Αναρτήσεις
Η επανάσταση λοιπόν θα επικρατήσει μόνο όταν οι μάζες δεν υπάρχουν απλά στον αφηρημένο τρόπο σκέψης των ονειροπαρμένων, αλλά στην πραγματικότητα της πολιτικής πάλης. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για τον αξιομίσητο ιμπεριαλισμό και την διαβολική μπουρζουαζία, αλλά όσο διατηρούν τη στήριξη μιας πλειοψηφίας η οποία, για οποιονδήποτε λόγο, προτιμά να κάθεται στο παρασκήνιο παρά να τα αντιπαλέψει, τόσο οι κυρίαρχες τάξεις θα είναι αδύνατο να νικηθούν, όσο και αν φωνάζουν οι αντάρτες, όσο θόρυβο κι αν κάνουν τα όπλα τους.
Παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο «Las vías para la revolución y el socialismo aún siguen siendo exploradas» του Gabriel Angel που δόθηκε στην δημοσιότητα 5 Ιούλη 2016 στην Αβάνα. Το κείμενο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί επιχειρεί να απαντήσει στους λόγους που οδήγησαν το FARC-EP να εγκαταλείψει τον ένοπλο αγώνα και να προσφύγει στις διαπραγματεύσεις για ένα “ειρηνικό συμβιβασμό”. Υπενθυμίζουμε ότι το FARC παραμένει ο μεγαλύτερος και παλαιότερος αντάρτικος σχηματισμός στην αμερικάνικη ήπειρο.
Στη δεκαετία του 1960 σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών προσπάθησαν να καταστρέψουν αριστερών κινημάτων και των δυνάμεων. Ιδρύθηκε το 1964 ως ένοπλη οργάνωση από μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας, μετά από επιθέσεις κυβερνητικών στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον αγροτικών περιοχών όπου είχε μεγάλη δύναμη το κομμουνιστικό κόμμα. Τον Ιούνιο του 2016, η FARC υπέγραψε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με την Πρόεδρο της Κολομβίας, Χουάν Μανουέλ Σάντος στην Αβάνα, η οποία έχει θεωρηθεί ως ένα ιστορικό βήμα για τον τερματισμό του πολέμου που έχει διάρκεια πάνω από πενήντα χρόνια. Στις 25 Αυγούστου, το 2016, ο Κολομβιανός πρόεδρος, Juan Manuel Santos, ανακοίνωσε ότι μετά από τέσσερα χρόνια διαπραγματεύσεων έχει εξασφαλίσει μια συμφωνία ειρήνης με το FARC και ότι ένα εθνικό δημοψήφισμα θα διεξαχθεί στις 2 Οκτώβρη. Το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτώβρη και ανέδειξε νικητή το «Όχι» στην συμφωνία ειρήνευσης με 50,2%. Το «Ναι»πήρε 49,8%. Το ποσοστό προσέλευσης των ψηφοφόρων στις κάλπες ήταν χαμηλό, καθώς κυμάνθηκε μόλις στο 37%.
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από την μετάφραση στα ελληνικά, που έχει δημοσιευτεί εδώ «Εξακολουθούμε να εξερευνούμε τους δρόμους προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό»:
Με όλο το σεβασμό προς αυτούς τους επικριτές, πρέπει να πούμε πως κάνουν μεγάλο λάθος. Όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα που αφορά την έριδα για την κρατική εξουσία, η επανάσταση είναι πρώτα και κύρια πολιτική κατάσταση. Και η πολιτική συνίσταται στο να εξασφαλίζεις την υποστήριξη άλλων για έναν πολιτικό σκοπό. Πολιτικός νικητής είναι αυτός που αποκτά την μεγάλη πλειοψηφία υποστηρικτών.
