ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ψήφισμα από την ανοιχτή συνέλευση στην κατειλημμένη Νομική

Το πολιτικό και οικονομικό θέαμα, έχει χάσει πλέον την αυτοπεποίθησή του. Οι κινήσεις του είναι τελείως σπασμωδικές. Η κυβέρνηση ‘’έκτακτης ανάγκης’’ που έχει αναλάβει τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, αποτυγχάνει να συντηρήσει την εργασιακή και συνάμα καταναλωτική δύναμη του πληθυσμού. Τα νέα μέτρα, με τα οποία το κράτος επιδιώκει να διασφαλίσει την επιβίωση του ελληνικού έθνους στο διεθνή οικονομικό πόλεμο, οδηγεί σε πλήρη στάση πληρωμών για τον κόσμο της εργασίας. Η περικοπή του βασικού μισθού, και τυπικά πλέον, έρχεται σε πλήρη συνάφεια με την κατάργηση κάθε μορφής άμεσου ή κοινωνικού μισθού.

Κάθε κόστος αναπαραγωγής μας εξαφανίζεται. Οι υποδομές υγείας, οι εκπαιδευτικοί χώροι, τα επιδόματα ‘’πρόνοιας’’ και ό, τι μας καθιστά αποδοτικούς στο κυρίαρχο σύστημα αποτελούνε πλέον παρελθόν. Αφού μας ξεζουμίσανε, τώρα μας πετάνε στην πείνα και την εξαθλίωση.

Η διασφάλιση της κατάργησης κάθε μορφής μισθού σε νομικό επίπεδο, γίνεται μέσω της δημιουργίας ενός ‘’ειδικού κλειστού λογαριασμού’’. Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό κράτος διασφαλίζει ότι το χρηματικό απόθεμα θα κυλάει μόνο για την επιβίωση του κεφαλαίου, με τίμημα ακόμα και τη ίδια μας τη ζωή. Η βαρύτητα του χρέους (όχι του κράτους, αλλά αυτό που εγγενώς εμπεριέχεται στη σχέση κεφάλαιο ) απειλεί να πέσει στο κεφάλι μας και να μας εξοντώσει.

Ο μύθος του χρέους. Η κυρίαρχη πατριωτική αφήγηση προβληματικοποιεί το ελληνικό χρέος, θέτοντάς το σαν διακρατικό ζήτημα. Δημιουργεί την αίσθηση ότι κάποιοι απάτριδες τοκογλύφοι έχουν στοχοποιήσει το ελληνικό κράτος και η ‘’καλή κυβέρνηση’’ κάνει το παν για να μας σώσει ή πως έχει ως στόχο να μας προδώσει, όντας και αυτή κομμάτι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Κόντρα σε αυτή τη λανθάνουσα εθνικιστική αντίληψη, το χρέος είναι απόρροια και αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής οικονομίας, και αυτό τα αφεντικά μας το ξέρουν πολύ καλά. Η οικονομία στηρίζεται στη δημιουργία ελλείψεων, στη δημιουργία νέων πεδίων σπανιότητας (δηλαδή καταστροφική δημιουργία με μακροπρόθεσμες, αρνητικές πάντα, συνέπειες. Το χρέος και οι ενοχικές υποχρεώσεις θα επεκτείνονται και θα δεσπόζουν την κοινωνία, όσο υπάρχει η ιδιοκτησία, η ρουτίνα της κατανάλωσης, η ανταλλαγή και το χρήμα.

Όταν λέμε ότι η κρίση είναι δομική και συστημική εννοούμε ότι οι δομές της πολιτικής οικονομίας έχουν φτάσει στο τέλμα, έχει χτυπηθεί ο ίδιος ο πυρήνας τους, δηλαδή η διαδικασία παραγωγής αξίας. Είναι ξεκάθαρο πως για το κεφάλαιο περισσεύουμε (εκτοξευμένα ποσοστά ανεργίας), και πως πλέον η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι απλά εμπόδιο στη διαδικασία συσσώρευσης. Η χρηματοπιστωτική κρίση, δηλαδή η αντικατάσταση των μισθών με δάνεια και η μη δυνατότητα παροχής δανείων, οδηγούν το σύστημα σε ένα φαύλο κύκλο μη βιωσιμότητας. Αυτό συμβαίνει γιατί θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την αξία της εργασίας, δηλαδή την ίδια τη σχέση μέσω της οποίας οι από κάτω εντάσσονταν στους ρόλους του συστήματος

