Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του "Μετώπου Α-Α"
Συζήτηση μεταξύ του Ολιβιέ Μπεζανσενό και του Ζαν-Λυκ Μελανσον στο περιοδικό «Regards/Ματιές» 6/4/2011 [με αφορμή την ‘’αραβική άνοιξη’' *]
Regards: Τι αλλάζουν οι επαναστάσεις που ξετυλίγονται στον αραβικό κόσμο;
Ολ.Μπεζανσενό :
Δείχνουν ότι είναι δυνατόν. Για την αντικαπιταλιστική γενιά που γεννήθηκε από την αργή αναγέννηση του κοινωνικού κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του’90, οι επαναστάσεις αυτές δείχνουν ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς επανάσταση. Ο λαός εισβάλλει στην πολιτική σκηνή και παίρνει στα χέρια του το πεπρωμένο του πέρα από τις εκλογικές «προθεσμίες». Συγκρούεται όχι μόνο με τις δικτατορίες αλλά και με τα ιμπεριαλιστικά και δυτικά συμφέροντα.
Το πολιτικό ρεύμα στο οποίο ανήκω πάντα έλεγε ότι δεν υπάρχει ένα μοντέλο επανάστασης. Καθεμία έχει τις ιδιαιτερότητες της αλλά εγγράφεται πάντα σε ένα πλαίσιο [ πολιτικών συνθηκών ]. Σήμερα , [το πλαίσιο] είναι αυτό της χρεοκοπίας του καπιταλισμού. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει στην Τυνησία, την Αίγυπτο ή τη Λιβύη έχοντας το φακό μας επικεντρωμένο μόνο στα ζητήματα δημοκρατίας. Πρόκειται για μια πολιτική χρεοκοπία στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Προηγουμένως, ο καπιταλισμός δεν ερχόταν αντιμέτωπος παρά μόνο με τις δικές του αντιφάσεις, πράγμα που κι αυτό δεν ήταν καθόλου κακό. Τώρα, η αντίφαση έρχεται από το απέναντι στρατόπεδο, αυτό των καταπιεσμένων. Όπως έλεγε ο φίλος και σύντροφός μου Ντανιέλ Μπενσαΐντ, το πεδίο των δυνατοτήτων είναι πάντα ανοιχτό, και αυτό είναι που απολαμβάνουμε σήμερα σε «απευθείας μετάδοση» !
Ζαν-Λυκ Μελανσον :
Η πρώτη εντύπωση είναι ότι παίρνουμε στήριξη και αυτό είναι μαγικό. Αυτές οι επαναστάσεις κάνουν να παραπαίει η άποψη του σοκ των πολιτισμών, που μας πούλαγε η δεξιά και η άκρα δεξιά. Η ιδέα, σύμφωνα με την οποία οι λαοί είναι καθορισμένοι από την κουλτούρα τους και ότι πίσω από κάθε κουλτούρα υπάρχει μια θρησκεία. Μ’ αυτή τη λογική, «φυσικά» όταν οι Άραβες μπαίνουν σε κίνηση, θεωρείται ότι είναι για να απαιτήσουν περισσότερη θρησκεία. Πλην όμως είδαμε έναν λαό που ζητά περισσότερη ελευθερία, αξιοπρέπεια και δημοκρατία. Να κάτι που διαλύει μια μοιρολατρική και ρατσιστική θεώρηση του κόσμου.
Παρά το ότι συμβαίνουν σε κουλτούρες, σε χώρες και πλαίσια διαφορετικά, οι επαναστάσεις εκδηλώνουν πάντα κάποιες σταθερές. Βρίσκουμε πάντα μια κατάσταση που συσσωρεύει αφορμές έκρηξης. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή οι υπάρχουν οι συνθήκες, θα ξεσπάσει η επανάσταση. Παραδείγματος χάριν, η φτώχια δεν προκαλεί αφ εαυτής την επανάσταση. Ότι κι αν συμβαίνει, η επανάσταση δεν ξεσπά ποτέ για ιδεολογικούς λόγους. Έχει αφετηρία πάντα ένα γεγονός ή μια απλή κατάσταση , την οποία αποκάλεσα το bug. Η «μηχανική» της εγκαθίσταται ξεκινώντας από ένα κοινωνικό συμβάν, παίρνει μια διάσταση δημοκρατικής απαίτησης και επανέρχεται στο κοινωνικό συμβάν διότι δεν κάνει κάποιος επανάσταση για να τον κακομεταχειρίζονται εκ νέου στο εργοστάσιο.
