Γιατί το νέο κόμμα του Γιωργάκη προκαλεί τόση αναστάτωση στο μνημονιακό μπλοκ;

Με χαμόγελο και ειρωνεία στεκόμαστε μπροστά στις αντιφάσεις της αστικής πολιτικής που εκδηλώνονται με αφορμή την ανάδειξη στην πολιτική σκηνή ως κεντρικού ζητήματος της ίδρυσης νέου κόμματος από τον Γ. Παπανδρέου.Ένας κατά γενική ομολογία ανίκανος πολιτικός έχει  σήμερα την ικανότητα να αναστατώσει το σύνολο των μνημονιακών δυνάμεων της χώρας μας.

 Άχρηστοι και ανίκανοι πολιτικοί υπάρχουν πολλοί. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν την προηγούμενη περίοδο κάτι χειρότερο απ' αυτό. Ως εύκολος στόχος είχε αναδειχθεί από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας ως ο “αποδιοπομπαίος τράγος” της επιβολής των μνημονιακών πολιτικών. Για την ένταξη της Αριστεράς σε αυτή την εθνική συγχορδία είχαμε εκφράσει στο παρελθόν τις ενστάσεις μας (όπως εδώ:Ο Θ Καρτερός “διυλίσει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο” ) και είχαμε επικρίνει την άτολμη στάση της  (όπως εδώ:Η αστική τάξη φοβάται την δημοκρατία περισσότερο από την ...δραχμή!) να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του αντίπαλου στρατοπέδου παίρνοντας μια καθαρή θέση υπέρ του δημοψηφίσματος, το οποίου η διεξαγωγή όταν προβλήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου και μόνον ως σκέψη, οδήγησε στην ακύρωσή του ιδίου από πρωθυπουργού της χώρας από την συγχορδία του ευρωπαϊκού και ντόπιου πολιτικού κατεστημένου.

Σήμερα, ο φόβος που προκαλεί η επανεμφάνιση στην επικαιρότητα του πιο φθαρμένου προσώπου του πολιτικού συστήματος, από πρώτη ματιά φαίνεται αδικαιολόγητη. Γιαυτό, ακόμα και οι σώφρονες υποστηρικτές του, τον εγκαλούν να μην προβεί στην απονενοημένη πράξη της ίδρυσης ενός νέου κόμματος.

Έχει πιθανότητες επιτυχίας αυτό το εγχείρημα;


Πιστεύουμε πως έχει, αν λάβουμε ως μέτρο σύγκριση το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Δεν εξαρτάται όμως από την δύναμη της πολιτικής ακτινοβολίας του Γ. Παπανδρέου  να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες, αλλά από την στάση που θα κρατήσει ένα μεγάλο κομμάτι του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, που ήδη κινείται εδώ και καιρό στην κατεύθυνση της πολιτικής αυτονόμησης του από το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις σχέσεις του με το κράτος και τους μηχανισμούς του (κρατικός συνδικαλισμός, τοπική αυτοδιοίκηση, επαγγελματικές ενώσεις κλπ). Αν δεν υπήρχαν αυτά τα στηρίγματα, πιθανόν σήμερα το ΠΑΣΟΚ να ήταν εξωκοινοβουλευτικό κόμμα από τις προηγούμενες εκλογές.

Αυτοί οι μηχανισμοί που εμπεδώθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια που κυβερνούσε την χώρα το ΠΑΣΟΚ, είναι προφανές ότι θέλουν να εξασφαλίσουν τους όρους αναπαραγωγής τους διατηρώντας τις υπάρχουσες σχέσεις τους με το κράτος, σχέσεις οι οποίες είναι φανερό ότι πλέον δεν μπορούν να διαμεσολαβηθούν από το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας. Ένα μικρό κομμάτι αυτών των μηχανισμών ήδη έχει προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως μελλοντικό διαχειριστή της κυβερνητικής εξουσίας, ενώ ένα άλλο αρκετά μεγαλύτερο και περισσότερο συγκροτημένο, αναζητάει δρόμους αυτόνομης πολιτικής έκφρασης. Σε αυτό το ζήτημα είχαμε αναφερθεί αναλυτικά με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στην ΚΕΔΚΕ, εδώ: Τα πήλινα πόδια του ΣΥΝασπισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς αρχίζουν να ραγίζουν... Όμως, αυτοί οι μηχανισμοί μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να κάνουν πράξη την επιθυμία τους να συγκροτηθούν ως νέο πολιτικό μόρφωμα που θα εκφράζει τον χώρο της κεντροαριστεράς. Η στάση τους στις προσεχείς εκλογές θα είναι καθοριστική για το κοινοβουλευτικό μέλλον των όποιων ΠΑΣΟΚ κατέλθουν σ' αυτές.