ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΓΥΡΟ ΤΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

γράφει ένα άλλο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ των μελών:

 

Από τις 3 κάλπες των αυτοδιοικητικών εκλογών/ευρωεκλογών, που το κεντρικό επιτελείο καθορισμού της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είχε ενοποιήσει εκτός συλλογικών αποφάσεων, η 1η και η 2η έχουν δώσει ήδη σαφή κοινωνικά μηνύματα. 

Ο πρώτος βαθμός αυτοδιοίκησης - οι δήμοι, οι οποίοι για την αριστερά πρέπει ν’ αποτελούν την κορωνίδα της δημοκρατίας ως δυνατότητας αυτοπρόσωπης συμμετοχής του λαού στα κοινά - προσφέρει σημαντικά στοιχεία προβληματισμού και ανάλογα συμπεράσματα. Από τους 325 Καλλικρατικούς Δήμους, σχήματα υποστηριζόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν μέρος σε λιγότερους από 200. Η ολιγωρία τα δύο τελευταία χρόνια για τη δημιουργία αυτόνομων δημοτικών σχημάτων, ως πόλων ευρείας συσπείρωσης αριστερών ριζοσπαστικών και λοιπών προοδευτικών τοπικών πολιτικών δυνάμεων, κοινωνικών κινημάτων και παραγωγικών ομάδων, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών.

Οι αιρετοί των αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων είναι με τον τρόπο τους παρόντες εκεί όπου τίθενται τα προβλήματα των δημοτών και αξιολογούνται, ασχέτως αν διαφωνούμε με τα κριτήρια αξιολόγησης, καθημερινά. Αν η πολιτική παράγεται με διαδικασίες σε κάθε περίπτωση επιτόπιες, στον υπαρκτό παλαιοκομματισμό πρέπει ν’ αντιπαρατίθεται η πολιτική της αριστεράς με φυσική παρουσία, με θέσεις και έργα. Όσα δημοτικά σχήματα είχαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτή τη γείωση στην τοπική κοινωνία και όσα επιχείρησαν να συγκροτηθούν, έστω και καθυστερημένα, πάνω σ’ αυτό το πρότυπο κατέγραψαν αξιόλογα ποσοστά και υποθήκη για το μέλλον. Τα σχήματα αυτά εξειδίκευσαν την κρίση στα θέματα που χειρίζονται οι δήμοι και έδωσαν λύσεις σε σύνδεση με τη γενική πολιτική και θέτοντας το συνολικό πρόβλημα της χώρας ως το περίγραμμα των τοπικών προβλημάτων. Πέρασαν, όμως, από τα σαράντα κύματα του κομματικού τυχοδιωκτισμού, που θεωρούσε άχρηστες τις συλλογικότητες εφόσον δεν ενέδιδαν σε από μηχανής θεούς. Επικίνδυνες τακτικές και αναξιόπιστα πρόσωπα συνέθεταν στην πράξη τη στρατηγική των στελεχών του Τμήματος Αυτοδιοίκησης τα οποία χειρίστηκαν τα πράγματα, φυσικά όχι με προσωπική πρωτοβουλία αλλά σε ευθυγράμμιση με το κομματικό κέντρο.

Στις περιφέρειες οι προσεγγίσεις των πολιτών αποδείχθηκαν, επίσης, πολύ λιγότερο υπερπολιτικές από το αναμενόμενο. Και η γραμμή καθόδου των βουλευτών, ως brand name του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αδίκησε τους βουλευτές αλλά έδειξε και τη γύμνια της αριστεράς που δεν έχει στρατηγική και δράση στις περιφέρειες γι’ αυτό και ζητά ψήφο διαμαρτυρίας κατά του Σαμαρά, όχι θετική ψήφο. Όλοι οι νυν περιφερειάρχες από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ θα είναι παρόντες στον β΄ γύρο, εκτός από έναν που δεν έθεσε υποψηφιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται, πλην της αδιευκρίνιστης ακόμα πραγματικότητας στην Αττική, να έχει πιθανότητα εκλογής περιφερειάρχη μόνο στα Ιόνια που, σημειωτέον, ο υποψήφιος είναι γειωμένος στον τοπική κοινωνία και όχι αποσπασμένος για τις εκλογικές ανάγκες στην περιοχή.

Αυτή την εβδομάδα σε περίπου 20 δήμους ψηφοδέλτια υποστηριζόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τη μάχη του β΄ γύρου, Παρ’ όλες τις ιδιαιτερότητες, είναι εξαιρετικά σημαντικό όσες αυτοδιοικητικές κινήσεις αποτελούν υποδείγματα μιας άλλης προσέγγισης του θεσμού στη λογική της αριστεράς να κερδίσουν τους δήμους.