R:
Συγκεκριμένα όμως, αυτές οι επαναστάσεις αλλάζουν κάτι στον τρόπο αντίληψης σας του επαναστατικού φαινομένου;
Ο.Μπ.:
Είναι εφικτός για τον 21ο αιώνα, ένας κομμουνισμός ή ένας οικοσοσιαλισμός , ο όρος έχει μικρή σημασία, αλλά σίγουρα μια κοινωνία μη-καπιταλιστική. Αυτό που αλλάζει, και για την ίδια την αριστερά, είναι ότι μπορούμε τώρα να μιλάμε για επανάσταση. Και όπως και να το κάνουμε , αυτό είναι απολαυστικό! Πριν από μόλις 4 ή 5 χρόνια, το να συζητήσουμε για θέματα στρατηγικής που συνδέονται με το μοίρασμα του πλούτου, τον καπιταλισμό ή σχετικά με την ιδιοκτησία, δεν ήταν προφανές, ακόμη και στην αριστερά. Δεν ήταν μόνο η δεξιά που απαξίωνε, ακόμη και την ιδέα της επανάστασης. Σήμερα «το κοντέρ» είναι μηδενισμένο και αυτό είναι κάτι καλό. Έχουμε , εν πάση περιπτώσει, την απόδειξη ότι μια επανάσταση μπορεί να συμβεί εκτός των εκλογικών καταστάσεων.
R:
Πάντα η ίδια αντιπαράθεση ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και τις κάλπες;
Ο.Μπ:
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και τις κάλπες είναι στείρα. Έχουμε ανάγκη από τα πολιτικά κόμματα. Είναι χρήσιμα στις στιγμές της άμπωτης, βοηθούν στη συλλογική μνήμη, στην οργάνωση των μελών και κάνουν τη σύνδεση ανάμεσα στους «τομείς» της επανάστασης. Αλλά πρέπει να έχουμε την ασφάλεια ότι δεν θα μιλάνε στη θέση του λαού, ότι έχουν την έγνοια να κάνουν τη σύνθεση ανάμεσα στο κοινωνικό και το πολιτικό.
Εδώ υπάρχει σίγουρα μια ασυμφωνία ανάμεσά μας. Ακόμη κι όταν την αποκαλούμε επανάσταση των πολιτών όπως εσύ [ ΖΛΜ ] , αυτό δεν μπορεί να είναι μια εκλογική υπόσχεση, διότι οφείλει να είναι μια τομή, μια ρήξη , με όρους εμπλοκής, συμμετοχής του λαού, με την ιδέα της «ανάθεσης εξουσίας».
Ζ-Λ. Μ.:
Στο μυαλό μου δεν υπήρξε ποτέ αντιπαράθεση ανάμεσα στο επαναστατικό φαινόμενο και το θέμα της πολίτικης [ με την κοινοβουλευτική έννοια ]. Μια επανάσταση ξεσπά όπως ένας σεισμός, για λόγους που έχουν να κάνουν με ένα συνολικό σύστημα. Αυτό μπορεί να συμβεί σε μια περίοδο εκλογών ή εκτός αυτής.
Μια επανάσταση εμφανίζεται ως μια πράξη ρήξης, τομής αλλά στη συνέχεια, δεν μπορεί να υπάρχει συνεχής ξεσηκωμός. Μιλάω για «επανάσταση των πολιτών» γιατί χρειάζεται να γίνει η σύνθεση των δύο και να εκπληρωθεί το έργο της επανάστασης. Το πρώτο χαρακτηριστικό μιας επανάστασης είναι η αλλαγή της θεσμικής τάξης πραγμάτων. Πρέπει να περιγράφει ο δρόμος που πρόκειται να ακολουθήσουμε για να κάνουμε μια διαφορετική τάξη πραγμάτων, εξού και η ανάγκη μιας Συντακτικής. Δεύτερον: έχουμε να κάνουμε με μια ριζική τροποποίηση του καθεστώτος ιδιοκτησίας. Τρίτον, πρέπει να σκύψουμε στο θέμα των αξιών που εγγράφονται ως φέρουσα δύναμη της επαναστατικής διαδικασίας. Το 1789, έπρεπε να καταργηθεί η μοναρχία, να αλλάξει το καθεστώς ως προς την ιδιοκτησία και να εγκατασταθεί η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφοσύνη. Σήμερα πρέπει να καταργήσουμε την προεδρική τάξη πραγμάτων της 5ης Δημοκρατίας και να επεκτείνουμε τα δικαιώματα των πολιτών. Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι μόνο θέμα φιλοφροσύνης, είναι η άσκηση της εξουσίας σε ένα συλλογικό πλαίσιο. Το επαναστατικό σχέδιο οφείλει να παντρέψει το γενικό κίνημα της κοινωνίας με την θεσμική και νομική του έκφραση.
