Αναρτήσεις
Τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας εμφανίζονται συγκλίσεις οργανωμένων δυνάμεων με την μορφή “συμπορεύσεων” και “ενοποιήσεων”. Θα αναφερθούμε όμως σε σε ένα βιβλίο που επικεντρώνεται σε μια άλλη σύγκλιση, του μαρξισμού και του αναρχισμού, της κόκκινης σημαίας και της μαύρης σημαίας. Πριν από μερικούς μήνες, κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα μικρό βιβλίο που μοιάζει «καταδικασμένο» να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της διεθνούς αριστεράς, και ειδικότερα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το βιβλίο αυτό έχει τον εύγλωττο τίτλο «Επαναστατικές συγγένειες-Τα κόκκινα και μαύρα άστρα μας», και για υπότιτλο «Για μια αλληλεγγύη μεταξύ μαρξιστών και ελευθεριακών». Οι συγγραφείς του δεν είναι καθόλου άγνωστοι, πρόκειται για τον ηγέτη του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού κόμματος (ΝΡΑ) Ολιβιέ Μπεζανσενό και τον Γαλλο-Βραζιλιάνο μαρξιστή φιλόσοφο, κοινωνιολόγο και οικοσοσιαλιστή Μικαέλ Λοουί. Περισσότερα εδώ:
Τα κινήματα δυστυχώς έχουν καταλήξει να μη σημαίνουν τίποτε και να είναι το απαραίτητο αξεσουάρ για κάθε πολιτική επιλογή. Μέχρι και ο Καμμένος λέει ότι συστρατεύονται μαζί του 21 κινήματα (να έχει άραγε σχέση με το 1821;). Κινήματα βέβαια εννοεί τα άρματα (ασθενοφόρα) πολιτών, τύπου Δημαρά και Καραμπελιά. Η σημειολογία των κινημάτων και ο συμβολισμός του κόμματος δεν πάνε πακέτο. Εκτός αν τα αλέσουμε όλα στο μύλο του μυλωνά, ναι-ναι, τον άνδρα της γνωστής της μυλωνούς ('κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες"). Χωρίς ρήξη τίποτα δεν γίνεται, αλλά ποιός μπορεί να πάρει το ρίσκο και πώς μπορεί να οργανωθεί η ρήξη. Ρήξη πάντως δεν είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον σύμφωνα με τη σκέψη του Μπαντιού, ο οποίος στην τελευταία του επίσκεψη εν Ελλάδι έδωσε για να μιλήσουμε απλά... μπανάνα σε όσους ήθελαν να αποσπάσουν την υποστήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ για λόγους φιλοσοφικού τακτικισμού. Ας μη γελιόμαστε δεν θα δούμε και τη Δευτέρα Παρουσία, απλώς θα βιώσουμε την Εθνική Συμφιλίωση με όρους φάρσας και θα πέσει το γέλιο της αρκούδας.
ΑπάντησηΔιαγραφή