Η επανάσταση λοιπόν θα επικρατήσει μόνο όταν οι μάζες δεν υπάρχουν απλά στον αφηρημένο τρόπο σκέψης των ονειροπαρμένων, αλλά στην πραγματικότητα της πολιτικής πάλης. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για τον αξιομίσητο ιμπεριαλισμό και την διαβολική μπουρζουαζία, αλλά όσο διατηρούν τη στήριξη μιας πλειοψηφίας η οποία, για οποιονδήποτε λόγο, προτιμά να κάθεται στο παρασκήνιο παρά να τα αντιπαλέψει, τόσο οι κυρίαρχες τάξεις θα είναι αδύνατο να νικηθούν, όσο και αν φωνάζουν οι αντάρτες, όσο θόρυβο κι αν κάνουν τα όπλα τους.
Επιπλέον, μόνο ένας φανατικός θα μπορούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι έχουν στη διάθεσή τους τεράστιους στρατιωτικούς και κατασταλτικούς μηχνισμούς που δε διστάζουν ποτέ να χρησιμοποιήσουν, ότι κρατάνε τα ηνία της εκπαίδευσης και ότι είναι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, που έχουν ως αποστολή τη διαμόρφωση των απόψεων του λαού. Και σαν να μην έφτανε τούτο, έχουν την ιδιοκτησία της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσης, και με όλα αυτά καταφέρνουν να επιβάλλουν μια πολιτισμική ηγεμονία που παγιδεύει και διαμορφώνει συνειδήσεις.
Θεωρούμε ότι βρισκόμαστε πέρα απ’ την παλιά συζήτηση για το μαρξιστικό δόγμα. Για όλους εμάς, είναι σαφές ότι είναι μια πολύτιμη πηγή οικονομικής και κοινωνικής γνώσης, αλλά η ανεκτίμητη διαλεκτική του κληρονομιά επιβάλλει να το θεωρούμε οδηγό και όχι μια σειρά από εντολές. Ο Αβραάμ Λίνκολν αρεσκόταν να επαναλαμβάνει πως η πυξίδα μας δείχνει πού είναι ο βορράς και σε ποια κατεύθυνση να πάμε· δε μας δείχνει όμως τους γκρεμούς, τις ερήμους και τη λάσπη του δρόμου.
Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης είναι αυτή που μας δείχνει πότε να γυρίσουμε πίσω για λίγο, πότε να χτίσουμε πρώτα μια γέφυρα, πότε πρέπει να περιμένουμε να ηρεμήσει το ποτάμι πριν το διαβούμε. Το να ακολουθούμε τη γραμμή πορείας μας ευθύγραμμα, όσο σωστό κι αν είναι το αζιμούθιο, σημαίνει πολύ συχνά το θάνατό μας κατά την πορεία. Με τις απολογίες μας προς τους επικριτές μας, πάνω από μισός αιώνας εμπειρίας για το τι σημαίνει να είσαι αντάρτης μάς έμαθε ένα-δυο πράματα για αυτό.
Στην πολιτική δεν είναι ποτέ αρκετό να θεωρείς ότι έχεις δίκαιο, παρά το γεγονός ότι αυτή η πεποίθηση μας οδηγεί μπροστά. Η μαζική στήριξη των άλλων θα είναι πάντα απαραίτητη. Κι αυτό δεν γίνεται αυθόρμητα, πόσο μάλλον μέσα στις άνισες συνθήκες στις οποίες τα λαϊκά κινήματα συγκρούονται με την εξουσία της άρχουσας τάξης. Για να αποκτήσεις μαζική στήριξη πρέπει να υλοποιηθεί σειρά συνθηκών, οι οποίες να σου επιτρέψουν να φτάσεις κοντά στο λαό, να του μιλήσεις, να δημιουργήσεις ταξική συνείδηση, να οργανώσεις και να κινητοποιήσεις.
Το 1917, πέρα απ’ την τραγική εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας, δεν είχαν ούτε η άρχουσα ούτε η καταπιεσμένη τάξη εμπειρία για το πώς γίνεται μια επανάσταση. Αλλά από τη στιγμή που οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, με την παγκόσμια εξάπλωση των ιδεών και προσεγγίσεών τους, το θέμα αυτό απέκτησε επιστημονικό πνεύμα. Ενώ οι καταπιεσμένοι απέκτησαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο παράδειγμα για να ακολουθήσουν, αυτοί που είχαν την εξουσία έμαθαν τι να κάνουν για να το συντρίψουν.