Η επανάσταση των πολιτών, σύνθημα δανεισμένο από τις νότιο-αμερικάνικές επαναστάσεις, προσπαθεί να δώσει μια συγκεκριμένη λύση.
Ο. Μπ. :
Εάν σήμερα σκέφτεσαι ότι επανάσταση και καθολικό δικαίωμα ψήφου, δεν είναι αντιφατικά, είναι ένα καλό προχώρημα. Για μας πάντως, ποτέ δεν υπήρξαν ασύμβατα.
Από την εποχή της Κομμούνας, ξέρουμε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα δεν αρκεί να υποκαταστήσουμε μια κυβέρνηση από μία άλλη, αλλά να καταργήσουμε την κρατική μηχανή για να εγκαθιδρυθεί ένας νέος τρόπος λειτουργίας, δημοκρατικός, που θα λειτουργεί από κάτω προς τα πάνω. Ο κοινωνικός χρόνος δεν είναι απαραίτητα ο πολιτικός χρόνος και ο πολιτικός χρόνος δεν είναι ο εκλογικός. Στο Κάιρο πχ δεν θέλουν εκλογές πολύ γρήγορα, γιατί στην Αίγυπτο, ξέρουν ότι οι ψήφοι μπορούν να εξαγοραστούν και εάν οι εκλογές διοργανωθούν υπερβολικά γρήγορα, ο Μουμπάρακ, τις ξανακερδίζει αμέσως. Είμαστε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο «όχι πια» και το «όχι ακόμα». Σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να κρατήσουμε την «έμμονη ιδέα» της λαϊκής συμμετοχής. Ο αντικειμενικός μου στόχος, είναι ό λαός να πάρει και να κρατήσει την εξουσία, κανείς άλλος, ούτε καν ένα επαναστατικό κόμμα. Αυτό είναι το κεντρικό στρατηγικό ερώτημα.
Ζ-Λ. Μ.:
Πρέπει να έχουμε μια θεώρηση αυτών που πρέπει να εκπληρώσουμε αλλά επίσης και της μεθόδου. Δεν είμαστε οι νερουλάδες της επανάστασης, αυτοί που σφουγγίζουν το μέτωπο του αγωνιστή. ‘Έχουμε ιδέες και ξέρουμε προς τα πού πρέπει να πάμε. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη μάχη. Σε κάθε στάδιο, υπάρχουν αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Εδώ, συγκεκριμένα, πρέπει να βάλουμε όλη την τύχη με το μέρος μας. Υπάρχει κάπου ένα κοινωνικό μέτωπο; Πρέπει να είμαστε παρόντες. Και σε έναν αγώνα, όπως έλεγε ο Μαρξ, αυτό που μετρά είναι λιγότερο το αποτέλεσμα και περισσότερο το συναίσθημα της ένωσης η οποία όλο και μεγαλώνει. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο και στο πολιτικό επίπεδο. Δεν θα στεναχωρηθούμε επειδή οι άνθρωποι πάνε στις κάλπες, ούτε θα αδιαφορήσουμε, στο όνομα τού ότι «είναι μια μπουρζουάδικη δημοκρατία».
Ο.Μπ.:
Αυτό που εσύ προτείνεις είναι μια διαδικασία από τα πάνω. Εγώ παλεύω για μια διαδικασία από τα κάτω. Το να πούμε ότι θα πάμε για κυβέρνηση και κατόπιν θα αγωνιστούμε για τη λαϊκή συμμετοχή, το ακούμε εδώ και χρόνια. Ακόμη και με τις καλλίτερες προθέσεις, δεν θα μπορείς να εμπλέξεις τον πληθυσμό γιατί θα έχεις πιαστεί στην παγίδα της πολιτικής συμμαχίας. Στο τέλος, αυτός που αποφασίζει είναι η οικονομική εξουσία.
