Το ΝΑΡ στην ουρά του ΚΚΕ;

ολίσθημα  "σημαιοφόρου"...

Έκπληξη μας μας προξένησε η ανάγνωση του άρθρου του Π. Μαυροειδή “Η αναγκαία ‘πρόταση εξουσίας’ της αριστεράς και η γελοιογραφία της” , του οποίου μια συντομευμένη μορφή δημοσιεύεται στο σημερινό ΠΡΙΝ. Η έκπληξη αφορά στην άνευ όρων προσχώρηση στην γραμμή του ΚΚΕ. Τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά την περίοδο που οξύνθηκε η σύγκρουση του αντιεξουσιαστικού χώρου με το ΚΚΕ, το ΝΑΡ είχε κάνει κάποιες κινήσεις πολιτικής προσέγγισης προς το χώρο του ΚΚΕ, μερικές από τις οποίες έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα κείμενά μας. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Στην 3η εθνική κατηγορία που παίξει το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αντίστοιχα προβλήματα με αυτά που έχει το ΚΚΕ στην 1η εθνική από τον χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΜΑΡ.

Δημοσιεύουμε ένα ενδεικτικό απόσπασμα, με τις υπογραμμίσεις όπως ακριβώς είναι στο κείμενο. Ακριβώς αυτές οι υπογραμμίσεις καταγράφουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την πλήρη ταύτιση με την γραμμή του ΚΚΕ. Το ίδιο το κείμενο είναι τόσο αποκαλυπτικό που δεν χρειάζονται πρόσθετες ερμηνείες και σχόλια:

Εδώ απαιτείται η τόλμη. Η αριστερά πρέπει να θέσει τη δική της συνολική πολιτική διέξοδο. Την δική της πρόταση εξουσίας για το λαό. Αυτή αναγνωρίζεται εύκολα από τον κόσμο του αγώνα. Τρία είναι τα στοιχεία της, με βάση και τα προηγούμενα.

Πρώτον, πρέπει να υπάρξει ανατροπή κυβέρνησης, τροϊκανής χούντας και σάπιου πολιτικού συστήματος.

Δεύτερο, να ηγεμονεύσει ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, στο πλαίσια μιας άλλης πορείας έξω από την ΕΕ και σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό.

Τρίτο, ο εργαζόμενος λαός, πρέπει να είναι οργανωμένος, σε νέες κοινωνικές και πολιτικές μορφές που θα επιβάλλουν τη θέληση του και θα οργανώνουν δημοκρατικά την κοινωνία και τις σχέσεις της.

Η ‘’αριστερή κυβέρνηση’’, αποτελεί τη γελοιογραφία της πρότασης εξουσίας της αριστεράς. Υποδηλώνει είτε την αφέλεια, είτε το σκόπιμο αποπροσανατολισμό.

Όμως θα μπούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε μια άλλη παράγραφο, στο τέλος του κειμένου, η οποία αποκαλύπτει που πραγματικά βρίσκονται οι ελπίδες του συγγραφέα. Μήπως στο κίνημα στο μαζικό κίνημα, στις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, στο εξεγερσιακό φρόνημα του λαού που καταγράφτηκε στις πλατείες, στις μεγάλες διαδηλώσεις και τις παρελάσεις; Όχι βέβαια! Οι ελπίδες βρίσκονται στην κρίση των άλλων, των διπλανών μας: 

Αναπτύσσονται διεργασίες κρίσης στους χώρους της κοινοβουλευτικής αριστεράς ή/και του δημοκρατικού ‘’πατριωτικού χώρου’’, με δυνατότητες θετικών επανατοποθετήσεων, ειδικά σε ότι αφορά τη Λυδία λίθο που ακούει στο όνομα “στάση απέναντι στην έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ’’.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτή θέση, το κείμενο δεν την εξηγεί. Όμως όποιος έχει παρακολουθεί την στάση και τις ομιλίες των εκπροσώπων του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε διάφορες εκδηλώσεις που υποτίθεται ότι γίνεται διάλογος ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς, έχει πάρει μια γεύση από τους μονολόγους προπαγάνδας της αυτής της “αντικαπιταλιστικής” γραμμής...

Την κρίση που βλέπει ο συντάκτης του κειμένου εμείς δεν την βλέπουμε, ίσως γιατί είμαστε μύωπες. Αν θεωρεί ότι η παρέα του Π. Λαφαζάνη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η παρέα του Κ. Παπουλή στο ΜΑΑ, οι οποίες συμπορεύονται με τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το ευρώ και την ΕΕ, όπως και το γεγονός ότι η Χ. Καραμάνος κρατάει σε καμιά διαδήλωση το πανώ της “πρωτοβουλίας ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ”, ότι καταγράφουν “διαδικασίες κρίσης” σε αυτούς τους χώρους, μάλλον είναι μακριά νυχτωμένος. Το ίδιο λάθος το επαναλαμβάνει, διπλά μάλιστα, για το ΕΠΑΜ. Πρώτα απ' όλα γιατί το ονομάζει δημοκρατικό “πατριωτικό χώρο”. Και δεύτερο γιατί οι εκκαθαρίσεις που γίνονται εκεί από ένα πυρήνα πρώην κουκουέδων - που σήμερα κινούνται κάπου ανάμεσα στον Π. Καμμένο, το ΛΑΟΣ και την “χρυσή αυγή” - δεν έχουν τίποτα το θετικό, ούτε για την δημοκρατία, ούτε για την αριστερά...