Ο «παραγοντισμός» που μαστίζει σήμερα την Αριστερά έχει τις ρίζες του στο Πολυτεχνείο...

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ενόχλησε από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε, όχι μόνον την Χούντα της 21ης Απριλίου αλλά και τα επιτελεία της παραδοσιακής Αριστεράς, γιατί δεν χωρούσε στα σχέδιά τους, ήταν πέρα από τα "προγράμματα" . Η ιστορία της εξέγερσης γράφτηκε μετά, στην μεταπολίτευση, για τις ανάγκες εκείνης της συγκυρίας.

Μόλις ήρθε η μεταπολίτευση, πλασαρίστηκε με τον όρο “καταξιωμένοι” μια ιδιοτελής πρακτική κατασκευής επωνυμίας που απέβλεπε να συνδέσει τα αγωνιστικά παράσημα με τις κομματικές επωμίδες.

Δεν πρόκειται για τις προσωπικές στρατηγικές κοινωνικής και πολιτικής ανέλιξης με τις οποίες κάποιοι επεδίωξαν να εξαργυρώσουν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές. Οι περισσότεροι "καταξιωμένοι" δεν είχαν τέτοιες προθέσεις, όταν αποδέχονταν αυτό τον ρόλο στη πολιτική σκηνή. Πρόκειται για μια μαζική πολιτική πρακτική που επιλέχθηκε από τους κομματικούς μηχανισμούς ως βασικό εργαλείο παραγωγής/επιλογής του “πολιτικού προσωπικού” τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Λύση ανάγκης σε μια εποχή που το παλαιό προσωπικό του πολιτικού συστήματος ήταν απαξιωμένο στην συνείδηση των λαϊκών μαζών αλλά και ευκαιρία αποκατάστασης της τιμής όλων σχεδόν των πολιτικών μηχανισμών, τιμή που είχε υποστεί ρωγμές από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η πρακτική αυτή είχε ένα τίμημα για την Αριστερά: κατάργησε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς φραγμούς ανάμεσα στον “αγωνιστή” και τον “παράγοντα”. Σε συνθήκες μάλιστα που το κίνημα είναι στην άκρη, οι “παράγοντες” αφθονούν.

Δυστυχώς είναι βαριά αυτή η κληρονομιά, μεταβιβάστηκε και στις επόμενες γενιές. Σήμερα η Αριστερά από “παράγοντες” πάει καλά!...