Προικοθήρες της εξουσίας

 

 Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει πολιτικός λόγος εξουσίας που να είναι ειλικρινής; Τα κόμματα που θέλουν να πάρουν την κρατική εξουσία και να κυβερνήσουν για ποιους το κάνουν; Οι επαγγελματίες πολιτικοί που αλλάζουν κόμματα και ιδεολογίες σαν σώβρακα, γιατί το κάνουν; Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ποιον εκπροσωπεί; Ποιο είναι το νόημα της καθολικής ψηφοφορίας και τι δυνατότητα επιλογής έχει ο καθημερινός πολίτης, όταν η πολιτική του συνείδηση διαμορφώνεται από τα σίριαλ ή τις τηλεοπτικές ειδήσεις-θεάματα των οκτώ; Οπως και να έχει η κατάσταση, το κόμμα που θα επιδιώξει την κρατική εξουσία πρέπει να πείσει την πλειοψηφία των ψηφισάντων – η αποχή δεν μετριέται – πως το δικό του κυβερνητικό πρόγραμμα είναι αυτό που θα φέρει την ευημερία στον λαό.


Πώς θα παιχτεί αυτό το παιγνίδι γοητείας, με ποια επιχειρήματα και με ποιο λόγο θα πεισθεί αυτός ο λαός να παραχωρήσει την εξουσία του (κυρίαρχος είναι πάντα ο λαός σύμφωνα με το σύνταγμα) για τέσσερα χρόνια, σε μια ομάδα ανθρώπων, που κατά κανόνα στρέφονται και εναντίον των ψηφοφόρων τους; Με την τακτική του προικοθήρα. Υπόσχεται όσα ονειρεύεται να ακούσει μια πλούσια νύφη, πείθει και την οικογένειά της, και όταν αρπάξει τα λεφτά εξαφανίζεται και ούτε θυμάται τι είχε πει. Μπορούμε να πούμε πως οι πολιτικοί είναι προικοθήκες, δηλαδή απατεώνες;

Μια καλή απάντηση δίνουν τρεις δημοσιογράφοι, οι Δημήτρης Μαρούλης, Λεωνίδας Σακλαμπάνης και Βασίλης Κουφόπουλος, στο βιβλίο τους «Μαζί τα είπανε - Ανθολόγιο εξαπάτησης» (εκδόσεις Λιβάνη), που καταγράφουν όλα τα ψέματα και τις αντιφάσεις της πολιτικής ελίτ της χώρας, που κυβέρνησε τη χώρα, είτε ως Ν.Δ. είτε ως ΠΑΣΟΚ. Εντούτοις, αυτά τα δύο κόμματα μπόρεσαν και κυβέρνησαν παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες. Που σημαίνει πως η εξαπάτηση αποδίδει. Γιατί να την αμφισβητήσουν; Και φτάσαμε να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση. Αλλά κουτσουρεμένη. Ο λαός δεν της έδωσε αυτοδυναμία. Στηρίζεται σε μια διάσπαση της Ν.Δ. που δεν είναι μνημονιακή. Εντούτοις δεν την είδαμε να αντιδράει στην μπαρούφα που μας έφερε ο κ. Βαρουφάκης με τις διαπραγματεύσεις του.

Αλλά ο κυβερνητικός συνασπισμός της Αριστεράς-Δεξιάς καλά κρατεί. Το κράτος είναι δικό τους, και αυτό είναι αποδεκτό τόσο από τη μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού όσο και από τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Ο πρώτος μήνας του μέλιτος πήγε υπέροχα. Να έχουμε έναν καινούργιο πολιτικό λόγο εξουσίας με το ίδιο περιεχόμενο; Ακόμα είναι νωρίς για να καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα. Αν και είχαμε δει αναλύσεις αυτού του είδους πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές. Αλλά εξ όνυχος τον λέοντα. Η Ε.Ε. δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη των λαών, όσο και αν έχει θεσμούς και νόμους που έχουν δημοκρατικές αναφορές. Είναι η Ευρώπη του μαφιόζικου καπιταλισμού, σε πλήρη αρμονία με όλα τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, που στηρίζουν την εξουσία τους στο 1% του πλούτου που βρίσκεται σε μετρημένους ολιγάρχες. Η πολιτική εξουσία της κάθε χώρας που έχει δεχτεί αυτό το μοντέλο είναι πιόνι της απόλυτης οικονομικής εξουσίας, που αυτή δεν υποχωρεί, παρά μονάχα αν απειληθεί. Τότε διαπραγματεύεται και δίνει κάτι για να κρατήσει τα περισσότερα.

Η διάλυση της Ελλάδας από τις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν ήταν μια απόδειξη της κακής τους διακυβέρνησης. Ηταν ένας ρεαλισμός ενταγμένος στο ευρωπαϊκό και στο κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα που επιβάλλει στους ιθαγενείς: Ψηφίστε μια κυβέρνηση για να κάνουν τη δικιά μας δουλειά, να αυξάνουν τον δικό μας πλούτο και εσείς πολίτες παραμείνετε πρόβατα και περιμένετε τη μοίρα σας. Να μας έχουν φέρει καινούργιο τσοπάνη με τη δικά μας ψήφο; Είναι νωρίς να το πει κανείς αυτό. Αλλά δεν μπορεί κάποιος να αποφύγει αυτές τις σκέψεις. Η Ιστορία μάς έχει δώσει πολλά παραδείγματα. Καλό είναι να τα θυμόμαστε.

Η εξουσία έχει και ένα στοιχείο μεταφυσικής. Διαμορφώνει έναν Μεσσία, που ανάλογα με την εποχή, είτε είναι θεόσταλτος ή κατασκευάζεται από τις συγκυρίες με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ (με το αζημίωτο βέβαια). Και δεν είναι λίγοι αυτοί που βρίσκουν νέα ινδάλματα και σωτήρες, ασχέτως αν είναι Μεταξάδες ή Παπαδόπουλοι. Καλό είναι να κριτικάρουμε και να ελέγχουμε την εξουσία. Αλλά με τον γείτονα τι γίνεται; Ψηφίζει ό,τι γυαλίζει και έχει πάντα δίκιο. Και φυσικά σε διορθώνει.