Αναρτήσεις
Η ανεργία δεν είναι ούτε φυσικό φαινόμενο, ούτε απόρροια της εφαρμογής της τεχνολογίας στην παραγωγή. Είναι αποκλειστική συνέπεια των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Η οριστική εξάλειψή της μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, τότε, που για την πραγματική φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όχι μόνο δεν θα περισσεύουν, αλλά δεν θα φτάνουν τα εργατικά χέρια.
(ριζοσπάστης: Τι σημαίνουν τα ρομπότ στην παραγωγή)
Όμως, υπάρχουν και καπιταλιστές που αντιμετωπίζουν διαφορετικά το μέλλον του καπιταλισμού και την σχέσεις του με την εργατική δύναμη. Προτείνουν μάλιστα και λύσεις αναδιανομής για την αντιμετώπιση της ανεργίας που ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής της παραδοσιακής Αριστεράς, θέτοντας ένα άλλο πλαίσιο προς διαπραγμάτευση που αποδεσμεύει τον "άνθρωπο" από τα δεσμά της μισθωτής εργασίας: το “άνευ όρων βασικό εισόδημα”...
Μια ματιά εδώ:
Ένα animation για τη σύγχρονη καπιταλιστική αυτοματοποίηση της εργασίας και τις αντιφάσεις που γεννά.
(το βρήκαμε [εδώ])
Η παραδοσιακή Αριστερά προσπαθώντας να προσδώσει αντικειμενικότητα (επιστημονικό κύρος) στα οράματά της προβάλει κάποιες «νομοτέλειες», οι οποίες θεωρεί πως έτσι κι αλλιώς οδηγούν στην κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως για παράδειγμα:
«Ο νόμος της τάσης του ποσοστού κέρδους να πέφτει αποτελεί έναν από τους χτυπητούς δείκτες του ιστορικά περιορισμένου χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οξύνει τις αντιθέσεις και δείχνει παραστατικά, πώς, σε μιαν ορισμένη βαθμίδα, το αστικό καθεστώς γίνεται εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.»
Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι αυτός ο νόμος είναι «είναι η πάλη των τάξεων μαθηματικοποιημένη.» (από το “Το κυνηγόσκυλο και το θήραμα ”)
Η “μαθηματικοποίηση” του μαρξισμού έχει οδηγήσει σε πολλά εκτρώματα στον χώρο της θεωρίας αλλά κυρίως στην Πολιτική, όπου πολλοί αριστεροί εμπιστεύονται τους νόμους της οικονομίας περισσότερο απ’ ότι τους εμπιστεύονται οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Αυτοί εμπιστεύονται το κράτος και ιστορικά φαίνεται πως δικαιώνονται…
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυριαρχία και η αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης στους κοινωνικούς σχηματισμούς που κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν βασίζεται σε κάποιους “αντικειμενικούς νόμους” στο χώρο της οικονομίας, οι οποίοι προσδιορίζουν τις “κανονικότητες” του αλλά στην “υποκειμενικότητα” του κράτους και τις πολιτικές που εκπορεύονται απ' αυτό.
Η λειτουργία αυτή του κράτους, ισχύει τόσο σε συνθήκες “κανονικότητας” όσο και σε συνθήκες “κρίσης”. Χωρίς το κράτος, δεν θα υπήρχε η κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε κανένα κοινωνικό σχηματισμό ούτε για μια μέρα. Σε “συνθήκες κρίσης” το κράτος “ενισχύεται” και δείχνει την πραγματική του δύναμη.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού είναι η ιστορία των κρίσεων του. Σε αυτές τις κρίσεις ιστορικά δεν έχει αμφισβητηθεί η κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Το διακύβευμα ήταν άλλο: οι μορφές και οι όροι με τους οποίους επιβάλλεται η επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης εντός των κοινωνικών σχηματισμών.
Οι κρίσεις είναι μορφές εκσυγχρονισμού οι οποίες χαρακτηρίζονται από αναδιαρθρώσεις που αφορούν στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων (δηλαδή όχι μόνον στις σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας, αλλά και ακόμα και στις σχέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης, όπου συχνά καταστρέφονται μερίδες του κεφαλαίου οι οποίες είναι “απολιθωμένες” και δεν μπορούν να εκσυγχρονιστούν). Ο εκσυγχρονισμός αυτός γίνεται κάτω από την συνθήκη του “έθνους - κράτους”.
Η “παγκοσμιοποίηση” είναι ένα στάδιο της εξέλιξης του καπιταλισμού, η οποία έθεσε με όρους “κανονικότητας” ορισμένες πλευρές του φαινομένου των “κρίσεων” , τροποποιώντας μαζί τους πολιτικούς και οικονομικούς όρους που αποτυπώνονταν σε αυτό που παλαιότερα ονομάζαμε “ιμπεριαλιστική αλυσίδα”, χωρίς να καταργεί την συνθήκη του “έθνους - κράτους”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου