Ένα σχόλιο για την δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου: «Μετάνιωσα που έχρισα τον Τσίπρα πρόεδρο του Συνασπισμού. Αλλά κι ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του»

 Κουίζ: ποιούς αναγνωρίζετε στην φωτογραφία; Είναι η παρέα του Α. Τσίπρα που παρακολουθεί την ομιλία του Α. Αλαβάνου στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (Νοέμβρης 2009).  

(Για να δείτε το σχετικό video με τις αντιδράσεις τους, κάνετε κλικ στην εικόνα)

Ο Αλέκος Αλαβάνος στην συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «Μετάνιωσα που έχρισα τον Τσίπρα πρόεδρο του Συνασπισμού. Αλλά κι ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του». 

Όμως το μεγάλο «λάθος» του Α. Αλαβάνου δεν ήταν το δακτυλίδι που έδωσε στον Τσίπρα, ¨Ηταν η αδυναμία του ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μαζικό δημοκρατικό κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών του. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε την εποχή που ο Αλαβάνος ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ των «συνιστωσών» και ο Α. Τσίπρας δεν είχε γίνει ακόμα διπλοθεσίτης πρόεδρος (και στον ΣΥΝασπισμό και στον ΣΥΡΙΖΑ).

Τότε πράγματι υπήρξε με μαζικούς όρους σύγκρουση εντός του ΣΥΡΙΖΑ για τον δημοκρατικό χαρακτήρα του κόμματος. H αυτή μάχη χάθηκε ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του Α. Αλαβάνου από την ηγεσία του. Ο Α. Αλαβάνος αν και στήριξε το αίτημα για τον δημοκρατικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα των μελών του, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, είχε τότε υποτιμήσει την πολιτική του σημασία. Η σχέση του με τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» ήταν ένα απλό φλερτ και όχι μια μόνιμη σχέση εμπιστοσύνης. Αντίθετα με τον Α. Αλαβάνο, το Αριστερό Ρεύμα αλλά και οι άλλες οργανωμένες δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα καχύποπτες και εχθρικές στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, επειδή αισθάνονταν ότι υπονομεύονταν οι σχέσεις αναπαραγωγής τους ως μηχανισμών που διεκδικούσαν με όρους μικροπολιτικής την κομματική εξουσία.

Η απομάκρυνση του Α. Αλαβάνου από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδότησε την μετατροπή του   σε αρχηγικό κόμμα, πράγμα που έγινε με την συναίνεση των συνιστωσών του. Από τότε παρέμεινε ως αρχηγικό κόμμα και ουδέποτε αμφισβητήθηκε ως τοιούτο  σε όλη την πορεία  του προς την κυβερνητική εξουσία. Αποκορύφωμα αυτής της αποδοχής ήταν το “στιγμιαίο συνέδριο” του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές του Γενάρη, όπου το προεδρικό περιβάλλον επέβαλε την “γραμμή” του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την επέβαλε και το 2ο Συνέδριο που έγινε πρόσφατα...

Η δήλωση του Α. Αλαβάνου στο LIFO είναι επιβεβαιωτική των παραπάνω ισχυρισμών: Η χρήση του ρήματος “χρίζω” , καταδεικνύει ότι ο ΣΥΝασπισμός δεν ήταν ένα δημοκρατικό αλλά αρχηγικό κόμμα, όπου ο ηγέτης του όριζε ποιός θα τον διαδεχθεί. Παρ' όλα αυτά, η πραγματικά “ηγετική” παρέμβαση του Α. Αλαβάνου με το να δώσει το χρίσμα στον Αλέξη Τσίπρα είχε ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Ήταν ένα ισχυρό ράπισμα στους μηχανισμούς του ΣΥΝασπισμού γιατί παραβίαζε την κομματική επετηρίδα της ιεραρχίας. Ως πολιτικό συμβάν έδωσε στη συνέχεια τα φτερά στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποκτήσει μια άλλη ταυτότητα διακριτή από τους μηχανισμούς της παραδοσιακής (ξοφλημένης) Αριστεράς.

Όμως ο Α. Αλαβάνος ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, δεν πήρε και εκεί την αντίστοιχη “ηγετική” πρωτοβουλία για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε στον ΣΥΝασπισμό. Έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα σύγχρονο μαζικό και δημοκρατικό κόμμα της Αριστεράς. Δυστυχώς τα αρχηγικά κόμματα μετασχηματίζονται μόνο από τις πρωτοβουλίες των αρχηγών τους και όχι των μελών τους....


Υ.Γ. Για όσους δεν έχουν μνήμη ή δεν είχαν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής, παραπέμπουμε στο χρονολογικό μας αρχείο, όπου μπορούν να αντλήσουν περισσότερα στοιχεία σχετικά τις συγκρούσεις και τις διαμάχες στο εσωτερικό του. Ενδεικτικά παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα σε video από την λήξη της 3ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ (Νοέμβρης 2009), όπου εύκολα γίνεται αντιληπτό το κλίμα εκείνης της εποχής, όπου καταγράφετε μια μορφή κρίση εκπροσώπησης των μηχανισμών ως προς τον κόσμο που τότε εμπνέονταν και στρατευόταν σε αυτό το εγχείρημα: