Όσα απαιτούνε το έθιμο και η ανάγκη

του Μπάμπη ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

εἶἑν·

τὰ τῆς θεοῦ μὲν πρῶτον ὡς καλῶς ἔχῃ

φροντιστέον μοι. μέθετε τῶν ξένων χέρας,

ὡς ὄντες ἱεροὶ μηκέτ᾽ ναοῦ δ᾽ ἔσω στείχοντες εὐτρεπίζετε

ἃ χρὴ ᾽πὶ τοῖς παροῦσι καὶ νομίζεται.*

Ιφιγένεια Εν Ταύροις

Είναι γεγονός ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι «λιγάκι» αντιφατικό. Από την άλλη πάλι είναι και απολύτως ξεκάθαρο. Είτε λοιπόν κανείς διαφωνεί με αυτό είτε όχι, το αποτέλεσμα της κάλπης της 6ης Μαϊου, μεταξύ άλλων έδειξε ότι η κοινωνία σήμερα επιθυμεί αποδέσμευση από το μνημόνιο και κατ’επέκταση από τους εφαρμοστικούς του νόμους, αλλά και παραμονή στην ζώνη του €. Το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, εξαρτάται από δύο κυρίως παραμέτρους, την πολιτική απόφαση και τον φορέα που θα κληθεί να υλοποιήσει αυτή την πολιτική.

Και κάπου εδώ ξεκινά και η συζήτηση για την αριστερά. Καταρχάς σαν φορέας υλοποίησης αυτής της πολιτικής, αφετέρου σαν μέρος του πολιτικού δυναμικού που καλείται να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Όχι πολύ καιρό πριν, η διαφωνία μεταξύ αυτών που με υψηλή δόση υποκειμενισμού έβλεπαν την κοινωνία τόσο ευρωσκεπτήστρια όσο ποτέ, και αυτών που πίστευαν ότι είναι δεδομένη -για μία σειρά από λόγους- η διάθεση της κοινωνίας για παραμονή στην ευρωζώνη, λύθηκε μέσα από την εκλογική διαδικασία. Αυτό ίσως να είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα «μηνύματα» της κάλπης.

Αν λοιπόν υπάρχει σήμερα ένα πρώτο διαχωριστικό σημείο, είναι μεταξύ της αριστεράς που καλεί τον λαό να «διορθώσει» την ψήφο του, λες και δεν έχει η κοινωνία δικαίωμα να επιλέξει κάτι διαφορετικό από την θέση της «φωτισμένης ηγεσίας του Περισσού», μιας αριστεράς που καταφέρνει μία σωστή ή και αναγκαία θέση να την καταστήσει μη ελκυστική αφού αδυνατούσε όπως και εξακολουθεί να αδυνατεί, να συνδεθεί με την κοινωνία, ή μίας αριστεράς που ακούει και επιχειρεί να υλοποιεί τα κελεύσματα της κοινωνίας.

Όλα τα παραπάνω όμως δεν έχουν σήμερα μεγάλη σημασία. Σήμερα βρισκόμαστε σε άλλο σημείο. Στο σημείο που πρέπει να συνδεθεί η θεωρητική προσέγγιση με την πράξη. Και σε αυτή την φάση, δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για ενδιάμεσες, αλλά και ούτε για «ορθόδοξες» απαντήσεις.

Αυτό θα πρέπει να απαντηθεί με μια ξεκάθαρη αριστερή πολιτική. Η ξεκάθαρη απάντηση για το αύριο, στο επίπεδο της προοπτικής για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για ένα άλλο μοντέλο διοίκησης, για αυτό που αποστεωμένα πια, εκφωνεί το ΚΚΕ με το σύνθημα Λαϊκή Εξουσία.

Ο ιδιότυπος οικονομισμός του διλήμματος € ή δραχμή που επιχειρείται από τα αστικά κόμματα και όχι μόνο, δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά και οπωσδήποτε δεν μπορεί να απαντηθεί οικονομικά. Η μόνη πειστική απάντηση που μπορεί και πρέπει να δοθεί είναι το όραμα για την επόμενη ημέρα. Η οικοδόμηση της κοινωνίας του αύριο με καλύτερες προϋποθέσεις.

Γεννάται ωστόσο το ερώτημα, μπορείς να οδηγήσεις την κοινωνία σε μία σύγκρουση χωρίς να την έχεις προετοιμάσει για αυτή; Είναι «ηθικό»; Οι απαντήσεις και εδώ δεν είναι εύκολες όσο και μονοδιάστατες. Η διαλεκτική σχέση μεταξύ της λήψης της απόφασης, της συνειδητότητας της κοινωνίας, των δυνατοτήτων του υποκειμενικού παράγοντα και της ιστορικής συγκυρίας, συνιστούν ένα ιδιόμορφο γράφημα με καμπύλες, με ευθείες, με οξύες γωνίες• που άλλοτε τέμνονται και άλλοτε κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Η προετοιμασία της κοινωνίας, δεν είναι μόνο λεκτικές εκφωνήσεις. Είναι μία σειρά μέτρων στην κατεύθυνση του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας συνολικά.

Έχουμε χρέος να τραβήξουμε μπροστά! Σε αυτό που κρίνουμε ότι θα απαντήσει στα ζητήματα. Μόνη παράμετρος που μπορεί να βαρύνει αποφασιστικά στην τελική απόφαση είναι η λαϊκή βούληση που την κρίσιμη στιγμή θα πρέπει να κληθεί να απαντήσει σε όποιο δίλημμα της τεθεί. Αν δηλαδή, ένα από τα βασικά στοιχεία της αντίληψης μας για το αύριο είναι να δώσουμε την ευκαιρία στην κοινωνία να αποφασίσει και να αποφασίζει, δημοκρατικά για το μέλλον της, πέρα και έξω από το πλαίσιο της κυρίαρχης ιδεολογία τότε είναι ανυπέρβλητη υποχρέωση μας η δημιουργία αυτών των συνθηκών με κάθε κόστος.

Σε αυτή την βάση, το πραγματικό διακύβευμα δεν θα πρέπει να είναι το στείρο δίλημμα € ή δραχμή. Το διακύβευμα είναι αν η κρίση η οποία φαίνεται τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε θα διαχειριστεί από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου ή από τις δυνάμεις της αριστεράς. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης. Αυτός ο κίνδυνος όμως υπήρχε πάντα στην αριστερά, εξίσου υπαρκτός με την απομόνωση.

Η ανάληψη της ευθύνης της οικοδόμησης δεν μπορεί παρά να είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να οδηγηθούμε στην επόμενη «διαχωριστική» γραμμή μεταξύ μιας αριστεράς που επιλέγει να εμπλακεί από μία αριστερά που το αποφεύγει. Δεν είναι μόνο κρίσιμες λοιπόν οι στιγμές αλλά είναι και στιγμές κρίσης !

Το επόμενο βήμα μετά την συμβουλή είναι η συμβολή. Η κλήση αυτή δεν μπορεί να είναι αναπάντητη.

* Αρκεί•

Η πρώτη μου φροντίδα πρέπει να είναι

καλά να γίνουν τα ιερά• τα χέρια

των ξένων λύστε• αφού είναι πια δοσμένοι

στη θεά, δεμένοι να μην είναι.

Μπείτε

εσείς στο ναό, και μέσα κει ετοιμάστε

όσα απαιτούνε το έθιμο κι η ανάγκη.