Εργασία και χαρά!...

«arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει)

Αναγνωστικό, 1949

(κλικ για μεγέθυνση)

«Αργία μήτηρ πάσης κακίας». Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος χωρίς δουλειά, σχεδόν εξ’ ορισμού, ρέπει προς την ακολασία και κάθε είδους αυτοκαταστροφική κι αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ ο εργαζόμενος, κάτω από την ασφαλή στέγη της εργασίας, ξοδεύει το χρόνο του δημιουργικά, αποφεύγοντας όλους αυτούς τους σκοπέλους. Υπό αυτή την έννοια η εργασία αποκτά ακόμη ευεργετικότερες διαστάσεις. Προστατεύει τον άνθρωπο από όλες τις κακοτοπιές της τεμπελιάς και του δίνει ταυτότητα, δηλαδή νόημα ύπαρξης. Το ότι αμέσως μετά το όνομα ακολουθεί η επαγγελματική κατάρτιση σχεδόν σε όλες τις συστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. 

Η συνέχεια εδώ:

Ο Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού

Το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ "Το δικαίωµα στην τεµπελιά", μπορείτε να το διαβάσετε [εδώ].

Ο Πωλ Λαφάργκ το 1880 δημοσιεύει "Το δικαίωµα στην τεμπελιά" σε συνέχειες, στη γαλλική εφημερίδα "L' egalite". Ο τρόπος που διαπραγματεύεται το θέμα του είναι ανορθόδοξος και φέρνει σε αμηχανία και διχάσει τους σοσιαλιστές εκείνης της εποχής γιατί τα εργατικά και αριστερά κόμματα σε όλες τις χώρες του κόσμου διεκδικούν παραδοσιακά το δικαίωµα στη δουλειά. Άλλοι έκριναν ότι εναντιωνόταν στους εργατικούς αγώνες που εστιάζονται στην εξασφάλιση δουλειάς για τους εργάτες, και άλλοι ενθουσιάστηκαν με το ριζοσπαστικό τρόπο με τον οποίο αξίωνε «ανθρώπινη ζωή» για τον εργάτη. 

Παρ' όλες τις διαφωνίες για το αυτό το έργο του, στην συνέχεια ανατίθεται στον Λαφάργκ μαζί με τον Ζιλ Γκεσντ να συντάξει το οικονομικό πρόγραμμα του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος, με το οποίο, μεταξύ άλλων, διεκδικεί:
- την καθιέρωση μιας ημέρας ανάπαυσης την εβδομάδα για όλους τους εργαζόμενους,
- την απαγόρευση της παιδικής εργασίας κάτω των 14.
- τον περιορισμό της εργασίας των ενηλίκων στις οκτώ ώρες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αργία μιας ημέρας καθιερώθηκε στη Γαλλία το 1906 και το οκτάωρο το 1909.



Το ζήτημα αυτό τίθεται και πάλι σήμερα με διαφορετικούς όρους αφού η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει ώστε με ένα άλλο σύστημα διαχείρισης, θα μπορούσαμε όλοι να δουλεύουμε πολύ λιγότερες ώρες ( σημαντική μείωση του ωραρίου χωρίς μείωση αποδοχών, μείωση του χρόνου για συνταξιοδότηση χωρίς μείωση των συντάξεων και άλλα παρόμοια)  και κανένας να μην ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης.