραγασάκη, πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος και κατάφερε να στήσει ένα από πιο παρεμβατικά και δραστήρια think tank (δεξαμενές σκέψης) στην Ελλάδα, το Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών (ΕΝΑ)”.

(περισσότερα εδώ:

 ΣΥΡΙΖΑ : Τι συζητήθηκε στη φθινοπωρινή «σύναξη» των τεχνοκρατών) 

Αυτές οι επικοινωνιακές πρακτικές με τα “βαριά ονόματα” και άλλες παρόμοιες επικοινωνιακές κινήσεις μπορεί να βρίσκουν ανταπόκριση στους χώρους των ελίτ, όμως δεν αρκούν να αντιστρέψουν την φθίνουσα πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τις εκλογές...

Υπάρχουν δύο ανυπέρβλητες δυσκολίες για το κόμμα του Αλέξη:

1. Ο Αλέξης ότι και να λέει και να κάνει σήμερα, οι λαϊκές μάζες δεν τον κρίνουν απ’ αυτά: «Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει». Κρίνεται κυρίως και απ’ αυτά που έκανε, αλλά και αυτά που δεν έκανε όταν ήταν πρωθυπουργός. Αποδείχτηκε αφερέγγυος ως πρωθυπουργός σε σχέση με τις υποσχέσεις του, ακόμα και για ζητήματα που δεν υπάγονται στις “μνημονιακές δεσμεύσεις”, όπως για παράδειγμα το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η απλή αναλογική κ.α.

2. Οι από κάτω, όταν αξιολογούν αυτούς που τους κυβερνούν, χρησιμοποιούν ως κριτήριο και κάτι που βρίσκεται εκτός των πλαισίων της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας : την ανιδιοτέλεια. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης/εκπροσώπησης του Αλέξη με τους από κάτω δεν μπορούν να αποκατασταθούν όπως είχαν διαμορφωθεί το 15 - με κορύφωση το δημοψήφισμα του ΟΧΙ - γιατί ο Αλέξης αποδείχτηκε ιδιοτελής: Αυτό που προβλήθηκε ως ΤΙΝΑ (There is no alternative) δεν αποτυπώνει την αντικειμενικότητα ενός συσχετισμού που αποκρυσταλλώθηκε ως πολιτική θέση με το: “πάση θυσία για το ευρώ”, αλλά την άκρατη υποκειμενικότητα της επιθυμίας για παραμονή στην κυβερνητική εξουσία. Αυτό γίνεται αντιληπτό ως: “πάση θυσία για την πρωθυπουργική καρέκλα”...

Τότε, που είχε την δυνατότητα να διαλέξει με ποιούς θα πάει και ποιούς θ’ αφήσει, ο Αλέξης διάλεξε… Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, αν δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με τις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ, ας παραιτούνταν από τον πρωθυπουργικό θρόνο αφήνοντας άλλους να διεκπεραιώσουν την παράδοση της χώρας: Μια πολιτική ήττα είναι διαχειρίσιμη, όχι όμως μια πολιτική αυτοαναίρεση...

Το μόνο σίγουρο – πάμε στοίχημα; - είναι ότι ο Αλέξης δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει πρωθυπουργός σ’ αυτή την χώρα με τους όρους που έγινε το 15. Το χάσμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, όσο περνάει ο καιρός, τόσο θα μεγαλώνει. Τώρα, για να επανέλθει στον πρωθυπουργικό θρόνο, αναζητά εναγώνια άλλης μορφής κοινωνικά ερείσματα. Το κάνει χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά και χωρίς φαντασία...

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!