Το “ώριμο φρούτο” της εκλογικής συμπόρευσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΑ

“Η συνέπεια είναι το τελευταίο καταφύγιο όσων δεν έχουν φαντασία.”

Oscar Wilde

Ο χρόνος στην πολιτική δεν γυρίζει πίσω.Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν δύο ευκαιρίες για να αποκτήσει πολιτική υπόσταση αυτή η συμπόρευση, ώστε να ξεπεραστούν τα όρια της ενδογαμίας των πολιτικών ομάδων της Αριστεράς και να αποτελέσει αφετηρία πολιτικών μετασχηματισμών για την αναγέννηση της Αριστεράς του 21ου αιώνα στη χώρα μας. Όμως αυτό το συμβάν δεν συνέβη...

Η πρώτη ευκαιρία παρουσιάστηκε πριν μερικά χρόνια, όταν έγιναν στη χώρα μας οι πρώτες περιφερειακές εκλογές. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και στο εσωτερικό του υπήρχε έντονη διαπάλη, αντιθέσεις, ρήξεις και αμφισβήτηση της ηγεμονίας του ΣΥΝ οι οποίες οδήγησαν στην κάθοδο του ΜΑΑ ως ξεχωριστού σχήματος στις περιφερειακές εκλογές της Αττικής. Τότε ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν είχε πάρει την πρωτοβουλία συνεργασίας με το ΜΑΑ και κοινής εκλογής καθόδου, σήμερα τα πράγματα στην ελληνική Αριστερά ίσως να ήταν διαφορετικά. Όμως οι σύντροφοί της ΑΝΤΑΡΥΑ, ως οπαδοί της θεωρίας του “ώριμου φρούτου”, θεώρησαν τότε ότι το ΜΑΑ και ο Α. Αλαβάνος δεν είχαν ωριμάσει όσο θα ήθελαν για να πέσουν στην αγκαλιά τους...

Η δεύτερη ευκαιρία ήταν πριν τρία χρόνια. Τότε (20 Ιανουαρίου 2012) γράφαμε στο κείμενο μας “Μπροστά στις εκλογές τι;”

Θα προτιμούσαμε μέσα από μια διαδικασία λαϊκών συνελεύσεων να αποφασιστεί μια εκλογική κάθοδος και να βγει μια λίστα υποψηφίων που θα δεσμεύονται από τις αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων και θα είναι άμεσα ανακλητοί απ' αυτές. Όμως αυτό, αν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν φαίνεται μια ορατή διέξοδος που θα έδινε απάντηση στο ερώτημα: τι να ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές.

Αυτό το “όνειρό”, δεν πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας αλλά μερικά χρόνια αργότερα με το PODEMOS στην Ισπανία, και συνεχίζαμε παρακάτω:

Να ψηφίσουμε τότε ως λύση ανάγκης κάποιο κόμμα της Αριστεράς και να γίνουμε μετά κοψοχέρηδες; Ούτε και αυτή η προοπτική μας ενθουσιάζει. Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς δεν δείχνουν σημάδια ότι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάποιες στοιχειώδεις υπερβάσεις που να καταγράφουν ότι κάτι κινείται στο χώρο της Αριστεράς προς διαφορετική κατεύθυνση απ' ότι συμβαίνει μέχρι τώρα. Οι δύο μεγάλοι σχηματισμοί, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται πρώτιστα πως θα επιβιώσουν κοινοβουλευτικά και πως θα αποκομίσουν κομματικά οφέλη από την κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση η οποία όμως διαπερνά και αυτούς. Αν σκεφτεί κανείς ότι χωρίς την κρατική επιχορήγηση όχι μόνον ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ κινδυνεύουν να διαλυθούν την άλλη μέρα, αντιλαμβάνεται το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε διακηρύξεις και όρους ύπαρξης αυτών των μηχανισμών. Οι 35 απολύσεις από τις κομματικές επιχειρήσεις του ΚΚΕ τον τελευταίο χρόνο δείχνουν ακριβώς με τον πιο ωμό τρόπο τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα αλλά και τα όρια των πολιτικών της παραδοσιακής Αριστεράς.

