Είναι νίκη του λαϊκού κινήματος οι συλλήψεις των χρυσαυγιτών;

Ο φετινός Σεπτέμβρης ήταν “θερμός” μήνας, όχι όμως όπως τον είχαν φανταστεί στα θερινά τους όνειρα τα επιτελεία της Αριστεράς: Σκληρούς εργατικούς αγώνες ανέμεναν και συλλήψεις αγωνιστών, όχι χρυσαυγιτών. Εύλογη λοιπόν η αμηχανία που επικρατεί στους χώρους της Αριστεράς από τις πρόσφατες εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την κυβερνητική απόφαση για την αντιμετώπιση της χρυσής αυγής με τις διατάξεις του ποινικού κώδικα (τρομονόμος). Όμως, όταν ο φόβος γίνεται συνοδός αυτής της αμηχανίας της Αριστεράς, τότε οδηγεί στην πολιτική απραξία. Η Αριστερά σήμερα είναι απλός θεατής των εξελίξεων...

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης ήταν η στάση που κράτησε απέναντι στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Το πρώτο πράγμα που περίμενε κανείς από την Αριστερά ήταν να βγάλει αμέσως τον κόσμο στον δρόμο και να πρωτοστατήσει σε ένα μαζικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Αμ δε! Φοβούμενη έναν νέο “Δεκέμβρη” έκανε ότι πέρναγε από το χέρι της να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο. Και όταν μετά από μεγάλη καθυστέρηση – αφού είχαν οργανωθεί ανάλογα συλλαλητήρια σε πρωτεύουσες άλλων χωρών – οργανώθηκε και στην Αθήνα συλλαλητήριο, η Αριστερά φρόντισε ώστε να εξαληφθεί κάθε συγκρουσιακό και αγωνιστικό περιεχόμενο, αλλά και και να έχει περιορισμένη μαζικότητα. Το πρωί - πρωί, ο κόκκινος σίφουνας του ΚΚΕ (ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσαμε) έκανε την δική του παρέλαση. Το απόγευμα, ο Αλέξης Τσίπρας ως νέος Χατζησωκράτης[1] πήρε ένα κομμάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ και το πήγε στο Κερατσίνι. Οι φοβισμένοι “νοικοκυραίοι” του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν στο συλλαλητήριο, έπαιζαν το δικό τους βιολί στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, την ώρα που γινόταν η πορεία προς τα γραφεία της “χρυσής αυγής” στην Μεσογείων...

Όταν οι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς είναι ανίκανοι να διεκπεραιώσουν τις διαμεσολαβήσεις των λαϊκών συμφερόντων στην πολιτική σκηνή, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταξική πάλη δεν σηματοδοτεί τις εξελίξεις σε αυτή και δεν είναι παράγοντας αλλαγής των συσχετισμών στο χώρο της αστικής πολιτικής.

Η έκβαση της ταξικής πάλης δεν είναι γραμμική συνάρτηση της πολιτικής της Αριστεράς ούτε προσδιορίζεται μονοδιάστατα απ' αυτήν. Όπως έχουμε επισημάνει στο κείμενό μας  Τα άρθρα 187 και 195 του Π.Κ. ως εργαλεία για την ρύθμιση των ενδοαστικών αντιθέσεων... το ζήτημα της “χρυσής αυγής” φαίνεται να διευθετείται εντός του κράτους. Το κράτος ετοιμάζεται να αποκαταταστήσει την λειτουργία του πολιτικού μηχανισμού του, ο οποίος δεν κινδυνεύει από την άνοδο του μαζικού κινήματος αλλά από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται όλο και πιο οξυμένες από την διαπάλη ανάμεσα στις διαφορετικές αστικές πολιτικές κυβερνησιμότητας...

Η πολιτική αυτή διευθέτηση που επιχειρείται για να εξασφαλίσει την ηγεμονία στο αστικό μπλοκ εξουσίας, παράγει ανακατατάξεις στους όρους που διαμορφώνεται η συναίνεση. Μπορεί το μαζικό κίνημα να μην είναι στα πάνω του και να μην είναι αυτό που βάζει την δική του ατζέντα στις πολιτικές εξελίξεις, όμως το ρήγμα, που έχει επιφέρει η κοινωνική πόλωση στους όρους με τους οποίους διαμόρφωνε ο αστισμός την συναίνεση στις πολιτικές του, είναι μεγάλο. Αυτό το ρήγμα, το οποίο καταγράφεται με την δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αντιμνημονικών δυνάμεων, αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων πολιτικών του αστισμού. Η διευθέτηση του ζητήματος της “χρυσής αυγής” αποβλέπει πρώτιστα στην επούλωση αυτού του ρήγματος της συναίνεσης. Με την Αριστερά στην θέση του παρατηρήτη και το μαζικό κίνημα στο περιθώριο, έχει αρκετές ελπίδες να τα καταφέρει...

[1]. Ο Δ. Χατζησωκράτης πριν 10 χρόνια ήταν από τους πρωτοστάτες που πήραν την μεγάλη διαδήλωση του “κοινωνικού φόρουμ” στο Ναύπλιο κατά της συνόδου των υπουργών Εργασίας της ΕΕ και την πήγαν βόλτα στα χωράφια για να μην πάει προς το χώρο διεξαγωγής της συνόδου και σημειωθούν εκεί ανεξέλεγκτες εκτροπές...