Πού ’σαι Παπαδόπουλε;

Για τον ημιεπίσημο ιστορικό της Ν.Δ. και πρόεδρο της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της Βουλής, Ευάνθη Χατζηβασιλείου, η σχέση της χούντας με τις ΗΠΑ συνιστά ατεκμηρίωτο «στερεότυπο»...

Απόσπασμα από το κείμενο του "ιού": Μια χούντα, μα ποια χούντα;

...Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κανείς να μείνει με την εντύπωση πως οι παραπάνω θετικές επαναξιολογήσεις της δικτατορίας του 1967-1974 παραμένουν υπόθεση μιας ζύμωσης δεξιόστροφης μεν, αλλά περιορισμένης στα ακαδημαϊκά γκέτο. Οπως είπαμε, ωστόσο, και στην αρχή του κειμένου, στους μνημονιακούς καιρούς μας τα θεωρητικά αυτά σχήματα συμβαδίζουν χρονικά με την πραγματική απαξίωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών αλλά και με συγκεκριμένες εισηγήσεις για τη δυναμική «υπέρβαση» αυτών των τελευταίων.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στους κύκλους της επίσημης ακροδεξιάς, που εδώ και μία πενταετία επικαλείται όλο και πιο ανοιχτά το φάντασμα του Παπαδόπουλου. Δύο παραδείγματα από τον «μεσαίο χώρο» είναι, νομίζουμε, αρκετά αποκαλυπτικά:

► Στις 28 Απριλίου 2010, εν όψει της θέσπισης του πρώτου μνημονίου, ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου εισηγήθηκε από τις στήλες του ιστότοπου protagon.gr του Σταύρου Θεοδωράκη την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας προκειμένου να κατασταλούν αποτελεσματικά οι κοινωνικές αντιστάσεις στη νέα κυβερνητική πολιτική: «Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει;

 ...Μια κυβέρνηση σαν κι εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν “εκτός” ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτόφωρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς. […] Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κάθε λαός έχει τη δημοκρατία που του αξίζει».

► Στις 21 Οκτωβρίου 2011, αμέσως μετά τη διήμερη γενική απεργία που οδήγησε στην κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο αρθρογράφος του «Βήματος» Γιώργος Μαλούχος καλούσε ανοιχτά τον πρωθυπουργό να κηρύξει τον στρατιωτικό νόμο: «Η εθνική κυριαρχία χάνεται, η απειλή είναι συνολική για την ύπαρξη της Ελλάδας, το χάος ενεδρεύει πλέον σε όλα τα επίπεδα. Αφού η κυβέρνηση δεν βλέπει άλλη λύση από αυτό που κάνει για να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, [...] ας πάρει την ευθύνη να ζητήσει από τη Βουλή εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Γιατί, καλά, έστω και με τους κυβερνητικούς βουλευτές να ψηφίζουν χθες κατά δήλωση πολλών εξ αυτών ενάντια στη συνείδησή τους, η εφαρμογή πώς θα γίνει; Ή η ψήφιση και των επόμενων –βέβαιων– μέτρων;»