Μια προσωπική απάντηση στις "ενωτικές" προ(σ)κλήσεις των σ. του ΣΧΕΔΙΟΥ Β'

Αναδημοσίευση από την "iskra"

Του Βαγγέλη Αντωνίου

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, που σαν μέλος του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, του προδρομικού δηλαδή σχήματος του «Σχεδίου Β», συμμετείχα στη διοργάνωση εκδηλώσεων και ημερίδων, με αντικείμενο την αριστερή διέξοδο από την κρίση, στις οποίες – συνήθως – προσκαλούσαμε ως κύριο ομιλητή τον Κώστα Λαπαβίτσα. Παρακολουθώ τη σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων και αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω ορισμένες σκέψεις, απευθυνόμενος ιδιαίτερα προς τους συντρόφους που συμπορευτήκαμε εκείνη την περίοδο.

Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως ήμουν τότε το μοναδικό μέλος του συντονιστικού του Μ.Α.Α. που δεν είχε καμία οργανωτική, πολιτική ή και συναισθηματική σχέση με το Σύριζα. Είναι επίσης γνωστό, στους ίδιους κύκλους, πως συμμετείχα σ' ένα στενό πυρήνα στελεχών που δουλεύαμε πάνω σε επεξεργασίες για το «σχέδιο Β», για το μεταβατικό πρόγραμμα εκτός ευρώ. Τότε, που όλα τούτα δεν ήταν αυτονόητα, ακόμη και στην ... κορυφή του μετωπικού εγχειρήματος του Μ.Α.Α. Είναι, τέλος, γνωστό ότι η προσωπική μου επιλογή στις εκλογές του Μάη 2012 ήταν να ψηφίσω Ανταρσύα και του Ιούνη Σύριζα. Έκτοτε έγιναν πολλά, νιώθει κανείς ότι έχουν περάσει αιώνες.

Όπως εύστοχα είχε πει ένας σύντροφος (στέλεχος του Ν.Α.Ρ. και εκ των κορυφαίων σύγχρονων εκπροσώπων της αριστερής διανόησης) σε μια σύσκεψη εκείνης της εποχής, ανάμεσα στο Μάη και τον Ιούνη του 2012, απευθυνόμενος στο σ. Αλέκο Αλαβάνο: «Είτε μας αρέσει είτε όχι, όπως λένε οι Άγγλοι, εγκαταστάθηκε ο ελέφαντας στο σαλόνι μας. Η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων επενδύει τις ελπίδες της στο Σύριζα, που κεφαλαιοποιεί τα πολιτικά και κινηματικά χαρακτηριστικά της αριστερής του στροφής, την οποία εσύ εγκαινίασες».

Κάποιοι εξ ημών στο συντονιστικό του Μ.Α.Α. υποστηρίξαμε ότι η εκλογική μάχη του Ιούνη θα έπρεπε να δοθεί με όρους παράταξης. Αντ' αυτού, τότε ακριβώς ήταν που επιλέχτηκε να οδηγηθούν στην έξοδο ... όσοι ήταν Σύριζα. Η προσωπική μου επιλογή ήταν στη συνέχεια η στράτευση στο Σύριζα και η μάχη για την ενίσχυση των αριστερών ριζοσπαστικών του χαρακτηριστικών.

Σήμερα έχουμε μπροστά μας μια τριπλή εκλογική μάχη, στην οποία συμπυκνώνεται, για άλλη μια φορά, το φορτίο μιας ολόκληρης περιόδου ταξικής πάλης. Εκείνο, ωστόσο, που τη διαφοροποιεί ίσως από άλλες προηγούμενες, είναι η αίσθηση ότι τα «ιστορικά» περιθώρια για την ανατροπή στενεύουν.

Στο πλαίσιο αυτό και μέσα στην ευρύτερη αριστερή γεωγραφία, δοκιμάζονται σχηματικά δυο αντιλήψεις.