Για έναν ουσιαστικότερο απολογισμό της Αυτοδιοίκησης θα πρέπει τα αυτοδιοικητικά σχήματα και ο ΣΥΡΙΖΑ να συζητήσουν εξαντλητικά. Κατ’ αρχήν, όμως, μπορούμε να πούμε ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρική επιλογή ανέτρεψε πλήρως το αριστερό διακύβευμα αποκέντρωσης με αυτοδιοίκηση και δεν προέβαλε τα σημερινά επίδικα : σωτηρία του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, εμπλοκή των δήμων στην παραγωγική/κοινωνική ανασυγκρότηση και μετασχηματισμό της χώρας. Άλλωστε, στο όνομα της κατά φαντασίαν νικηφόρας γραμμής «να κοκκινίσει ο χάρτης» εκδιώχθηκαν πρόσωπα και σχήματα που είχαν υπηρετήσει την αριστερή πολιτική.

Δύο ζητήματα πρέπει να τεθούν, επίσης, ενώπιον του κόμματος. Το πρώτο αφορά στο ποιος είναι και που πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα και από τις αυτοδιοικητικές εκλογές προκύπτει ότι η ταυτότητά του δεν είναι σήμερα συλλογική αλλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται από επιμέρους ομάδες και πρόσωπα εντός και εκτός, με ίδιες βλέψεις και προσωπικές στρατηγικές για το σήμερα και την επόμενη μέρα. Αναζητείται και σχεδιάζεται μια μεγάλη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ και της γραμμής του σύμφωνα και με τη συνέντευξη του προέδρου στο «Βήμα» (17/5/2014) : η δυνατότητα διακομματικής κυβέρνησης κοινωνικής/εθνικής σωτηρίας, εφ’ όσον ανατραπούν οι αρχηγοί της σημερινής δικομματικής συγκυβέρνησης και ενδυναμωθεί η θέση ενός νέου, ως προς την εσωτερική του ταυτότητα και τις στοχεύσεις για τη διέξοδο από την κρίση, ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο θέμα αφορά προβλήματα ηθικής και πολιτισμού στην πολιτική της αριστεράς. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και, πάντως, τα μέσα διαμορφώνουν καθοριστικά τον σκοπό. Ένα κόμμα που ορίζεται ως αριστερό δεν μπορεί να ψηφοθηρεί μετερχόμενο όλες τις επικοινωνιακές μεθόδους, που ακριβώς παράγονται και πολλαπλασιάζονται ως μέσα ελέγχου της πολιτικής σκέψης και του συλλογικού φαντασιακού. Πέραν, όμως, της επικοινωνίας φαίνεται ότι με αδιαφανή τρόπο έχουν διαμορφωθεί δεσμοί με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, διαπλεκόμενα με ΜΜΕ, στο πλαίσιο του υπό διαμόρφωση νέου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σίγουρο ότι ένας τέτοιος δρόμος αναιρεί τη δυνατότητα διεξόδου από την κρίση και την ίδια την ταυτότητα και τον ρόλο της αριστεράς.

Οι εκλογές έφεραν στο προσκήνιο την ισχύ του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Η μονιμότητα/ενίσχυση των ποσοστών της, όταν όλοι γνωρίζουν τον βίο και την πολιτεία της, συνιστά σοβαρότατη απειλή για τη δημοκρατία και το εγχείρημα διεξόδου από την κρίση υπέρ των λαϊκών τάξεων. Η Χρυσή Αυγή τρέφεται από την κρίση του πολιτικού συστήματος, γι’ αυτό μόνο αντισυστημικές αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις, κοινωνικά γειωμένες, μπορούν ν’ αποτελέσουν ανάχωμα στη δυναμική της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ν’ αφήνει ακάλυπτα μέτωπα πρώτης γραμμής, προσβλέποντας σε συγκυριακή ρευστότητα και μετακινήσεις ψήφων στο β΄ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Τούτων δεδομένων επανέρχεται ως ύψιστη ανάγκη επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ η δημοκρατία. Τα μέλη του κόμματος εμπλέκονται σε εμφύλιες έριδες, στοιχίζονται, εκλέγουν και ξαναεκλέγουν όργανα, πάντως δεν ανοίγονται στην κοινωνία και δεν συμβιούν συντροφικά και αλληλέγγυα. Τόσο οι απαιτητικοί όσο και οι αδιάφοροι αποστασιοποιούνται. Αλλά για όλα αυτά χρειάζεται να ανοίξει μια σε βάθος συζήτηση.