Αναρτήσεις
Αυτού του είδους οι αφυπνίσεις είναι ικανές να εκτρέψουν τη νεοφιλελεύθερη νόρμα, μετατρέποντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις σε πεδίο κοινωνικής πρωτοπορίας
Του Μάκη Μαλαφέκα
Τι ζώνη κι αυτή η Ευρωζώνη! Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη για τους fans τού «η Ευρωπαϊκή ένωση εγγυάται την ειρήνη στην Ευρώπη» (ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: η ειρήνη εγγυάται την ένωση, έστω και για προφανείς λόγους τυπικής αιτιότητας. Θα έπρεπε μάλιστα να ήμαστε κομμάτι προσεκτικοί με αυτού του είδους τα αφελή επιχειρήματα καθώς η τελευταία απόπειρα νομισματικής ένωσης που γνώρισε η Γηραλέα ήπειρος, ονόματι Λατινική ένωση, διόλου δεν απέτρεψε τη σεκάνς 1914-1918!). Πραγματική ερωτογενής ζώνη για τους ψυχανώμαλους Μουτζαχεντίν της Φρανκφούρτης και της Ντεφάνς, απαγορευμένη ζώνη για τους δραπέτες του ισοπεδωμένου Τρίτου κόσμου, ζώνη δυσπεπτικών αναταράξεων για τα μεσαία στρώματα που ακόμη δεν απόκαμαν να καταπίπτουν και, τέλος, για εκατομμύρια μισθωτούς βάσης, μικρομεσαίους αγρότες, «μετεγκατεστημένους» εργάτες, υποαπασχολούμενους, άνεργους, και λοιπούς ηρωικούς φτωχοδιάβολους, μια απέραντη Ζώνη του Λυκόφωτος (The Twilight Zone!) στην οποία η παραμικρή υπαρξιακή προβολή, έστω και βραχυπρόθεσμη, ισοδυναμεί πλέον με κακόγουστο αστείο.
Σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη και ευαίσθητη ζώνη λοιπόν, λαμβάνει χώρα κατά το τελευταίο διάστημα (ας πούμε από την ετσιθελικά επιβεβλημένη υιοθέτηση του Σχεδίου Πώλσον και μετά) μια αδυσώπητη αντιπαράθεση που φέρνει αντιμέτωπες τις – εξόφθαλμα απονομιμοποιημένες – ευρωπαϊκές ηγεσίες και τους ίδιους τους λαούς τους. Η διαδικασία αυτή είδε την Ελλάδα να αναδεικνύεται σαν ένα παράδειγμα, υπό την έννοια του παραδειγματισμού επί της προτεινόμενης «επίλυσης» των προβλημάτων της, δημοσιονομικών και άλλων. Μάλιστα, οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έζησε πρόσφατα η χώρα (στις 6 Μαΐου και τις 17 Ιουνίου), οδήγησαν το φαινόμενο αυτό σε μια ποιοτική επιτάχυνση: από το παράδειγμα στη νόρμα. Από τον παραδειγματισμό επί μίας συγκεκριμένης περίπτωσης, σε μια συνολική οπτική της κοινωνίας: ένα μοντέλο συνεκτικό, διαχρονικό, και απολύτως προσαρμόσιμο σε κάθε ιδιαίτερη κοινωνική κατάσταση. Δεν είναι καθόλου το ίδιο...
Η νέα αυτή νόρμα είναι πολιτικά εξελιγμένη ως προς το ότι είναι θεμελιωδώς μεταδημοκρατική. Οι προεκλογικές εκστρατείες (ιδίως η δεύτερη) πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα μιντιακής τρομοκρατίας, της οποίας μοναδικός στόχος ήταν η κατασκευή ενός αποτελέσματος ικανού να γεννήσει μια διακομματική συμμαχία (οσοδήποτε ετερόκλητη) που να εγγυάται την «ομαλή» διεκπεραίωση των προδιαγεγραμμένων (γραφτών!) πολιτικών οικονομικής εξαθλίωσης. Τα ΜΜΕ, χωρίς να αναλύσουν στο ελάχιστο τα προγράμματα των κομμάτων, αναλώθηκαν σε μια υπερεντατική καλλιέργεια φόβου για τις πιθανές συνέπειες μιας ακύρωσης των Μνημονίων, το παραδοσιακό τηλεοπτικό ντιμπέιτ ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή με αστείες δικαιολογίες, το μοναδικό προβεβλημένο ερώτημα ήταν το παράλογο δίλημμα «Ευρώ ή θάνατος», και το Σάββατο πριν τις εκλογές το γερμανικό περιοδικό Focus και οι Financial Times Deutschland καλούσαν ανοιχτά (δια των εξωφύλλων τους!) τους Έλληνες «φίλους» να ψηφίσουν υπέρ του ενός και κατά του άλλου.
Κι αυτή η συμμαχία των προθύμων εγένετο! Από τα επτά κόμματα του νέου σώματος το πρώτο συνεργάσθηκε με το τρίτο και με το έκτο: η νεοσυντηρητική δεξιά με τους σοσιαλ-φιλελεύθερους επιγόνους των Παπανδρέου και ορισμένους όψιμους κεντροαριστερούς αριβίστες. Kαι Πρωθυπουργός διορίστηκε επιτέλους ο κ. Σαμαράς, του οποίου ο αμφιβληστροειδής του δεξιού ματιού αποκολλήθηκε ώρες μετά την ορκομωσία. Στο συμβούλιο των αόμματων υπουργών, βασιλεύει στο εξής ο μονόφθαλμος Πρόεδρος της Κυβέρνησης!
Οι Έλληνες εμπέδωσαν πλήρως αυτό που γνώριζαν ήδη και άλλοι λαοί της Ευρωζώνης, τι σημαίνει δηλαδή να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο «Ναι» και το «Όχι, αλλά τελικά Ναι μωρέ». Και θα είχαν προφανώς συνεχίσει να ψηφίζουν όσες φορές θα είχε χρειαστεί μέχρι την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Επίσης, απήλαυσαν ως το μεδούλι την οργουελική ορολογία των ευρω-αντιφράσεων: Δεδομένου ότι η αναφορά και μόνο της λέξης «διαπραγμάτευση» θα αποτελούσε ύψιστη προσβολή προς τους ευεργέτες δανειστές, η εσωτερική προπαγάνδα προώθησε την απίστευτη λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» (μηδέν εις τον κύβο!), που τελικά αναδείχτηκε και σε κοφυφαίο μετεκλογικό σουξέ. Σε αυτήν την άσκηση ύφους στη Νεογλώσσα – της οποίας ο ακαταλαβίστικος αυτός όρος είναι μόνο ένα μικρό δείγμα –, τα τσακάλια του ελληνικού δικομματισμού διέπρεψαν και πάλι, διατηρώντας εαυτούς για νιοστή φορά (κατά τα τελευταία 38 χρόνια) στην εξουσία.
Μόνο που στο μεταξύ μια θεμελιώδης αφύπνιση τέθηκε σε κίνηση. Μια συλλογική συνειδητοποίηση σε διαστάσεις παλιγγενεσίας. Αυτό το αιώνιο Μεθυσμένο Καράβι που ’ναι μια κοινωνία όταν στα πανιά της φυσούν ισχυροί άνεμοι χειραφέτησης, επιχείρησε να διασχίσει τα απροσπέλαστα ποτάμια που την εγκλωβίζουν αναιρώντας τις εξουσίες των αχρείων και αχρείαστων πλοηγών της. Και σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό, το κατόρθωσε. Ας μην γελιόμαστε: όποια κατοπινή πολιτική υποχώρηση σημειωθεί από την πλευρά του παγκόσμιου χρεοκρατικού κατεστημένου δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε πολύ σημαντικό βαθμό στην αφύπνιση των οργανωμένων κοινωνιών, που είναι πάνω απ’ όλα μια αφύπνιση διανοητική. Αυτού του είδους οι αφυπνίσεις είναι ικανές να εκτρέψουν τη νεοφιλελεύθερη νόρμα, μετατρέποντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις σε πεδίο κοινωνικής πρωτοπορίας. Αυτό θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και το βασικό διακύβευμα της αμέσως επόμενης περιόδου για την Ευρωζώνη. Σε μία εποχή όπου το τραίνο της Ιστορίας ανεβάζει ταχύτητες μέρα με τη μέρα (χωρίς καμία προαναγγελία!), η μοίρα των λαών της Ευρώπης ενδέχεται να παιχτεί στην περιφέρειά της, στα διάφορα θέατρα επιχειρήσεων όπου θα αναμετρηθούν ο νεοφιλελεύθερος κανόνας και η κοινωνική πρωτοπορία. Σύντομα θα έρθει η ώρα που αυτή η διαδικασία αφύπνισης θα προσεγγίσει στο σημείο τήξης. Εφόσον δε ο βαθμός ιδεολογικού φανατισμού που χαρακτηρίζει σήμερα τις οικονομικές ελίτ αντιστοιχεί απόλυτα με το επίπεδο υποτέλειας των παλιών εθνικών πολιτικών εκπροσωπήσεων, δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε την Ευρωπαϊκή ένωση να «απαλλάσσει» το αγνό και άσπιλο σώμα της από τα εξασθενημένα και επικίνδυνα χειραφετημένα του μέλη.
Όμως, επιχειρώντας μια δεύτερη παράφραση, τι θα έκαναν τότε οι ιθύνοντες του χρηματοπιστωτικού πολιτισμού χωρίς αυτούς τους βαρβάρους που, σε αντάλλαγμα των υπερτοκισμένων τους αποπληρωμών, δέχονται στις μικρές τους πλάτες και όλη την προσβλητική επίρριψη ευθυνών για ένα σύστημα που, ούτως ή άλλως, δεν δουλεύει;
Τι θα γένουνε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Δημοσιεύτηκε στη Libération, στις 27/07/2012
Αναδημοσίευση από το Red NoteBook
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου