Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι εδώ, ενωμένος δυνατός!

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ξεκινάει μια νέα σελίδα στην
ιστορία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

(μια απάντηση στο άρθρο του Βασίλη Στόλη με τον τίτλο “Αποχαιρέτα τον ΣΥΝασπισμό που χάνεις”)

Το κείμενο του Β. Στόλη συνιστά μια εμπρακτη διάψευση του τίτλου του γιατί πρώτα απ' όλα αναπαράγει την μικροπολιτική και την διγλωσσία, όπως αυτές συγκροτούν τη κατεστημένη εκφώνηση του πολιτικού λόγου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και των μηχανισμών του. Γράφτηκε για να “εκθέσει” τον Δ. Στρατούλη, τον Π. Λαφαζάνη και την Σ. Παπαδόγιαννη, για κάποιες παλαιότερες δηλώσεις τους με τις οποίες χαρακτήριζαν “πλήγμα για το κόμμα” την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, και οι οποίες είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά όγκο των ζητημάτων που εγείρονται μπροστά στο συνέδριο της επανίδρυσης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες. Ο Βασίλης Στόλης τους καταλογίζει ότι στενοχωρήθηκαν γιατί έφυγε από το κόμμα εκείνη η τάση η οποία “λειτούργησε σαν κόμμα μέσα στο κόμμα, προσπαθώντας διακαώς να αλλοιώσει τα εναλλακτικά χαρακτηριστικά που απέκτησε ο Συνασπισμός με αρχή το 2000, και την στροφή του προς τα κινήματα και την μαζική πολιτική, κι άρα προς την Αριστερά.” Εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά.

-   Μόνον η “Ανανανεωτική πτέρυγα” ήταν αυτή που λειτουργούσε ως “κόμμα μέσα στο κόμμα” στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ή μήπως όλες οι τάσεις λειτουργούσαν ως κόμματα και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ήταν μια ιδιόμορφη ομοσπονδία/συνασπισμός αυτών των κομμάτων;

-   Ποιά στροφή προς “τα κινήματα και την μαζική πολιτική” έκανε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ μετά το 6ο συνέδριό του; Πριν από το 6ο Συνέδριο η “ανανεωτική πρέρυγα” ήταν η αιτία για το χάσμα ανάμεσα στις διακηρύξεις και την πολιτική πρακτική του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, η οποία εμπόδιζε τα μέλη του ΣΥΝ να δραστηριοποιούνται στα μαζικά κινήματα; Μα από την ίδρυσή του ως “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας”, δεν είχε αυτούς τους προσδιορισμούς – τους οποίους επικαλείται ως νέα ταυτότητα ο Β. Στόλης - ως προμετωπίδα στο όνομά του και στις διακηρύξεις του; Μήπως, μόλις αποχώρησε η “Ανανεωτική πτέρυγα” τα πράγματα άλλαξαν και τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ξεχύθηκαν στους μαζικούς χώρους και τα κινήματα και έκαναν πράξη την “μαζική πολιτική”; 
Τα “Κινήματα” και η “Οικολογία” ποτέ δεν “συνασπίστηκαν” με την “Αριστερά” του “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας”, ούτε όταν είχε “συνασπιστεί” εκεί η “Ανανεωτική Αριστερά”, ούτε όταν αποχώρησε. Η “αριστερη στροφή” αυτού του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ προκλήθηκε από άλλα συμβάντα, που καταγράφουν τις πραγματικές “τομές” και είχαν προηγηθεί της αποχώρησης της “Ανανεωτικής πτέρυγας”. Το ένα συμβάν συνίσταται σε μια απρόσμενη κίνηση - έξω από τις πάγιες λειτουργίες των μηχανισμών του, τις εσωτερικές ιεραρχίες τους, τις επετηρίδες και τους εθιμικούς κανόνες για την εξασφάλιση των εσωκομματικών ισορροπιών - η οποία και τους αιφνιδίασε. Πρόκειται για την παραίτηση του Α. Αλαβάνου και την ανάδειξη του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από αυτή την τομή ξεπέρασαν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και “τάραξαν τα νερά” στο σύνολο της Αριστεράς και όχι μόνο. 