Στο κίνημα για τις συντάξεις, η ευθύνη του εργατικού κινήματος ήταν να εξασφαλίσει ένα πολιτικό μπρα ντε φερ με το Σαρκοζύ και να μην πει « σφίγγουμε τους κώλους» εν αναμονή του 2012 [ προεδρικές εκλογές]. Το εργατικό κίνημα δεν ανάλαβε την ευθύνη να προχωρήσει σε γενική απεργία. Αν είχε γίνει αυτό, θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια σειρά γεγονότων με όρους πολιτικής προοπτικής, πολιτικών δυνατοτήτων... Εσύ, πορεύτηκες στη ιδέα του δημοψηφίσματος. Αν τις διεκδικήσεις δεν τις παίρνει στα χέρια της η βάση, δεν πρόκειται να «τσουλήσει το πράγμα».
Ζ-Λ. Μ.:
Μπορούμε να μετατρέψουμε τα πάντα σε ανυπέρβλητη διαφωνία ή να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε. Εσύ, βάζεις πρώτο το ότι, η πιο άμεση δυνατή δημοκρατία είναι αναγκαία για να πάρει μπρος το μοτέρ της επανάστασης. Δεν αντιλέγω αλλά προσπαθώ να το αντιμετωπίσω συγκεκριμένα. Παίρνεις το παράδειγμα του κινήματος για τις συντάξεις και εκτιμάς ότι η κινητοποίηση ήταν επαρκής για να προκαλέσει κάτι πιο προωθημένο από πολιτική άποψη. Δεν είναι η εικόνα που είχα. Το δημοψήφισμα ήταν ένα αίτημα που τέθηκε στη εξουσία. ΄Ηταν για να καταδειχθεί ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά, ότι προκαλούσαμε την εξουσία να ζητήσει τη γνώμη του λαού. Αντίθετα, δεν είπα ποτέ ,ότι έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στο δημοψήφισμα και το κοινωνικό κίνημα. Χρειαζόντουσαν και τα δύο.
Ο.Μπ.: Ε λοιπόν βάλε στοίχημα και κέρδισέ το! Νομίζεις πως οι καπιταλιστές θα αφεθούν χωρίς αντίσταση;
R: Αυτό θέτει το ζήτημα της βίας;
Ζ-Λ. Μ.:
Και το νόμου, ίσως, πριν τη βία..
Ο.Μπ.:
Ο νόμος και οι θεσμοί δεν λύνουν το πρόβλημα της βίας. Δεν αρκεί να έχουμε αύριο ένα καλό νόμο για να εξασφαλίσουμε από τους καπιταλιστές ότι θα αποδώσουν ότι έχουν κλέψει. Δεν είναι παπαδάκια! Ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν θα εφαρμοστεί απλά και ήσυχα μετά από μια καλή προεκλογική καμπάνια. ΘΑ υπάρξει αντιπαράθεση. Το CAC40 [ ο δείκτης του γαλλικού χρηματιστηρίου ] δεν θα αφεθεί να το κάνουμε ότι θέλουμε.
RM Γιατί ο αντικαπιταλισμός δεν επωφελείται από την κρίση του καπιταλισμού;
Ζ-Λ. Μ.:
Εδώ φαίνεται η δύναμη της ιδέας της διατήρησης της τάξης πραγμάτων ως έχει. Αυτό περνά μέσα από τα πιο βάναυσα μέτρα, όπως η ενοχοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης ή μέσα από πράγματα λιγότερο ορατά της κυρίαρχης ιδεολογίας, στην οποία κάνουν σκάτζα οι μηχανισμοί διασκέδασης και των ΜΜΕ, που βάζουν μέσα στα μυαλά ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ότι αυτή είναι η τάξη του κόσμου.
Ο.Μπ.:
Για να εξισορροπήσουμε τη συζήτηση, να πω ότι υπάρχουν ιδέες που συζητούνται στην αριστερά και που δεν συζητιόντουσαν πιο πριν. Μιλάμε πλέον για τη διανομή του πλούτου ή για το χάσμα των μισθών. Ακόμη και στο Σοσ. Κόμμα. Αυτό μας ενδυναμώνει.
Όμως έχουμε μια κοινή ευθύνη, μέσα στο πλαίσιο ανόδου της Μαρίν Λε Πεν , δεν μπορεί να υπεκφεύγουμε. Μπροστά σε έναν φασίστα και λαϊκιστή εχθρό, οι δυνάμεις οφείλουν να ενωθούν. Η αριστερά οφείλει να εξασφαλίσει ένα πρόγραμμα ρήξης όχι μόνο στα ζητήματα των διεκδικήσεων αλλά και απέναντι στο σύστημα. Αυτή η απουσία αμφισβήτησης του συστήματος είναι που κάνει να ανεβαίνει το Εθνικό Μέτωπο [ Λε Πεν ]. Και εξού η επιμονή μου να έχουμε την αφετηρία από τα κάτω, από το λαό.