Ο Λένιν μελέτησε σκληρά τις βασικές συνθήκες της τσαρικής Ρωσίας για να διαμορφώσει την τακτική του, βασισμένος στις παλιότερες εμπειρίες, όπως η γαλλική επανάσταση, αλλά σχεδιάζοντας τη δική του γραμμή δράσης, δημιουργώντας τη, και όχι αντιγράφοντας μηχανικά απ’ την περασμένη εμπειρία. Όλες οι κατοπινές νικήτριες σοσιαλιστικές επαναστάσεις είχαν ως σημείο αναφοράς τη ρωσική επανάσταση, αλλά καμιά τους δεν ήταν απλά επανάληψή της και καμιά δεν ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι. Μόνο όσες ήταν πραγματικά αυθεντικές επιβίωσαν.
Συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα καπιταλιστικό κόσμο, όπως ζούσαν πριν το 1917, αλλά είναι λάθος να θεωρούμε ότι οι καταστάσεις ενός αιώνα μετά πρέπει να εξετάζονται με τα ίδια κριτήρια που εφάρμοσε ο Λένιν στον δικό του χώρο και χρόνο. Το σύστημα έχει αναπτυχθεί πολύ περισσότερο, ο σημερινός κόσμος είναι πιο σύνθετος, η άρχουσα τάξη έχει δική της αντεπαναστατική εμπειρία και ακόμα και το προλεταριάτο διαφέρει ποιοτικά.
Ο Λένιν ο ίδιος δεν γνώριζε ούτε το φασισμό, ούτε το δόγμα εθνικής ασφάλειας. Δεν ήταν σε θέση να θεωρητικοποιήσει την οικονομική κρίση του 1929, ούτε την ικανότητα του κεφαλαίου να αναπαράγεται και να συγκεντρώνεται ακόμα περισσότερο εξαιτίας της. Το 2008 αναδύθηκε η πιο πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά παρά το βάθος της και το εύρος της, και ενάντια στις προβλέψεις των κλασικών, απείχε απ’ το να σηματοδοτεί την κατάρρευση του συστήματος. Το παλιό οίκημα εξακολουθεί να πατάει γερά στο έδαφος.
Κι αυτό δεν μπορεί να λέγεται ηττοπάθεια. Οι επαναστάτες πρέπει να αναγνωρίζουν την πραγματικότητα ώστε να χαράσσουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν. Δε ζούμε στο απώγειο του επαναστατικού κινήματος όπως αυτό αναδύθηκε στον πλανήτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο, ούτε στο απώγειο της Σοβιετικής Ένωσης μετά τη νίκη της, που σήμανε κύμα αγώνων για την ανεξαρτησία λαών, για τον εκδημοκρατισμό τους, για την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο που ακολουθεί την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, που άνοιξαν την πόρτα στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους. Ζούμε σε μια στιγμή απόλυτης έπαρσης του ιμπεριαλισμού. Η ικανότητά του και η απληστία που επέδειξε ώστε να υποτάξει τους λαούς δεν μπορούν να αγνοηθούν. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε την αναστάτωση του επαναστατικού κινήματος εντός του οποίου δρούμε. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με την αναγνώριση της ήττας, όπως συμβαίνει σε πολλούς από όσους προβλέπουν ότι έρχεται σύντομα μια παγκόσμια αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Ευτυχώς, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και οργανώσεις που δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα, που είναι αφοσιωμένα στην αξία των επαναστατικών στόχων και του σοσιαλισμού. Αλλά με βάση την εμπειρία τους έχουν αντιληφθεί την ανάγκη να βρουν άλλους δρόμους από αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν ως τώρα.
σχετικά κείμενα:
1. 5 Key Facts About the FARC-EP
2. Οριστική συμφωνία της κυβέρνησης με τις FARC - EP
3. Απέρριψαν με 50,2% τη συμφωνία στο δημοψήφισμα
4. Colombia referendum: Voters reject Farc peace deal
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου