Αναρτήσεις
Της Δανάης Παναγιωτοπούλου
Είπε ο κύριος Λαζαρίδης ότι ήταν κι αυτός Εκεί αλλά δεν καταδέχτηκε να Το εξαργυρώσει, καταγγέλει τόσο τη δημιουργία όσο και τη χρήση του μύθου (από πέρσι το έγραψε, αλλά φέτος το ξαναβγάλανε γιατί το θέμα μπήκε στο τραπέζι για τα καλά). Λίγο καιρό πριν ειχε μιλήσει η Σώτη Τριανταφύλλου, το πνεύμα της οποίας ακολούθησαν κάμποσα άρθρα στο protagon. Εν ολίγοις, εμείς που συγκινούμαστε, που αναγνωρίζουμε το σύμβολο και που μας αφορά η σημασία του, εμείς που την Κυριακή πήγαμε με τα παιδιά μας να αφήσουμε ένα γαρύφαλλο, είμαστε ιθαγενείς, ανάξιοι της Ευρώπης, αδαείς περί του γεωπολιτικού γίγνεσθαι πάνω στην παγκόσμια σκακιέρα, εν τέλει δεινόσαυροι και παραπλανημένοι. Κι ας αυτοπροσδιοριζόμαστε αριστεροί.
Όσοι το ζήσανε - κανείς δεν μπορεί να είναι σήμερα κάτω από 55 χρονών - γόνιμο είναι να ξεβρακώνονται δημόσια και σε συλλόγους πια, για το ποιος ήταν, ποιος δεν ήταν, ποιος στήριξε, ποιος δεν στήριξε, ποιος υπηρέτησε και ποιος έκανε χρήση. Εμείς που γεννηθήκαμε χρόνια μετά, και που όσο και να το θέλουν δεν είμαστε πια παιδιά, διαμορφώσαμε σε τελειως διαφορετικό πεδίο τη σχέση μας τόσο με το γεγονός όσο και με την επέτειο.
Τονίζουν, για να καταγγείλουν τον «μύθο» ως κατασκευή, ότι η αντίδραση δεν ήταν παλλαϊκή. Το γνωρίζουμε: βρήκαμε μπροστά μας καθηγητές που λέγαν ατάκες του τύπου "εσύ τι μιλάς, προχθές έγραψες 3", γυμνασιάρχες που υπερασπίζονταν τη θανατική ποινή και που ζητούσαν από τους γονείς μας το λόγο που κάνουμε στην τάξη τόσο πολλές ερωτήσεις. Είδαμε μη συμβατικά μυαλά να σωφρονίζονται με το βαμβάκι. Δεν ήταν αναπόδραστο, αλλά συνέβαινε, δεν ήταν οι περισσότεροι αλλά ήταν διακριτοί και νομιμοποιημένοι. Και από κάπου έρχονταν.
Καταγγέλουν ότι τα κόμματα - όποια ήρθαν - ήρθαν σε δεύτερο χρόνο. Δεν μας εκπλήσσει - έχουμε δει τα όρια της πολιτικής στον τόπο αυτόν: είδαμε τον Μένιο Κουτσόγιωργα να πεθαίνει μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο και τον Κώστα Σημίτη να λέει «ευχαριστώ τους Αμερικάνους».
Λένε ότι είναι γελοίο να φωνάζουμε για ελευθερία. Στη Δημοκρατία Μας (το δικό τους μύθο) η ελευθερία που απολαμβάνεις είναι αντίστοιχη με το θάρρος και τις ικανότητές σου. Το γνωρίζουμε ότι μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Όταν όμως επιχειρήσαμε να διαδόσουμε κάποια ιδέα φάγαμε αποκλεισμούς. Το savoir vivre το λέει ρητά: τις ιδέες δεν τις διαδίδουμε, πληρώνουμε κάποιον για να τις «επικοινωνήσει».
Έχω μια άποψη κάπως αυθάδη:
Μιας και αυτό που λένε μύθος είναι ένα πραγματικό γεγονός (κάποιοι πολύ πραγματικοί άνθρωποι κατέλαβαν ένα πολύ πραγματικό δημόσιο κτίριο, και το «συμβάν» που λέει κι ο Λαζαρίδης - για να πει ότι δεν ήταν μεγάλο γεγονός - έληξε με εντελώς πραγματικά τανκς και εντελώς πραγματικές σφαίρες), καμία κατασκευή δεν μπορεί να το επικαθορίσει, πόσο μάλλον να το υπερβεί. Γνωρίζω ότι όσοι επαγγέλονται θέση σε Επιτελείο μοιράζονται την άποψη ότι μπορεί κανείς να κατασκευάσει πράξεις, γεγονότα και πρόσωπα ισχυρότερα από την πραγματικότητα. Φρονούν μάλιστα ότι είναι σε θέση να προβλέψουν και να χειριστούν την επίδραση που τα κατασκευάσματα θα έχουν πάνω στον άλλο μύθο που λέγεται μάζα. Και δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι εδώ που έχουμε φτάσει τα πρόσωπά τους δεν είναι παρά ανταλλάξιμοι φθόγγοι στο αφήγημα - στην κατασκευή - μιας ιδιοτελούς εξουσίας.
Αυτό που μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (ναι, το ξέρουμε, δεν έριξε το Πολυτεχνείο τη χούντα, έχουμε γνωστούς και συγγενείς στην Κύπρο, ανησυχούμε γι' αυτούς πολύ από το Μάρτιο και μετά) κυριάρχησε ως ιδεολογία ή αλλιώς η ιδεολογία που βρήκε εκεί μια στέγη, είναι ο καθαρός και χωρίς περικοκλάδες αγώνας για την Ελευθερία. Κυριάρχησε γιατί είναι όμορφος, γοητευτικός καιδίκαιος. Διοδόθηκε σε επόμενες γενιές διατηρώντας αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά γιατί υπάρχει η Τέχνη και όχι μέσα από τα πολιτικά πρόσωπα ή την κυριολεξία της Ιστορίας. Εσείς, αλήθεια, με ποια τέχνη θέλετε να «κυριαρχήσετε» (μετάβαση του Αμετάβατου, κατά το «επικοινωνώ» και το «διαρρέω») τη δική σας, Μη Αριστερή Ιδεολογία; Πετώντας όλους τους ανιδιοτελώς εργαζόμενους καλλιτέχνες στα σαγόνια της γραφειοκαρατίας; Με Ορθοδοξία στο Εθνικό Θέατρο; Κατακρεουργώντας τον Ελύτη και τον Καβάφη; Με μαντινάδες; Με μοντέλα να αποτριχώνονται μέρα μεσημέρι στα τέσσερα και το απόγευμα να διαλογίζονται πάνω στο τι είναι τακούνι και τι είναι κάγκελο; Με την μεγάλη Ελεγεία της Φιλανθρωπίας ή με την αλληλεγγύη να επιτρέπεται στο πένθος και μόνον στο πένθος; Με επιθέσεις στις ζωντανές κοινοτητες (βλ. Εμπρός, βλ. κοινωνικά ιατρεία); Με τα σκυλιά;
Η σημαία έχει ξεκινήσει. Την πηγαίνουν τέσσερις στο ΤΑΙΠΕΔ με την υψηλή σας επίβλεψη. Για το πνεύμα και την ψυχή του καθενός από μας, για το Σώμα των πεινασμένων, δεν προτείνετε παντεσπάνι, δεν είναι αυτή η προσβολή. Είναι ότι μας σερβίρετε τα παξιμάδια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου