Καρτερός – Λιακόπουλος: Σημειώσατε 2

Όταν ο Αλ. Τσίπρας συνάντησε την Θεοδώρα Τσάκρη δεν φορούσε κουστουμάκι,

αλλά την πανοπλία του “μαρξισμού -λενινισμού”...

Γράφει ο Θ. Καρτερός στην αυγή (Μια φορά κι έναν καιρό, ο Λένιν...):

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Λένιν, προσπαθώντας να δώσει στους αριστερούς της εποχής να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να καταγγέλλουν οποιονδήποτε συμβιβασμό, κατέφυγε στο παράδειγμα με τους ληστές. Που σε πιάνουν και σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό: Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου. Και φυσικά ο ίδιος θεωρούσε απολύτως επαναστατικό να δώσεις το πορτοφόλι σου, για να σώσεις τη ζωή σου. Και να έχεις την ευκαιρία να συνεχίσεις τον αγώνα σου.

Ο κάθε ανθρωπάκος, αν τον πιάσουν οι ληστές και του βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό και του πούνε: Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου, είναι σίγουρο αυτό που θα κάνει. Δεν τρέφει βέβαια καμία αυταπάτη ότι αυτή η πράξη του είναι “επαναστατική”. Αντίθετα, θα είναι φοβισμένος μήπως οι ληστές δεν τηρήσουν τον λόγο τους και αφού πάρουν τα λεφτά του μετά του κόψουν και το κεφάλι του...

Ο Θ. Καρτερός περιγράφει γλαφυρά τους σύγχρονους ληστές, στους οποίους παραπέμπει το παράδειγμα που χρησιμοποιεί, επιβεβαιώνοντας αυτούς τους φόβους:

Στη σημερινή Ελλάδα συμβαίνει κάτι παρόμοιο, αλλά οι ληστές δεν κρατούν απλώς μαχαίρι. Το χρησιμοποιούν για να κόβουν, να καρατομούν, να ακρωτηριάζουν. Όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν.

Θα μπορούσε κανείς να τους εμπιστευθεί; Προφανώς ΟΧΙ!

Γιατί λοιπόν ο Θ. Καρτερός επικαλείται τον Λένιν και επιχειρεί να αναστρέψει αυτή την “κοινή λογική” χαρακτηρίζοντας μια πράξη αναγκαστικής υποταγής σε “επαναστατική”; Άμα το έχει πει ο Λένιν, τότε τα πράγματα αλλάζουν! Ο Θ. Καρτερός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις “σχέσεις εμπιστοσύνης” προς τον Λένιν, σχέσεις που παραμένουν ισχυρές για ένα τμήμα της παραδοσιακής Αριστεράς, για να αποκαταστήσει τις κλονισμένες “σχέσεις εμπιστοσύνης”[*] τους προς την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου ο Θ. Καρτερός δεν πρωτοτύπησε. Γιαυτόν ακριβώς τον λόγο και ο Α. Τσίπρας επικαλέστηκε τον Λένιν πριν από τον Θ. Καρτερό, σε ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα καλώντας σε “πλατιές συμμαχίες”....

Αν βάλουμε στην άκρη τα μαχαίρια, τα αίματα και τα άλλα δραματικά στοιχεία που καταδείχνουν το αναγκαστικό της επιλογής, ο Ο. Καρτερός θέλει να μας πει αυτό που λέει η λαϊκή παροιμία: Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Αποκαλυπτικό το απόσπασμα που ακολουθεί παρακάτω στο κείμενό του, όπου ξεχνάει τον Λένιν και επικαλείται μόνον την “κοινή λογική”:

Σωστό, έτσι; Δείτε τώρα: Ζητούν κάποιοι από άλλες αφετηρίες και για τους δικούς τους λόγους να συμμετάσχουν στον αγώνα με τους μαχαιροβγάλτες. Και τους ζητούνται πιστοποιητικά προτέρου εντίμου βίου. Και αποδείξεις μελλοντικού εντίμου βίου. Και πολιτικό μητρώο. Αν ψήφισες τότε έτσι, απορρίπτεσαι. Αν είπες αυτό, κόβεσαι. Δημοσίως μάλιστα. Κι αυτά, ενώ το μαχαίρι εξακολουθεί να πετσοκόβει και οι αρχηγοί της συμμορίας έχουν βγει στη στρατολόγηση ανθρώπων και ψήφων, με "δώρα" και εκβιασμούς.

