Βόλτα στον “βασιλικό” κήπο…

 Του Γ.Κ.

πέρδικα που λατρεύει τις "αρχαίες" πέτρες...

Η πρώτη πραγματική μέρα της φετινής Άνοιξης ήταν η χθεσινή. Ο γιος μου δεν είχε σχολείο και ήταν μια καλή ευκαιρία για βόλτα. Έχοντας το μυαλό του τον "βασιλικό" κήπο που είχε πρόσφατα επισκεφθεί, μου πρότεινε να πάμε ξανά εκεί. Αλλά δεν πήγαμε. Αντιπρότεινα κάτι άλλο:

- Μήπως θέλεις να πάμε σε ένα άλλο «βασιλικό κήπο» όπου αντί να ταΐζεις τα παπάκια, να παίξεις με πέρδικες;

Είχα ακούσει από ένα φίλο ότι, αυτή την εποχή εκεί που πρότεινα να πάμε, είναι ο παράδεισος της πέρδικας. Κυκλοφορούν ελεύθερες δίπλα σου, σε πλησιάζουν σαν τις πάπιες του βασιλικού κήπου και κάθονται στον ήλιο ακίνητες για να τις παρατηρείς.

Λέω τον κήπο “βασιλικό” και όχι “εθνικό” όπως έχει μετονομαστεί για πρώτη φορά το 1927 γιατί πιστεύω ότι αυτή η ονοματοδότηση ανταποκρίνεται καλύτερα στην ιστορική του ταυτότητα. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο αποκαλώ και το χωριό μου με το παλιό του όνομα – πράγμα που το κάνει και η πλειοψηφία των συγχωριανών μου ακόμα και σήμερα – παρ’ όλο ότι έχει επίσημα μετονομαστεί την ίδια περίπου εποχή που άλλαξε όνομα και ο βασιλικός κήπος. Κάποιες φορές, όταν χρησιμοποιώ την επίσημη ονομασία του, πρέπει να δίνω και μερικές επιπλέον επεξηγήσεις γιατί υπάρχουν και τρία - τέσσερα άλλα χωριά με το ίδιο όνομα και άντε να καταλάβει ο άλλος σε ποιό ακριβώς απ' όλα αυτά αναφέρεσαι. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει με την οδό Πατησίων στην Αθήνα. Αν την αποκαλέσεις με το επίσημο όνομά της «οδό 28ης Οκτωβρίου» λίγοι θα καταλάβουν για ποιό δρόμο μιλάς...

Δέχτηκε με χαρά την πρόταση και ξεκινήσαμε για μια μεγάλη βόλτα στην Αττική προς ένα παγκόσμια γνωστό αρχαιολογικό μνημείο.

Είχα πολλά χρόνια να πάω εκεί, όμως το δικό μου κίνητρο για την επίσκεψη ήταν να διαπιστώσω αν αληθεύουν όλα αυτά που είχα ακούσει για τις πέρδικες.

Πληρώνεις 4 ευρώ εισιτήριο για την είσοδο, αλλά όταν περάσεις τον φράκτη αισθάνεσαι ότι έχεις μεταναστεύσει σε άλλη χώρα. Η γλώσσα που μπορείς να συνεννοηθείς εκεί μέσα είναι τα αγγλικά. Γύρω σου ακούς και  Γερμανικά, Ιταλικά, Γαλλικά και  άλλες ευρωπαϊκές  και όχι μόνο γλώσσες. Ελληνικά μιλούν ελάχιστοι, λιγότεροι ακόμα απ’ αυτούς που μιλάνε κινέζικα…

Οι πέρδικες ήταν εκεί. Τις πρωτοσυναντήσαμε μερικές δεκάδες μέτρα από την είσοδο να περιφέρονται διακριτικά γύρω από τα αρχαία χαλάσματα και να αδιαφορούν για τους ξένους που έχουν εισβάλει στο σπίτι τους.

Κάθε ευνομούμενο κράτος έχει και την “αστυνομία” του. Που και που ακούγαμε την σφυρίχτρα του φύλακα, όμως δεν καταλάβαινες σε ποιόν απευθυνόταν το σφύριγμα. Είχα την υποψία ότι τις περισσότερες φορές οι προειδοποιήσεις του δεν ήταν για την προστασία των αρχαίων αλλά της πέρδικας, υποψία που επιβεβαιώθηκε όταν ο γιος μου άρχισε να κυνηγάει ένα κοπάδι γύρω από μια συστάδα με χαμόκλαδα για να πιάσει μια πέρδικα με τα χεράκια του…

Κάποια στιγμή, μετά το αποτρεπτικό σφύριγμα του φύλακα, ήρθρε δίπλα μου και βούτηξε την φωτογραφική μηχανή απ' τα χέρια μου, δηλώνοντας πως θέλει να πάρει μια φωτογραφία. Πήγε η ψυχή μου στο άλλο άκρο της Αττικής, στην Κούλουρη, γιατί ήδη έχει καταστέψει μία. Μέχρι να πάρω την μηχανή πίσω, είχε προλάβει να φωτογραφίσει αυτό που ήθελε. Μετά μου εξήγησε τι ήταν εκείνο που κίνησε το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία που τράβηξε:

Στην επιστροφή - όπως κάνουμε συνήθως - πήραμε άλλο δρόμο, για μια στάση δίπλα στην θάλασσα. Διαλέξαμε μια ωραία παραλία και βγήκαμε βόλτα με κατεύθυνση προς τα βραχάκια στην δυτική της άκρη όπου ένας μοναχικός ψάρευε με το καλάμι του. Σε μια προβλήτα κάποιοι φωτογράφιζαν μια αστραφτερή porsche:

Θεώρησα ότι αυτό που κάνουν προσβάλει το αττικό τοπίο.

Επειδή πιστεύω πως το δικό μου γιαπωνέζικο αυτοκίνητο δένει καλύτερα αισθητικά - και όχι μόνο - με το αττικό τοπίο, έβγαλα την φωτογραφική μηχανή απ' την θήκη της και πήρα μια φωτογραφία για να το επιβεβαιώσω:

Όταν ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο σπίτι ο ανοιξιάτικος ήλιος πλησίαζε στην δύση. Αισθανόμουν σαν "γιαπωνέζος" στην ίδια μου την χώρα. Για να ισορροπήσω την ψυχολογική μου κατάσταση προσπάθησα ν’ ανοίξω συζήτηση με τον γιό του για τα “αρχαία” που είχαμε επισκεφθεί. Όμως δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Η προσοχή του ήταν στραμμένη στο μέλλον και μάλιστα το άμεσο. Χωρίς πολλές περιστροφές έφερε συζήτηση στα μέτρα του. Με ρώτησε με επιμονή αν θα πάρουμε σουβλάκια στο δρόμο και αν το βράδυ του επιτρέπω να παίξει PlayStation…