Μέσα πάμε καλά...

σύνταγμα, 5 Ιούλη 15

“οι δυνάμεις της δημιουργίας και της αστικής τάξης θα απαντήσουν”

(δήλωση Μεϊμαράκη)

Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Στην πιο πολωμένη κοινωνικά και ταξικά πολιτική εκλογική διαδικασία από την μεταπολίτευση, οι “από κάτω” τις τελευταίες μέρες  ...“απασφάλισαν” και την Κυριακή 5 Ιούλη έριξαν το πρώτο “βόλι” στην κάλπη. Μια κοινοβουλευτική διαδικασία απέκτησε χαρακτηριστικά μιας βουβής λαϊκής εξέγερσης. Ο λαϊκός παράγοντας κατέδειξε ότι κάποιες στιγμές μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να ακυρώσει κάθε πρόβλεψη της “τεχνοεπιστήμης” της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας, μεταφέροντας τον φόβο στο εσωτερικό εκείνων των μηχανισμών, που όλη την προηγούμενη περίοδο τον προκατασκεύαζαν και τον διαχειρίζονταν ως εργαλείο άσκησης της εξουσίας τους.

Το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που τρομοκρατούσε τις λαϊκές μάζες για τα δεινά που ήρθαν με το capital control στην χώρα και πολλά άλλα που θα ακολουθήσουν, μαζί με ένα μεγάλο ποσοστό από τον επιχειρηματικό κόσμο που απειλούσε χωρίς κανένα ενδοιασμό τους εργαζόμενους ότι θα χάσουν την δουλειά τους αν ψηφίσουν ΟΧΙ, μέσα σε λίγες ώρες έχασαν την λαλιά τους. Τώρα, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, εκλιπαρούν για “εθνική ενότητα” και “ομοψυχία”.

Αλλά, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν κατέγραψε μια αρραγή λαϊκή ενότητα με έντονα ταξικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά; Ενότητα που δεν υπάρχει και δεν θα μπορεί να υπάρξει στο επίπεδο της πολιτικής σκηνής, όπου τώρα το σάπιο πολιτικό κατεστημένο αναζητεί σανίδα σωτηρίας μέσα από αυτές πρακτικές. Η αυτονόμηση των “από κάτω” από τις χειραγωγητικές πρακτικές του πολιτικού συστήματος κατέστρεψε τις “σχέσεις εμπιστοσύνης” (για το πως οι σχέσεις εμπιστοσύνης λειτουργούν ως σχέσεις εξουσίας έχουμε αναφερθεί αναλυτικά εδώ:Το φαντασιακό της “ρήξης” ως πολιτική απάτη ) και δημιούργησε ρήγμα στο σύστημα άσκησης της πολιτικής εξουσίας.

Τροποποίησε επίσης τους όρους με τους οποίους διεξαγόταν η διαπραγμάτευση την προηγούμενη περίοδο, μεταφέροντας την “αναταραχή” στο εσωτερικό του σάπιου πολιτικού εποικοδομήματος των “θεσμών” της ΕΕ. Το πιο βασικό όμως είναι ότι μεταλαμπάδευσε την ελπίδα για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, έξω και από τα σύνορα της χώρας στους άλλους λαούς της Ευρώπης. Το ρήγμα που δημιουργήθηκε στο μνηνομιακούς πολιτικούς μηχανισμούς είναι τόσο μεγάλο, που οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες πλέον δεν τους εμπιστεύονται και αποφασίζουν να ασκούν οι ίδιοι αυτοπροσώπως πολιτική, χωρίς διαμεσολαβήσεις. Εκτός από τις πρακτικές που ασκήθηκαν μαζικά από εργοδότες προς τους εργαζόμενους για να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η συνέντευξη Αλαφούζου σε ξένο κανάλι που όχι μόνον αμφισβήτησε ευθέως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά και το ίδιο ως αστική κοινοβουλευτική διαδικασία με την οποία εκφράζει ο λαός την θέλησή του.

Αν και κυβερνητικός συνασπισμός είναι ο “αδύνατος κρίκος” του πολιτικού συστήματος απέναντι στον λαϊκό παράγοντα (όπως έχουμε εξηγήσει εδώ Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ως πολιτική πράξη και εδώ Η κυβέρνηση ως “αδύνατος κρίκος” απέναντι στον λαϊκό παράγοντα ), οι μαφιόζικοι μηχανισμοί της διοίκησης της ΕΕ, δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Η ταξική πάλη δεν μπορεί να εσωτερικευτεί με τον ίδιο τρόπο και να παράγει μετασχηματισμούς στις δομές και στις πολιτικές τους. Αυτό απαιτεί ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο από αυτές που έχουν ήδη αρχίσει να καταγράφονται ή να διαφαίνονται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως οι εξελίξεις στην χώρα μας συγκροτούν μια σημαντική τομή, η οποία δεν μπορεί να αφήσει αλώβητο και το νεοφιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης της ΕΕ.

Η νέα συγκυρία θα χαρακτηρίζεται από μια μακρά περίοδο όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων, αυτονομημένων από πολιτικές χειραγωγήσεις, όπου στην πολιτική θα κυριαρχεί η αντίφαση απέναντι στην ενότητα. Τα πολιτικά μορφώματα που αντιμετωπίζουν την πολιτική με μια ολιστική αντίληψη για την πολιτική πάλη, βάση “στρατηγικών σχεδίων” που υποτίθεται ότι ενοποιούν ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα με πολιτικές αντιπροσωπεύεις και διαμεσολαβήσεις στα πλαίσια κρατικών πολιτικών διαχείρισης, θα βρεθούν στο περιθώριο των εξελίξεων. Η λαϊκή πρωτοβουλία και η λαϊκή αγανάκτηση δεν χωράει σε αυτά τα πλαίσια. Ένα πρώτο παράδειγμα είναι το ΚΚΕ, το οποίο κατάφερε με την στάση του απέναντι στο δημοψήφισμα να μετατραπεί - για πρώτη φορά από την εποχή της μεταπολίτευσης - σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα και να χάσει τα όποια ευρύτερα λαϊκά ερείσματα μπορούσε να διατηρήσει την προηγούμενη περίοδο.

Καλοί αγώνες!