Όμως πίσω από τις απλοποιήσεις της κοινής λογικής κρύβονται συνήθως μεγάλα λογικά άλματα: Είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο να δώσεις το πορτοφόλι σου στους ληστές που σου έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό μέχρι να τους εμπιστευτείς! Ο Θ. Καρτερός από την θητεία του στον “λενινισμό” θα γνωρίζει ότι ο Λένιν ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τους αντιπάλους του, το αντίθετο μάλιστα. Εξάλλου δεν είναι κρυφό μυστικό των λενινιστών ότι η επιτυχία της οκτωβριανής επανάστασης στην Ρωσία δεν κρίθηκε τελικά από παρόμοιους συμβιβασμούς που τους χαρακτηρίζει “επαναστατικούς” ο Θ. Καρτερός, αλλά από τα όπλα. Αν ο Θ. Καρτερός είχε στοιχειώδη ειλικρίνεια απέναντι στην πολιτική του Λένιν θα έπρεπε να μην μείνει μόνο στο ένα σκέλος του παραδείγματος που επικαλείται, αλλά να το ολοκληρώσει: Η πολιτική του Λένιν για τις συμμαχίες με δυνάμεις από το αντίπαλο στρατόπεδο επικαθορίζονταν από ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, το οποίο αν θέλαμε να το αποδώσουμε με δικά μας λόγια,  αναφορικά με την συμπληρωματική συνεκδοχή που προσθέτει ο Θ. Καρτερός για τους “μετανοημένους” ληστές, θα λέγαμε: Αν κάποιοι ληστές για τους δικούς τους λόγους τώρα συμμετάσχουν στον αγώνα με τους μαχαιροβγάλτες, δεν τους εμπιστευόμαστε και αύριο θα τους πάρουμε τα κεφάλια...

Όμως, δεν είμαστε τόσο ...“λενινιστές” όσο ο Θ. Καρτερός και ο Α. Τσίπρας, ούτε πιστεύουμε ότι τα πολιτικά προβλήματα που έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ κρίνονται από την αναζήτηση “ταυτήσεων” μέσα από αντιστοιχίσεις με προηγούμενα ιστορικά παραδείγματα. Αυτό που κρατάμε από τον Λένιν είναι η “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης” κατάστασης, δηλαδή η ανάλυση της συγκυρίας για την παραγωγή της πολιτικής. Ο “λενινισμός” και οι “λενινιστές” δεν αρκούν γι' αυτό...

Προσεγγίζοντας λοιπόν την συγκυρία, το πρώτο πράγμα που διαπιστώνουμε είναι ότι άλλο το μαχαίρι που έχει στο λαιμό του ο “κοσμάκης”, και άλλο το μαχαίρι που έχει στο λαιμό του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαϊκός παράγοντας ενώ στην μεγάλη πλειοψηφία του είναι απορριπτικός προς τις μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό σύστημα, θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως κομμάτι αυτού του πολιτικού συστήματος και περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας δεν εμπιστεύονται ακόμα ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι ικανοί να διαχειριστούν την κρατική εξουσία. Το “μαχαίρι” στο λαιμό του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει και με δικές του ευθύνες: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να εκφράσει το “αντίπαλο δέος” με ικανοποιητικούς όρους εντός της διευρυμένης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Στην πολιτική τα πράγματα κρίνονται από τα αποτελέσματα και όχι από τα προτάγματα της “θεωρίας” και τις “προγραμματικές διακηρύξεις”. Η μετάβαση από την στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου στην οικοδόμηση του εθνικού ηγέτη (αναλυτικά εδώ: Αριστείδης Μπαλτάς: Ο Α. Τσίπρας οφείλει να γίνει “αστός ηγέτης” ...) και ότι πολιτικές μεταλλάξεις συνεπάγεται αυτή η η αλλαγή, φαίνεται ότι συναντούν σημαντικές δυσκολίες...

Όμως μιας και σήμερα ασχοληθήκαμε με σύγχρονο “λενινισμό” στην χώρα μας, ας δούμε και τις άλλες εκδοχές του. Ο “λενινισμός” του Δημοσθένη Λιακόπουλου ανταποκρίνεται περισσότερο στην συγκυρία απ' ότι ο “λενινισμός” του Θ. Καρτερού και του Α. Τσίπρα. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν στηρίζεται στα “θα” μιας κρατικής διαχείρισης, όπως αυτή που  συγκροτεί το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης", αλλά απευθύνεται άμεσα στην λαϊκή αυτενέργεια με συγκεκριμένες λύσεις/προτάσεις . Αναγνωρίζει ευθαρσώς το μέγεθος της κρίσης και τα δεινά που έρχονται και προσεγγίζει τον πολίτη μέσω των πραγματικών ερωτημάτων που τον απασχολούν και όχι μέσω διλημμάτων για τις προεδρικές εκλογές και άλλα παρόμοια ζητήματα, στα οποία έτσι κι αλλιώς είναι εκ των προτέρων αμέτοχος, με τους όρους με τους οποίους επιχειρεί να τα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η διάκριση, σας προτείνουμε να παρακολουθήσετε  το παρακάτω video, κάτω από την οπτική της  λενινιστικής εκδοχής του αρχιγράμματος “Λ”:

[*] Ειδικά για τις "σχέσεις εμπιστοσύνης" θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενό μας στο πως συνιστούν πρακτική εμπέδωσης της κυριαρχίας εξουσιαστικών μηχανισμών με συγκεκριμένες αναφορές στον ...σκύλο μας και στο έργο του ...Φουκώ.