Μήπως να το ρίξουμε στο σοσιαλισμό και τη ‘’λαϊκή οικονομία’’;Οι κάθε λογής εργατοπατέρες και λαΪκοί ηγέτες παράγουν τις δικές τους αυταπάτες και μια πολιτική διέξοδο εντός του συστήματος και της πολιτικής οικονομίας. Μπορεί να λένε για κρατικοποίηση τραπεζών, να παίρνουν τη μορφή της αναγέννησης του ορθολογικού φιλελευθερισμού. Ενίοτε παίρνουν τις μορφές της ενσωμάτωσης και της εναλλακτικής ‘’ επαναστατικότητας’. Άλλοτε, ακούμε για πράσινη ανάπτυξη, οικολογική αποκέντρωση, άμεση δημοκρατία για το φετιχισμό της πολιτικής μορφής.

Ενώ η ίδια η αγορά και η κρατική παρέμβαση αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε προοπτική, το πολιτικό θέαμα εξακολουθεί να λανσάρει διάφορα προΪόντα όπως λαΪκή οικονομία και εξουσία και κρατικούς σοσιαλισμούς. Οι μυθολογίες των διαφόρων δικτατοριών του προλεταριάτου, επιζούν την ίδια εποχή που το πλήθος των αποκλεισμένων από την παραγωγή και τους θεσμούς και των ανέργων δεν μπορεί να αποτελέσει μια δυνατή πελατεία στα κόμματα και τα συνδικάτα τους. Την αντιδραστική πολιτική θέση των κρατιστικών επαναστάσεων έχει διαδεχθεί ένα κενό εμπόριο ιδεολογίας.

Ο κοινωνικός πόλεμος δεν έχει σύνορα. Κάποιοι μέσα στη κρίση, βλέπουν μια επανανοηματοδότηση-επαναχάραξη των εθνικών περιφράξεων. Ο εθνικός κορμός και οι δίάφοροι ρατσιστές φαίνεται πως βρίσκουν ευκαιρία να στοχοποιούν τους μετανάστες , να κάνουν επιθέσεις και πογκρόμ και να σιγοντάρουν το θεσμικό ρατσισμό του ελληνικού κράτους. Γι’ αυτούς η αντίστασή τους έχει εθνικά χρώματα και μάχονται ως Έλληνες και όχι ως εχθροί της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής καταπίεσης που βιώνουν.

Εμείς διαλέγουμε συνειδητά στρατόπεδο θεωρώντας πως κάθε παρουσία εθνικού συμβόλου και σημαίας ανήκουν στο πεδίο του εχθρού και είμαστε διατεθειμένοι να το πολεμήσουμε με κάθε μέσο. Επειδή οι χρυσαυγίτες, οι αυτόνομοι εθνικιστές και οι υπόλοιποι φασίστες προβάλλουν μία καθαρή εθνική κοινότητα ως λύση, οι προληπτικές επιθέσεις εναντίον τους και η αλληλεγγύη στους μετανάστες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για οποιοδήποτε ριζοσπαστικό εγχείρημα.

Μόνη λύση η κοινωνική επανάσταση.Σε όλα αυτά έχουμε να αντιπροτείνουμε την κοινωνική επανάσταση την οποία θεωρούμε ως μόνη λύση για να έχουμε ζωή και όχι επιβίωση. Αυτό σημαίνει να εξεγερθούμε απέναντι σε κάθε οικονομικό και πολιτικό θεσμό. Απαιτεί, μέσα στη πορεία της εξέγερσης, να λάβουμε μέτρα όπως κατάργηση του κράτους, της ιδιοκτησίας και κάθε είδους μετρησιμότητας, της οικογένειας, του έθνους, της ανταλλαγής και του κοινωνικού φύλου. Ώστε να επεκτείνουμε τη χαριστικότητα και την ελευθερία σε κάθε σημείο του κοινωνικού βίου.

Αυτό σημαίνει επανάσταση! Φέρνοντας σε αυτή τη κατεύθυνση κάθε διεκδικητικό αγώνα για το μισθό, κάθε αυτοοργανωμένη δομή και συνέλευση , ειδικά σε μια συγκυρία, όπως τώρα, που η πολιτική-κυβερνητική μορφή της συστημικής κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη.

Πορεία 18:00 Προπύλαια

Ανοιχτή συνέλευση στην κατειλημμένη Νομική αμέσως μετά την πορεία

Κατάληψη Νομικής 9/2/12