Τη μια, τη διατυπώνει με εξαιρετικό τρόπο – και με το γνήσιο ήθος των ανθρώπων της Αριστεράς, την επομένη μάλιστα της απόρριψης της υποψηφιότητάς του για το ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα – ο Κώστας Λαπαβίτσας. Να τι λέει:

- «Δεν ανήκω στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν έχω τις ίδιες πολιτικές καταβολές. Αλλά και ποτέ δεν του έκανα εύκολη κριτική, παρ' όλο που δέχτηκα πυρά από πολλούς μέσα του. Πιστεύω ότι όσοι του προσάπτουν ότι έχει ήδη γίνει ένα κόμμα εξουσίας, ότι είναι ήδη μια νέα μορφή σοσιαλδημοκρατίας, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε μας αρέσει, είτε όχι, ακουμπάνε οι ελπίδες των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων. Ο χαρακτήρας του δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταπεξέρχεται στις ανάγκες του λαού και της εποχής, εγώ αυτό το λέω με αγωνία. Πιστεύω ότι οι ευρύτερες αριστερές δυνάμεις πρέπει να συμβάλουν ώστε να εδραιωθούν τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά, που είναι πολύ σημαντικά. Η επιθυμητή πολιτική λύση για τη χώρα πάντα ήταν να υπάρξει συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς, ο κύριος όγκος των οποίων είναι στο ΣΥΡΙΖΑ».

- «Για τις δυνάμεις της Αριστεράς η απάντηση είναι ο θαρραλέος και σίγουρος ριζοσπαστισμός που θα δώσει όραμα στα λαϊκά στρώματα. Ανησυχώ πολύ για την κατεύθυνση που φαίνεται να παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δε βλέπω άλλη ρεαλιστική ελπίδα για ανατροπή της σημερινής τραγικής κατάστασης στη χώρα».

- «Στην εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά βλέπουμε να εμφανίζεται σταδιακά ένας μανιασμένος σεκταρισμός, ο οποίος κατά την άποψή μου είναι τελείως λάθος και στηρίζει στην ουσία το κυβερνητικό στρατόπεδο».

Ακριβώς στον αντίποδα βρίσκεται η αντίληψη της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Η οποία όχι μόνο συγκαταλέγ
ει το Σύριζα στις δυνάμεις του κεφαλαίου, όχι μόνο αρνείται κάθε συμπόρευση, ακόμη και κινηματική, με οποιαδήποτε δύναμη της Αριστεράς αλλά και κλιμακώνει τις επιθέσεις με αήθειες, ξένες προς την παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος.

Ανάμεσα στις απόψεις της κριτικής στήριξης και σ' αυτές της πολεμικής, ασφαλώς και διακρίνει κανείς διάφορες αποχρώσεις. Όλες είναι χρήσιμες. Ακόμη και η σκληρή πλην όμως έντιμη αντιπαράθεση. Βεβαίως, δεν είναι χωρίς σημασία πως, τις περισσότερες φορές, στόχος των επιθέσεων είναι η αριστερή πτέρυγα του Σύριζα.

Ωστόσο, κορυφαία στελέχη του «Σχεδίου Β» προχώρησαν πρόσφατα ακόμη παραπέρα, καλώντας την Αριστερή Πλατφόρμα να διασπάσει το Σύριζα, διαπράττοντας, ας μου επιτραπεί, μια ασυγχώρητη και θλιβερή απρέπεια.

Προσωπικά θα εξακολουθήσω να διατηρώ αναπαλλοτρίωτη την πεποίθησή μου για την ανάγκη μετωπικής συμπόρευσης ολόκληρης της Αριστεράς, ένα στόχο που υπηρετήσαμε κάποτε μαζί και θέλω να πιστεύω ότι θα μας ξανανταμώσει. Αν όμως, αγαπητοί μου σύντροφοι, δεν διατηρήσουμε τουλάχιστον το αξιακό μας φορτίο στις αναμεταξύ μας σχέσεις, πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη αντάμωση θα είναι στα γουναράδικα...

*Βαγγέλης Αντωνίου (πρ. μέλος Συντονιστικού Μ.Α.Α., πρ. μέλος Κ.Ε. Σύριζα)