Αλλά και η άλλη Αριστερά που προσπαθεί να διαχωριστεί απ' αυτή, τελικά αναπαράγει τις ίδιες πολιτικές. Όσο και να δηλώνει αποστασιοποίηση από τις κοινοβουλευτικές και θεσμικές πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς, τελικά συγκροτείται και αναπαράγεται με τους ίδιους ακριβώς όρους. Οι εκλογές και οι εκλογικές διαδικασίες αποτελούν τον βασικό ιστό της δράσης της. Το Μέτωπο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ) μπροστά στις εκλογές ιδρύθηκε, όπως και η μετεξέλιξή του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αυτό που δίνει ελπίδα ή οδηγεί στην εξαφάνιση παρόμοια εγχειρήματα. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε ένα καλό αποτέλεσμα (για την γ' εθνική κατηγορία βέβαια αναφερόμαστε, γιατί εκεί παίζει) στις περιφερειακές εκλογές, σήμερα δεν θα υπήρχε. Η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές και κινδυνεύει να επαναληφθεί για μια ακόμα φορά. Μόνο που τώρα το μέτρο δεν θα είναι αν πήρε το ΜΛ ή κάποια άλλη οργάνωση της αριστεράς περισσότερους ή λιγότερους ψήφους. Το μέτρο σε αυτή την κατηγορία είναι τώρα οι ψήφοι της “χρυσής αυγής”...

Όμως, δεν είχαν ακόμα “ωριμάσει” οι υποκειμενικές συνθήκες για να γίνουν οι αναγκαίες υπερβάσεις. Γράφαμε γιαυτό το ζήτημα τότε:

Ίσως υπήρχε μια μικρή ελπίδα, αν αυτές οι δυνάμεις της Αριστεράς - που αυτοπροσδιορίζεται πέρα από τους δυο κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με κορμό της δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΑ - επιχειρούσαν μια υπέρβαση στην κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας της αριστεράς με άλλους όρους απ' αυτούς με τους οποίους το επιχειρούν σήμερα. Προφανώς μια τέτοια προοπτική θα ήταν πρώτα και κύρια σε σύγκρουση με τις πολιτικές πρακτικές των δύο κυρίαρχων δυνάμεων της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως μια τέτοια προοπτική - που ίσως οδηγούσε αυτή την Αριστερά στην βουλή - έχει κοντά ποδάρια. Πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων είναι εγκλωβισμένο σε αδιέξοδες παναριστερές και πανεθνικές πολιτικές αναζητήσεις, αναζητήσεις που ήδη διεκπεραιώνονται με υλικούς όρους σαφώς καλύτερα από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ ως το ΕΠΑΜ και την ΣΠΙΘΑ. Στα πλαίσια αυτών των αναζητήσεων ένα κομμάτι ερωτοτροπεί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως οι οργανωμένες δυνάμεις του ΜΑΑ) και ένα άλλο με το το ΚΚΕ (κυρίως οργανωμένες δυνάμεις από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με πρωτοστάτη το ΝΑΡ). Επίσης εμπόδιο είναι και ο κομματικός πατριωτισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία θεωρεί ότι δεν διαπραγματεύεται την πολιτική της πλατφόρμα μπροστά στις εκλογές. Απλώς την προπαγανδίζει όπως ο Χριστός τον θείο λόγο: “ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν”...

Σήμερα το στοίχημα αυτό έχει χαθεί.

Στην πραγματικότητα ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε το ΜΑΑ έχουν αλλάξει πραγματικά μέσα σ' αυτά τα τρία χρόνια. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και άνοιξε η προοπτική ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η συμπόρευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ -ΜΑΑ εταιροκαθορίζεται από αυτό ακριβώς το συμβάν. Δεν πρόκειται λοιπόν για πολιτική πράξη αλλά για κίνηση απελπισίας χρεοκοπημένων μηχανισμών. Τα περί “προγραμματικών συγκλίσεων” και άλλα ωραία παρόμοια είναι απλά το περίβλημα αυτής της κίνησης, χρήσιμο μόνον για την αυτοϊκανοποίηση των συμπορευομένων μηχανισμών. Δεν προσκομίζει τίποτα ελπιδοφόρο ή νέο. Απλά αναπαράγει το παλιό σε συνθήκες ήττας...