Το άλλο αφορά στο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλουμε να κάνουμε έναν απολογισμό για την στάση του “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας” (ΣΥΝ) στον “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ” (ΣΥΡΙΖΑ), θα διαπιστώσουμε πως η πολιτική γραμμή του πρώτου για τον δεύτερο, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα πολιτικό σχέδιο διευρυμένης αναπαραγώγης του, το οποίο στόχευε στην ενσωμάτωση των “συνιστωσών” του δεύτερου, στόχος ο οποίος ολοκληρώνεται με επιτυχία αυτή την περίοδο με το συνέδριο επανιδρυσής του.

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πήρε σάρκα και οστά για πρώτη φορά το 2003, ως «Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση της Αριστεράς». Αμέσως ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ επέβαλε το όνομά του στο εγχείρημα. Έτσι, στο τσάκα – τσάκα, η «πρωτοβουλία για την συσπείρωση της Αριστεράς» έγινε «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Μετά, για να μην δημιουργούνται συγχύσεις ότι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν είναι απλά διακοσμητικό στοιχείο στο όνομα του εγχειρήματος, επέβαλε και τον «διπλοθεσίτη» πρόεδρο, ώστε να ταυτίζεται ο πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (της Αριστεράς των κινημάτων και της οικολογίας) με τον πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (της ριζοσπαστικής Αριστεράς). Στην 1η Πανελλαδική συνδιάσκεψη, το σώμα εμποδίστηκε να αποφασίσει το ίδιο τον τρόπο εκλογής της ΚΕ και επιβλήθηκαν ως “φυσικός νόμος” οι επίσημες “καταστατικές αρχές” του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (της Αριστεράς των κινημάτων και της οικολογίας). Αυτές είναι μερικές μόνον ενδεικτικές στιγμές της δεκάχρονης πορείας - από την ίδρυση της «Πρωτοβουλίας για τη Συσπείρωση της Αριστεράς» ως το συνέδριο της επανίδρυσης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ - οι οποίες καταγράφουν την πολιτική πρακτική του ενός ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ απέναντι στον άλλο. Δεν είναι οι μοναδικές, αλλά συνιστούν τον κανόνα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο με ανάλογα περιστατικά...

Η διγλωσσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ(και του ένα, και του άλλου), είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο του Βασίλη Στόλη. Αυτή η διγλωσσία αφορά και στον “ΣΥΡΙΖΑ των μελών”. Γράφει λοιπόν ο Βασίλη Στόλης:“Πρέπει, επίσης, να αναλογιστούμε και τον ρόλο της βάσης. Της βάσης που, όσο δεν λειτουργούσε και δεν έκανε μαζική πολιτική, συνέβαλε στην υποκατάσταση της κομματικής λειτουργίας από τις τάσεις”.

Αυτο ακριβώς συμβαίνει και στον υπό επανίδρυση ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ( της ριζοσπαστικής Αριστεράς). Η πολιτική γραμμή δεν παράγεται από πολιτικές διαδικασίες των οργανώσεων και των οργάνων. Εκεί απλώς επικυρώνεται. Παράγεται στα διάφορα παράκεντρα των μηχανισμών, διαμορφώνεται ως τακτική εσωκομματικής πάλης και ακολούθως δίνεται η μάχη με οργανωτικούς όρους για την επιβολή της στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Από την συνδιάσκεψη μάλιστα μέχρι το 1ο ιδρυτικό συνέδριο αυτή η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, γιατί τα νοσηρά φαινομενα που κληρονομήθηκαν από τον ΣΥΝ και εκδηλώθηκαν πριν μερικούς μήνες στις διαδικασίες της 1ης πανελλαδικής συνδιάσκεψης, σήμερα έχουν γενικευθεί στις “οργανώσεις των μελών”. Οι οργανώσεις βάσης αντιμετωπίζονται από τους μηχανισμούς ως μαζικός χώρος και όχι ως κομματικές οργανώσεις. Ο προσυνεδριακός διάλογος που έληξε πρόσφατα δεν ήταν λοιπόν διαδικασία παραγωγικού διαλόγου αλλά μια σκληρή μάχη ανάμεσα στους μηχανισμούς για το πως θα επιλέξει ο καθένας τους δικούς του στρατιώτες. Τα αποτελέσματα αυτής της “συμμετοχής της βάσης” στον προσυνεδριακό διάλογο, θα τα δούμε σε λίγες μέρες στις εργασίες του Συνεδρίου και στις αποφάσεις του...