Αναρτήσεις
Το 1968 στο Μεξικό γράφτηκε ίσως η πιο εμβληματική σελίδα των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι ολυμπιονίκες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος ανέβηκαν στο βάθρο και με τις γροθιές τους στον αέρα έστειλαν σε όλο τον πλανήτη ένα μήνυμα θάρρους και ισότητας. Λίγοι προσέχουν τον Αυστραλό Πίτερ Νόρμαν, τον ολυμπιονίκη που στάθηκε δίπλα στους συναθλητές του και πλήρωσε για όλη του τη ζωή το τίμημα αυτής της επιλογής. Τον τρίτο ήρωα αυτής της φωτογραφίας
Όπως οι δύο συναθλητές του, ο Νόρμαν θα ένιωθε για όλη την υπόλοιπη ζωή του τον αντίκτυπο εκείνης της διαμαρτυρίας. Το «πρόβλημα» ήταν ότι αρνήθηκε από την πρώτη στιγμή και μέχρι το τέλος της ζωής του να καταδικάσει την ενέργεια των Σμιθ και Κάρλος. Αυτόματα αποκλείστηκε από την ολυμπιακή ομάδα της Αυστραλίας για την επόμενη διοργάνωση, μολονότι είχε πετύχει το όριο που χρειαζόταν δεκατρεις φορές για τα 200 μέτρα και 5 φορές για τα 100 μέτρα το 1972. Αποκλείστηκε από τον επαγγελματικό αυστραλιανό αθλητισμό γενικότερα. Για τα προς το ζην εργαζόταν ως γυμναστής σε σχολείο και μερικές φορές ως κρεοπώλης. Λίγα χρόνια μετά προσβλήθηκε από γάγγραινα και αντιμετώπισε προβλήματα με τον αλκοολισμό.
Εκτός από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, είχε να αντιμετωπίσει μια ολόκληρη κοινωνία. Οι αφροαμερικανοί αθλητές είχαν έναν λαό από πίσω τους να τους υποστηρίξει. Σταδιακά τα κινήματα για ισότητα στις ΗΠΑ πέτυχαν σημαντικές κατακτήσεις και οι Σμιθ και Κάρλος, αν και υπέφεραν, αργότερα αναγνωρίστηκαν ως σπουδαίοι ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Νόρμαν δεν είχε τίποτα από αυτά, ήταν μόνος απέναντι σε ένα απαρτχαϊντικό κράτος, δακτυλοδειχτούμενος γιατί απλά συνέχιζε να στηρίζει έναν αγώνα που δεν ήταν καν δικός του. Όπως τόνισε κάποτε ο Τζον Κάρλος, «αν εμάς μας χτυπούσαν, ο Πίτερ Νόρμαν αντιμετώπιζε μια ολόκληρη χώρα και υπέφερε μόνος του».
περισσότερα εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου