Η “σύγκρουση” είναι η επιλογή των “δανειστών”...

Η κυβέρνηση είναι σε αρκετά δύσκολη θέση. Δεν κινδυνεύει να ανατραπεί από ένα “αριστερό κίνημα” αλλά από τις επιθετικές πολιτικές του κεφάλαιου και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που επιχειρεί να επιβάλει - σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης - στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

Αυτές οι αναδιαρθρώσεις σήμερα χαρακτηρίζονται από ένα παράδοξο, στο οποίο έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα: Οι πολιτικές που θεωρούνται ως “ανατρεπτικές” από ένα τμήμα της Αριστεράς και θεωρούνται “μονόδρομος” για το κίνημα και την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας, όπως, η στάση πληρωμών, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ, να είναι να είναι το “σχέδιο” των επιτελείων της ΕΕ και του ΔΝΤ που θα πραγματοποιηθεί σύντομα...


Η υπεροχή της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας είναι αναμφισβήτητη. Η πολιτική της κυβέρνησης κινείται εντός πλαισίων αυτής της κυβερνητικότητας με όρους αστικής διαχείρισης του προηγούμενου αιώνα, όπου το πολιτικό σύστημα της “αστικής δημοκρατίας” ως μηχανισμός διοίκησης του κράτους είχε διαφορετικό ρόλο. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αριστερά, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοκαταναλώνεται στην αναζήτηση “ανατρεπτικών” σχεδίων κρατικής διαχείρισης αλλά αδυνατεί να συγκροτηθεί μέσα από μαζικές πολιτικές πρακτικές στο εσωτερικό της κοινωνίας, που ανταγωνίζονται το κράτος και το κεφάλαιο.

Η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα αφορά πρώτα απ' όλα στην αναδιάρθρωση της κρατικής σχέσης. Ένα “νεοφιλελεύθερο κράτος” δεν μπορεί να εμπεδώσει στην κοινωνία πολιτικές “κράτους πρόνοιας”. H “ιδιωτικοποίηση του κράτους” είναι πολύ πιο σημαντική από την “ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας”. Το αίτημα για “εθνικοποίηση” του τραπεζικού συστήματος είναι μόνον μια μικρή πλευρά αυτών των πολιτικών, η οποία μάλιστα δεν είναι ανταγωνιστική με την νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση. Για παράδειγμα, το “παρακράτος” σήμερα δεν προσδιορίζεται κυρίως από τις σχέσεις του με το “βαθύ κράτος” αλλά με τα πολιτικά κέντρα της ΕΕ. Συγκροτείται παράλληλα στον κρατικό μηχανισμό από ένα σύνολο ερμαφρόδιτων οργανισμών και εταιρειών του δημοσίου που λειτουργούν με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου (ΑΕ) και διαχειρίζονται τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και την “ανάπτυξη” της χώρας. Αυτό το “ιδιωτικοποιημένο κράτος” ασκεί σήμερα μεγαλύτερη εξουσία απ' ότι οι κεντρική κυβέρνηση.

Η πλευρά των ορίων της κρατικής διαχείρισης στα πλαίσια της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” που έχει η κεντρική κυβέρνηση δεν φαίνεται να είναι ορατή, ούτε στις προγραμματικές διακηρύξεις της κυβέρνησης (και του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε καταγράφεται ως πολιτική πρακτική στο έργο της. Η κυβέρνηση φοβάται ν' αγγίξει το κράτος, ακόμα περισσότερο αυτό το “παρακράτος”....

Η αδυναμία ανάγνωσης της πραγματικότητας της “κρατικής σχέσης” δεν είναι μόνον προϊόν συσχετισμού δύναμης ούτε εντοπίζεται στην έλλειψη “πολιτικού σχεδίου”, η αναζήτηση του οποίου έχει αναδειχθεί ως “θείο δισκοπότηρο” για την σωτηρία της χώρας και την επιβίωση της Αριστεράς. Είναι πρώτα απ' όλα πρόβλημα που σχετίζεται με την παραγωγή/άσκηση πολιτικής, δηλαδή είναι πρόβλημα “ταυτότητας”. Η Αριστερά, όλη η Αριστερά, και ακόμα περισσότερο η κυβέρνηση, στερείται πλαισίων πολιτικής που αντιπαλεύει τον νεοφιλελευθερισμό ως το σύστημα διακυβέρνησης της εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το κενό δεν καλύπτεται με “λαθροχειρίες” από το αντίπαλο στρατόπεδο...

Το επόμενο διάστημα θα βρεθούμε μπροστά σε έντονες πολιτικές εξελίξεις που θα ανατρέψουν την εικόνα που έχουμε για τα επίδικα, όπως αυτά αναδεικνύονται στην πολιτική σκηνή. Η Αριστερά αν θέλει να βάλει την σφραγίδα της στην νέα συγκυρία, θα πρέπει να ξεκινήσει τις “ανατροπές” πρώτα απ' όλα στο εσωτερικό της. Ήδη έχει αργήσει. Αλλιώς θα εξαφανιστεί...