R: Στους «κάτω» αυτό που ακούγεται συχνά είναι ότι δεν καταλαβαίνουν καθόλου τις διαιρέσεις τις αριστεράς.
Ο.Μπ.:
Ναι, αλλά ακούμε επίσης να λέγεται ότι θα πρέπει να υπάρχει μία μόνο αριστερά γύρω από το Σ.Κ. Όμως δεν υπάρχει μόνο μία αριστερά, παρόλο που το αίτημα για ενότητα είναι εύλογο. Ο ερχομός του Ντ. Στρως Καν [ για υποψήφιος πρόεδρος του Σ.Κ. το 2012 ] ενισχύει την άποψη ότι υπάρχουν δύο μεγάλες πολιτικές κατευθύνσεις στην αριστερά. Μια σοσιαλ-φιλελεύθερη και μια που θέλει να βγει εκτός. Και δεν υπάρχουν μόνο κόμματα σε αυτή την οικογένεια [ τη δεύτερη ]. Θα έπρεπε να υπάρχει μια αντικαπιταλιστική υποψηφιότητα. Ικανή να εκφράσει το ριζοσπαστισμό του κοινωνικού κινήματος. Πρέπει να συζητήσουμε για ένα πρόγραμμα, για συμμαχίες και για τους υποψηφίους. Θεωρώ πχ, δεν μπορεί να θεωρείσαι υποψήφιος Πρόεδρος επειδή είσαι ο επικεφαλής ενός πολιτικού κόμματος. Η ενότητα, δεν είναι η στοίχιση, η προσχώρηση. Η διαφωνία μεταξύ μας , δεν είναι μόνο το θέμα της λαϊκής συμμετοχής που συζητούσαμε προηγουμένως, αλλά και ο λαϊκός έλεγχος πάνω στην εξουσία. Οι συναντήσεις τετ-α-τετ μεταξύ κομμάτων, το ξέρουμε , δεν αποδίδει.
R: όμως παρόλα αυτά, είστε κατά βάθος σύμφωνοι, πάνω στα προγράμματα. Τι δικαιολογεί το ότι δεν είστε μαζί;
Ζ-Λ. Μ.:
Συμφωνώ. Τίποτε δεν δικαιολογεί το να μην είμαστε μαζί. Εμείς είμαστε ένα μικρό κόμμα. Μόλις 8000 μέλη. Η στρατηγική της συνάντησης ήταν επιβαλλόμενη για μας. Έτσι φτιάχτηκε το Μέτωπο της Αριστεράς, Έχουμε ένα παράδειγμα συνεύρεσης, στο Λιμουζεν, στις Περιφερειακές εκλογές, όπου το Μέτωπο της Αριστεράς και το ΝΑΚ , χέρι-χέρι, πήραν 14% στον 1ο και 20% στο 2ο γύρο. Κατά τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να είμαστε σήμερα μαζί και να οικοδομήσουμε μια λαϊκή δύναμη. Έχεις δίκιο δεν μπορεί να είναι στοίχιση, προσχώρηση. Αλλά δεν μπορεί να είναι ούτε και μια πλήρης συναίνεση σε ότι λες. Πρέπει να ανεχόμαστε ότι όλος ο κόσμος δεν έχει την ίδια γνώμη.
Εν πάση περιπτώσει, οι ιστορίες περί υποψηφιοτήτων μας δημιουργούν δυσκολία διότι δεν είμαστε σύμφωνοι με αυτή τη μορφή αντιπροσώπευσης που είναι σύμφυτη με την 5η Δημοκρατία. Πως , όντως, μια τέτοια ποικιλότητα κινημάτων, θα μπορούσε να αντιπροσωπευτεί από ένα και μοναδικό πρόσωπο. Λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση, το διακύβευμα, θα είναι να προταθεί ένας υποψήφιος που θα είναι ικανός να δημιουργήσει μια συλλογική δομή. Αν πάμε μαζί, θα κάνουμε ένα καταπληκτικό πράγμα.
