Πού πάτε, ρε, στη Στοκχόλμη κάνει κρύο!

Αναδημοσίευση από το LEFT.gr

της Δανάης Παναγιωτοπούλου

(Ένα χρόνο πριν - 22 Μαΐου 2011 - από την μουσική εκδήλωση αλληλεγγύης που οργάνωσε η «Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού»)

Η εκτροπή που συντελέστηκε το Μάιο του 2010 σφραγίστηκε με το αίμα τεσσάρων ανθρώπων, έστεκε τρίζοντας επί 13 μήνες και έσκασε με κρότο τον Ιούνιο του 2011 στο Σύνταγμα.

Τώρα οραματίζονται μια κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση – άπ’ τ’ αυτί και στην κυβέρνηση.

Οι άνθρωποι που σήμερα είμαστε τριαντακάτι προλάβαμε να συναντήσουμε στα σχολεία μας καθηγητές παλαιού τύπου – αυτούς με τη βέργα στο κεφάλι – αλλά μέσα στην ατμόσφαιρα του ογδόντα μόνο σαν απολιθώματα μπορούσαμε να τους βλέπουμε.

Λένε συχνά καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Αυτό που δεν λένε είναι η άλλη όψη του νομίσματος, αυτό που κρύβεται πίσω από την κοινοτοπία, που είναι ότι αναγνωρίζω την εξουσία από όπου κι αν πηγάζει.

Ε, λοιπόν, όχι. Δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία ενός αλεξιπτωτιστή υπουργού να υπογράφει ερήμην, ούτε ενός Προέδρου της Δημοκρατίας να ορίζει καρακλαποδόχους ερήμην και κόντρα στο πολίτευμα.

Το να επιχειρείς να εξισώσεις το πολιτικό σχέδιο της χρυσής αυγής με την αντίδραση του αδίκως κρατούμενου απέναντι στο δεσμοφύλακα είναι παρελκυστική τακτική. Για τους φασίστες η βία πάνω από όλα είναι θέαμα, που στοχεύει ή να σε εξαρτήσει από την αδρεναλίνη ή να σε παραλύσει.

Ωστόσο, εμείς που σήμερα είμαστε τριαντακάτι έχουμε συρθεί για λόγους μόδας απ’ τ΄αυτί και το σινεμά σε χιλιάδες θρίλερ και μοιραία αναγνωρίζουμε, ακόμα και στο σώμα μας, τη μηχανική του τρόμου – τη βλέπουμε καθώς χτίζεται, τη βλέπουμε να φορτώνει καύσιμα και τη βλέπουμε να παίρνει μπρος. Ως εκ τούτου τα αποτελέσματα δεν μπορεί να είναι τα αναμενόμενα.

Δεν αναγνωρίζω σε αυτό που ζούμε τη γερμανική κατοχή. Πιο πολύ μου μοιάζει με Ιράκ χωρίς βόμβες. Και στις δύο περιπτώσεις στήθηκε ένα θέαμα παγκοσμίου εμβέλειας να κοιτάμε την ώρα που μέσα σε δωμάτια και λόμπι πολυτελών ξενοδοχείων μια χώρα δένεται χειροπόδρα– υποδουλώνεται σε υπερεθνικές ολιγαρχίες για τουλάχιστον μισόν αιώνα.

Όμως όταν η πολιτική ασκείται με φόντο το θάνατο, τότε έχουμε πόλεμο.

Τα τελευταία χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι συντελείται μια σύγκρουση δια-γενεακή. Άλλη μια παρελκυστική τακτική από-πολιτικοποίησης και εξοικείωσης με τη μοιρολατρία. Είναι η θέση σου, μας είπαν, και όχι οι πράξεις σου που ορίζουν τη ζωή σου, τους συντρόφους και τους εχθρούς σου. Έτσι μια ολόκληρη γενιά, εμείς που σήμερα είμαστε τριαντακάτι, αγνοήθηκε ό,τι κι αν είπε. Η βιομηχανία των μέσων επέλεγε να φωτίσει με κιτς λάμπες μόνο όσους πληρούσαν τα δικά της κριτήρια. Και κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η ζωή, που σήμερα γυρνάει ένα ολόκληρο σύστημα το κεφάλι να κοιτάξει και δεν ξέρει τίποτα για τα χαρακτηριστικά και τις προθέσεις μιας απειλής όλο και πιο πραγματικής, κι έτσι διαπράττει τη μία αστοχία μετά την άλλη.

Αν ο Τσίπρας ήταν ηθοποιός δεν θα έπαιζε ποτέ τον Τσε Γκεβάρα, ούτε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε κάποιον μπολσεβίκο. Τα άγνωστα ονόματα που τον περιβάλλουν είναι παιδιά που γράφτηκαν σε ένα κόμμα όταν αυτό είχε μόλις χάσει το 3% και το Χρηματιστήριο οργίαζε, παιδιά που δεν έπαιζαν ξύλο στην πορεία του Πολυτεχνείου αλλά πήγαιναν στην Πράγα, τη Γένοβα και τη Θεσσαλονίκη, παιδιά που ξέρεις από τα ακροατήρια του ΜΙΘΕ και τα χάνεις για δυο-τρία χρόνια γιατί κάτι «ακατανόητο» σπουδάζουν σε κάποια πόλη της Ευρώπης.

Αν υπήρχε σχέδιο τόσο καλά οργανωμένο, θα έπρεπε οι Γερμανοί να μην εκδίδουν τα βιβλία του Παναγιώτη Κονδύλη, ο Νίκος Πουλαντζάς να έχει αυτοκτονήσει νωρίτερα και ο Κορνήλιος Καστοριάδης να φιμωθεί. Θα έπρεπε η Σχολή της Φρανκφούρτης να έχει καεί, θα έπρεπε το ’68 να έχει σβηστεί από το χάρτη και η Βάρκιζα να είναι μια ωραία παραλία. Θα έπρεπε τα παιδιά στο Περιστέρι και στο Αιγάλεω να μην έχουν βιβλία ήδη από τότε.

Τότε το σχέδιο δεν θα σκόνταφτε πουθενά.

Είμαστε πάνω από όλα πολίτες. Δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε – πόσο μάλλον να ταυτιστούμε – με τα αισθήματα μιας αγοράς-μηχανής, όση πλύση εγκεφάλου και να μας κάνουν. Το θέαμα έχει αρχίσει και γίνεται κακό. Αλλά είπαμε, το θέαμα θέλει λεφτά και τα λεφτά τελειώσαν.

Αντίκειται σε κάθε επιστήμη το να πάθει κανείς το Σύνδρομο της Στοκχόλμη όταν ζει στη Μεσόγειο.