Οι εξεγέρσεις–επαναστάσεις ξεκινάνε από αντι-Τσίπρες...

«Αν έφευγα εκείνη τη βραδιά, θα γινόμουν ήρωας για δυο–τρεις μέρες». Εκείνη η βραδιά ήταν η 12η Ιουλίου του περασμένου καλοκαιριού και ο παρολίγον ήρωας ήταν ο πρωθυπουργός μας, εξομολογούμενος σε ντοκιμαντέρ του Paul Mason.

«Θα ήταν καταστροφικό. Όχι μόνο για μένα αλλά για την πλειοψηφία των Ελλήνων. Η καρδιά μου είπε όχι αλλά το μυαλό μου έλεγε πως έπρεπε να βρούμε μια λύση. Αν έφευγα θα κατέρρεαν οι τράπεζες και η οικονομία» κ.λπ., γνωστά όλα αυτά.Δεν ξέρω αν το παρατήρησε κανείς, όμως η συλλογιστική Τσίπρα είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Θούριο του Ρήγα (που τόσο πολύ υποστήκαμε στα χρόνια του σχολείου).

...

Δεν κάνεις επανάσταση έτσι... Διότι περίπου όλες οι εξεγέρσεις κι οι επαναστάσεις της ιστορίας ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο: από μια χούφτα τρελούς που είπαν «ως εδώ!». Που πήραν μια απόφαση με την «καρδιά», όχι με το «μυαλό» (κατά την ορολογία Τσίπρα). Και κατόπιν τράβηξαν κόσμο στο εξεγερτικό–επαναστατικό όραμα όχι γιατί έπεισαν ότι υπάρχει εναλλακτική, αλλά γιατί τον συγκίνησαν και τον έκαναν να σκέφτεται, «εγώ παραμένω δούλος ενώ αυτοί είναι ελεύθεροι, έστω για δυο–τρεις μέρες...».

Οι εξεγέρσεις–επαναστάσεις ξεκινάνε από αντι-Τσίπρες. Σε όσες από αυτές τελικά πετυχαίνουν (διότι οι περισσότερες συνήθως πνίγονται στο αίμα), έρχεται κάποια στιγμή ένα Ντιεν Μπιεν Φου, μια κρίσιμη επιτυχία, η οποία δημιουργεί ορατή εναλλακτική. Από το Ντιεν Μπιεν Φου και μετά, αρχίζει να γίνεται και ορθολογική η ένταξη στο εξεγερτικό–επαναστατικό όραμα, απόφαση και του «μυαλού» πλέον, όχι μόνο της «καρδιάς» (πάντα με την ορολογία Τσίπρα). Στην αρχή όμως δεν υπάρχει εναλλακτική, δίνεις έναν χαμένο αγώνα. Και στην πορεία βρίσκεις κόσμο, βοήθεια, συμπαράσταση όχι επειδή πείθεις, αλλά επειδή συγκινείς...

η συνέχεια εδώ: : Le Héros Du Jour