Ο.Μπ.:
Πάνω στο πρόγραμμα, υπάρχουν θέματα προς συζήτηση. Παίρνω το παράδειγμα του τραπεζικού τομέα, θέμα που άπτεται της διανομής του πλούτου. Προτείνεις ένα δημόσιο πόλο και όχι ένα τραπεζικό μονοπώλιο που είναι η δική μας πρόταση. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ο εν λόγω Δημόσιος πόλος θα βρεθεί εξ αντικειμένου σε ανταγωνισμό με τις ιδιωτικές τράπεζες και θα οφείλει να ακολουθήσει τους κανόνες μιας καπιταλιστικής λειτουργίας.
R: Στο συνέδριο του ΝΑΚ ακούστηκαν ερωτήματα, γύρω από της πιθανή υποψηφιότητας σας, ΖΛΜ: το παρελθόν σας με τους σοσιαλιστές και η συμμετοχή σας σε μια κυβέρνηση του ΣΚ.
Ζ-Λ.Μ.:
Είμαι πολύ λυπημένος, που η απάντηση μου σε αυτό το ζήτημα δεν ακούστηκε. Ήρθα σε ρήξη με το σοσιαλιστικό κίνημα και έγραψα ένα βιβλίο 350 σελίδων για να εξηγήσω το γιατί αυτό κίνημα έχασε το βηματισμό του βυθιζόμενο στην σοσιαλδημοκρατία αλά ευρωπαϊκά. Είναι μια αναφορά κριτική, ως προς το παρελθόν μου. Τι άλλο πρέπει να κάνω; Να αυτομαστιγωθώ ζητώντας συγνώμη; Κανείς δεν έχει τη δικαιοδοσία να μου χορηγήσει ή να μου αρνηθεί ένα επαναστατικού διαβατήριο. Όσο για την συμμετοχή σε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση [ του Σ.Κ ] απάντησα την ημέρα που πρότεινα την υποψηφιότητά μου. Δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε καμία άλλη κυβέρνηση εκτός από αυτήν την οποίας οποίας θα ηγούμαι.
R: Τι διαβάζετε αυτήν την περίοδο, τι σας εμπνέει από τη σύγχρονή κριτική σκέψη;
Ζ-Λ.Μ.:
Το βιβλίο του Ιγκνάσιο Ραμονέ* για τα ΜΜΕ. Αυτή η υπόθεση είναι πολύ σημαντική, είναι το δεύτερο δέρμα του συστήματος. Είναι ένας μηχανισμός κανονικοποίησης των μυαλών, είναι ο εχθρός μας. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε και να προετοιμάσουμε τη σκέψη των ανθρώπων ενάντια σε αυτό και όχι να αποδεχόμαστε τη δημοσιογραφική αυθεντία.
Ο.Μπ.: Ο Φραντς Φανόν**, πχ, είναι ακόμη και πάντα επίκαιρος. ¨Έχω εύκαιρη μια φράση του: « Δεν πρέπει να καλλιεργούμε την εξαίρεση, να ψάχνουμε τον ήρωα, μια άλλη μορφή του αρχηγού. Πρέπει να ξεσηκώσουμε το λαό, να τον εξοπλίσουμε, να τον διαφοροποιήσουμε, να τον κάνουμε ανθρώπινο. Το να πολιτικοποιήσουμε, σημαίνει να ανοίξουμε το πνεύμα, να ξυπνήσουμε το πνεύμα, ό πως έλεγε ο Σεζαίρ***, να εφεύρουμε ψυχές. Δεν υπάρχει διάσημος άνθρωπος ικανός για όλα. Τα μαγικά χέρια, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά τα χέρια του λαού».
*http://www.npa2009.org/content/débat-entre-olivier-besancenot-et-jean-luc-mélenchon-organisé-par-regards
* Ιγνάσιο Ραμονέ, δημοσιογράφος , πρώην διευθυντής του Μοντ Ντιπλοματίκ
**Φραντς Φανόν μαρτινικέζος και αλγερίνος ψυχίατρος και δοκιμιογράφος. Από τους ιδρυτές της σκέψης για τον «τρίτο κόσμο»
*** Αιμε Σεζαίρ ( Aimé Césaire) μαρτινικέζος ποιητής και πολιτικός, από τους ιδρυτές του λογοτεχνικού κινήματος της «νεγρότητας» και μέχρι τέλους αντιαποικιοκράτης
Συνέντευξη με τους Clémentine Autain και Rémi Douat
Mετάφραση : Δ.Οικονομίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου